#เป็นเมียผี บทที่ ๑ วิญญาณเฮี้ยนของขุนแสนคำ (๓)

‘มึงทำให้แผนแก้แค้นของกูพัง... จักสั่งเสียกระไรก็ว่ามา’ เมื่อเขาเป็นผีที่มีพละกำลังมากอยู่แล้ว การมองผีเร่ร่อนตรงหน้าก็เหมือนกับมองเด็กอมมือที่ริจะชิงร่างคนอื่นเพื่อกลับมามีชีวิต แต่หารู้ไม่ว่าร่างกายนี้มีเขาเป็นเจ้าชีวิต นับว่านังผีเร่ร่อนตนนี้โชคร้ายเอง

ขุนแสนคำดึงดาบที่ปักที่คอออกมาจนเลือดทะลักกระเซ็นเปรอะหน้านางสาวบีที่นั่งมองภาพอภินิหารผีหัวขาด ศีรษะของขุนแสนคำห้อยต่องแต่ง เปิดเผยอวัยวะภายในคอที่เต้นหนึบๆ พร้อมกับคมดาบที่จ่อที่คอหอยหล่อน

“ดะ... เดี๋ยวก่อน! อย่าเพิ่งตีความไปเองสิพี่ว่าฉันไม่มีประโยชน์!” กลัวก็กลัวแต่ใจมันสู้ ผีหัวขาดก็ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยเห็น แต่ที่กลัวเพราะจิตสังหารหมอนี่มันรุนแรงมากจนจะอาเจียนต่างหาก คือกะจะฆ่าเธอจริงๆ เพื่อที่จะเอาร่างของผู้หญิงคนนี้ลงนรกไปด้วยกัน

แต่ไหนๆ ก็ได้กลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้งแล้ว เธอก็ไม่อยากตายง่ายๆ อ่ะ!

คมดาบนั้นชะงักนิ่ง ผีขุนแสนคำหรี่ตามองนางบัวงามที่ภายในไม่ใช่นางบัวงามตรงหน้า ‘งั้นว่ามา... ว่ามึงมีประโยชน์กระไรกับกู’

“ให้เดาคือพี่ไม่รู้ใช่ไหมว่านางบัวงามเนี่ยเธอมีชู้เป็นใคร แล้วพ่อของเด็กในท้องเป็นใคร”

‘...’

“ฉันสืบให้ได้นะ อีกอย่างรอฉันคลอดเด็กก่อนไหม จะได้รู้ว่าหน้าเหมือนใคร” นี่ถวายตัวสุดๆ เลยนะพ่อ มากกว่านี้ก็ต้องเลี้ยงเด็กจนโตส่งเรียนรับปริญญาให้เด็กแทนแล้วนะ

‘สภาพอย่างมึงจักคลอดเด็กคนนี้ออกมารึ อย่ามาต่อชีวิตให้เด็กกาลกิณี กูเพียงแค่จักเอามันมาทำเป็นกุมารใกล้ตนเท่านั้น’

“มันบาปนะพี่ผี!”

‘ลูกกูก็มิใช่ เหตุใดกูต้องสนใจ’

“ผีทุกตนคงอยากมีบั้นปลายที่สวรรค์ใช่ไหม ถ้าพี่ทำแบบนั้น เมื่อพี่หมดกรรม หมดห่วง วิญญาณพี่จะตกบ่วงลงนรกนะคะ พี่คงไม่อยากโดนทรมานเหมือนตายทั้งเป็นใช่ไหม” อย่างน้อยผีขุนแสนคำก็ยังไม่เคยลงนรก ขู่ไว้ก่อนละกัน

‘หึ... ดูมึงจักรู้ดีเหลือเกิน รู้ดีกว่าตัวกูที่ตายไปเป็นเดือนเป็นปีแล้วเสียอีก’

“หนูก็มีความแค้นเหมือนกัน อย่าว่าแต่พี่เลย ก่อนตายหนูถูกทำให้ตายโดยไม่เป็นธรรม หนูเองก็อยากแก้แค้นมันเหมือนกัน!” สีหน้านั้นช่างจริงใจ อีกอย่างนางสาวบีก็ไม่ได้โกหก เธอเคียดแค้นอีผึ้งหมอกระเป๋านั่นชนิดที่ว่าถ้าเฮี้ยนได้แบบขุนแสนคำก็อยากไปหลอกมันจนหัวโกร๋น

ผีนักรบหนุ่มมองสีหน้านางบัวงามที่มีแววอาฆาตแค้น ก่อนที่จะชักดาบออก

‘งั้นมึงต้องทำตามที่กูสั่ง... แลกกับไม่โดนฆ่าเอามาเป็นบริวาร ดีหรือไม่’

“ได้จ้ะ! จะให้ฉันทำอะไร ฉันยอมหมด” เพราะผีเฮี้ยนตรงหน้านั้นมีแรงอาฆาตสั่งสมมานาน ทำให้นางสาวบีรู้ตัวว่าตนเองไม่สามารถต่อกรกับมันได้แน่ๆ เครื่องมงเครื่องมือหมอผีแบบชาติก่อนก็ไม่มี ไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้ เผลอๆ อาจจะเอาชนะมันไม่ได้ด้วย เลยยอมทำตามที่ผีขุนแสนคำว่ามาแทน เผื่อจะถูกมองว่ามีประโยชน์ และเขาคงจะปล่อยให้ตนเองเป็นอิสระ

