Ep.1

ญานิลเชื่อแล้วว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็น การถูกจับ การผ่านสงครามอันโหดร้าย และการแต่งงานกับผู้ชายที่ชื่อ ‘โซซาลโดร’ เป็นเรื่องจริง เพราะเมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอก็ลืมตาขึ้นมาในอ้อมกอดของเขาเสมอ

หลังจากคืนนี้ไป เธอก็จะได้ออกไปเปิดหูเปิดตาดูบรรยากาศข้างนอกแล้ว โซซาลโดรบอกเธอว่าพรุ่งนี้เขาจะพาเธอไปท่องเที่ยวเมืองเนิร์ส ตอนนี้เธอแทบจะอดทนรอให้ถึงตอนเช้าไม่ไหวแล้ว

“ง่วงหรือยังญานิล ข้าเห็นเจ้ายืนมองท้องฟ้าอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ข้าเดินเข้ามาแล้ว”

“ยังไม่ง่วงค่ะ ฉันตื่นเต้นที่จะได้ออกไปเที่ยวข้างนอกพรุ่งนี้เช้า”

“ญานิล ข้ามีบางอย่างอยากจะถามเจ้า”

“ถามมาสิคะ”

“ถ้าเจ้าได้มีโอกาสกลับไปบ้านเมืองของเจ้า เจ้าจะกลับมาที่นี่อีกไหม”

ร่างเล็กที่ถูกสวมกอดทางด้านหลังหมุนตัวกลับมาโอบกอดรอบลำคอแข็งแรง แล้วก็ตอบคำถามตามที่ใจสั่ง

“กลับมาสิคะ เพราะหัวใจของฉันอยู่ที่นี่”

ดวงตาคมสีเข้มไหววูบแวบหนึ่ง โดยที่ญานิลไม่ทันได้สังเกตเห็น

“ข้าดีใจที่เจ้าไม่คิดจะจากที่นี่ไปแบบถาวร”

“ตอนแรกฉันก็คิดนะ เพราะที่นี่มีแต่สงคราม แต่ตอนนี้ฉันเลิกคิดแล้ว เพราะคุณบอกฉันเองว่า อีกไม่นานคุณจะพาฉันกลับเมืองไทย”

“ข้าจะรีบระดมคนในเผ่าให้ช่วยกันต่อเรือ เพื่อที่จะพาเจ้าข้ามไปยังเมืองแซนเธียร่า ที่นั่นมีพาหนะในการเดินทางที่ทันสมัย คงจะพาเจ้ากลับไปยังบ้านเมืองของเจ้าได้”

“ขอบคุณค่ะ และช่วงเวลาที่รอเรือ คุณต้องช่วยฉันออกตามหาเพื่อนรักของฉันด้วยนะคะ บางทีดาริสาอาจจะยังมีชีวิตอยู่”

“ได้สิ” ตอบยิ้มๆ ทว่านัยน์ตากลับดูเรียบนิ่งดั่งผิวน้ำลึก ที่ซุกซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ภายในอย่างมิดชิด

ยิ่งนับวันญานิลก็ยิ่งสวยเปล่งปลั่งมากขึ้นเรื่อยๆ และเขาก็ไม่เคยอิ่มรสรักในตัวเธอ ไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เลย เพราะกลัวว่าภาพแห่งความสุขที่ผ่านมาจะเลือนหายไป

‘จาก รัก อาจแปรเป็น เกลียด’

แต่กว่าจะถึงวันพรุ่งรี้ คืนนี้เขาจะไม่ปล่อยให้เวลาอันมีค่าให้สูญเปล่าไปแม้แต่นาทีเดียว

“เรารีบเข้านอนกันเถอะนะ”

“ยังหัวค่ำอยู่เลยนะคะ”

“แต่ข้าอยากกอดเจ้าแล้วนี่”

“ก็กอดอยู่นี่ไงคะ”

“เจ้าก็รู้ว่าข้าหมายถึงอะไร ตรงนี้อากาศเย็น เราไปนอนคุยกันบนที่นอนดีกว่านะ”

ญานิลรู้ว่าถ้าได้ขึ้นไปอยู่บนเตียงเมื่อไหร่ คงคุยกันได้แค่สองภาษาเท่านั้น คือภาษารักกับภาษากาย แล้วเธอก็คงปฏิเสธความต้องการของผู้ชายจอมเผด็จการคนนี้ไม่ได้อีกตามเคย เมื่อเขาย่อตัวช้อนอุ้มเธอไปวางบนเตียงนอนแล้วขึ้นมาคร่อมทับ บดจุมพิตลงมาอย่างเอาแต่ใจ

“คืนที่ห้าแล้วที่คุณทำแบบนี้ ยังไม่อิ่มอีกเหรอคะ”

“ข้าไม่มีวันอิ่มในตัวเจ้า” จบคำก็ประกบจูบลงมาอีก แล้วรีบเร่งมือปลดอาภรณ์ไม่กี่ชิ้นของเธอกับตัวเขาเองออก กายแนบกาย ใจแนบใจ แค่นี้ไฟปรารถนาก็เริ่มก่อตัวขึ้นจนร้อนวูบวาบไปทั้งตัว

“โซซาลโดร”

กี่ครั้งที่ได้ยินเธอเรียกชื่อพี่ชายฝาแฝด ใช่ว่าเขาจะมีความสุข ทว่าในใจลึกๆ โซซาลเดสก็ซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ เขาปรารถนาให้ญานิลเรียกเขาว่า ‘โซซาลเดส’ มากกว่า เขาอยากให้เธอรักเขาที่เป็นโซซาลเดส แต่ก็ไม่คิดห้ามให้เธอรักโซซาลโดร

จะทำอย่างไรให้ญานิลรักเขาที่ตัวเขา ไม่ใช่ภาพมายาที่หลอกลวงเธอไปวันๆ

‘คงมีเพียงหนทางเดียว คือบอกความจริงให้เธอรู้ใช่หรือไม่ ว่าแท้จริงแล้วเขาคือใคร’

...แต่คงไม่ใช่คืนนี้...

โซซาลเดสกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอย่างหวงแหน ครอบครองเรียวปากเล็กด้วยใจที่ปรารถนาล้นปรี่ และเริ่มบรรเลงบทพิศวาสบนเรือนร่างของหญิงสาวราวกับว่าคืนนี้อาจจะเป็นคืนสุดท้ายที่ญานิลจะยอมอยู่ในอ้อมกอดของเขา

ใจส่วนลึกไม่อาจหยุดคิดฟุ้งซ่านได้ และความปรารถนาทางกายก็มีแต่จะทะยานไปข้างหน้า ยิ่งรัก ยิ่งหลง อยากกลืนกินร่างขาวผ่องงดงามดุจภาพวาดนี้ลงไปทั้งตัวหากทำได้

“โซซาลโดร คุณเมามาหรือเปล่าคะ ทำไมคืนนี้คุณดูดุดันจังเลย” หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความรุ่มร้อนดุดันที่แปลกไปจากคืนที่ผ่านมาที่แสนอ่อนโยนในนาทีแรก แล้วค่อยๆทวีความเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