บทที่ 2 ต้นสายปลายเหตุ

เพิ่งเข้ามาในบ้าน ลุงใหญ่หลงเจิ้นหยูก็กระโจนออกมา และตะโกนชี้หน้าหลงเหม่ยซิน

“หลงเหม่ยซิน ยัยลูกผสม เธอกล้าทุบตีMr.เรดอย่างไม่มีเหตุผล เธอสำนึกผิดไหม?”

“ลุงใหญ่คะ ฟังฉันพูดก่อน Mr.เรด.......”

หลงเหม่ยซินยังไม่ทันจะพูดจบ ก็ถูกหลงเจิ้นหยูพูดตัดขึ้นมา “Mr.เรดชอบเธอ นับเป็นความโชคดีของเธอ ออร์เดอร์มูลค่าหลายร้อยล้านปลิวหายไปในพริบตา เธอนังสารเลว คิดว่าตัวเองมีค่าแค่ไหนกัน”

“Mr.เรดเป็นถึงตัวแทนที่มีอำนาจเต็มเปี่ยมของไมค์กรุ๊ป เธอคิดว่าตระกูลของเรามีความสามารถพอที่จะสู้กันซึ่ง ๆ หน้ากับไมค์กรุ๊ปเหรอ? เพียงแค่เรดกลับไปพูดไม่ดีกับไมค์เพียงไม่กี่ประโยค ก็สามารถเล่นงานตระกูลหลงของเราให้ตายได้โดยสิ้นเชิง!”

“ตระกูลจางเมื่อปีที่แล้ว เพียงแค่พูดผิดไปหนึ่งประโยคทำให้Mr.เรดโมโห เธอดูสิว่าตอนนี้ยังมีตระกูลจางอยู่ไหม? ตระกูลจางได้หายไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว!”

“เธอ...เธอก็เหมือนกับผัวสวะของเธอ ได้แต่หาเรื่องขายหน้าให้กับตระกูลหลง ตอนนี้เธอถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วไปนอนอยู่บนเตียงของMr.เรดซะ!”

หลงเจิ้นหยูกล่าวไป พลางยกมือขึ้นมาจะตบหน้าของหลงเหม่ยซิน

ร่างของหวางเย๋ขยับอย่างรวดเร็ว บังอยู่ด้านหน้าหลงเหม่ยซิน จับข้อมือของหลงเจิ้นหยูเอาไว้และออกแรงเล็กน้อย หลงเจิ้นหยูเจ็บจนร้องออกมา และคุกเข่าลงไปบนพื้น

หวางเย๋หรี่ตาลงเล็กน้อย มือก็ตบเข้าที่ใบหน้าของหลงเจิ้นหยู “คน ผมเป็นคนตบ ไม่เกี่ยวกับเมียของผม เก็บปากของคุณไว้ให้ดี ไม่อย่างนั้น......”

“ไอ้ขยะแกกล้าตีฉัน แกกินดีเสือดาวเข้าไปหรือยังไง ใครก็ได้ช่วยฉันหน่อยเร็ว!”

บอดี้การ์ดของหลงเจิ้นหยูพึ่งจะกระโจนเข้ามา สุดท้ายกลับถูกหวางเย๋เตะลอยออกไปในเท้าเดียว

“หวางเย๋ คุณชักจะมากเกินไปแล้วนะ ปล่อยลุงใหญ่ซะ!” หลงเหม่ยซินได้สติกลับคืนมา และผลักหวางเย๋ออกไปอีกทาง

คิดไม่ถึงว่าหวางเย๋จะบีบให้ลุงใหญ่คุกเข่าลง นี่คือสิ่งที่หลงเหม่ยซินรับไม่ได้อย่างแน่นอน

หลงเหม่ยซินรู้มาตั้งแต่เด็กแล้วว่า ตัวเองนั้นเป็นเด็กที่ตระกูลหลงรับเลี้ยง ในใจของเธอ ชีวิตและทุกอย่างของเธอ ล้วนได้รับมาจากตระกูลหลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณปู่หลงอ้าวเทียนได้รักทะนุถนอมเธอมาโดยตลอด

