12.เหยาอันไม่เหมือนเดิม

กลุ่มหกเจ็ดคนเดินวนดูของใช้ที่ถูกทำขึ้นด้วยความประหลาดใจ คือพวกเขารู้แหละว่ามันคืออะไร ทว่าลักษณะการสร้างมันต่างไปจากที่เคยเห็นมา มันดูแปลกตาและเข้าท่ากว่าที่พวกเขาเคยใช้นัก

“ท่านหมอเป็นคนทำหรือ” ลุงจางรีบเอ่ยถาม

“เปล่า ข้าเป็นแค่ลูกมือ”

“ลูกมือ แล้วผู้ใดกันทำแคร่ ทำโต๊ะ เก้าอี้เหล่านี้” ลุงจินเอ่ยบ้าง พร้อมกันนั้นเขาก็ลองนั่งบนเก้าอี้ทรงสี่เหลี่ยมดู “แข็งแรงดีเสียด้วย” สิ้นคำเขาก็ลุกขึ้นแล้วจับมันพลิกดูด้านล่าง

“ตอกลิ่มยึดหรือนี่” สหายอีกคนเอ่ย ทว่าความมึนงงของพวกเขายังไม่หมด นายตำบลกลับเอ่ยขัดขึ้นมาก่อน

“จินหยาง แล้วเหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วนี่ทำอะไรอยู่”

“นายตำบลคงไม่รู้ วันนี้ท่านหมอมาช่วยเด็ก ๆ หาปลาตั้งแต่เช้าแล้ว ข้าคิดว่าท่านหมอกลับจากหาปลาแล้วจะกลับบ้านเสียอีก นึกไม่ถึงยังมานั่งขัดแคร่อยู่ได้” ลุงจางเอ่ยเย้าชายหนุ่ม

“เอ่อ… ข้าก็แค่สงสารเด็ก ๆ ที่ต้องลำบากทำงานอย่างกับผู้ใหญ่ จึงอาสาช่วยเท่าที่ช่วยได้ก็แค่นั้นเอง” ท่านหมอรีบเอ่ยบอก ซึ่งความจริงมันก็เป็นเช่นนั้น ถ้าเขาไม่ช่วย เด็ก ๆ ก็ต้องถูกใช้งาน

“แน่ใจนะว่าเจ้าไม่ได้มาสร้างความวุ่นวายให้เจ้าของเรือน” เพราะก่อนนี้น้องชายมีปากเสียงกับเหยาอันอัน เฉินอี้จึงกังวล

“เปล่านะท่านพี่ ไม่เชื่อก็ถามเด็ก ๆ ดูได้”

“พี่เสิ่นมาช่วยงานเราขอรับ ตอนเช้าตัดไผ่ ตอนสายไปหาปลา ตอนบ่ายมาช่วยทำของใช้ ยามนี้ก็กำลังขัดแคร่ขอรับ” จื่อเทาเอ่ยอย่างรู้งาน จินหยางจึงยกมือขึ้นลูบหัวเขา

“หมออย่างเจ้าน่ะหรือทำงานพวกนี้”

“ท่านพี่ก็ดูมือข้าสิ” ชายหนุ่มชูมือที่แตกและมีรอยแดงของตนให้ทุกคนดู ทั้งหมดจึงพากันมองด้วยดวงตาที่โตกว่าปกติ

ทว่าไม่กี่อึดใจเสียงพูดคุยก็เงียบลง เมื่อร่างผอมบางเดินออกมาจากครัว “นายตำบลมาแล้วหรือเจ้าคะ ปลาอยู่ที่ลำธารเจ้าค่ะ ท่านได้หาอะไรที่ใหญ่พอจะขนมันมาด้วยหรือไม่”

“ลำธารหรือ?” ร่างสูงรีบมองตามนิ้วที่ชี้อยู่ของนางทันที จากนั้นเขาก็เดินไปดู “มีหลายตัวเลย นี่เจ้าเป็นคนหามาทั้งหมดหรือ” เฉินอี้รีบหันมาถามคนที่เดินตามมา

