ตอนที่ 2

เสียงทุ้มหนักทำให้เมลิดามองลอดผ่านแว่นกันแดดอันโตเพื่อดูหน้าเจ้าของเสียงชัด ๆ เขาเป็นชายร่างสูง ใบหน้าคมคาย นัยน์ตาเข้ม หนวดเคราบาง ๆ ขับเน้นความหล่อเหลาแม้อยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตแขนยาวและกางเกงยีนส์สีซีด รอยยิ้มจาง ๆ ระบายบนเรียวปากหนาได้รูปและเรือนผมดำขลับยาวระต้นคอขับเสน่ห์ของความเป็นบุรุษจนเธอสงสัยว่าใยลึก ๆ จึงรู้สึกร้อนขึ้นมาอย่างประหลาด ชายหนุ่มก้มลงหยิบกระเป๋าให้เธอก่อนจะพูดขึ้น

“ไม่ทราบว่าคุณมาจากไหนหรือครับ....พลัดหลงกับคณะทัวร์หรือเปล่า?”

“เมย์มาเที่ยวค่ะ....มาคนเดียว ไม่เคยมาที่นี่หรอกค่ะ ว่าจะหาที่พักสักหน่อย แต่....ไม่รู้ว่าจะไปหาที่ไหน เมย์ไม่รู้จักใครเลย คือ...เมย์อยากหาที่พักสักระยะหนึ่งค่ะ”

เขาเงียบไปชั่วครู่และหันไปมองรอบ ๆ สถานที่ ๆ มีผู้คนเดินผ่านไปมาทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ

“ผมชื่อภูมินะครับ...อืม....ถ้าคุณ....”

“เมลิดาค่ะ....เรียกเมย์ก็ได้”

“ถ้าคุณเมย์ไม่รังเกียจ ผมรู้จักเจ้าของที่พักริมหาดฝั่งโน้น เขามีบังกะโลให้เช่า คุณอาจขอเช่าเป็นรายเดือน ถ้าคุณสนใจ”

เมลิดาถอดแว่นออก วินาทีนั้นเธอจึงเห็นประกายตาของชายหนุ่มตรงหน้ามองมาราวตกตะลึงไปชั่วขณะและเธอก็มองเห็นใบหน้าคมคายนั้นชัดเจน หญิงสาวมิอาจปฏิเสธได้เลยว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดูดีมากแค่ไหนทั้งก็รู้สึกถูกชะตาเจ้าของร่างสูงใหญ่อย่างที่ไม่เคยเกิดความรู้สึกนี้กับใครมาก่อน

หญิงสาวเดินตามผู้ชายที่ยินดีให้เธอเรียกเขาว่า ภูมิ ไปตามถนนที่ทอดยาวตามแนวชายหาดซึ่งไปบรรจบกับแนวสันเขาและมีหาดเล็ก ๆ ซ่อนตัวห่างออกไปจากหาดด้านนอกที่คำคล่ำไปด้วยรถราและผู้คน

เมลิดารู้สึกสดชื่นทุกครั้งที่ลมทะเลหอบเอากลิ่นหอมของผืนน้ำสีเขียวและหาดทรายสีนวลอาบไล้บนผิวขาวละมุนซึ่งโผล่พ้นชุดกระโปรงผ้าชีฟองบางเบา เธอรู้สึกยิ่งผ่อนคลายตัวเองลงจากความวุ่นวนภายในจิตใจที่เห็นชายหนุ่มแปลกหน้าทว่าดูอัธยาศัยดีช่วยหิ้วกระเป๋าจนไปถึงที่หมายซึ่งเป็นบังกะโลหลังเล็กริมหาด

“คุณจะเช่าบังกะโลเป็นรายเดือนหรือคะ พอดีมีเหลืออยู่ห้องหนึ่งริมหาดฝั่งโน้น เดินไปไม่ไกลมากหรอกค่ะ แต่แถวนี้คุณไม่ต้องห่วง เรารับประกันเรื่องความปลอดภัย”

