เกิดใหม่เป็นนางร้ายตัวแม่จะแคร์เพื่อ

โอ้ กลับลำไม่ทันแล้ว 18+

นครหลวงต้าจิน จวนเซียว ณ ห้องหอเรือนสุ่ยเซียน

หญิงสาวผู้มาจากโลกอื่น นางพยายามเหลือเกินที่จะปรับสายตารับภาพเคลื่อนไหวตรงหน้า ด้วยแต่แรกเห็นเป็นเหงาดำใหญ่ที่โถมทับร่างบอบบาง ตามด้วยเสียงครางทุ้มต่ำ เสียงดังกล่าวบอกให้รู้ว่า เขากำลังทำเรื่องเข้าด้ายเข้าเข็ม ซึ่งเข็มของเขาเล่มใหญ่หัวทู่ และส่งผลให้ร่างกายงดงามคล้ายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

เจ็บ... อึดอัด กระนั้นก็ซาบซ่านจนแทบขาดใจ...อ๊า!

ยามนี้เสี่ยวไฉรู้แล้วว่าไม่ใช่ความฝัน เนื่องจากตอนแรกก็ชอบใจดีอยู่หรอก ทว่าหลังจากที่ถูกอีกฝ่ายแทรกความแข็งขันเข้าสู่ภายในร่างกายถี่ๆ ทุกอย่างแจ้งใจว่า ตอนนี้ มันใช่แค่การอ่านหนังสือนิยายเท่านั้น

และนอกจากกำลังขยับสะโพกพาขาที่สามสำรวจความสาวนาง คนชั่วแซ่เซียวยังบังอาจกัดหัวไหล่กลมมน เพื่อระบายโทสะ และความชิงชังที่เดือดพล่านท่วมใจเขา

ดังนั้นเสี่ยวไฉจึงล่วงรู้ว่านางทะลุมิติมาอยู่อีกโลกหนึ่งแล้วจริงๆ โลกในหนังสือ บทที่ 5 หน้า 129 ของนิยายเรื่อง

‘วาสนานี้ใครครอง’

“เจ็บ... ข้าเจ็บ... อะ อื้อ จุก!”

เสียงดังกล่าว หากแม่ทัพหนุ่ม หรือเซียวเฮ่อป๋อคิดว่านางกำลังร้องขอความเมตตาจากเขา ฮึ ฝันไปเถอะ นางแค่ต้องการระบายความรู้สึกที่เกิดขึ้น นอกเหนือจากนั้น สายรัดเอวบ้าๆ ยังมัดแขนนางข้างหนึ่งไว้กับเสาหัวเตียง คนแซ่เซียวผู้นี้ซาดิสต์โดยแม้ มนุษย์ผู้ชายในนิยายอย่างเขา สมควรถูกจับตอน แล้วส่งไปเป็นนายโลมห้อยป้ายในเหมือง รองรับตัญหาจากผู้อื่น!

และฝ่ายนางก็ทะลุมิติมาเป็นสตรีที่น่าสมเพช ก่อเรื่องบัดซบอย่างที่สุด ด้วยเจ้าของร่างวางแผนเข้าห้องหอผิด!

แต่เดิมหยุนเมี่ยงต้องแต่งกับคุณชายใหญ่เซียวหมิงเซิน ที่ป่วยกระเสาะกระแส นั่งรถเข็น จากนั้นหยุนเมี่ยงจะกลายเป็นฮูหยินหม้าย ที่หน้าด้านตามเกาะแกะ สร้างความรำคาญต่อพระเอกของเรื่อง (แม่ทัพเซียว) จนเป็นเหตุให้นางเอกช้ำใจ หอบลูกหนีออกจากจวน ส่วนนางร้ายยังตามไปตบตีอีกฝ่ายไม่เลิกลา แต่กลับไม่เคยได้ความรักจากแม่ทัพเซียว สุดท้ายยังรับลูกธนูแทนเขา และต้องตายโดยที่เซียวเฮ่อป๋อ ไม่สนใจใยดี

ทว่าที่เรื่องกลับตาลบัตรเช่นนี้ เพราะเจ้าของร่างซึ่งก็คือ หยุนเมี่ยง เกิดรักแรกพบต่อแม่ทัพเซียว อันเป็นรักข้างเดียวที่น่าสงสารยิ่งนัก

