บทที่ 5 อิสระที่ข้าต้องการ 1/1

มู่หลินหว่านใช้เวลาอยู่ในมิติพักใหญ่ถึงได้กลับออกมา และหยุดฟังเสียงโดยรอบกระท่อมหลังเล็กอยู่สักพัก เมื่อไม่มีเสียงของใครจึงวางใจได้ว่าวันนี้คงไม่เกิดเรื่องเช่นเมื่อเช้าอีก คืนนี้มู่หลินหว่านย่อมได้นอนหลับอย่างสบายใจเสียที แต่ในยามเช้าก่อนเวลาอาหารนางต้องไปที่ห้องครัวเสียหน่อย เพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัยว่าเหตุใดนางยังมีชีวิตอยู่ได้หลายวัน ทั้งที่ถูกทำโทษหนักและไม่ได้ทานข้าวหรือยาแม้แต่น้อย จนพวกบ่าวไพร่บางคนยังคิดว่ามู่หลินหว่านตายอยู่ในกระท่อมหลังเล็กไปแล้ว แต่ที่นางยังไม่รู้ก็คือพวกบ่าวไพร่ที่ห้องครัวรอหาเรื่องนางอยู่ต่างหาก

           คืนแรกของการได้เข้ามาใช้ชีวิตในยุคโบราณที่ตนชื่นชอบเช่นนี้ ไม่มีอะไรทำให้นางหนักใจขอเพียงหลังจากนี้บำรุงตนเองให้มากเข้าไว้ ร่างกายย่อมกลับมาแข็งแรงได้ในเร็ววันอย่างแน่นอน ต้นยามเหม่ามู่หลินหว่านตื่นล้างหน้าแปรงฟันในห้องนอนของตนในมิติ หลังจากนั้นเดินมุ่งหน้าไปยังห้องครัวตามความทรงจำของร่างเดิม เมื่อมาถึงก็ถูกมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตรอย่างมาก

แต่แล้วอย่างไรใครสนใจกันเพราะนางมาหาของกิน ไม่ได้มาหาเรื่องใครเสียหน่อยถึงจะเป็นเช่นนั้น ใช่ว่าเรื่องจะไม่วิ่งเข้ามาหาเสียเมื่อไหร่ แม้จะพอเดาได้จากสีหน้าทุกคนแต่มู่หลินหว่านคนใหม่ ใช่จะยอมให้รังแกกันได้โดยง่ายเช่นแต่ก่อนอีกต่อไป ยามนี้ใครเปิดมานางยินดีสวนกลับไม่มีการออมมือ

“โย้ว พวกเราดูสิว่าเช้านี้ใครเดินมาถึงห้องครัวแต่เช้ามืดได้ สงสัยจะนอนพักอย่างเต็มที่ถึงได้รีบกลับมาทำงานกระมัง”

“ฮึ ก็นึกว่าใครที่แท้ก็คุณหนูตกอับที่แม้แต่นายท่านก็ไม่แลนี่เอง จิ๊ ๆ ๆ ช่างน่าสงสารเหลือเกินวันนี้เดินมาถึงห้องครัว จะนำความโชคร้ายเสนียดจัญไรอันใดมาปล่อยทิ้งไว้หรือไม่นะ”

“อี๋ ทำไมห้องครัวถึงได้เหม็นสาบสิ่งสกปรกไปทั่วเช่นนี้เล่า เหล่าเจ้านายในจวนแห่งนี้ทนไปได้อย่างไรกันนะ ดั่งคนไม่ได้อาบน้ำมาเป็นปียามที่ทำอาหารสิ่งสกปรกไม่ลงไปในหม้อด้วยหรือเนี่ย แหวะ!! แค่คิดก็จะอาเจียนออกมาอยู่แล้ว ดูสิผักก็เหี่ยวเฉาหมูก็เริ่มมีกลิ่นแล้วแต่เจ้านายทุกคนในบ้านก็ยังทานต่อไปได้ ข้าล่ะนับถือความกล้าหาญกับการทานอาหารที่จะเน่าเสียพวกนี้จริง ๆ” เมื่อมีคนเปิดประเด็นก่อนจะปิดปากไม่ตอบโต้ก็กลัวจะเสียมารยาท

“พวกเราดูสิวันนี้คุณหนูตกอับกล้าเถียงกลับด้วยล่ะ ที่ได้แอบอู้งานไปหลายวันเพราะมัวแต่ฝึกคำพูดพวกนี้ล่ะสิ ถ้าเจ้าคิดว่าในห้องครัวมันสกปรกแล้วมาที่นี่ทำไม นู่นกลับไปนอนในกระท่อมสะอาด ๆ ของเจ้าต่อไปสิข้าว่านะพื้นห้องครัวยังสะอาดกว่าเสื้อผ้าของเจ้าเสียอีก ฮ่า ๆ ๆ”