มุกประกายเจ้าของบังกะโลไม่กี่หลังตั้งเรียงรายริมหาดกล่าวกับเมลิดาอย่างเป็นมิตร หญิงวัยประมาณสามสิบกว่าผิวขาวเหลืองรูปร่างค่อนข้างอวบในชุดกระโปรงผ้าบาติกที่อยู่ในบังกะโลหลังเล็กมีป้ายบอกสถานที่ “มุกประกาย บังกะโล” มองหญิงสาวอย่างใช้ความคิด

“อืม....ดิฉันคิดว่าดิฉันคุ้นหน้าคุณมากเลยนะคะ คุณเหมือน....เหมือน....เอ คิดไม่ออก หรือว่าคนสมัยนี้หน้าตาคล้าย ๆ กันเลยทำให้สับสน”

“คงงั้นกระมังคะ....เมย์ว่าเมย์คงหน้าโหลไปเหมือนใครสักคนที่คุณรู้จักแน่เลย”

เมลิดารีบตัดบทเพราะการเดินทางจากเมืองหลวงมาไกลถึงที่นี่ไม่เพียงแค่อยากปลดแอกตัวเองออกจากกรอบชีวิตที่บิดามารดาตีเส้นไว้ หากแต่เธออยากปลดเปลื้องสถานะของ เมลิดา มัณฑาวีร์ นางแบบชื่อดังออกจากตัวเธอด้วย

“ถ้าอย่างนั้นดิฉันจะให้ภูมิพาคุณไปดูห้องพักนะคะ ภูมิเขาเป็นคนขับเรือของที่นี่ด้วย ถ้าคุณอยากจะนั่งเรือเที่ยวชมตามเกาะต่าง ๆ เราก็มีเรือของบังกะโลให้คุณเช่า ส่วนค่าห้องพักคุณค่อยจ่ายหลังจากคุณไปดูแล้วคุณคิดว่าพอใจก็ได้ค่ะ อ้อ!...ดิฉันชื่อมุกประกายนะคะ เรียกพี่มุกก็ได้ค่ะ”

“ขอบคุณค่ะพี่มุก....พี่มุกเรียกน้องว่าเมย์เฉย ๆ ก็ได้นะคะ”

หญิงสาวหันไปทางชายหนุ่มที่ยืนฟังอยู่ใกล้ ๆ เขายิ้มให้ก่อนจะเดินนำไปยังห้องพักที่มุกประกายบอก ทางเดินผ่านบังกะโลถูกปูลาดด้วยอิฐตัวหนอนอย่างหยาบ ๆ เสมือนว่าต้องการรักษาบรรยากาศที่เป็นธรรมชาติริมหาดอันแสนสงบเงียบ

เสียงคลื่นบางเบาใต้ระยับแดดทำให้เมลิดาเริ่มหลงรักในความงามที่ไร้สิ่งฉาบฉวย เม็ดทรายและสายน้ำคือความหมดจดที่เธอปรารถนา ไม่มีแสงสีนอกจากต้นไม้ใบหญ้าอวดความงามแข่งกัน ปราศจากเสียงอึกทึกยินเพียงสายลมหวีดหวิวในความเรียบง่าย

เธอเดินตามชายหนุ่มมาถึงห้องพักหลังริมสุดซึ่งโอบล้อมด้วยปาล์มเตี้ย ๆ และไม่ประดับสวยงาม ตัวบังกะโลเป็นไม้ทั้งหลังยกพื้นขึ้นเล็กน้อยและมีระเบียงหันหน้าออกสู่หาดทรายที่ลาดลงไปบรรจบเกลียวคลื่น เมลิดาสูดหายใจเต็มปอดและทำท่าบิดขี้เกียจอย่างสุขใจ

“คุณเมย์จะเข้าไปดูข้างในก่อนไหมครับ ถ้าไม่ชอบยังไงก็บอกคุณมุกประกายได้”

“แค่นี้เมย์ก็ไม่อยากไปไหนแล้วล่ะค่ะคุณภูมิ ที่นี่สวยมาก เมย์ไม่เคยเห็นที่ไหนสวยแบบนี้เลย”