ตอนที่ 7 หน้าที่นี้ก็สำคัญ Nc18+

ตอนที่ 7 หน้าที่นี้ก็สำคัญ Nc18+

ราเมศเดินนำน้ำมนต์เข้าไปด้านในห้องทำงานส่วนตัวของเขา เขาเดินไปหยุดอยู่ที่โซฟาก่อนที่จะทิ้งตัวนั่งลงไปด้วยท่าทางสบายๆ

"นั่งลงสิ" เขาพยักพเยิดหน้าให้เธอนั่งลงที่โซฟาตัวที่อยู่ติดกับเขา แต่เธอไม่กล้าเพราะรู้สถานะของตัวเองดี เธอมาทำงานที่นี่ในตำแหน่งแม่บ้าน เธอจึงคุกเข่าลงที่พื้นหวังจะนั่งลงตรงนั้น

"ทำอะไรน่ะ" ท่านั่งของเธอตอนนี้ทำให้เขาคิดไปไกล ตามประสาคนที่มีใจอยากจะลิ้มลองของใหม่ แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา

"นั่งไงคะ"

"ลุกขึ้นมานั่งดีๆเถอะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"บอกให้ลุกก็ลุกสิ" ขืนเธอยังคงดึงดันนั่งท่านี้เขาจะเปลี่ยนเป็นทำอย่างอื่นแทนการคุย ในใจอยากรู้นักว่าผู้หญิงตัวเล็กผิวขาวคนนี้จะมีลีลาเด็ดขนาดไหน

"ขอบคุณค่ะ" ในที่สุดเธอก็ยอมลุกขึ้นมานั่งที่โซฟาใกล้ๆเขา เพื่อพูดคุยถึงรายละเอียดเรื่องเมื่อสักครู่

"เมื่อวานฉันลืมไปว่ายังไม่ได้อธิบายเรื่องคุณแม่ คืออย่างนี้นะ ที่ฉันจ้างเธอมาก็ต้องการให้เธอช่วยเล่นละครเป็นเมียของฉันเมื่ออยู่ต่อหน้าคุณแม่" เขาเริ่มอธิบาย

"เพราะอะไรคะ ทำไมถึงต้องทำแบบนี้"

"เพราะท่านชอบหาผู้หญิงมาให้ฉันดูตัวอยู่บ่อยๆ ฉันเบื่อและรำคาญ ก็เลยจ้างเธอมาทำหน้าที่นี้ด้วย" คำว่าด้วยของเขา หมายความว่าเธอมีหน้าที่อีกหนึ่งอย่าง ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่หน้าที่แม่บ้านอย่างที่เธอเข้าใจ

"มิน่า...ทำไมค่าแรงถึงได้แพงจัง" ราเมศหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะเอ่ยถามเธอว่า...

"เธอพอใจค่าแรงที่ฉันจ่ายให้ไหม"

"ค่ะ หนูพอใจ" ราเมศคิดว่าน้ำมนต์เข้าใจถึงหน้าที่ของตัวเองเป็นอย่างดี เขาแอบมองพวงแก้มขาวใสกับลำคอขาวสะอาดของเธอ พลางคิดในใจว่าอยากให้วันนี้หมดไปเร็วๆจัง

"ละครฉากนี้ห้ามถูกจับได้เด็ดขาด แล้วถ้ามีผู้หญิงอื่นมายุ่งวุ่นวายกับฉัน เธอต้องรีบกันออกให้ไว" เงื่อนไขสุดท้าย เธอไม่มั่นใจเลยว่าจะทำได้หรือเปล่า

"ค่ะ หนูแสดงละครเก่ง นายหัวไว้ใจได้" ค่าแรงแสนแพงที่เขาจ่ายให้ เธอจะทำให้ดีที่สุด

"ถ้าอย่างนั้นก็ดี แล้วอย่าทำให้คุณแม่จับได้ล่ะ"

"ค่ะ" ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มบางๆส่งให้ พร้อมกับรับคำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"เธอมีอะไรจะถามฉันอีกไหม"

"ถามได้เหรอคะ"

"เธออยากรู้อะไรก็ถามมา ถ้าฉันตอบได้ฉันก็จะตอบให้"

"นายหัวอายุเท่าไหร่แล้วคะ" เมื่อสักครู่คุณแม่ของเขาพูดถึงอายุของเขากับเธอว่าห่างกันมาก

"สามสิบหก" วัยกำลังดี!

