ตอนที่ ๗ หน้าที่ของผัว

“ ตายแล้วเจ้าจันทร์! ทำไมถึงพูดอย่างนั้นต่อหน้าเจ้าคุณอย่างนี้ล่ะ! มันไม่งามเลยนะลูก! ”

“.....”

คนที่กำลังของขึ้นชะงักไปทันทีเมื่อโดนคุณหญิงมณีดุ พลางชำเรืองมองเจ้าคุณเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าบูดๆ ลง ก็คนมันไม่พอใจหนิ ให้ผู้ชายมีเมียเล็กเมียน้อยโดยไม่คิดถึงจิตใจของคนเป็นเมียได้ไง ถึงเธอจะยังไม่ได้เป็นเมียเจ้าคุณจริงๆ แต่เรื่องนี้ใครจะยอม เธอเป็นสาวยุค 2024 นะ

“ แม่ขอโทษแทนน้องด้วยนะเจ้าคุณ น้องยังเด็กเลยพูดไม่คิด ”หลังจากดุลูกสาวไปแล้ว คุณหญิงมณีก็หันมาเอ่ยขอโทษเจ้าคุณพิพัฒน์ด้วยน้ำเสียงเกรงใจ

เจ้าคุณพิพัฒน์หันไปมองใบหน้าง้ำงอของเจ้าจันทร์ที่ก้มหน้างุดก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ' หึ ' ในลำคอก่อนจะตอบบางอย่างออกมา ซึ่งเป็นคำตอบที่ทำเอาคุณหญิงมณีและเจ้าจันทร์ถึงกับอึ้งค้างไปเลย

“ ไม่เป็นไรหรอกขอรับคุณแม่ กระผมก็ไม่คิดที่จะมีนางเล็กๆ อยู่แล้วขอรับ ”

O_O' หน้าเจ้าจันทร์

“ นี่เจ้าคุณ.. พูดจริงรึ? ” คุณหญิงถามย้ำอย่างไม่เชื่อหู

“ กระผมพูดจริงขอรับคุณแม่ ”

เมื่อเจ้าคุณพิพัฒน์ยืนยันคำตอบคุณหญิงก็เผยรอยยิ้มพอใจออกมาพลางหันไปมองหน้าลูกสาวด้วยความรู้สึกที่ผ่อนคลายลง เจ้าจันทร์แอบเบะปากเล็กน้อย ‘หมั่นไส้’

หลังจากนั้นทั้งสามคนก็นั่งรับประทานอาหารเย็นกันอย่างเอร็ดอร่อย กับข้าววันนี้มีหลายอย่างมาก มีแกงขาหมูใบชะมวง เนื้อเค็มต้มกะทิ ฟักต้มหมู และแกงส้มสายบัวกับมะลิผัดไข่ที่เจ้าจันทร์ทำเองกับมือ สามอย่างแรกชบากับเดือนเป็นคนทำ

เนื่องจากเป็นอาหารโบราณ เคยได้ยินชื่อมาบ้างแต่ก็ไม่เคยทำมาก่อน เจ้าจันทร์กลัวจะทำไม่ถูก เลยขอเป็นลูกมือแทนเธอจะได้แอบครูพักลักจำไปด้วย

~*~

หลังจากที่รับประทานกันอิ่มแล้ว พวกบ่าวก็เข้ามาเก็บสำรับลงจากเรือนไป เจ้าคุณพิพัฒน์ก็เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลเพื่อตรวจหนังสือราชการที่ให้ขามไปขนมาจากหอทำงานขึ้นมาบนเรือน ส่วนคุณหญิงมณีที่ยังนั่งเล่นอยู่กับเจ้าจันทร์ก็หันไปพูดกับเธอ

“ เจ้าจันทร์ลูก ”

“ เจ้าคะคุณแม่? ”

“ วันมะรืน แม่คงต้องกลับเรือนแล้วนะลูก แม่ไม่อยู่จันทร์ก็อย่าดื้อกับเจ้าคุณนะลูก ”

เจ้าจันทร์ยังไม่ตอบ แต่นิ่งเงียบอย่างใช้ความคิด เธออยากเห็นหน้าของเจ้าคุณพ่อที่ว่า อยากจะไปกลับคุณหญิงด้วย ถ้าเธอบอกคุณหญิงมณีไปตรงๆ ว่าขอกลับเรือนไปเยี่ยมเจ้าคุณพ่อ คุณหญิงจะอนุญาตไหมนะ

แต่แล้วเจ้าจันทร์ก็ตัดสินใจทำบางอย่าง

“ คุณแม่เจ้าขา.. ”