แต่คำขอที่ร้ายกาจนั้นกลับถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากหยักลึกที่แตกระแหงมีคราบเลือด ขุนแสนคำกระตุกยิ้มเหี้ยมยกศีรษะที่ห้อยต่องแต่งกลับมาประกอบดังเดิม

‘กลับมาเป็นเมียผีเฮี้ยนอย่างกู ถวายตัวเป็นชู้กูเสียเป็นไง’

นางสาวบีอ้าปากค้าง ไอ้ผีนี่มันบ้าไปแล้วแหงๆ สงสัยจะแค้นนางบัวงามมากจนสติสตังไปหมดแล้ว อะไรก็ได้ขอแค่ได้ลบกลิ่นไอชายชั่วออกจากตัวเมียเป็นพอ

ถึงจะมีแรงอาฆาตแค้นเมียตัวเองอย่างแรงกล้า แต่ในขณะเดียวกันก็คลั่งรักไม่ต่าง มาคิดดูดีๆ ก็น่าสงสารนะ คงทำใจไม่ได้ที่เมียตัวเองมีชู้ เลยยอมได้แม้กระทั่งได้ครอบครองเพียงแค่กายหยาบก็ตาม

แต่... นางสาวบีไม่เคยมีผัว! จะยอมเสียเอกราชด่านแรกให้ผี ก็ออกจะน่าอนาถเกินไปหน่อย

“ไม่ค่ะ หนูยังซิง อย่างน้อยถ้าจะเสียซิง ขอเลือกผู้ชายด้วยตัวเองจะดีกว่า!” ปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด นางสาวบีคิดว่าคนตรงหน้าไม่สนแล้วว่าจิตในร่างจะเป็นใคร ขอแค่ได้ย่ำยีกายหยาบเป็นพอ ลงความเห็นได้ว่าไอ้ผีนี่จิตไม่ปกติแน่แล้ว

ก็คนอยู่ในสนามรบ มันจะปกติได้แค่ไหนกันล่ะ ก็ติดความซาดิสต์มาจากในสงครามนั่นแหละ

‘มึงมิมีโอกาสปฏิเสธกู ชีวิต จิตวิญญาณมึงเป็นของกูมาตั้งแต่ที่เลือกเข้ามาสิงสู่ร่างกายเมียกูแล้ว อีบี’ ผีร้ายตรงหน้าสู่รู้ชื่อของหล่อน พร้อมกับเอื้อมมือชี้หน้าหญิงสาวกลางอากาศ คอระหงถูกคว้าหมับโดยมือที่มองไม่เห็น กำรัดรอบคอจนเส้นเลือดขึ้น นางสาวบีถูกยกห้อยต่องแต่งบนอากาศ ความรู้สึกเหมือนกำลังโดนผูกคอ หายใจไม่ออกจนตาเกือบเหลือกถลน

“ฉะ... ฉันยอมแล้ว! อั่ก... ฉันยอมแล้ว!” เอะอะก็ใช้กำลังข่มขู่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ไร้ทางสู้ ไอ้ผีบ้า ไอ้ผีชั่ว! คอยดูนะถ้ากลับไปโลกเก่าได้จะขอให้แม่เผากงเต๊กอุปกรณ์หมอผีมาสู้กับมันให้ตายไปข้าง!

ผีขุนแสนคำยอมปล่อยมือผีที่ยืมมือมาจนร่างที่ลอยกลางอากาศหล่นตุบลงทับกับเศษซากของศพเหล่าทหาร มันคือภาพลวงตาที่สร้างโดยพลังวิญญาณเฮี้ยนของขุนแสนคำ ยิ่งตายทั้งที่สั่งสมอาคมก็ยิ่งมีพลังและบริวารมาก ผีที่เคยจับมาเป็นบริวารสมัยยังมีชีวิต ยังคงจงรักภักดีทำงานกับเขาต่อไปแม้แต่นายของมันจะตายไปแล้วก็ตาม

ร่างระหงนั้นอยู่ในชุดรัดอกที่เปรอะเลือด นุ่งซิ่นงามที่เมื่อขยับตัว ซิ่นก็เลิกขึ้นเห็นเรียวขาขาวเนียน ผีชายฉกรรจ์ฉีกยิ้ม พลางดึงมีดที่ปักอยู่ตรงอกออกมาจนเลือดกระเซ็นเปรอะแผงอกหนาที่ลงยันต์อักขระอาคม ใช้ปลายคมดาบอาบเลือดตนเองเชยคางสาวเจ้าที่ไอค่อกแค่กด้วยแรงบีบคอทำให้ขาดอากาศหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง

‘จงยินดีปรีดาเสียเถิด ผีเร่ร่อนที่มิรู้แม้แต่เพศแลรอวันสูบลงนรกอย่างมึง จักมีผัวเป็นผีต่างระดับที่มีกำลังวังชามากอย่างกู ดูอย่างไรมึงก็ได้ประโยชน์เห็นๆ จริงไหม’