เจาจวิน สตรีงามเผ่าปักษา

กล่าวถึงดรุณีนางหนึ่ง งดงามเลื่องชื่อขจรไกลไปเจ็ดย่านน้ำมหาสมุทร หนึ่งในสี่ยอดพธูแห่งแคว้นบูรพา สตรีโฉมสะคราญเพียงหนึ่งเดียวของเผ่าปักษาสวรรค์ ว่ากันว่าเพียงสบตานางเพียงครั้งอาจสะกดใจบุรุษให้ลุ่มหลงจนอยากจะถอดถอนตัว

ใบหน้ากลมมนเกลี้ยงเกลารูปไข่ ดวงตาเรียวยาวดุจดอกท้อแย้มบานแฝงเสน่ห์เย้ายวนใจ นัยน์ตาดำสนิทเป็นประกายเจิดจ้าดั่งรุ่งเช้าในฤดูใบไม้ผลิ ยามริมฝีปากเล็กโค้งขึ้นบ่งบอกถึงความใสซื่อบริสุทธิ์จากภายใน

ครั้นปักษางามสยายปีกโผล่บินไปบนท้องนภา แสงแดดส่องกระทบผิวขาวเนื้อละเอียด เปล่งแสงระยิบตัดกับเส้นผมสีดำสนิท ดูแล้วราวสวรรค์สรรค์สร้าง เป็นภาพที่วิจิตรสวยงามยิ่งนัก

ทว่าหลายปีหลังจากนั้น เกิดลางร้ายไม่คาดฝัน ลมพายุโหมกระหน่ำรุนแรง เสียงอสนีบาตฟาดดังติดต่อกันนับสิบครั้ง องค์จักรพรรดิแห่งแดนสวรรค์เห็นท่าไม่ดีจึงมีรับสั่งเรียกประชุมบรรดาทวยเทพเป็นการเร่งด่วน

กระทั่งเรื่องน่าเศร้าได้เกิดขึ้นกับโฉมสะคราญนางนี้ ไม่มีใครรู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับนาง หรือกระทั่งตัวนางเองก็ลืมเลือนเรื่องราวที่ตนเพิ่งได้เผชิญจนหมดสิ้น เว้นเพียงความรู้สึกเจ็บปวดที่อัดแน่นอยู่ภายในใจและปีกของนางที่ไม่สามารถสยายบินได้อีก

เจาจวิน ผู้งดงามกลับกลายเป็นปักษาตกนภาไปเสียแล้ว

เรียกว่าชะตาพลิกผันโดยมิได้ตั้งตัว สตรีผู้สดใสร่าเริงกลับกลายเป็นสตรีนิ่งเงียบเก็บตัวในช่วงข้ามวัน

ทว่าความโชคร้ายหาได้จบลงแต่เพียงเท่านี้... เมื่อรังสีความดำมืดแผ่ปกคลุมไปทั่วทั้งผืนฟ้า โซ่ตรวนที่ผนึกพญามารระเบิดแตกกระจายโดยไม่ทราบสาเหตุ ปลดปล่อยพลังวิญญาณแห่งความชั่วช้าหวนคืนสู่โลกใบนี้อีกครั้ง

พญามารนาม เวยเจียหลุน อดีตที่ปรึกษาฝ่ายขวาขององค์จักรพรรดิแห่งแดนสวรรค์ บุคคลที่ได้รับสมญานาม ปีศาจจากขุมนรก บุรุษที่หมู่มวลปีศาจให้ความยำเกรง

แต่แล้ววันหนึ่งกลับเกิดการกระทบไม่ลงรอยระหว่างเทพและปีศาจ เกิดเป็นมหาสงครามที่กินระยะเวลายาวนานถึงยี่สิบสองปี ท้ายที่สุดชัยชนะตกเป็นของชาวสวรรค์ ปีศาจทั้งหลายล้วนถูกจองจำ โดยเฉพาะเวยเจียหลุน รับโทษหนักสุด พันธนาการด้วยโซ่ตรวนอสนีบาต สายฟ้าจะฟาดฟันและแผดเผาร่างกายให้เจ็บปวดไปชั่วกัลปาวสาน

คุกมืดที่ไม่อาจมีผู้ใดล่วงล้ำลงไปได้ผนวกกับเครื่องลงทัณฑ์ที่ร่ายเวทไว้อย่างแน่นหนา หากมิใช่ผู้บำเพ็ญเพียรแก่กล้ามิอาจถอดถอนมนตราได้

แต่แล้วทำไม... เวยเจียหลุนถึงมายืนอยู่ตรงนี้ได้กัน

“สองร้อยปีที่ไม่ได้เห็นแสงเดือนแสงตะวัน... คิดถึงข้ากันหรือไม่”