เธอโน้มเข้าไปกอดคุณหญิงมณีพร้อมกับช้อนสายตาขึ้นมองพร้อมรอยยิ้ัมหวาน ลองอ้อนแบบที่เคยอ้อนพ่อดูหน่อยแล้วกันเผื่อว่าท่านจะอนุญาตให้ไปด้วย ทว่าเจ้าจันทร์หารู้ไม่ ว่าน้ำเสียงออดอ้อนของเธอเรียกสายตาของเจ้าคุณพิพัฒน์ได้เป็นอย่างดี

“ ทำตาอย่างนี้จะอ้อนอะไรแม่ หื้ม? ”

“ จันทร์ขออนุญาตกลับไปเรือนพร้อมคุณแม่ได้ไหมเจ้าคะ? จันทร์คิดถึงเจ้าคุณพ่อเจ้าค่ะ ”

ดวงตากลมใสแป๋วกระพริบปริบ คุณหญิงมณีคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดขขึ้น

“ เรื่องนี้แม่คงจะอนุญาตเจ้าจันทร์ไม่ได้หรอกลูก ”

“ ทำไมล่ะเจ้าคะ? ”

คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อย คุณหญิงมณีหันไปมองหน้าเจ้าคุณพิพัฒน์ก่อนจะก้มมองเจ้าจันทร์ที่ยังกอดไม่ปล่อยพลางยกมือขึ้นลูบหัวลูกสาวเบาๆ

“ อย่าลืมสิ ว่าลูกออกเรือนแล้ว เมื่อออกเรือนไปลูกจะต้องอยู่ในโอวาสของผัว การจะไปไหนมาไหนลูกก็ต้องขออนุญาตผัวก่อน เข้าใจที่แม่พูดหรือไม่เจ้าจันทร์? ”

เจ้าจันทร์ค่อยๆ หันหน้ามาทางเจ้าคุณพิพัฒน์ช้าๆ แต่เมื่อเห็นว่าเจ้าคุณพิพัฒน์กำลังมองมาก็รีบหันกลับทันที คนไม่เคยมีอะไรกันจะเรียกว่าผัวได้เหรอ ชิ..

“ คุณแม่ก็ขออนุญาตเจ้าคุณให้จันทร์สิเจ้าคะ? ” เจ้าจันทร์เงยหน้ากระซิบเบาๆ ให้พอได้ยินแค่สองคน

“ไม่ได้จ้ะ ลูกต้องไปคุยกับเจ้าคุณเอง หากเจ้าคุณอนุญาต แม่ก็จะให้ลูกกลับเรือนพร้อมแม่ ”

“ งื้อ.. คุณแม่อะ ”

ปากอิ่มยู่ออกมาอย่างสุดเซ็ง อ้อนก็ไม่ได้ผล แถมคุณหญิงยังจะให้ไปขออนุญาตอีตาเจ้าคุณหน้านิ่งนั่นอีก

เจ้าคุณพิพัฒน์ที่มองทุกการกระทำของเจ้าจันทร์ และเขาก็ตกอยู่ในภวังค์ พลางแอบคิดในใจ ว่าทำไมเธอไม่เคยทำแบบนี้กับเขาบ้างนะ จากนั้นใบหน้าหล่อก็เผยรอยยิ้มน้อยน้อยออกมา

“ กิริยาอย่างนี้ก็น่าเอ็นดูดี ”

เจ้าคุณเผลอพึมพำออกมาเบาๆ ขามที่นั่งอยู่ข้างๆ ได้ยินไม่ค่อยชัดก็เลยเอ่ยถาม

“ ขอรับ.. ท่านเจ้าคุณว่าอะไรนะขอรับ บ่าวฟังไม่ทัน? ”

เจ้าคุณพิพัฒน์หันไปมองหน้าบ่าวคนสนิทก็เหลือบตามองบนพลางส่ายหน้าเล็กน้อย ไอ้ขามยกมือขึ้นเกาหัวแบบงงๆ

เมื่อเห็นว่าเริ่มดึกแล้วคุณหญิงขอตัวกลับไปพักผ่อน เจ้าจันทรก็กลับเข้าหอนอนของตัวเอง โดยไม่ได้สนใจอะไรกับท่านเจ้าคุณที่กำลังมองตามหลังเธอตาแทบไม่กระพริบ

และกำลังคิดอยากจะทำบางอย่างที่เขา ควรจะทำมันตั้งนานแล้ว ‘ หน้าที่ของผัว’ คือสิ่งที่ผุดเข้ามาในหัวของเจ้าคุณพิพัฒน์เวลานี้ มุมปากหยักกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าตรวจหนังสือราชการต่อ

~?~

ตกดึก..