ดังนั้นแม้ว่าลุงใหญ่จะพูดจนเกินไปสักแค่ไหน หลงเหม่ยซินก็ไม่โกรธเคืองเลยสักนิด

คุณปู่หลงอ้าวเทียนนั่งอยู่บนโซฟา เขาได้มองทุกอย่างออกตั้งแต่แรกแล้ว

เขารู้แต่แรกแล้วว่าหลงเจิ้นหยูอยากได้ตำแหน่งประธานผู้บริหารไปครอง แต่ว่าถึงยังไงหลงเจิ้นหยูก็เป็นลูกชายของตัวเอง เขาจะทำอะไรก็ไม่ได้

“พอแล้ว เจิ้นหยู ขอโทษเหม่ยซินซะ”

ไม่ว่ายังไงหลงอ้าวเทียนก็เป็นผู้นำของตระกูล มีความน่าเกรงขามอยู่ในคำพูดอยู่แล้ว

หลงเจิ้นหยูทำเสียงฮึดฮัด เขาหันหน้าไปทางอื่น

“คุณปู่คะ ทางด้านMr.เรด หนูจะคิดหาวิธีเอง” หลงเหม่ยซินมองหลงอ้าวเทียนพลางกล่าว

หลงอ้าวเทียนยิ้มอย่างเมตตาและอ่อนโยน “เหม่ยซิน อย่าลำบากตัวเองจนเกินไป พยายามอย่างเต็มที่ก็พอแล้ว”

หลงเหม่ยซินพยักหน้า แล้วหันหลังเดินออกไปจากที่พักของหลงอ้าวเทียน

หลังจากที่หลงเหม่ยซินจากไป หวางเย๋จ้องหลงอ้าวเทียนตาเขม็ง ไอสังหารอันแรงกล้าแผ่ซ่านออกมาจากร่างของเขา

“ตาแก่ อย่าเล่นลูกไม้อะไรกับผมอีก และอย่าคิดหลอกใช้ภรรยาของผม ไม่อย่างนั้น ผมจะทำให้ตระกูลหลงของพวกคุณไม่เหลืออะไรเลย” หวางเย๋พูดจบ ก็วิ่งตามหลงเหม่ยซินไปทันที

“คุณภรรยา คุณยังไม่ได้ทานอาหารเที่ยงเลยนะ ทานอะไรก่อนเถอะ” หวางเย๋กล่าวอย่างอารมณ์ดี ยื่นกล่องข้าวไปที่ด้านหน้าหลงเหม่ยซิน

หลงเหม่ยซินถลึงตาใส่เขา “กิน ๆ ๆ รู้จักแต่กิน”

“คุณภรรยา อย่าใจร้อนสิ เรื่องไมค์กรุ๊ป ผมจะจัดการให้คุณเอง” หวางเย๋กล่าว พลางเปิดกล่องข้าวออก

“แค่อาศัยคุณน่ะเหรอ? คุณนอกจากจะทำอาหารเป็น ต่อยคนเป็น ยังสามารถทำอะไรได้อีก?” หลงเหม่ยซินพูดอย่างมาสบอารมณ์

เวลานี้ กลิ่นหอมของอาหารได้ลอยออกมา ท้องของหลงเหม่ยซินร้องจ๊อก ๆ อย่างมีรักดี หวางเย๋หัวเราะอย่างชอบใจพลางยื่นกล่องข้าวใส่มือให้หลงเหม่ยซิน หลงไม่ซินทำเสียงหึหนึ่งครั้ง รับเอากล่องข้าวมาแล้วมุดเข้าไปในรถ

หวางเย๋ยิ้มเบา ๆ และเดินไปที่ด้านข้างสองก้าว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกไป “เอลลี่ แจ้งไปที่ไมค์ว่า ถ้าหากเรื่องในวันนี้ไม่สามารถทำให้ภรรยาของฉันพอใจได้ บริษัทของเขาเตรียมล้มละลายได้เลย”

อีกด้านของโทรศัพท์ เอลลี่ลุกยืนขึ้นมาอย่างดีใจ สามเดือนแล้ว สามเดือนเต็ม ๆ ในที่สุดท่านชายก็ติดต่อมาหาตัวเอง ในที่สุดราชาก็ได้กลับมา!