เสียงเยือกเย็นราวคมมีดบาดลึกเข้าไปถึงกระดูก ทำเหล่าทวยเทพพากันอกสั่นขวัญแขวน แขนขาตรึงนิ่งอยู่กับที่ กระทั่งฝ่าเท้าใหญ่ของพญามารจรดลงยังพื้นหินอ่อนกลางวิมานเมฆ เหล่าองครักษ์ตั้งท่าเตรียมอาวุธไว้อย่างพร้อมเพรียง

“อะไรกัน ชาวสวรรค์ต้อนรับกันเช่นนี้หรือไง”

เวยเจียหลุนกล่าวพลางแสยะยิ้ม ตวัดสายตามองเหล่าเทพที่น่าสมเพชทั้งหลาย ก่อนจะหยุดที่บุรุษสูงสง่าในชุดเกราะสีทองเบื้องหน้า

“เวยเจียหลุน!” เสียงทรงอำนาจตะโกนกึกก้อง “กล้ามากที่เหยียบเข้ามาในดินแดนของข้า เจ้าคงไม่รักชีวิตแล้วกระมัง”

พญามารเวยเจียหลุนเหยียดยิ้ม “ฝ่าบาท กระหม่อมเพียงแค่คิดถึงพระองค์จึงมาหาเท่านั้น หาบังอาจอยากล่วงเกินแต่อย่างใด”

องค์จักรพรรดิทรงหรี่พระเนตรอย่างไม่เชื่อในคำพูด พญามารผู้นี้เจ้าเล่ห์แสนกล ซุกซ่อนแผนการร้ายเชื่อถือไม่ได้

“ทหาร!”

องครักษ์และเหล่าทหารกระชับอาวุธในมือพร้อมพุ่งตัวเข้าใส่เวยเจียหลุนทันที เสียงฟาดฟันกระทบดั่งพายุ สั่นสะเทือนลงมายังดินแดนเบื้องล่าง

หลายคนเริ่มหวั่นเกรงในพลังอำนาจที่ดูจะแข็งแกร่งขึ้นของเวยเจียหลุน ไม่ว่าจะกระบวนท่าไหน พญามารผู้นี้สามารถหลบหลีกและตั้งรับได้หมด จากนั้นสะท้อนพลังกลับเข้ากระแทกร่างของบุรุษนับร้อยในคราเดียว

สายพระเนตรราวปลงตกไม่อยากกระทำสิ่งใดที่รุนแรง พระทัยนั้นมิทรงอยากสังหารเวยเจียหลุน แต่หากไม่ทรงทำก็เกรงว่าแดนสวรรค์คงได้ถึงกาลอวสานเป็นแน่

มือใหญ่ชักกระบี่ขึ้นตวัด แสงสีทองพุ่งเข้าใส่ร่างทะมึนอย่างรวดเร็ว เกิดเป็นแรงสั่นไหวรุนแรง ฝุ่นตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ ก่อนจะสลายลงอย่างรวดเร็ว

ร่างสูงยังคงยืนตั้งตรงอย่างไม่สะทกสะท้าน นัยน์ตาแดงก่ำส่องประกายวาบพร้อมเขี้ยวที่โผล่พ้นจากริมฝีปาก กรงเล็บถูกกางออกพร้อมพุ่งทะยานลงไปยังพื้นพิภพเบื้องล่าง

องค์จักรพรรดิทรงนิ่งอึ้ง พระเนตรทั้งสองเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง ทำไมกัน... ครั้งก่อนมันเคยใช้ได้ผลมิใช่หรือ แล้วทำไมกัน...

ครั้นตั้งสติได้ก็เปล่งวาจาออกคำสั่งให้ทหารรีบไปตามจับคุมเวยเจียหลุนให้ได้ก่อนบุรุษผู้นั้นจะก่อเรื่องใหญ่โต กระทั่งทำลายหรือรุกรานดินแดนอื่น

ทว่าไม่ทันการเสียแล้ว ไฟบรรลัยกัลป์แผดเผาบริเวณโดยรอบจนสิ้น หลายชีวิตพากันวิ่งหนีตายอลหม่าน เสียงหัวเราะของพญามารดังกลบเสียงกรีดร้อง พลังบางอย่างเอ่อล้นออกมาจากร่างกาย รู้สึกว่าตนนั้นยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งยากเกินใครจะต่อกร

ร่างสูงใหญ่หายวับมายังอีกดินแดน ที่นี่สงบร่มรื่นเต็มไปด้วยต้นพฤกษาเขียวชอุ่ม ขณะเปลวเพลิงพวยพุ่งออกมาจากมือทั้งสองพร้อมสาดใส่จนเกิดเป็นทะเลเพลิงในชั่วพริบตา