“เจ้าค่ะ ทว่าปลาเหล่านี้หากจะเลี้ยง จำเป็นต้องหาเพื่อนให้มันมากหน่อย และต้องเลี้ยงในน้ำที่ใสสะอาดอย่าปล่อยให้ขุ่น ฉะนั้นทางที่ดี ควรสร้างบ่อที่มีความสูงแค่เข่า และเจาะรูระบายที่สามารถเปิดปิดได้เอาไว้ด้วย จะได้เปลี่ยนน้ำสะดวก หาก้อนหินและต้นไม้ที่ขึ้นในน้ำได้ วางประดับไว้ให้พวกมันได้แหวกว่ายเล่นกัน จะต่ออายุให้พวกมันยืนยาวขึ้นเจ้าค่ะ ที่สำคัญควรจัดหาที่ร่มให้มันนะเจ้าคะ เพราะปลาเหล่านี้ขี้ร้อน” เอ่ยบอกอย่างคนมีทักษะ

“จะ… เจ้ารู้เรื่องพวกนี้ด้วยหรือ”

“ก็นิดหน่อยเจ้าค่ะ ว่าแต่ฝั่งนั้นต้องการปลาไปทำอะไรเจ้าคะ กินหรือเลี้ยงดู” นางเอ่ยโดยการหลีกเลี่ยงบุคคลที่สาม เพราะไม่รู้ว่าตนสามารถเอ่ยถึงได้หรือไม่ ที่นี่ยังมีคนอื่นอยู่ด้วยนางจึงไม่กล้า

“ได้ยินว่าจะเลี้ยงนะ ทว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอก ก่อนหน้านี้มันอยู่ได้แค่สามวันก็ตายหมด แต่ถ้าได้แนวคิดของเจ้าไปแนะนำด้วย ไม่แน่ว่าเขาอาจจะเลี้ยงปลาได้นานขึ้นก็ได้”

“คนมีเงิน แค่ทำบ่อเลี้ยงปลาไม่น่าจะยากนะเจ้าคะ”

“ใช่ จริงอย่างที่เจ้าว่า” เฉินอี้เอ่ยจบก็ยิ้มอ่อนให้นาง เขานึกไม่ถึงจริง ๆ ว่าสตรีที่เคยถูกว่าเกียจคร้านผู้นี้ จะฉลาดเฉลียวรอบรู้อย่างกับผู้เชี่ยวชาญ ทั้งที่การศึกษาก็ไม่มี เหตุไฉนนางถึงได้เก่งนัก

“แล้วนายตำบลจะให้ราคาเท่าไหร่หรือเจ้าคะ” หญิงสาวยิ้มหวานให้เขารอคำตอบ ปลาตั้งสิบตัวอย่างน้อยนางก็น่าจะได้สัก สิบตำลึงเห็นจะได้ เพราะปลาหลี่ตัวใหญ่ราคาในท้องตลาดน่าจะอยู่ที่ตัวละหนึ่งพันเหวิน และหนึ่งพันเหวินก็เท่ากับหนึ่งตำลึง

ฉะนั้นนางต้องได้สิบตำลึงจึงจะถูกต้อง…

“ข้าให้เจ้าสิบสองตำลึง อันที่จริงควรจ่ายสิบตำลึง แต่อีกสองตำลึงที่ข้าจ่ายเกิน ข้าขอบคุณข้อชี้แนะของเจ้าในการเลี้ยงปลาเมื่อครู่ ถือว่าข้าขอซื้อก็แล้วกันนะ” เฉินอี้เอ่ยบอกให้เข้าใจ

