บทนำ

กล่าวถึงป่าแห่งหนึ่ง บรรยากาศเงียบสงัด มีเพียงสายลมเบาบางพัดหญ้าเขียวปลิวไสว มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นหนาตา แม้ไม่ได้หนาแน่นเหมือนต้นไม้ในป่าลึกทว่าแต่ละต้นล้วนสูงชะลูดบดบังแสงอาทิตย์ยามเย็นทำให้บรรยากาศโดยรอบที่ไร้ผู้คนอยู่แล้วยิ่งวังเวงเข้าไปใหญ่

สถานที่แห่งนี้ เวลานี้ ดูไม่น่าสมควรมีมนุษย์นอนสลบไสลอยู่ได้เลย

ร่างบอบบางของสตรีผู้หนึ่งในอาภรณ์เนื้อดีสีชมพู ปักด้ายทองลายผีเสื้อโบยบินกลางหมู่บุปผา เสื้อตัวนอกที่เคยมีสีสันงดงามบัดนี้เปื้อนเศษดิน เศษใบไม้ เปื้อนฝุ่นละทิ้งซึ่งความสง่างามของชุดดั้งเดิมไปหมดสิ้นแล้ว

อีกทั้ง....

มวยผมนางยุ่งเหยิงดูไม่เป็นทรง

บนเปลือกตามีผ้าสีดำคาดปิดอยู่ด้วยเช่นกัน

ข้อมือทั้งสองถูกมัดแน่นด้วยเชือกหนา

และที่สำคัญ….

บนศีรษะมีคราบเลือดแห้งกรังเหมือนร่องรอยจากการโดนของแข็งกระแทกอย่างรุนแรง

เพราะเหตุใดจึงมีร่างสตรีถูกพันธนาการนอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่ตรงนี้เล่า

ไม่แน่ว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานขนาดนี้แต่เลือดยังคงไหลออกมาจากบาดแผลปริมาณมากขนาดนั้นอาจทำให้เจ้าของร่างสิ้นชีวิต วิญญาณออกจากร่างไปพบยมบาลแล้วกระมัง

ณ ที่แห่งนี้คือป่าแห่งหนึ่งในเมืองหลวงแห่งแคว้นเฉียนฉิน ตั้งอยู่ทางซีกตะวันออกของเมือง

แม้ว่าป่าแห่งนี้จะไม่ใช่ป่าที่อันตรายที่สุด ทว่าป่าอย่างไรก็คงเป็นป่า ตอนกลางคืนย่อมมีสัตว์ป่าอันตรายนานชนิดออกจากรังมาหากิน ลองนึกภาพพวกมันมาบังเอิญเจอเหยื่ออันโอชะเช่นสตรีผู้นี้....

มีหรือจะรอดพ้น

หากเป็นเช่นนั้นจริงยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายสตรีผู้น่าสงสารผู้นี้ ร่างนางก็คงหายไปจากโลกนี้เสียก่อนแล้วด้วยซ้ำ

เวลายังคงดำเนินผ่านไปอย่างต่อเนื่อง ดวงตะวันกำลังคล้อยต่ำจนเกือบลับขอบฟ้า ในที่สุดร่างไร้สตินั่นก็เริ่มขยับตัวเสียที

มือบางขาวซีดยกมือขึ้นกุมบาดแผลบนศีรษะ ฟันเล็กขบริมฝีปากตัวเองเล็กน้อยเพราะรู้สึกเจ็บ

เปลือกตาบางเปิดออกท่ามกลางแสงสว่างน้อยนิดลอดเข้ามาหา ทว่าก็ยังคงมากพอสามารถเห็นรายละเอียดสิ่งแวดล้อมไม่คุ้นตารอบตัว

ที่นี่ที่ไหน?

ไยนางจึงมาอยู่ที่นี่?

ในสภาพเช่นนี้?

ไม่ใช่ว่านางที่เป็นบอดี้การ์ดมือขวาของมาเฟียกำลังขับรถพาบอสหนีศัตรูหรอกหรือ

ใช่แล้ว ภาพสุดท้ายก่อนที่ตัวเองสลบคือมีรถยุโรปหนึ่งคันแล่นสวนมาชนกับคันของนางและเจ้านาย

“โอ๊ย!”

