บทที่ 2 ตอนที่ 4

อาการเจ็บข้อเท้าระบมร้าวรานจนเจ้าสาวไม่อาจออกไปร่วมงานเลี้ยงได้อีก...หล่อนจำต้องพักผ่อนในห้องหอซึ่งจัดเอาไว้ในโรงแรมเดียวกันเพื่อความสะดวก ทางด้านกฤษณะเจ้าบ่าวก็จำเป็นจะต้องออกไปพบปะแขกเหรื่อที่ยังคงสำเริงสำราญอยู่ในห้องจัดเลี้ยง รอเวลาเหมาะสมถึงจะเข้ามาร่วมเรียงเคียงหมอนกันตามครรลอง

หญิงสาวทอดกายนั่งอยู่ริมหน้าต่างห้องหอ ท่ามกลางแสงไฟใสวสว่างในห้อง แต่ด้านนอก...มีเพียงแสงสลัวและความมืดมนเท่านั้น ดั่งเช่นหัวจิตหัวใจของหล่อนในยามนี้

สายตาของหล่อนแน่นิ่งเลื่อนลอย ใบหน้าคมหวานสงบเยือกเย็น ไม่มีแม้วี่แววของความยินดียินร้ายในการเปลี่ยนสถานะของตัวเองในครั้งนี้แม้แต่น้อย

แม้มันจะนำพาชีวิตไปในทางที่ดีขึ้น แทบจะหาข้อเสียไม่ได้เลยก็ตาม...

ร่างเล็กขยับหันกลับมาด้านในห้อง...เตียงนอนถูกปูคลุมด้วยผ้าปูสีขาวมีระบายลูกไม้ห้อยระย้าลงมา บนเตียงโปรยกลีบกุหลาบแดง ตรงกลางเรียงกลีบกุหลาบสีชมพูสดเป็นรูปหัวใจ พิธีวิวาห์แบบเรียบง่ายกำลังจะดำเนินจุดสิ้นสุดแล้ว

หล่อนเหนื่อยล้าเหลือเกินอยากจะผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าและชำระร่างกาย รวมถึงเอนการพักผ่อนสักชั่วครู่ชั่วยามแต่ก็จำต้องระงับความต้องการเอาไว้ ด้วยกลัวจะผิดขั้นตอนพิธีการ แม้มันจะไม่ได้ดำเนินไปด้วยความเคร่งครัดตามธรรมเนียมเสียทุกกระเบียดนิ้ว แต่ก็ต้องให้เกียรติให้สมกับว่ามันคือวันอันสำคัญที่สุดวันหนึ่ง

ดังนั้น...ช่อเอื้องจึงตั้งใจนั่งรอจนกว่าเจ้าบ่าวของหล่อนจะได้ฤกษ์กลับเข้ามาในห้องหอแห่งนี้...

กริ๊ก! ดวงตาคมโตภายใต้การเสริมแต่งด้วยเครื่องสำอางคราคาแพงจ้องมองไปยังประตูเมื่อใครบางคนกำลังจะเปิดมันเข้ามา ครั้งแรกหล่อนคิดว่าคงเป็นพนักงานของทางโรงแรมที่นำยามาให้หรือไม่ก็คงเป็นญาติๆ ของหล่อน แต่ปรากฏว่าไม่ใช่ ร่างใหญ่ที่แทรกตัวยืนอยู่หน้าประตูนั้นทำให้หล่อนงงงวย แปลกใจและรู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อย

"สวัสดีครับ...คุณแม่เลี้ยง เห็นทีเราคงต้องมีเรื่องคุยกันสักหน่อยก่อนที่คุณจะได้ขึ้นแท่นเป็นเมียคนที่สองของพ่อผมอย่างสมบูรณ์แบบ"

"คุณต้องการอะไร นี่ไม่ใช่เวลาที่เราจะต้องมาตกลงอะไรกัน" ช่อเอื้องลอบกลืนน้ำลายเม้มริมฝีปากเข้าหากัน พยายามไม่มองผู้คุกคามในขณะที่เขาจ้องหล่อนราวกับกำลังพิจารณาเต็มที่

"เลิกเล่นตลกได้แล้วพเยีย...บอกฉันมาทำแบบนี้ต้องการอะไร" ศิขราไม่รีรอที่จะเปิดประเด็น น้ำเสียงของเขาเคร่งเครียดพอๆ กับสีหน้า มือใหญ่เอื้อมล็อกปิดประตูป้องกันคนอื่นเข้ามารับรู้บทสนทนา

"พเยีย...อะไรคือพเยีย...คุณพูดเรื่องอะไร"

"อย่ามาทำตีหน้าซื่อ...เธอคือพเยีย! ที่แต่งงานกับคุณพ่อก็เพราะอยากแก้แค้นฉันใช่ไหม"

"ฉันชื่อช่อเอื้อง หยุดละเมอได้แล้ว...ถ้าคุณไม่ชอบหน้าฉันก็อย่ากุเรื่องบ้าๆ แบบนี้มาอำเล่นกันดีกว่าฉันไม่ตลกด้วยหรอก อีกอย่าง...ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณกำลังหมายถึงอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง...ได้ยินชัดไหมคะ" ช่อเอื้องอธิบายฉะฉาน หล่อนออกอาการหงุดหงิดเล็กน้อยที่อีกฝ่ายเข้ามาหาเรื่องกันซึ่งๆ หน้า

หล่อนควรจะให้ใครสักคนมาอยู่เป็นเพื่อน เพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝัน แต่มันก็ช้าไปแล้วสำหรับตอนนี้