รับผลกรรม 1.1

บทที่ 4

รับผลกรรม

ที่โรงพยาบาล

ใบหน้าของหมอโจเต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจ ข่าวการเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุของศัลยแพทย์ผู้เชี่ยวชาญของโรงพยาบาล กลายเป็นข่าวครึกโครม มีคนร่วมแห่ไว้อาลัยมากมาย มีพวงหรีดขาวดำตั้งไว้ตามทางเข้าของโรงพยาบาลอย่างยิ่งใหญ่

ส่วนสาเหตุการตายนั้น เบื้องต้นเจ้าหน้าที่ตำรวจระบุว่าเป็นการขับรถแล้วหลับใน จึงเกิดอุบัติเหตุขึ้นทำให้ซูเหมยลี่เสียชีวิต

แต่หมอโจซึ่งเป็นคนพบเธอเป็นครั้งสุดท้าย กลับไม่เชื่ออย่างนั้น เขาจึงขอเป็นคนชันสูตรศพหญิงสาวด้วยตัวเอง หมอโจพยายามใช้ความรู้ทั้งหมดในการชันสูตรศพอย่างละเอียด จนกระทั่งในที่สุด เขาก็ได้ผลวินิจฉัยที่ค่อนข้างเที่ยงตรงที่สุด

“ที่แท้แล้วคุณหมอซูถูกวางยา มันจะเป็นไปได้ยังไง แล้วใครเป็นคนทำเรื่องแบบนี้ได้” หมอโจพูดอย่างตื่นตกใจเมื่อผลตรวจออกมา

เมื่อความจริงเปิดเผยออกมา ด้วยหลักฐานทางการแพทย์พบว่ามีสารพิษประเภทหนึ่ง ไหลเวียนอยู่ในกระแสเลือดของหมอหญิง หากไม่ตรวจอย่างละเอียด ก็จะแทบแยกแยะไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร แต่เป็นเพราะพักหลังตั้งแต่หมอโจเริ่มสนิทสนมกับเธอ เขาก็มักจะขอความรู้อยู่บ่อย ๆ จนแทบจะเรียกได้ว่าเธอเกือบจะกลายเป็นอาจารย์หมอของเขาไปแล้ว

หมอโจนำเอาผลการตรวจชันสูตรทั้งหมดออกมาเพิ่มขึ้นอีกทีละนิด เขาต้องการความชัดเจนและมั่นใจ ก่อนที่จะส่งเรื่องนี้ให้แก่ตำรวจ

*

“หมายความว่ายังไง เงินประกันที่ได้มายังถูกเรียกเอาไว้ครึ่งหนึ่ง”

ซ่งฉีเหอพูดออกมาอย่างไม่พอใจเจ้าหน้าที่ของบริษัทประกันภัยที่อยู่ในสายโทรศัพท์

“ทั้งที่ผมมีชื่อในการรับสินไหมทดแทน เพราะเป็นคนที่

ซูเหมยลี่ระบุเอาไว้ให้เป็นผู้รับผลประโยชน์แต่เพียงผู้เดียว ทำไมผมถึงได้รับเพียงครึ่งเดียวล่ะ” เขาถามออกไปอีกครั้ง

ส่วนจูอันอันก็เดินวนไปมา เธอคิดว่าเงินที่ได้มานั้น จะมากพอที่จะไปเสพสุขอยู่ต่างประเทศได้อย่างสบาย ๆ แต่สิ่งที่บริษัทประกันจ่ายออกมาให้ เป็นเพียงแค่เงินชดเชยครึ่งแรกเท่านั้น

“เขาให้เหตุผลอะไรถึงจ่ายไม่ครบ” เธอถามออกไปอย่างหงุดหงิด

“ เหตุผลที่ทางบริษัทประกันให้เงินมาเพียงแค่ครึ่งเดียวนั้น พวกเขาบอกว่าต้องอัปเดตและยืนยันตัวตนของฉันอย่างชัดเจนก่อน ถึงจะรับเงินครึ่งสุดท้ายได้”

ซ่งฉีเหอตอบกลับไปอย่างที่ได้รับรู้มา ตอนนี้เขากำลังคุยกับทั้งเจ้าหน้าที่ประกันภัยที่อยู่ในสาย ทั้งชู้รักที่กำลังถามอย่างหงุดหงิด

“แล้วแบบนี้จะเอายังไง! จะต้องเดินทางไปติดต่อที่ไหนอีก! เงินแค่นั้นมันไม่พอที่จะทำให้เราไปใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศได้หรอกนะ!!! จะทำอะไรก็รีบทำเถอะ” ยิ่งฟังเหตุผลเธอยิ่งหงุดหงิด

