ตอนที่ 1 นิยายน้ำเน่า

เสียงฟ้าร้องดังจนหลังคาเรือนสะเทือน ทำให้หญิงงามที่กำลังเงื้อมือสุดแขนเตรียมจะตบหน้าสาวใช้ที่คุกเข่าอยู่ต้องชะงักค้างเอาไว้

ดวงตาเรียวเล็กสั่นไหวด้วยความงุนงง มองไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจโดยที่ยังเงื้อมือเล็ก ๆ ของตนค้างเอาไว้

“ตบข้าเลยสิเจ้าคะ หากจะทำให้แม่นางหลินพอใจ แต่อย่าทำร้ายคุณหนูของข้า” เสียงของหญิงวัยสิบเจ็ดที่ออกรับแทนคุณหนูของตน ทำให้คนที่ถูกเรียกว่า แม่นางหลิน ค่อย ๆ ลดมือของตนเองลง แล้วยิ่งแปลกใจกับสถานการณ์ตรงหน้า

‘นี่เรามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แล้วฉากโบราณพวกนี้กับคนพวกนี้คืออะไรกัน’ หญิงสาวคิดด้วยความงุนงง

“หลินฉงหยู จะรังแกกันมากไปแล้วนะ ของก็อยู่กับตัวเจ้า จะมาใส่ร้ายข้าได้หรือ ข้าโจวเยี่ยนหงแม้จะไม่ใช่หญิงที่คุณชายเสวี่ยรัก แต่อย่างน้อยข้าก็จะได้ตบแต่งเข้าไปเป็นภรรยาอย่างถูกต้อง ส่วนเจ้าแม้จะได้รับความรักแล้วอย่างไร สกุลเสวี่ยไม่มีใครยอมรับเจ้าแม้กระทั่งสถานะอนุก็ไม่ได้แต่งเข้า หากข้าจะจัดการเจ้าจริง ๆ ด้วยตำแหน่งบุตรีแม่ทัพปราบอุดร ถึงตอนนั้นคิดว่าเสวี่ยเหวินเจิ้งจะปกป้องเจ้าได้หรือ” สตรีที่ชื่อโจวเยี่ยนหงกล่าวขึ้นมา ไม่ยอมให้ตนถูกใส่ร้าย

หญิงสาวผู้ที่ไม่รู้ว่าตนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรก็ถึงกับถอยหลังไปด้วยความตกใจ มือน้อย ๆ ยกขึ้นปิดปากเมื่อได้ยินชื่อที่ถูกกล่าวออกมาพร้อมกับสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น

เสวี่ยเหวินเจิ้ง โจวเยี่ยนหง และหลินฉงหยู นั่นไม่ใช่ชื่อตัวละครในนิยายที่กำลังถูกสร้างเป็นละครสั้นจีนโบราณและกำลังเป็นที่นิยมอยู่อย่างนั้นหรือ นี่เธอทะลุมิติเหมือนนิยายแนวข้ามมิติมาอยู่ในนิยายอย่างนั้นหรือ แล้วยังเป็นนิยายน้ำเน่าที่ไม่มีความสมเหตุสมผล พระเอกก็โง่เหลือทนจนคนดูกัดฟัน ความจริงอยู่ตรงหน้าก็ไม่เคยดูออก

หลินฉงหยูคือนางร้ายที่เป็นลูกอนุในครอบครัวค้าขาย ถูกเสวี่ยเหวินเจิ้งเข้าใจผิดว่าช่วยชีวิตเขาเอาไว้ และพึงพอใจกับจริตที่อ่อนหวานและช่างเอาใจ จึงรับนางมาเพื่อที่จะแต่งงานเข้าสกุลเสวี่ย แต่ครอบครัวไม่ยอมรับ อีกทั้งมีคู่หมายที่ครอบครัวได้หมั้นหมายและต้องแต่งงานกันนั่นคือโจวเยี่ยนหง

เสวี่ยเหวินเจิ้งไม่ยอมแต่งงาน เสวี่ยฮูหยินจึงยื่นข้อเสนอให้ว่าหากยอมแต่งงานจะยอมให้หลินฉงหยูอยู่ในสกุลเสวี่ย แต่ไม่มีสถานะและอำนาจใด ๆ ในเรือน เขาจึงจำใจต้องรับข้อเสนอนั้นเอาไว้ก่อน