ส่วนเซียวเฮ่อป๋อกลับมีใจให้สตรีต่ำต้อย อย่าง อิงเยี่ยหลิง ซึ่งแน่นอนสกุลเซียวคัดค้านหัวชนฝา แต่ไม่อาจทำสิ่งใดได้ เนื่องจากเซียวเฮ่อป๋อประกาศกร้าว อยากให้นางเป็นฮูหยินของตน

ถึงอย่างนั้น หยุนเมี่ยง ก็ใช้ลูกไม้โดยการให้สายลับนางที่ประปนอยู่ในจวนเซียววางยากำหนัดเซียวเฮ่อป๋อ จากนั้นทั้งคู่จะมีความสุขร่วมกัน ทว่าในเรื่องราวเดิม แผนดังกล่าวมิอาจสำเร็จ เพราะเซียวเฮ่อป๋อระวังตน ส่วนอิงเยี่ยหลิง ก็เป็นนางเอกที่ไม่ได้สมองทึ่ม ด้วยแม่ดอกบัวขาวที่แสนยากจนผู้นี้ อ่านออกเขียนได้ ซ้ำร้ายยังเป็นนางเอกที่ผู้เขียนวางไว้ให้เป็นหมอหญิงเสียด้วย!

ทว่าเมื่อเสี่ยวไฉทะลุมิติมาเป็นหยุนเมี่ยง นางก็ทำให้เรื่องนี้ก็เติมเต็มความฝันของตัวละครนางร้าย ให้กลายเป็นความจริง และยามนี้ หยุนเมี่ยงกำลังถูกร่างใหญ่โถมทับและใช้ความรุนแรงอันป่าเถื่อน กับกลีบดอกไม้งดงาม โดยไร้ความปรานี

“คืนเข้าหอ เจ้าจำเป็นต้องร้องให้ดังที่สุด ผู้อื่นจะได้รู้ว่า ข้ามีน้ำยามากพอ ที่จะทำให้สตรีแซ่หยุน ซึ่งใจกล้า และไร้ยางอาย สามารถตั้งครรภ์และสืบทอดทายาทให้ข้าได้”

ซึ่งเซียวเฮ่อป๋อได้สติหลังจากที่เขาแทรกขาที่สามเข้าสู่กลีบสวาทของหยุนเมี่ยง และเขาไม่อาจถอนตัวกลับลำได้แล้ว เพราะกลีบงามฉ่ำแฉะของนางดูดกลืนความแข็งแรงของเขาไว้ แม้จะมีการพยศอยู่บ้างเป็นระยะ ทว่าทั้งคู่เข้ากันได้ดี ตัวเขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ขึ้นเตียงกับหยุนเมี่ยงช่างเร้าร่อน และถึงใจจนอยากสาดน้ำวิสุทธิ์อาบไปทั้งกลีบดอกไม้ ริมฝีปากอิ่มสวย หรือราดรดให้เปรอะเปื้อนเรือนร่างงดงามนี้

ทว่าเมื่อนางจงใจอยากเป็นของเซียวเฮ่อป๋อ ดังนั้นหยุนเมี่ยงก็จะเป็นได้แค่เพียง สตรีที่ให้กำเนิดทายาทสกุลเซียว แต่ไม่มีวันที่เขาจะยกย่องนางขึ้นเป็นฮูหยิน หรือแม้ตำแหน่งอนุ นางก็จะไม่มีวันได้รับโอกาสนั้น

ซึ่งเหมือนเขาจะใจร้ายอยู่มาก แต่แม่ทัพหนุ่มก็ให้ฐานะนางในสกุลเซียวได้เพียงเท่านี้จริงๆ

ในเมื่อนางเป็นผู้หญิงแพศยา ไร้ยางอาย ใครกันจะยกย่องให้ขึ้นเป็นสตรีข้างกาย

อีกทั้งขณะที่ขยับสะโพกใส่หยุนเมี่ยงอยู่นี้ ชายหนุ่มก็ละอายใจต่ออิงเยี่ยหลิง ป่านนี้นางจะทุกข์ใจเช่นไร ที่เขาเข้าห้องหอกับหยุนเมี่ยง ทิ้งให้นางเปล่าเปลี่ยวเพียงผู้เดียว ทว่าเขาก็ไม่อาจถอนลำยักษ์ออกจากสตรีที่นอนอยู่เบื้องล่างได้ เนื่องจากเพลิงพิศวาสกำลังเล่นงานอย่างหนัก และเซียวเฮ่อป๋ออาจถูกธาตุไฟเข้าแทรก เขาจำต้องปลดปล่อยออกมาให้มากที่สุด จากนั้น...ถึงจะไปขอโทษสตรีที่เขารัก