ตอนที่ 3

“คุณเมย์ตัดสินใจอะไรง่ายจังนะครับ...ผมหมายถึง คุณเมย์น่าจะดูบ้านพักด้านในก่อน บางคนชอบธรรมชาติข้างนอก พอเห็นที่พักกลับคิดตรงข้าม ไม่อยากอยู่เลยก็มี”

“เมย์ไม่ได้ด่วนตัดสินใจนะคะ แต่เมย์รู้สึกรักที่นี่จัง รักบรรยากาศแบบนี้ มันน่าหลงใหลมาก ถ้าคนที่เมย์รู้จักได้มาเห็นแบบนี้ เขาคงจะซึ้งกับคำว่าธรรมชาติอันบริสุทธิ์แน่ ๆ”

เมลิดามัวให้ความสนใจกับธรรมชาติอันงดงามรอบ ๆ จนไม่ทันเห็นประกายตาของชายหนุ่มที่จ้องเธอไม่วาง ใบหน้าหมดจดของหญิงสาวช่างเจิดจรัสใต้ละอองไอแดดร้อน จมูกโด่งและเรียวปากบางเป็นเครื่องหน้ารับกับดวงตากลมสวย

เรือนผมเหยียดตรงสีน้ำตาลสะบัดไหวยามสายลมต้อง ลำคอเรียวระหงบนเรือนร่างบอบบางใต้โครงชุดชีฟองเนื้อเบาขับเสน่ห์ความงามที่เปล่งรัศมีอันสดใสและกิริยาท่าทีที่ดูตื่นใจนั้นก็ดึงดูดเจ้าของสายตาที่เฝ้ามองทุกการเคลื่อนไหวของเธอยิ่งนัก

“เมย์อาจจะอยู่ที่นี่มากกว่าเดือนหรือสองเดือนค่ะ”

“แต่ผมเห็นกระเป๋าของคุณแล้วเหมือนไม่ตั้งใจอยู่นานขนาดนั้น”

“เมย์รีบน่ะค่ะ...เอ่อ.....เมย์ก็ไม่ได้ตั้งใจหรอกนะคะที่จะไปที่ไหนแน่นอน แต่พอมาเห็นที่นี่ก็คิดว่าอยากจะอยู่สักพักใหญ่ แล้วคุณภูมิพักอยู่แถวนี้หรือคะ?”

“ผมเป็นคนขับเรือให้คุณมุก งานอื่นก็มีรับบ้าง ที่พักของผมก็อยู่ใกล้ ๆ แถวนี้ล่ะครับ เดี๋ยวผมเปิดห้องพักให้คุณเมย์เข้าไปดูด้านในดีกว่านะครับ ชวนคุณเมย์คุยนานแล้ว”

หญิงสาวพิศดูกิริยาท่าทางขณะชายหนุ่มไขกุญแจเปิดบ้านพัก เขาดูไม่เหมือนคนขับเรือที่ตากแดดจนผิวเกรียมไหม้ หน้าตาของเขาก็ดูสะอาดสะอ้านแม้มีเคราบาง ๆ บนใบหน้าคมสัน ถ้าลองให้ใส่สูทผูกเนคไทน์ก็ใช่นักธุรกิจที่ดูดีไม่หยอก หญิงสาวคำนวณอายุของเขาในใจน่าจะอยู่ที่ประมาณ 28-29 ปี

ความหล่อเหลาและลุ่มลึกนั้นเทียบชั้นกันได้เลยกับนายแบบที่เธอพบในช่วงเวลาทำงาน หากทว่าเมลิดาไม่เคยผูกหัวใจกับใครเลย อาจเพราะไม่เคยพบกับคนที่ใช่ ข้างกายก็เลยยังว่างเปล่าตราบจนเดี๋ยวนี้ คิดดูอีกทีหากเธอมีใครสักคนตั้งแต่ก่อนหน้า ชีวิตคงไม่ต้องระหกระเหินเดินทางเพื่อหนีให้ไกลผู้ชายที่ชื่อ ทศภาค คนนั้น

“คุณเมย์ชอบไหมครับ ห้องแบบนี้”

ภูมิเอ่ยถามหญิงสาวขณะเดินเข้าไปดูด้านในซึ่งเป็นห้องขนาดเหมาะสำหรับผู้เข้าพักคนเดียว เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องไม่ว่าจะเป็นเตียง ตู้ และเก้าอี้ทำจากไม้หรูเรียบ ส่วนที่อยู่ถัดไปเป็นห้องครัวและห้องน้ำเล็ก ๆ ดูแล้วก็เป็นห้องพักอย่างบังกะโลทั่วไปหากแต่ธรรมชาติที่โอบล้อมโดยรอบทำให้ที่อยู่เรียบ ๆ ดูมีชีวิตและเต็มไปด้วยชีวาได้อย่างน่าอัศจรรย์

“ตกลงเมย์จะพักที่นี่ค่ะ...ทุกอย่างดูโอเคมาก”

“ถ้าอย่างนั้นผมจะให้กุญแจคุณเมย์ไว้เลย ผมขอตัวก่อนนะครับ”

“คุณภูมิคะ.....”

เมลิดาเรียกชายหนุ่มที่กำลังจะเดินกลับออกไปหลังจากวางกุญแจไว้บนโต๊ะไม้กลมริมหน้าต่าง เขาหันกลับมามองหญิงสาวที่ส่งยิ้มให้

“ขอบคุณมากนะคะ ถ้าไม่มีคุณภูมิเมย์อาจต้องเดินหาที่พักอีกนาน”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถือว่าช่วยเหลือกัน คนที่นี่ไม่ใจดำอยู่แล้ว โดยเฉพาะกับคนที่เดินทางมาไกล”

ชายหนุ่มทิ้งน้ำเสียงอันนุ่มนวลไว้ก่อนหันหลังออกไปจากบังกะโล หญิงสาวมองตามด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หากเพียงชั่วขณะเธอจำต้องสลัดความหวั่นไหวที่กำลังเกาะกินใจนั้นทิ้งไป....เขาอาจมีคนรู้ใจแล้วก็เป็นได้ คนหน้าตาดีแบบนี้มีหรือจะรอดพ้นจากสตรีหมายปอง เมลิดายกมือเกาหัวเบา ๆ .....ทำไมต้องคิดเรื่องไร้สาระ ตอนนี้ก็ได้ที่พักแล้วเธอควรต้องนึกต่อไปดีกว่าว่าจะเอายังไงกับของใช้ที่เธอพกติดตัวมาเพียงเล็กน้อยเพราะความรีบเร่ง

“คุณเมย์!....คุณเมย์จะไปไหนครับ?”

เมลิดาหันไปตามเสียงที่ตะโกนมาเบื้องหลังขณะเดินออกมาจากบังกะโลมุ่งหน้าไปยังร้านสะดวกซื้อเพื่อจับจ่ายของใช้และสิ่งจำเป็น ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ขี่รถมอเตอร์ไซด์เข้ามาจอดเทียบข้าง ๆ และถอดแว่นกันแดดสีชาออกแล้วเหน็บไว้ที่คอเสื้อ