จู่ๆก็มีความทรงจำแปลกประหลาดมากมายถาโถมเข้ามาในห้วงความคิดของนาง ตามมาด้วยความเจ็บปวดทรมานพุ่งทยายมาเกิดบริเวณสมองข้างในกะโหลกศีรษะ

ความเจ็บปวดทรมานดำเนินต่อเนื่องจนเจ้าของร่างอดไม่ได้ยกสองมือขึ้นมากุมศีรษะ ลำตัวบิดไปมาทุรนทุราย ร่างบางพยายามทำทุกทางหวังคลายความเจ็บปวดให้ตัวเอง

จนในที่สุดความทรงจำมากมายเหล่านั้นก็หยุดไหลบ่าเข้ามาสักทีพลอยให้ศีรษะนางลดความเจ็บปวดลงเหลือในระดับที่พอรับได้ หญิงสาวได้โอกาสจึงรีบหายใจเข้าสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดเพื่อตั้งสติประมวลผลความทรงจำมากมายที่มันหลั่งไหลเข้ามาในหัวของนาง

“ซ่งเจียซิน….”

ซ่งเจียซินคือนามของร่างนี้ที่ หวังเค่อ หรือบอดี้การ์ดมือขวาของมาเฟียในยุคปัจจุบัน ที่มีเทคโนโลยีอำนวยความสะดวกต่างๆ

และใช่…

นางได้ตายจากชาตินั้นแล้ว ด้วยโชคชะตานำพา หรือสวรรค์กลั่นแกล้งก็ไม่รู้จึงทำให้วิญญาณนางไม่ได้ไปเกิดในภพภูไม่ใหม่อย่างเช่นคนอื่นเขา

ไม่ได้ดื่มน้ำแกงลืมเลือน

ไม่ได้กำเนิดตั้งแต่เป็นทารกจนเติบใหญ่อย่างเช่นปกติ

ทว่า…

นางดันมาเกิดในร่างของคุณหนูตระกูลขุนนางยุคโบราณ ย้อนไปเกือบ สองพัน ปีนู่น

นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!

คุณหนูร่างนี้วิญญาณออกจากร่างไปแล้วโดนแทนที่โดยวิญญาณของหวังเค่อ

ชีวิตที่ไร้มารดาของคุณหนูผู้นี้ไหลเข้ามาในหัวสมองของนาง

ทั้งภาพบิดาที่หมางเไม่น

ภรรยาคนอื่นของบิดาตีสองหน้าเก่งล้ำเลิศ…ต่อหน้าบิดานางนั้นปฏิบัติตัวดีกับร่างนี้ ทว่าลับหลังกลับตรงกันข้าม ปัจจุบันแม้ร่างนี้มีฐานะเป็นคุณหนูใหญ่ก็จริงแต่นั่นก็เป็นเพียงสถานะจอมปลอม!

ไหนจะภาพบุตรสาวและบุตรชายของภรรยาอีกคนของบิดา มีชีวิตที่ดีกว่าคุณหนูใหญ่อย่างร่างนี้เสียอย่างนั้น

พวกนั้นรวมหัวกันกลั่นแกล้งลับหลัง

และสิ่งเจ็บปวดที่สุดสำหรับร่างนี้คือภาพน้องชายร่วมอุทร….

สายตาที่มองพี่สาวคนนี้อย่างกับสายตามองศัตรูแสนเกลียดชัง

วิญญาณเดิมเจ้าของร่างนี้ไม่ได้มีคำขอเรื่องใดใหญ่โตมากนักกับหวังเค่อ

หวังเค่อสามารถดำเนินชีวิตใหม่ในร่างนี้ได้ต่อไปแลกเปลี่ยนกับความปรารถนาเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นของวิญญาณเดิมนี้

คือ….