“ค่ะ ท่านชาย” น้ำเสียงเสมือนดั่งกระดิ่งเงินดังลอยออกมาจากโทรศัพท์ จากนั้น หวางเย๋ก็ได้วางสายไป

เอลลี่ที่อยู่อีกด้านหนึ่งกลับไม่สามารถสงบสติอารมณ์ลงได้อยู่แสนนาน ท่านชายกลับมา โลกจะต้องสั่นสะเทือน!

มองดูหลงเหม่ยซินที่นั่งทานข้าวอยู่ในรถ หวางเย๋หยิบเอาบุหรี่ที่ไม่มีเครื่องหมายใด ๆ ออกมา และจุดบุหรี่ แล้วดูดอย่างลึก ๆ หนึ่งคำ เรื่องในอดีตปรากฏขึ้นมาในสมองอย่างช้า ๆ

ตอนที่ตัวเองอายุแปดขวบ บ้านแตกสาแหรกขาด โชคดีที่ได้อาจารย์ช่วยเอาไว้ ถึงรอดชีวิตมาได้ หลายปีมานี้ อาจารย์ปฏิบัติกับตัวเองราวกับลูกชายแท้ ๆ อบรมสั่งสอน และได้ฝากฝังองค์กรฮั๋วที่เขาสร้างขึ้นมากับมือให้ตัวเองดูแล

สามเดือนก่อน อาจารย์ได้ทิ้งจดหมายไว้ให้หลงเหม่ยซินฉบับหนึ่งแล้วได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย และได้ฝากฝังลูกสาวที่อยู่บ้านตระกูลหลงหลงเหม่ยซินไว้กับตัวเอง

ตอนนั้น อาจารย์ก็คือลูกเลี้ยงของหลงอ้าวเทียน ได้ก่อตั้งดราก้อนโกลด์กรุ๊ปขึ้น และได้ช่วยหลงอ้าวเทียนสร้างธุรกิจครอบครัวตระกูลหลงขนาดใหญ่ แต่ใครจะคิดล่ะว่า สุดท้ายแล้วกลับถูกตระกูลหลงทำร้าย หนีเอาชีวิตรอดมาได้อย่างหวุดหวิด

ต่อมาอาจารย์ได้พัฒนาความสามารถ ปิดบังชื่อแซ่และสร้างองค์กรที่ลึกลับที่สุดในโลกอย่าง ‘องค์กรฮั๋ว’ ขึ้นมา ควบคุมเศรษฐกิจโลกเอาไว้ ครอบคลุมไปทั้งธุรกิจมืดและธุรกิจสว่าง ถูกขนานนามว่าเป็นองค์สุดยอดของโลก ส่วนผู้สืบทอดคนต่อมาอย่างหวางเย๋นั้นยิ่งถูกยกย่องให้เป็นวีรบุรุษของประเทศอยู่หลายครั้ง ได้สร้างความดีความชอบในทางธุรกิจให้กับประเทศชาติ

นับเป็นชะตากรรมที่ไม่สิ้นสุด ในตอนนั้นอาจารย์มีชื่อเสียงชั่วข้ามคืน กลับได้ทิ้งลูกคนหนึ่งเอาไว้ที่ตระกูลหลง

นั่นก็คือหลงเหม่ยซิน

เพื่อหลงเหม่ยซิน อาจารย์ตัดสินใจที่จะปล่อยวางเรื่องในอดีต ไม่ต้องการสร้างความลำบากใจให้ตระกูลหลงอีก