เหยาอันจึงรีบถอยหลังก่อนจะย่อตัวให้เขา “ขอบคุณนายตำบลเจ้าค่ะ ทว่าหากข้อชี้แนะของข้าไม่ได้ผล ท่านจะเอาเงินคืนหรือไม่” ยังมิวายเอ่ยถามให้แน่ใจ เพราะเกรงจะเกิดข้อผิดพลาดเพราะตนไม่ได้ดูแลเอง บุรุษตรงหน้าจึงหัวเราะออกมาในทันที

“ฮ่าฮ่า ไม่ได้ผลก็ไม่เป็นไร ข้าจะถือว่าสองตำลึงนี้ให้เด็กทั้งสองไปก็แล้วกัน เจ้าไม่ต้องกลัวว่าข้าจะกลับมาเอาเงินคืนหรอก” เฉินอี้เอ่ยอย่างเอ็นดู ก่อนจะหันไปสั่งคนของตนให้กลับไปเอาโอ่งมาใส่ปลา เพราะถังที่เตรียมมามันอาจทำให้ปลาตายเสียก่อน

“เช่นนั้นข้าขอตัวไปคุยธุระกับท่านลุงสักประเดี๋ยวนะเจ้าคะ”

“ตามสบายเถอะ ข้าจะดูปลาอยู่ตรงนี้”

เหยาอันย่อตัวลงอีกหน ก่อนจะเดินมาหากลุ่มลุงจางที่ยืนมองอยู่ไม่ยอมกลับเรือนของตน คงรอคุยเรื่องทำบ้านวันพรุ่งกระมัง

“ดีใจด้วยนะเหยาอัน ขายปลาได้มากเชียว ลุงก็จะแบ่งขายเหมือนกัน ขายหมดนี่ก็ได้พักไปอีกหลายเดือนเลย” ลุงจินเอ่ยบอกอย่างจริงใจ พร้อมกับยื่นถังให้นางดู

“ได้เยอะเชียว ทว่าได้เงินแล้วหยุดพักยาว มันไม่ถูกนะเจ้าคะ ควรหาเก็บเพิ่ม เพราะเราไม่รู้ว่าจะมีแรงหาไปได้ถึงไหน มิใช่พอได้เงินมาก้อนหนึ่งก็กินใช้จนหมดแล้วค่อยหา เกิดช่วงที่เงินหมดมีพายุใหญ่มาพังบ้านเรือนเรา แล้วเราจะเอาเงินไหนซ่อมแซมล่ะเจ้าคะ ฉะนั้น มีแล้วก็ต้องมีเพิ่ม เอาให้มากถึงขั้นที่เราจะนอนกินไปได้ทั้งชาติค่อยหยุดพักยาว ๆ” เอ่ยสอนอย่างกับตนกร้านโลกนักหนา

ทั้งที่เจ้าของร่างนี้ก็พึ่งสิบเจ็ดเท่านั้นเอง ส่วนสูงยังไม่ถึงไหล่บุรุษหกเจ็ดคนที่ยืนอยู่หน้าลานบ้านนางเสียด้วยซ้ำ

“ก็… ก็จริง” ลุงจินตอบอาย ๆ

“เหยาอัน วันพรุ่งลุงจะพาคนมาสร้างบ้านให้เจ้านะ มีอุปกรณ์ครบหรือไม่ ขาดสิ่งใดบ้างลุงจะจัดหามา”

“เช่นนั้นลุงจางรอประเดี๋ยวนะเจ้าคะ” ว่าแล้วนางก็เดินเข้าไปในเรือน ไม่นานก็ออกมาพร้อมกับถุงเงินใบหนึ่ง

“นี่เงินสำหรับซื้อข้าวของสร้างบ้าน ข้าเป็นสตรีถึงจะรู้เรื่องสร้างข้าวของเครื่องใช้ ทว่าไม่ได้เก่งถึงขั้นรู้ว่าบ้านต้องใช้สิ่งใดบ้าง อย่างไรเราคงต้องรบกวนลุงจางเป็นธุระให้เด็กกำพร้าอย่างพวกเราแล้วนะเจ้าคะ” สิ้นคำนางก็โค้งให้เขา เด็กสองคนจึงรีบวิ่งมายืนขนาบข้างแล้วก็ทำตามพี่สาวอย่างรู้ความ