ปกป้องและช่วยเหลือน้องชายร่วมสายเลือดหนึ่งเดียวในตอนนี้ให้ปลอดภัย ให้รอดพ้นจากอันตรายชั่วร้ายในตระกูลแห่งนั้นด้วยเถิด

นี่คือความปรารถนาสุดท้ายของวิญญาณเจ้าของร่างที่ขอร้องนางในฐานะวิญญาณใหม่มาใช้ร่าง

หวังเค่อลืมตาขึ้นอีกครา

คราวนี้ นางปราศจากความสับสนมึนงงอย่างที่ผ่านมาแล้ว

เรียกได้ว่ากระจ่างแจ้งแล้วว่านางไม่มีโอกาสกลับไปยังโลกเดิมที่ตนจากเสียแล้ว

โอกาสเดียวที่เหลืออยู่คือใช้ชีวิตต่อในร่างนี้เท่านั้น!!!

จากนี้ไม่มีอีกแล้วบอดี้การ์ดของมาเฟียที่ชื่อ หวังเค่อ

มีแต่คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลขุนนางขั้นสามระดับต้น ตระกูลซ่ง….ซ่งเจียซิน

คุณหนูผู้กำพร้ามารดาตั้งแต่เด็ก ร่างเดิมนั้นอ่อนแอเกินไปจึงได้ถูกรังแกสุดท้ายต้องตายในสภาพเช่นนี้

เหอะ!

หนึ่งในความทรงจำทั้งหลายที่เข้ามาในหัวนางคือภาพบุตรีของเหลียงอี๋เหนียง…ซ่งเจิ้งเหม่ย

บุตรีของอนุทว่ากับเป็นบุตรีที่บิดาโปรดปรานมากที่สุด

ตลกสิ้นดี

ซ่งเจิ้งเหม่ยต่อหน้าเรียกพี่หญิงใหญ่อย่างนั้นอย่างนี้ ทำทีเป็นพูดจาสุภาพ นิสัยแสนดี นางเห็นว่าร่างเดิมเหงาไม่มีสิ่งใดละเล่นอยู่ที่เรือนจึงเอ่ยปากชวนมาเล่นการละเล่นซ่อนหา

ร่างเดิมที่หัวอ่อน เชื่อคนง่าย จึงรีบพยักหน้าตกลงเล่นด้วยทันที

ตอนแรกก็เล่นตามกติกาของคนทั่วไปนั่นแหละ ยิ่งเล่นซ่งเจิ้งเหม่ยยิ่งชวนเดินออกจากประตูจวนทางด้านหลัง เข้าไปในป่าแห่งนี้

วัตถุประสงค์แอบแฝงของซ่งเจิ้งเหม่ยนั้นชั่วร้ายยิ่งนัก

ที่แท้แล้วก็เพียงแค่ต้องการกำจัดคุณหนูใหญ่อย่างร่างนี้เท่านั้น

แม้ว่าในความทรงจำของดั้งเดิมจะไม่มีความคิดว่าน้องสาวร่วมบิดาผู้นั้นเป็นผู้ฆ่าตนเองด้วยการตีศีรษะเพราะถูกปิดตาทั้งสองข้างจึงไม่เห็น

แต่นางนั้นไม่ได้เป็นคนดีคิดในแง่ดี หัวอ่อนอย่างร่างเดิมเสียหน่อย

ดูก็รู้ว่าการละเล่นนั้นมีวัตถุประสงค์ชั่วร้ายแอบแฝง…. คงคิดว่าจะกลบปิดหลักฐานโดยเอามาทิ้งไว้ในป่าให้สัตว์ป่ากำจัดละสิ

ซ่งเจียซินคนใหม่ยืนขึ้นหลังจากพยายามกำจัดเชือกมัดมือได้สำเร็จ มือบางสาละวนกับการปัดเศษฝุ่นดินออกจากเสื้อผ้าให้ได้มากที่สุด

นางยกมือขึ้นกุมบาดแผลแววตาเยือกเย็นจ้องมองไปข้างหน้าก่อนออกเดินจากตำแหน่งเดิมมุ่งหน้าออกจากป่า