‘สุดท้ายหลินฉงหยูก็จะหาทางกำจัดโจวเยี่ยนหง แผนการล่มครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วโดนตลบหลังจนพระเอกรู้ความจริงและสังหารนางด้วยมือของเขาเอง เนี่ยทะลุมิติมาอยู่ในนิยาย เป็นตัวร้ายที่ต้องตายเพราะถูกพระเอกฆ่าเนี่ยนะ’ จางเหม่ยหลินที่อยู่ในบทบาทของหลินฉงหยูคิดในใจด้วยความเป็นกังวล

เธอมองสายตาของโจวเยี่ยนหงที่เต็มไปด้วยความเอาจริงเอาจัง ผู้หญิงคนนี้ฉลาดและวางแผนจะเปิดโปงความผิดของนางร้ายและมักหาทางเอาคืนอยู่ตลอดเวลา

เธอชอบบทบาทนางเอกคนนี้มาก ๆ สะใจทุกครั้งที่เอาคืนนางร้ายได้ แต่ตอนนี้นางร้ายที่น่าหมั่นไส้คนนั้นคือเธอเนี่ยสิ แล้วเธอจะทำอย่างไรดี

ฉากที่กำลังเกิดคือ โจวเยี่ยนหงที่เดินทางมาจากเมืองหยางโจวถูกเชิญให้มาพักที่บ้านสกุลเสวี่ยเพื่อรอเข้าร่วมงานเลี้ยงครบรอบอายุหกสิบปีของฮูหยินผู้เฒ่าเสวี่ยในอีกสองวันข้างหน้า

หลินฉงหยูเอากำไลหยกที่เสวี่ยเหวินเจิ้งมอบให้ไปซ่อนไว้ในห้องของนาง แต่โจวเยี่ยนหงรู้ทันจึงเปลี่ยนที่ซ่อนเอาไปไว้ที่ห้องของตนแล้ว กลายเป็นว่าตนอาละวาดและหน้าแตกกลับไป ทำให้ฮูหยินเสวี่ยและฮูหยินผู้เฒ่าไม่พอใจเป็นอย่างมาก

แม้ตอนนั้นเสวี่ยเหวินเจิ้งจะเข้าข้างเพราะจริตมารยาที่ออดอ้อน แต่ก็ทำให้ถูกเกลียดชังจากคนในสกุลเสวี่ยที่มองเห็นความจริงและเชื่อโจวเยี่ยนหง

‘หากจะต้องเป็นหลินฉงหยู งั้นก็ขอเอาตัวรอดก่อนเถอะ’ หญิงสาวคิดในใจและยืนนิ่งอยู่แบบนั้น

“เจ้าเหม่ออะไร คิดจะวางแผนทำอะไรอีก แต่บอกไว้ก่อน หากเจ้าลงไม้ลงมือกับคนของข้า ข้าไม่ยอมแน่” โจวเยี่ยนหงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา แววตาที่นางมองกลับมานั้นจริงจังจนน่ากลัว แต่นี่แหละนางเอกเก่งที่เธอเองชอบนักหนา

“ขออภัยคุณหนูโจวที่ข้ามารบกวนท่าน เป็นข้าที่เลอะเลือนเอง ฉงหยูขอลา” หญิงสาวรับบทบาทหลินฉงหยูแล้วรีบออกไปจากห้องพักของนาง เพื่อกลับไปตั้งตัวที่ห้องของตน

‘ว่าแต่ห้องฉันอยู่ทางไหนล่ะ’ เมื่อเดินไปถึงสวนหย่อมก็หยุดเดินแล้วพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักอก

เนื้อหาในนิยายก็พอเดาสถานการณ์ออกอยู่หรอก ตอนที่ถูกสร้างเป็นละครสั้นก็ดูเกือบทุกตอน แต่ในสถานการณ์จริงใครจะไปรู้ว่าทางเดินกลับห้องอยู่ที่ไหน