“อ้อ ข้าเข้าใจแล้วเพราะพ่ออย่างเสนาบดีมู่ไม่สนใจใยดีในตัวบุตรสาว ถูกเฉดหัวให้มากระท่อมโทรม ๆ ท้ายจวนทำงานเยี่ยงทาส พวกบ่าวไพร่ทั้งหลายจึงสามารถพูดจาดูถูกอย่างไรก็ได้งั้นหรือ อือ ถ้าเรื่องนี้ถูกพูดถึงเป็นวงกว้างอำนาจในมือของเสนาบดีมู่จะสั่นคลอนหรือไม่นะ น่าสน ๆ ยามนี้ข้าเป็นแค่สาวใช้ไม่ใช่บุตรสาวของเสนาบดีมู่ หากจะไปซุบซิบนินทาเรื่องเจ้านายในตลาดบ้างคงไม่เป็นไรหรอกเนอะพวกเจ้าว่าไหม คิ คิ คิ”

“หนอยแหน่ นังเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคิดจะสุมไฟให้นายท่านรึ อย่าได้ฝันไปเลยพวกข้าจะช่วยให้เจ้าได้นอนพักผ่อนต่ออีกหน่อย จะได้รู้ว่าสิ่งใดควรพูดสิ่งใดไม่ควรพูด พวกเจ้าสองคนจับตัวนางเอาไว้ข้าจะอบรมสั่งสอนแทนมารดาของนางเอง” หัวหน้าแม่ครัวสั่งสาวใช้สองคนที่อยู่ข้าง ๆ เพื่อจับตัวมู่หลินหว่านจะได้ตบตีอย่างถนัดมือ

“เจ้าค่ะ/เจ้าค่ะ”

มู่หลินหว่านที่ระวังตัวอยู่แล้วเมื่อเห็นว่าสาวใช้สองคนนี้ กำลังจะเข้ามาจับตนเองจึงหยิบไม้กระบองที่ยืดได้หดได้ออกมา ซึ่งเป็นสิ่งที่เจ้าจอมมีไว้สำหรับป้องกันตัวในโลกก่อน ไม่ต้องรอให้สาวใช้สองคนนี้ถึงตัวก็รีบกดปุ่มสะบัดไม้กระบองออก จากนั้นเริ่มฟาดไปตามตัวของสาวใช้รวมถึงหัวหน้าแม่ครัวปากดี คิดจะอบรมสั่งสอนตนเองแทนมารดาที่ตายไปแล้ว จนทั้งสามคนมีรอยฟกช้ำจากการถูกตีไปทั่วร่างกาย และอาจจะเจ็บไปถึงกระดูกก็เป็นได้

“อยากเจ็บตัวก็เข้ามาจับตัวข้าให้ได้สิ”

“อวดเก่งดีนักประเดี๋ยวเจ้าต้องร้องขอชีวิตจากป้าจางแน่”

“ฟึบ! เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!! โอ๊ย เพี๊ยะ!! อ๊าย เพี๊ยะ!! โอ๊ย เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!! กรี๊ดดด เพี๊ยะ!!”

“พอแล้ว ๆ ๆ หยุดตีเถิดข้าเจ็บไปหมดทั้งตัวแล้ว ข้าแค่ทำตามคำสั่งไม่ได้คิดจะทำร้ายท่านเลยจริง ๆ โอย”

“เข้ามาอีกสิอยากเจ็บตัวกันมากนักก็เข้ามา จะจับตัวข้ามิใช่หรือ ที่ผ่านมาตั้งหลายปีข้าก็เจ็บเช่นนี้เหมือนกัน แต่ไม่เห็นมีผู้ใดหยุดมือที่เอาแต่ตบตีข้าสักครั้งเลยนี่ พอพบเจอกับตนเองกลับจะขอให้หยุดมือมันไม่ยุติธรรมสำหรับข้า เมื่อครู่เจ้าหัวหน้าแม่ครัวจางเป็นคนออกคำสั่งสินะ เช่นนั้นก็ลองลิ้มรสความเจ็บปวดดูบ้างจะเป็นไร” มู่หลินหว่านพูดจบก็ค่อย ๆ เดินเข้าไปหาป้าจางและฟาดไม้กระบองลงไปไม่ยั้ง

“มะ มะ ไม่อย่าทำข้าเหมือนพวกนางหากข้าบาดเจ็บแล้วใครจะทำอาหาร มู่หลินหว่านเจ้ากำลังหาเรื่องใส่ตนเองอย่างแท้จริง” นางจางพูดไปเดินถอยหลังไปเรื่อย ๆ

