ตอนที่ 10

ร่างบางดิ้นแข็งขืนให้ออกจากอ้อมกอดนั้น ก่อนโอษฐ์อุ่นจะก้มลงจุมพิตฝ่ามือน้อยๆ ที่ป้องปากตนเองไว้ แค่เพียงสัมผัสนั้นร่างบางก็สั่นสะท้านไปทั้งกาย มือน้อยละจากริมฝีปากตัวเองมาปิดกระชับโอษฐ์อุ่นนั้นไม่ให้รุกราน ทว่าโอษฐ์อุ่นกลับละจากหลังมือนุ่มมาเป็นใจกลางฝ่ามือที่ปิดกระชับอยู่แทน

เจ้าของฝ่ามือสั่นสะท้านกับความรู้สึกใหม่ที่เพิ่งได้พานพบ แรงจุมพิตหนักหน่วงและความอุ่นชื้นจากปลายชิวหาอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทุกอณูเนื้อพาลให้มือเท้าอ่อนแรงจะเป็นลม ดีที่ว่าอ้อมแขนแข็งแกร่งได้โอบกระชับร่างบอบบางแนบแน่น เจ้าคนแสนงอนจักทำอย่างไรได้คงทำได้แค่เพียงแนบแก้มนวลกับอกกว้างนั้นเพื่อขับไล่ความงุนงงความขวยเขินในสัมผัสแห่งรักที่ได้รับจนหลงลืมความกรุ่นโกรธเสียหมดสิ้น

เจ้าคนแสนงอนลูบแก้มตนเองไปมาด้วยความเขินอาย สัมผัสที่ได้รับเมื่อช่วงบ่ายยังเรียกสีหน้าซับโลหิตที่แก้มนวลได้ตลอดเวลา ความร้อนอุ่นวาบสัมผัสได้วูบวาบที่ใบหน้านั้นทำให้ทับทิมต้องปิดป้องใบหน้าตนเองพลางใช้สองมือน้อยๆ ตบแก้มนวลนั้นเบาๆ เรียกสติสตังของตัวเองให้กลับมา

ช่วงบ่ายที่ผ่านมาแม้ไม่มีชั่วโมงสอนต่อแต่ห้องพักครูที่อบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งรักนั้นทำให้หญิงสาวจัดเตรียมเอกสารการสอนได้ไม่ดีพอ เพราะสติสตังดูจะหลุดลอยไปอยู่ที่โต๊ะด้านหลังอันเป็นที่พำนักของหัวหน้าภาคหนุ่มหล่อเสียหมด ก็คนด้านหลังเอาแต่นั่งจ้อง มือน้อยๆ จะหยิบจับอะไรก็ดูจะสั่นไหวไปเสียหมด

แม้แต่เมื่อได้เวลาเลิกงานคนตัวโตก็เหมือนอยากจะตามมาส่งให้ถึงบ้าน ติดแต่ว่าพรุ่งนี้เป็นวันหยุดสัปดาห์ยาวที่พ่วงเอาวันหยุดนักขัตฤกษ์เข้าไปด้วย ทำให้หญิงสาวคิดว่าจะกลับไปที่บ้านริมน้ำ คนโตตัวจึงต้องล่าถอยไปเพราะพรุ่งนี้จะมีคณะนักท่องเที่ยวจากต่างประเทศมาเยี่ยมชมที่แกลอรี่ แม้หญิงสาวจะอดคิดไม่ได้ว่าด้วยฤทธิ์อำนาจที่พึงมีแค่อึดใจก็สามารถมาหา แต่ก็ต้องยอมรับการตัดสินใจของเขาผู้นั้นว่าเป็นสิ่งที่ถูกที่ควรแล้ว ฤทธิ์อำนาจแม้จะพึงมีแต่ก็หาได้ควรใช้อย่างพร่ำเพรื่อไม่ หากรักการใช้ชีวิตอยู่อย่างมนุษย์ก็ควรดำรงตนให้อยู่ในขอบเขตแห่งมนุษย์

แววความรักที่มองสบซึ่งกันและกันจะเฉลยเมื่อยามอยู่กันเพียงสองต่อสอง หากอยู่ต่อหน้าบุคคลอื่นก็มิควรกระทำเพราะคนที่เสียหายก็มีแต่เจ้าทับทิมน้อยเท่านั้น ถึงชายหนุ่มจะยอมรับว่าที่ทำกับนักศึกษาหนุ่มนั้นเกินพอดีไป แต่เจ้าทับทิมก็รับรู้ได้ในกระแสความไม่พอใจยามพูดถึงกิริยาของนักศึกษาหนุ่มที่เคยเป็นรุ่นน้อง อารมณ์หึงหวงที่สัมผัสได้เรียกความวูบวาบให้พุ่งฉีดขึ้นที่ใบหน้าอีกครา เจ้าทับทิมปิดหน้าตนเองส่ายไปส่ายมาด้วยความเขินอายเมื่อระลึกถึงเหตุการณ์ช่วงวันที่ผ่านมา