“ฉันรู้แล้วล่ะน่า ก็นี่ไง ฉันกำลังคุยกับบริษัทประกันภัย พวกเขากำลังจะบอกว่าให้เราเดินทางไปพบที่ไหน เธอก็เงียบหน่อย อย่าจู้จี้นักจะได้ไหม”

เขาเอามือปิดโทรศัพท์ไว้แล้วหันกลับมาตะคอกใส่หญิงสาว จากนั้นก็หันไปจดรายละเอียดทั้งหมดที่คนในสายบอกมา

“สถานีตำรวจเขตเก้า” เขาอ่านทวนหลังจากวางสายไปแล้ว

“ว่ายังไงนะ! เงินอีกแค่ไม่เท่าไร ทำไมต้องไปนัดจ่ายที่นั่นด้วย ยุ่งยากตายเลย” จูอันอันพอรู้ว่าจะต้องไปที่ไหนก็บ่นออกมา

“ก็จะไม่ให้ยุ่งยากได้ยังไง ในเมื่อมันเป็นข้อปฏิบัติของทางบริษัทหรือว่าเธอจะไม่เอาก็ได้นะ ฉันจะได้เดินทางไปรับคนเดียว” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างไม่พอใจเหมือนกัน

“ได้ที่ไหนกัน! ฉันจะไปด้วย! ไปสิ ขับรถไปเลย! ผู้หญิงคนนั้นซื้อรถยนต์ให้คุณต่างหากไม่ใช่เหรอ ตอนนี้คุณก็เอามันออกมาใช้ได้อย่างสะดวกสบาย โดยไม่ต้องกังวลใจว่าใครจะพูดยังไง ไปเอารถคันนั้นมาใช้ได้แล้ว” เธอรีบพูดสวนกลับมาทันที และยังบอกให้เขาไปเอารถยนต์คันที่ซูเหมยลี่ซื้อไว้มาใช้อีกด้วย

“จะบ้าหรือยังไง! คู่หมั้นตายยังไม่ทันพ้นอาทิตย์ จะฉันให้เข้าบ้านเขา ไปเอารถออกมาใช้ แล้วพาเธอนั่งรถไปด้วยกันนี่น่ะเหรอ ประสาทแน่” เขาหันมาตวาดใส่และพูดออกมาอย่างไม่เห็นด้วย

“ก็แล้วจะทำไม วันนี้ไปรับเงิน แล้วพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ เราก็ซื้อตั๋วเครื่องบินเพื่อเดินทางไปต่างประเทศแล้ว จะยังมีใครมารู้มาเห็น หรือถ้าไม่สะดวกจริง ๆ ฉันนั่งรออยู่บนรถก็ได้ คุณก็ลงไปรับเงินคนเดียวจะยากอะไร รับเงินแล้วเราก็เอารถคันนี้ไปขายด้วยซะเลย” จูอันอันยักไหล่พูดอย่างไม่แคร์อะไร ถ้าทำแล้วได้เงินเธอยอมทำทั้งนั้น

“ก็ได้ๆ “ ซ่งฉีเหอตอบตกลง เพราะเขาไม่ได้คิดถึงอะไรอีกแล้วนอกจากเงินที่เหลืออีกครึ่งหนึ่ง ซึ่งมันมากเกินกว่าที่จะทำให้เขาเมินเฉยได้

ทั้งคู่เดินทางมาที่สถานีตำรวจด้วยกัน ซ่งฉีเหอลงจากรถทันทีเมื่อเห็นเจ้าหน้าที่บริษัทประกันยืนอยู่ด้านหน้าของสถานีตำรวจ แต่เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ เจ้าหน้าที่คนนั้นกลับเดินนำหน้าหายเข้าไปด้านใน ถึงแม้จะรู้สึกไม่สบอารมณ์ แต่เขาก็ต้องรีบตามไปจนทัน พร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ด้านข้างของเจ้าหน้าที่คนนั้น

“คุณจะโยกโย้ไม่ได้นะคุณเจ้าหน้าที่ ผมไม่ได้มีเวลาทั้งวันหรอกนะ ศพของแฟนผมเพิ่งจะเสร็จพิธีไปไม่นาน ยังไงผมก็ต้องรีบเอาเงินออกไปใช้ในส่วนที่จัดงานศพ จะทำอะไรก็ให้มันรีบ ๆ หน่อย หรืออยากจะได้ส่วนแบ่งก็บอกมา ผมจะ...” เขาพูดออกมาอย่างไม่พอใจ เพราะคิดว่าเจ้าหน้าที่เล่นแง่กับตนเองโดยต้องการส่วนแบ่ง