“มาถึงขึ้นนี้แล้วเจ้าคิดว่าข้ากลัวอย่างที่พวกเจ้าพูดหรือไม่เล่า พวกเจ้าที่ยืนมองอยู่ด้านนอกหากใครกล้านำเรื่องนี้ไปฟ้องฮูหยิน ข้าจะตามไปตัดลิ้นให้หมดทุกคนอย่าคิดว่าข้าไม่กล้าทำ พวกเจ้าก็คงเห็นเรื่องในตอนนี้แล้วว่าข้าจะกล้าทำจริงหรือไม่ เอาล่ะถึงเวลาที่คนแก่เช่นเจ้าจะต้องนอนพักบ้างแล้วล่ะ”

“เพี๊ยะ!! กรี๊ด เพี๊ยะ!! โอ๊ย เพี๊ยะ!! โอ๊ย เพี๊ยะ!! หมับ! ปึก”

“โอ๊ย จะ จะ เจ้าจะทำอะไรกับมือของข้าคงไม่ได้จะไม้นั่นที่อยู่ในมือของเจ้า ทุบมันลงมาบนมือของข้าใช่ไหมมู่หลินหว่าน คิดทบทวนให้ดีหากข้าไม่สามารถทำอาหารได้ละก็ นายท่านกับฮูหยินต้องลงโทษเจ้าหนักกว่าเดิมแน่ อึก”

“เช่นนั้นหรือน่ากลัวเสียจริงแต่บังเอิญว่ามันคือสิ่งที่ข้าต้องการ อย่ามัวโน้มน้าวให้เสียเวลาจะดีกว่าเรามาลงมือกันเถิดจะได้จบ ๆ เสียที”

“ไม่นะ ไม่ ๆ ๆ ม่ายยยยยยยยย!! กรี๊ดดดดดด”

“ปึง! ปึง! อ๊ายยยย กร๊อบ!”

“ตุบ เฮ้อ เหนื่อยใช่ย่อยนะเนี่ยไม่ไหวผอมแห้งเช่นนี้ทุบตีคนไม่สนุกเลย เอาไว้คราวหน้ารอให้ข้าแข็งแรงมากกว่านี้อีกสักหน่อย ค่อยกลับมาเล่นกับพวกเจ้าอีกครั้งก็แล้วกัน ฟู่ว อาหารเน่า ๆ ไม่เห็นจะน่ากินตรงไหนกลับไปหาผักมาทำอาหารเองดีกว่า”

‘นี่นางยังคิดจะกลับมาทุบตีพวกเราอีกงั้นหรือ ยามนี้ยังไม่ค่อยแข็งแรงก็ช้ำไปทั้งตัวแล้วถ้านางแข็งแรงเช่นคนทั่วไป พวกเราทุกคนไม่ตายคามือนางไปเลยรึ’

มู่หลินหว่านหันหลังเดินออกจากห้องครัวไปอย่างสบายอารมณ์ คราแรกยังนึกว่าห้องครัวจะมีอะไรดี ๆ มากกว่านี้เสียอีก เมื่อลองเทียบดูแล้วบ้านสวนของนางยังดีกว่าไม่รู้กี่เท่า จึงกลับมายังกระท่อมและทำอาหารง่าย ๆ ทานเอง โดยไม่รู้ว่ามีคนไม่กลัวคำข่มขู่ของนาง และนำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในห้องครัวไปรายงานต่อนายท่านของจวนเรียบร้อยแล้ว ซึ่งเรื่องนี้ทำให้นายท่านอย่างมู่อวี่เฉินถึงกับโมโหจนควันออกหู ยิ่งมีซุนฮูหยินคอยพูดจาโน้มน้าวให้จัดการมู่หลินหว่าน จึงเข้าทางทั้งสองเมื่อมีเรื่องร้ายแรงเช่นนี้เกิดขึ้นพอดี

“ตึก ตึก ตึก นายท่านขอรับเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นที่ห้องครัว แม่ครัวจางได้รับบาดเจ็บกระดูกมือหักไม่สามารถทำอาหารได้ขอรับ” พ่อบ้านมู่นำเรื่องนี้จากบ่าวไพร่ในห้องครัวมารายงานต่อมู่อวี่เฉิน

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นที่ห้องครัวเจ้ารีบพูดมาสิจะรอช้าอยู่ใย เหตุใดแม่ครัวถึงบาดเจ็บจนกระดูกมือหักได้ นี่ก็ใกล้จะได้เวลาที่ข้าต้องไปทำงานแล้วหากไม่ใช่เรื่องใหญ่ จะได้มอบหมายให้ฮูหยินเป็นคนจัดการเรื่องนี้แทน”

“เอ่อ คือเมื่อเช้านี้ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูรอง นางไปยังห้องครัวและหาเรื่องทะเลาะกับพวกแม่ครัวที่กำลังเตรียมอาหาร ถึงขั้นลงไม้ลงมือทุบตีจนแม่ครัวได้รับบาดเจ็บกระดูกมือหัก ไม่สามารถทำอาหารได้อีกนานหลายเดือนเชียวขอรับ”