คุณนวลแก้วมองบุตรสาวที่นั่งปิดหน้าปิดตาส่ายหน้าตัวเองไปมาอยู่ที่ศาลาริมน้ำ คุณนายผู้ว่าฯ มองบุตรสาวคนเดียวพลางอมยิ้ม ฝ่ามือล่วงโรยตามวันเวลาหยิบจับเครื่องครัวทำอาหารที่ทั้งสามีและบุตรสาวชอบรับประทาน คุณนวลแก้วทำหน้าที่ภรรยาและหน้าที่ของมารดาได้อย่างไม่มีที่บกพร่อง ใบหน้านวลที่ละม้ายคล้ายคลึงบุตรสาวที่ยังคงเรียบตึงแม้จะดูล่วงโรยไปบ้างตามวัยแต่ก็ยังเคล้าความงามอยู่มากยังคงแย้มยิ้มตามประสาคนใจเย็นมองโลกในแง่บวกเสมอ

สายตาผ่านวันเวลายังคงแอบชำเลืองมองบุตรสาวที่มีท่าทีแปลกๆ เป็นระยะๆ ผู้เป็นแม่ที่ย่อมห่วงหวงลูกสาวเป็นธรรมดา ทั้งยังต้องต่อสู้กับความรู้สึกนึกคิดที่ไม่อาจยอมรับความสัมพันธ์ที่ก่อเกิดขึ้นของบุตรสาวกับองค์นาคาผู้สูงศักดิ์ เรื่องราวอัศจรรย์ใจที่พบพานเมื่อครั้งเจ้าทับทิมน้อยอายุเพียงห้าขวบปี

ด้วยคุณนวลแก้วเป็นคนแปดริ้วโดยกำเนิดการทำบุญไหว้พระเป็นการดำเนินชีวิตอันปกติของคนเมืองพุทธโดยแท้ ด้วยบุญบารมีองค์หลวงพ่อพุทธโสธรปกปักษ์ทำให้ความเชื่อในบาปบุญคุณโทษในตัวตนมีอยู่มาก รูปปั้นพญานาคหรือพุทธประวัติที่ได้รับรู้รับฟังและเห็นตามผนังโบสถ์โดยทั่วไปนั้นแม้จะอยู่ในมโนสำนึกแต่ก็ไม่มากพอที่จะให้เชื่อว่าองค์พญานาคานั้นมีตัวตนอยู่จริง จนเมื่อครั้งนั้นที่ได้พบได้เห็นด้วยตาเนื้อของตนเองก็ทำให้ไม่สามารถปฏิเสธได้

อีกทั้งปฏิกิริยาของบุตรสาวที่กระทำต่อองค์นาคาหนุ่มน้อยนั้นยิ่งทำให้จิตใจของผู้เป็นแม่สั่นไหวยิ่งนัก คำสัญญาที่ทั้งพ่อและแม่ต่างตกต้องเป็นพยาน ทำให้คุณนวลแก้วยิ่งต้องกลับมาศึกษาเรื่องราวของพญานาคมากยิ่งขึ้น ความใกล้ชิดความสนิทสนมของทั้งสองครอบครัวตลอด 25 ปีมานี้ยิ่งทำให้คุณนวลแก้วได้พบเจอเรื่องแปลกๆ มากมาย ทั้งเด็กชายน้องเอตัวน้อยที่น่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนักแต่เพียงข้ามคืนเด็กน้อยก็กลับกลายเป็นชายหนุ่มผู้สง่างาม

ทั้งบุษรา พงพญา หรือแม้แต่คุณหมอวรา คนเหล่านั้นที่ไม่มีสิ่งไหนที่ผิดแปลกไปจากบุคคลธรรมดาเลยสักนิด ยิ่งทำให้คุณนวลแก้วรู้ถ่องแท้แห่งชีวิตมากยิ่งขึ้นว่า บนโลกใบกลมๆ แห่งนี้ หาใช่มีเพียงมนุษย์ธรรมดาดำรงอยู่ไม่ เหล่ามนุษย์ที่ไม่ธรรมดาก็มีอยู่ปะปนเช่นกัน การศึกษาในเรื่องโลกนี้ โลกหน้า การตายหาใช่ดับสูญ การเวียนว่ายตายเกิดในวัฏจักรสงสารหาได้หยุดนิ่งหากมิถึงซึ่งนิพพาน ความกังวลใจในเรื่องของบุตรสาวจึงได้คลายลง ไม่มีประโยชน์อันใดจะเหนี่ยวรั้งสู้ปล่อยให้เป็นไปตามวิถีแห่งกรรมแห่งโชคชะตาของทั้งคู่จะดีกว่า องค์นาคาหนุ่มผู้สง่างามนั้นเล่า สัญญามั่นที่ตนเองได้เป็นพยาน..คงใกล้ถึงเวลาเสียที

สายตาผ่านวัยยังคงชำเลืองมองบุตรสาวที่นั่งทอดอารมณ์อยู่ริมน้ำบางปะกงเอื่อยเฉื่อย รอยแย้มยิ้มตระแต้มใบหน้าเมื่อระลึกถึงคนตัวสูงที่โผล่เข้ามาในครัวช่วงเย็นก่อนบุตรสาวจะกลับเข้ามาเพียงชั่วครู่ รวมทั้งคำไหว้วานปนขอร้องทำให้ผู้เป็นแม่ต้องเข้าครัวเตรียมสิ่งของที่ต้องการเป็นการใหญ่ มือบางยังคงสาละวนกับการทำอาหารที่มีจุดหมายในวันรุ่งขึ้น