Ep.1 ทัณฑ์พิษสวาท(1)

ปลายฝน เธอไม่ได้อยากเกิดมาเป็นลูกสาวของผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘เมียรอง’ เพื่อให้ ‘เขา’ ลูกชายคนเดียวของพ่อเลี้ยง ‘เกลียดเธอเข้าไส้’ ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน ดวงตาสีนิลคมกริบที่มองมายังเธอจะเต็มไปด้วยแววตา ‘ดูหมิ่นเหยียดหยัน ชิงชังรังเกียจ’

ถ้อยคำแสบสันไม่ต่างจากน้ำกรดที่รินรดลงกลางใจเธอด้วยถ้อยคำเชือดเฉือนว่าเธอเป็น ‘ลูกเมียน้อย’ มันเจ็บแปลบไปจนถึงขั้วหัวใจ เมื่อเธอด่าคืน เขาก็ใช้กำลังข่มเหงรังแกเธอให้ต้องเจ็บตัวทุกครั้ง เธอเกลียดเขามากที่สุด ‘ไอ้คุณชายใจมาร’

พิทยาธร ทายาทเพียงคนเดียวของเจ้าสัวพงษ์จักร เขาชอบรังแกเด็กสาวที่ดูเหมือนว่าป๊าของเขาจะเอ็นดูเธอเป็นพิเศษ แม้ว่าปลายฝนเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว แต่ชายหนุ่มก็คอยหาเรื่องกลั่นแกล้งเธอไม่เลิกรา

หนักสุดก็ตอนที่เธอกำลังคบหาอยู่กับ คีรินทร์ คุณชายใจมารก็ทำให้เธอได้รับความอับอายด้วยการ ‘จูบเธอ’ ต่อหน้าแฟนหนุ่มและเพื่อนๆหลายคนที่อยู่ในเหตุการณ์ และจูบครั้งนั้นก็ทำให้ปลายฝนไม่อาจคิดถึงผู้ชายคนไหนได้อีกเลย

ทั้งที่ตัวเขาเองก็มีแฟนสาวที่ชื่อ โยธกา อยู่แล้วทั้งคน และนั่นมันทำให้สาวน้อยเจ็บช้ำน้ำใจยิ่งกว่า เพราะเธอแอบชอบเขาอยู่ลึกๆนั่นเอง

จวบจนเรียนจบ พ่อเลี้ยงที่แสนดีและมารดาที่อยากได้อยากมีในทรัพย์สินของสามี ก็ขอร้องให้เธอไปทำงานที่บริษัทในเครือบูรณพัฒน์ ซึ่งเป็นบริษัทผู้นำเข้า และเป็นตัวแทนจำหน่ายรถยุโรป

ท่านเจ้าสัวพงษ์จักรเห็นว่าปลายฝนเป็นเด็กดีเรียนเก่ง ที่สำคัญเธอเก่งภาษาน่าจะช่วยงานที่บริษัทได้ ซึ่งก็เข้าทางคุณแม่ของปลายฝนที่ต้องการให้ลูกสาวได้มีส่วนดูแลกิจการของบูรณพัฒน์อยู่แล้ว ทำให้สาวน้อยที่เพิ่งจบใหม่ทั้งถูกขอร้องแกมบังคับจากผู้เป็นมารดาให้ไปทำงานร่วมกับพิทยาธร

ปลายฝนกำลังเดินลงจากบันไดมา ก็เห็นคุณชายใจมารกำลังกลับมาจากข้างนอกพอดี เมื่อเธอเดินลงมาจนถึงบันไดขั้นสุดท้าย เขาก็เดินเข้ามาใกล้ แล้วก็หยุดมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ด้วยสายตาหยามเหยียดเช่นเคย

“แต่งตัวเหมือนกันทั้งแม่ทั้งลูกเลยนะ อย่างกับผู้หญิงหากิน คงคิดจะแต่งตัวออกไปอ่อยผู้ชายข้างนอกล่ะสิ”

เธอก็ชอบแต่งตัวแบบนี้ของเธอมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว มันก็จริงอยู่ที่เธอชอบแต่งตัวเหมือนกับมารดาของตัวเอง พระมารดาของเธอรักเธอมาก แล้วก็เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เด็กจนโต มารดาคือฮีโร่ของเธอเป็นนางฟ้าประจำตัวเธอดังนั้นเธอจึงซึมซับการแต่งตัวของมารดามาด้วยเธอรู้สึกว่ามันสวย แล้วมันก็เหมาะกับรูปร่างของเธอด้วย แต่เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะแต่งตัวไปอ่อยใครที่ไหนตามที่เขากล่าวหาเลยสักนิด เธอชอบของเธอแบบนี้อยู่แล้ว

ปลายฝนพยายามที่จะข่มใจของตนเอง ที่จะไม่ต่อล้อต่อเถียงกับคุณชายใจมาร เธอรู้ว่าเถียงไปก็แค่นั้น มันไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก ถ้าหลบได้เธอก็จะหลบ หลีกได้เธอก็จะหลีก หากเป็นไปได้เธอไม่อยากจะเจอหน้าเขาเลย ไม่อยากเผชิญหน้ากับผู้ชายใจร้าย ใจดำเช่นเขา

หญิงสาวพยายามที่จะเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง แต่คนที่ตัวโตกว่าสูงกว่า ก็มายืนขวางเธอไม่ให้เธอก้าวไปทางไหนได้เลย

เขาหาเรื่องเธอชัดๆ

“หลีกไปนะ ฉันจะรีบออกไปข้างนอก”

“เธอจะออกไปได้ยังไง ฝนตกแรงขนาดนี้”

‘จริงด้วยสินะ เธอโมโหเขาจนลืมดูเลยว่าข้างนอกฝนกำลังตกหนักขึ้นทุกที แล้ววันนี้ก็ไม่มีใครอยู่บ้านด้วยสิ’

มีก็แต่คนรับใช้ไม่กี่คนเท่านั้น แต่พวกคนรับใช้ ไม่มีใครกล้ามายุ่งเรื่องของเจ้านายหรอก โดยเฉพาะเขา เพราะแม้แต่บิดาของเขา ก็ไม่ค่อยอากจะยุ่งเกี่ยวกับเขามากนักหรอก หากไม่มีเรื่องจำเป็นที่จะต้องคุยกันจริงๆ เพราะพิทยาธรเป็นผู้ชายที่มีโลกส่วนตัวสูงมาก บิดาของเขาไม่ค่อยปลื้มลูกชายคนนี้สักเท่าไหร่ แม้ว่าเขาจะเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของท่านก็ตาม

แต่ขณะที่ปลายฝน กำลังจะเดินกลับขึ้นบันไดไปใหม่ เธอก็ถูกเขากระชาก จนร่างของเธอเซมาปะทะอกกว้างของเขา

“อุ๊บ!”

“นี่คุณ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันเจ็บ!ปล่อยสิ!”