หวางเย๋กลับคิดว่า ตระกูลหลงรับเลี้ยงหลงเหม่ยซิน จะต้องมีแผนอะไรแน่

ในตอนที่เขานำเอาจดหมายและหลักฐานพิสูจน์ตัวตนของอาจารย์มาที่บ้านตระกูลหลงนั่นเอง ในดวงตาของหลงอ้าวเทียนก็ได้ปรากฏแววความตกใจและหวาดกลัวขึ้นมาทันที และนั่นได้อธิบายทุกอย่างเอาไว้แล้ว

เสียงคำรามของรถยนต์ ได้ขัดจังหวะความคิดของหวางเย๋ เขาหันไปดู หลงเหม่ยซินได้ขับรถออกไปแล้ว

หวางเย๋รีบขี่มอเตอร์ไซค์ตามออกไป

“อาจารย์ครับ ลูกสาวของอาจารย์ไม่เชื่อฟังเลย ผมสามารถจัดการกับเธอ เหมือนที่อาจารย์จัดการกับผมได้หรือเปล่า?” หวางเย๋บ่นพึมพำ เขาขนลุกขึ้นมา และรีบสะบัดความคิดนี้ออกไปจากหัวทันที

ถ้าหากให้อาจารย์รู้เข้าว่าตัวเองได้จัดการกับลูกสาวของท่าน จะต้องลอกหนังตัวเองแน่ ๆ

แม้ว่าเขาจะได้ทิ้งจดหมายลาตายเอาไว้ แต่หวางเย๋มีความรู้สึกว่า อาจารย์จะต้องยังไม่ตายอย่างแน่นอน

และในเวลานี้ หลงอ้าวเทียนยืนอยู่ที่หน้าต่าง มองดูแผ่นหลังของหวางเย๋ที่ลอยห่างออกไป พลางขมวดคิ้วแน่น

“ยังสืบหาที่มาที่ไปของหวางเย๋ไม่ได้อีกเหรอ? เขา ตายแล้วจริง ๆ เหรอ?” หลงอ้าวเทียนกล่าวเหมือนกับกำลังพูดกับตัวเอง

ภายในเงากลุ่มหนึ่งที่บริเวณมุมห้อง เสียงแหบแห้งเสียงหนึ่งได้ดังลอยออกมา “สืบหาข้ามูลอะไรไม่พบเลย หวางเย๋คนนี้เหมือนกับได้ปรากฏตัวขึ้นมาในอากาศอย่างดื้อ ๆ คิดไม่ถึงว่า ตอนนั้นพวกเราได้ทิ้งตัวที่จะทำให้เกิดปัญหาขึ้นในภายหลังเอาไว้”

“นายท่าน ถ้าไม่มีทางเลือกจริง ๆ พวกเราปล่อยข่าวเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างหวางเย๋และหมอนั่นออกไป พอถึงตอนนั้นจะต้องมีคนทนไม่ได้และลงมือแทนพวกเราอย่างแน่นอน จากนั้นพวกเราก็คลำแตงไปตามเครือ รอรับผลประโยชน์ในภายหลัง”

หลงอ้าวเทียนครุ่นคิดอยู่สักพัก แล้วส่ายหัว “ถ้าไม่หมดทางเลือกจริง ๆ จะให้ตระกูลเหล่านั้นรู้เข้าไม่ได้ มิฉะนั้นเรื่องราวจะอยู่เหนือการควบคุมของพวกเรา”

“ฉันมีความรู้สึกว่า ตอนนี้เขาอยู่ที่เมืองจินห่าย”

“ครั้งนี้ จะให้เขามีชีวิตรอดไปอีกไม่ได้ และยิ่งจะให้เขาตกอยู่ในมือของตระกูลอื่นไม่ได้เด็ดขาด”

หลังจากที่หลงอ้าวเทียนพูดจบ ก็ได้เดินเข้าไปในห้องด้านใน