"ถามอีกได้ไหมคะ"

"เชิญ"

"นายหัวเคยมีภรรยามีลูกมาแล้วหรือยังคะ" เธอเห็นว่าอายุของเขาก็ไม่ใช่น้อยแล้วน่าจะเคยมีมาบ้าง ทั้งหมดที่เธอถามก็เพื่อเป็นความรู้จะได้ทำตัวถูก

"ยังไม่เคยมีทั้งสองอย่าง" คำตอบของเขาทำให้เธอพอจะเดาเรื่องได้ คุณแม่ของเขาคงอยากให้เขามีครอบครัว

"จะถามอะไรอีกไหม"

"ไม่ถามแล้วค่ะ"

"ถ้าไม่มีอะไรจะถามแล้ว ก็ไปพักผ่อนเถอะ ฝากบอกป้าศรีขอกาแฟให้ฉันหนึ่งแก้ว" เขาจะนั่งทำงานต่อ

"นายหัวดื่มกาแฟแบบไหนคะ เดี๋ยวหนูไปชงให้เอง"

"กาแฟดำสองช้อน ใส่น้ำร้อนครึ่งแก้ว"

"ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ" เขาพยักหน้าให้เธอ น้ำมนต์จึงลุกขึ้นจากโซฟาเดินออกจากห้องทำงานของเขาไป ไม่นานนักกาแฟดำกลิ่นหอมกรุ่นก็ถูกเอาเข้ามาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะทำงานของเขา พร้อมกับน้ำเปล่าเย็นหนึ่งแก้ว

"กาแฟได้แล้วค่ะ"

"ขอบใจ" ราเมศนั่งก้มหน้าทำงานท่าทางเคร่งขรึม เขาดูจริงจังกับงานตรงหน้ามาก ใบหน้าเข้มๆ กับท่าทางการทำงานของเขาในตอนนี้ ทำให้น้ำมนต์แอบมองเขาด้วยสายตาชื่นชมอยู่สักครู่ ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องนี้ไป

ช่วงหัวค่ำของวันเดียวกัน

ในขณะที่น้ำมนต์เพิ่งจะจัดการตัวเองอาบน้ำอาบท่าเสร็จ เธอกำลังแต่งตัวอยู่ในห้อง แต่ตอนนี้เธออยู่ในชุดผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันตัวเอาไว้

"ก๊อกๆๆ" ในขณะนี้เองเสียงเคาะประตูหน้าห้องของเธอก็ดังขึ้น

"สักครู่ค่ะ" ด้วยความที่เธอมาอยู่ใหม่ เกรงใจคนที่กำลังยืนรออยู่ ซึ่งเธอไม่รู้ว่าเป็นใคร เธอจึงรีบพาตัวเองเดินไปที่หน้าประตูห้อง แล้วเปิดประตูให้คนที่มาเคาะเรียกทันที

ทันทีที่ประตูเปิดออก นายหัวราเมศก็ใช้มือผลักประตูห้องแล้วเดินเข้ามาด้านในทันที ด้วยท่าทางสบายๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติ บนร่างกายของเขาสวมชุดนอนกางเกงขายาวกับเสื้อแขนสั้น ท่าทางราวกับจะมานอนที่ห้องนี้อย่างไรอย่างนั้น

"นายหัวมีอะไรให้หนูรับใช้หรือเปล่าคะ" สภาพของเธอตอนนี้ มีแค่ผ้าขนหนูพันตัวเอาไว้ผืนเดียวเท่านั้น เธอรู้สึกทั้งเขินทั้งอาย รีบหาผ้าอีกผืนมาปิดช่วงบ่าเอาไว้อย่างรวดเร็ว

"ถามอะไรแบบนั้น แน่นอนว่าคืนนี้เธอจะได้รับใช้ฉันทั้งคืนแน่" เขาพูดด้วยสายตาหวานเยิ้มบ่งบอกถึงความต้องการที่มีต่อเธออย่างชัดเจน