ทำเอาคนที่มีแต่ความเห็นแก่ได้อย่างลุงจางถึงกับน้ำตาซึม รีบรับมือของทั้งสามขึ้นพร้อมกับเอ่ยเสียงเครือ “คนบ้านเดียวกันทั้งนั้น ลุงยินดีนักที่ได้ช่วยพวกเจ้า เอาเถอะ… เงินนี้ลุงจะเอาไปซื้อข้าวของสำหรับสร้างบ้านให้คุ้มค่าที่สุด วันพรุ่งพวกเจ้าจะมีบ้านดีดีอยู่กันแล้วนะ ไป ๆ ลุงจินเรารีบเอาปลาไปขาย จะได้หาคนมาช่วยทำบ้านให้เด็ก ๆ” หันมาเอ่ยกับสหายที่ยืนฟังอย่างซึ้งใจ

“เด็ก ๆ รอนะ วันพรุ่งพวกเราจะมาทำบ้านให้” ลุงชุยเอ่ยขึ้นบ้าง จากนั้นก็เดินตามสหายที่นำหน้าไปก่อนแล้วอย่างรีบเร่ง

“เจ้าไม่กลัวลุงจางจะโกงหรือ” ท่านหมอท้วง เพราะลุงจางมีกิตติศัพท์ที่ไม่น่าไว้ใจเท่าใดนัก เขาเกรงนางจะถูกหลอก

“กลัวเจ้าค่ะ ทว่าตรงนี้มีนายตำบลและท่านหมอเสิ่นอยู่ด้วย ลุงจางไม่กล้าหรอกเจ้าค่ะ เงินแค่นี้หากยักยอกไปก็ไม่ได้ทำให้รวย แต่ถ้าได้วิธีหาเหยื่อ อาจทำให้เขาหาเงินได้มากกว่าก้อนนี้นะเจ้าคะ”

ใบหน้าซูบผอมเผยยิ้มอย่างคนทะเล้น หากนางมีน้ำมีนวลมากกว่านี้มันคงจะน่าดูมิน้อย เพราะโครงหน้าเหยาอันถือว่างามใช้ได้เลยทีเดียว เพียงแต่สภาพนางยามนี้มันไม่น่าดูเลย ฟันก็ออกเหลือง ตาก็โบ๋ลึก แก้มก็ตอบจนดูเหมือนคนหิวโซ

แต่ก็นั่นแหละ… นางเพิ่งจะฟื้นจากไข้ แม้จะกินอิ่มนอนหลับ ทว่าเวลาพึ่งผ่านไปแค่สองวัน จะให้ร่างกายซูบผอมนี้แปรเปลี่ยนเป็นมีน้ำมีนวลก็คงเป็นไปไม่ได้ ถึงกระนั้นนางก็ยังแข็งแรงนัก ทำงานไม่เคยหยุดพักเลย นับว่าเป็นคนที่ใจสู้จริง ๆ

และนี่คือสิ่งที่ท่านหมอเสิ่นและเฉินอี้กำลังคิดกับสตรีนางนี้

#ทุกคนค่ะ ไรท์ไม่สามารถตอบเม้น และดูเม้นได้ในบางทีนะคะ จนถึงตอนนี้ 2 อาทิตย์กว่าแล้ว ทางแอพยังไม่มีการแก้ไขอะไรให้เลย ปกติไรท์จะเป็นคนที่ตอบเม้นหรือกดใจให้นักอ่านตลอด ใครที่อ่านงานไรท์บ่อย ๆ จะรู้ดี แต่ 2 เรื่องที่ลงล่าสุด ตอบเม้นยากมาก ยื่นเรื่องส่งแก้ไขหลายรอบ ก็ยังไม่ได้

อยากร้องไห้จริง ๆ