เดือนที่กำลังก้มหน้าก้มตาปูเสื่อกับเตรียมหมอนเตรียมผ้าห่มของตัวเองและก็ของชบา เพื่อที่จะหน้าห้องนอนเจ้าจันทร์เหมือนที่ทำในทุกๆ วัน แต่เมื่อได้ยินฝีเท้าเบาๆ เหมือนมีใครเดิมมาทางนี้ เดือนจึงเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมองก่อนจะเบิกตากว้าง

“ ทะ..ท่านเจ้าคุณ!”

จะว่าเดือนตกใจก็คงใช่ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าคุณพิพัฒน์เข้ามาเหยียบในหอนอนของเจ้าจันทร์เลยก็ว่าได้

“ จะตกใจอะไรนังเดือน? ทำหน้าอย่างกับเห็นผี ” คำพูดของขาม ทำให้เจ้าคุณและเดือนหันไปมองหน้าขามพร้อมกัน เมื่อเจอสายตาดุของเจ้าคุณไอ้ก็ขามยิ้มแห้งออกมา

“ นายเอ็งนอนรึยังนังเดือน? ” เจ้าคุณพิพัฒน์หันไปถาม

“ กำลังจะนอนเจ้าค่ะ นังชบาพึ่งจะเข้าไปกางมุ้งให้เจ้าค่ะ ”

“ อืม.. คืนนี้เอ็งกับนังชบาไปนอนที่เรือนบ่าวไม่ต้องมานอนหน้าห้องนายเอ็ง ”

“ เจ้าคะ!? ”

เดือนตกใจเป็นรอบที่สอง แต่ในใจก็นึกไปถึงเรื่องนั้นขึ้นมาแสดงว่าวันนี้เจ้าคุณจะมาทำหน้าที่ผัวสินะ คิดแล้วเขินแทนคนเป็นนาย

“ เรียกนังชบาออกมาได้แล้ว.. แล้วคืนนี้นี้พวกเอ็งทุกคนก็ลงไปนอนที่เรือนบ่าวให้หมด ” เจ้าคุณสั่งพร้อมกับหันไปมองหน้าบ่าวคนสนิท

“ เจ้าค่ะ/ขอรับ ” คนเป็นบ่าวขานรับพร้อมกับรอยยิ้มในแววตา

~*~

หลังจากที่พวกบ่าวพากันลงไปจากเรือนกันหมดแล้ว เจ้าคุณพิพัฒน์ก็ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าห้องของเจ้าจันทร์ คนที่หัวเพิ่งถึงหมอนกำลังจะนอนได้ยินเสียงเปิดประตูก็เอ่ยปากถามขึ้นทันที

“ พี่ชบาเหรอจ๊ะ? มีอะไรรึเปล่า ”

“......”

ไม่มีเสียงตอบกลับมา เจ้าจันทร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นนั่งกลางเตียงแล้วเธอก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อเห็นเจ้าคุณพิพัฒน์ที่สวมโสร่งแต่ไม่ได้ใส่เสื้อเผยให้เห็นกล้ามเป็นมัด กำลังเดินตรงเข้ามาหาเธอที่เตียง

“ เจ้าคุณ! ขะ..เข้ามาทำไม จะ เจ้าคะ? ” คนตกใจเอ่ยถามตะกุกตะกัก

“ ตกใจอะไร? คืนนี้พี่จะมานอนด้วย ” เจ้าจันทร์กลืนน้ำลายลงฝืดคอราวกับมีก้อนอะไรติดอยู่ พลางบ่นในใจชุดใหญ่

' อย่าบอกนะ ว่าคืนนี้ต้องเสียตัวให้อีตาเจ้าคุณหน้านิ่งจริงๆ แล้ว ว่าแต่ทำไมตอนนี้เจ้าคุณดูหน้าหื่นๆ ยังไงไม่รู้ มึงไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมวะไอ้จันทร์ '

“ จะดีเหรอเจ้าคะ เจ้าคุณไม่เคยมานอนห้องนี้ อาจจะนอนไม่สบายเหมือนห้องเจ้าคุณนะเจ้าคะ ”

“ เรียกพี่ว่าคุณพี่เช่นเดิมเถอะ แล้วจะนอนสบายหรือไม่นั้น อีกเดี๋ยวก็รู้ แต่ก่อนนอนพี่ขอทำหน้าที่ ที่ควรจะทำก่อน ” เจ้าจันทร์ขมวดคิ้ว

“ หน้าที่อะไรเจ้าคะ? ”

“ หน้าที่ของผัว ”

O_O! หน้าเจ้าจันทร์

~?~