ขายาวๆสาวเท้าเข้าหาคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างเชื่องช้า ช่วงเวลานี้เขากำลังต้องการเธอ แค่เห็นใบหน้าหวานๆกับเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้น ก็เหมือนได้เห็นของหวานแสนอร่อย แต่อีกไม่กี่วินาทีต่อจากนี้เขาจะได้ลิ้มลองรสชาติของหวานชิ้นนี้

ท่าทางของเขาทำให้น้ำมนต์รู้สึกประหม่าเป็นอย่างมาก เธอก้าวขาถอยหลังหนี

"นายหัวจะทำอะไรคะ" ส่วนคนตัวสูงคิดว่าเธอกำลังแสดงละคร แหม...เหมือนจริงซะด้วย นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก

"ว๊าย!" น้ำมนต์ก้าวขาเดินถอยหลังจนไปติดอยู่ที่ขอบเตียง ทันใดนั้นนายหัวหนุ่มก็ไม่รอช้า เขารีบทาบทับตัวเองลงไปบนเรือนร่างนุ่มนิ่มของเธอทันที พร้อมกับกดริมฝีปากจูบกับเธอด้วยท่าทางหิวกระหาย

"ปะ...ปล่อยหนู...นะ" น้ำมนต์ดิ้นสุดแรง แต่เรี่ยวแรงทั้งหมดที่เธอมีก็ไม่สามารถสู้คนตัวโตที่กำลังทาบทับอยู่ด้านบนตัวของเธอได้

"ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก" ท่าทางของเธอตอนนี้ ทำให้เขายิ่งนึกสนุก เขาคิดว่าเธอชอบแบบนี้ จึงจัดการสนองความต้องการให้ ยิ่งเธอดิ้นแรงเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกสนุก เขาจับข้อมือทั้งสองข้างของเธอตึงเอาไว้ที่เหนือศีรษะ ก่อนที่จะใช้ฝ่ามืออีกข้างพี่ยังว่าง ดึงผ้าเช็ดตัวที่เธอพันตัวเอาไว้ออก ซึ่งมันก็หลุดออกไปอย่างง่ายดาย

"ปล่อยนะ...อื้อ..." แค่เพียงพริบตาเดียวผ้าเช็ดตัวที่เธอพันตัวเอาไว้ก็ได้หลุดออกไปจากร่างกายของเธอจนไม่มีอะไรปกปิด เผยให้เห็นเรือนร่างนุ่มนิ่มอวบอิ่มสวย ซึ่งนายหัวหนุ่มก็ยังคงบดขยี้ริมฝีปากและซุกไซ้ร่างกายของเธออยากเมามันอยู่อย่างนั้น ไม่นานคนที่กำลังดิ้นก็หมดแรงดิ้น ยิ่งดิ้นยิ่งเจ็บ เธอจึงทำได้แค่ยอม...

น้ำตาของเธอไหลออกมาเงียบๆ ซึ่งคนที่อยู่ด้านบนก็ยังคงไม่ได้สนใจ เขากำลังทำอะไรต่อมิอะไรอยู่บนร่างกายของเธอ โดยไม่สนใจเลยสักนิดว่าเธอจะรู้สึกยังไง ไม่แม้แต่ฟังเสียงห้ามปรามที่เธอเอ่ยบอก จนสุดท้ายความกลัวทำให้เธอรู้สึกชาไปหมดทั้งตัว

เธอนอนนิ่งปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ สติสตางค์ลอยละลิ่วหายไป รู้ตัวอีกทีเหมือนมีบางอย่างกำลังรุกล้ำเข้ามาในร่างกายของเธอ

"เจ็บ!" เสียงของเธอที่เอ่ยบอก เขาไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย ร่างกายกำยำแข็งแรงตอนนี้กำลังถาโถมเข้ามาอย่างหนักหน่วง เขากำลังกระแทกกระทั้น ทำกิจกรรมเข้าจังหวะกับเธออย่างเมามัน โดยไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เธอกำลังเป็นอยู่ไม่ใช่การแสดงอย่างที่เขาเข้าใจ

❤️❤️❤️❤️❤️