~ พรึ่บ! ~

“ว้าย!” หลินฉงหยูร้องเสียงหลงเมื่อจู่ ๆ ก็รู้สึกว่ากำลังหมุนเคว้ง แล้วร่างของนางก็มาโผล่ที่ห้องนอนของตนเอง

“เพียงแค่คิดฉากก็เปลี่ยน โลกนิยายนี่ช่างอัศจรรย์จริง ๆ” หญิงสาวพึมพำออกมาขณะที่เอามือทาบอก ยังตกใจกับความไม่สมเหตุสมผลนี้

จากนั้นรอยยิ้มของเธอก็ถูกเผยออกมา หากการเข้ามาอยู่ในนิยายและฉากก็เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ตามความคิด แบบนี้ก็ถือว่าตัวเองมีตัวช่วยที่ดี

“ตอนนี้ยังอยู่ในฐานะแขกของเสวี่ยเหวินเจิ้งก็เลยไม่ได้มีสาวใช้ส่วนตัว จะทำอะไรก็ต้องทำด้วยตัวเองสินะ” หญิงงามพึมพำแล้วเดินไปส่องตัวเองในกระจกทองเหลืองที่ตั้งอยู่ในห้อง

ความทรงจำล่าสุดคือเธอกำลังดูละครสั้นเรื่องนี้ ในส่วนของนิยายอ่านจบไปแล้วแต่เพราะชอบตัวละครโจวเยี่ยนหงมาก พอถูกนำมาทำละครสั้นจึงไม่พลาดที่จะติดตาม

เธอวิจารณ์บทบาทของหลินฉงหยู ทั้งด่าทอ ทั้งหมั่นไส้ อ่านนิยายว่าหมั่นไส้แล้ว มาดูละครสั้นก็ยิ่งหมั่นไส้กว่าเพราะนักแสดงตีบทแตกจนเธออินกับบทบาทนั้น

ก่อนจะมาโผล่ในร่างหลินฉงหยูเธอดูละครในฉากท้ายเรื่องที่วางยาปลุกกำหนัดนางเอกแต่ตัวเองโดยสลับตัวไปอยู่ในห้องนั้นแทน แต่โชคดีที่ตื่นมาทันจึงรีบออกมาแล้วรอดตัวหวุดหวิด ซึ่งฉากนี้ไม่ตรงกับนิยายที่พระเอกจับได้จนนำไปสู่การขับไล่ และหลินฉงหยูกลับมาแก้แค้นจะลอบสังหารนางเอกที่กำลังตั้งครรภ์จนถูกพระเอกสังหารเสียเอง

แต่ในละครถูกสร้างให้หลินฉงหยูหนีออกมาก่อนจะถูกจับได้และรอดตัวไป เพื่อที่จะขยายเรื่องราวออกไปอีกเนื่องจากเรตติ้งดีจึงต้องการเพิ่มฉากอื่น ๆ เข้ามา มันทำให้เธอไม่พอใจมาก ๆ ที่ละครสั้นไม่เหมือนในนิยาย

และความทรงจำก็หยุดอยู่ตรงที่เธอนั่งดูฉากปัญหานี้แล้วโกรธจนด่าทอผู้กำกับ แล้วเสียงฟ้าก็ร้องดังจนไฟดับ และเธอก็มาโผล่ในนิยายเสียเอง

“แค่อินกับนิยายถึงขั้นต้องมาอยู่ในนิยายเองเลยเหรอ แล้วแทนที่จะอยู่ในบทนางเอก กลับเป็นบทนางร้ายที่ต้องตายตอนจบซะได้ เฮ้อ! สวรรค์ล้อเล่นกับฉันอยู่หรือ” เสียงพึมพำนั้นเต็มไปด้วยความท้อแท้

ใบหน้าที่สะท้อนออกมาจากกระจกทองเหลืองเป็นใบหน้าที่งดงามแต่แฝงไว้ด้วยความร้ายกาจ และเธอจะใช้ใบหน้านี้และความทรงจำในนิยายเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของตนเอง

“ถ้าในละครสั้นเปลี่ยนบทได้ ในนิยายฉันก็จะเปลี่ยนบทเหมือนกัน!” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ใครกันจะยอมตายในนิยายน้ำเน่าที่ยืดเยื้อนี้