ตอนที่ 4 ลูกน้องทรยศ

เมื่อโม่เป่ยตงฟื้นคืนสติขึ้นมา พวกอนุภรรยาของท่านนายพลใหญ่ ตั้งแต่คนที่สองถึงคนที่ห้าก็ปรากฏตัวขึ้นแทบจะพร้อมกัน พวกเธอแสดงความเป็นห่วงเป็นใย พลางช่วยคุณนายใหญ่คิดคำพูดที่จะเขียนลงไปในจดหมายเพื่อแจ้งข่าวไปถึงท่านนายพลใหญ่

การฟื้นขึ้นมาของโม่เป่ยตงทำให้คุณนายใหญ่กลับมาอยู่ในตำแหน่งที่มั่นคงอีกครั้ง แม้อนุภรรยาจะพยายามช่วงชิงความโปรดปรานกันมากเพียงใด แต่ตราบใดที่โม่เป่ยตงยังอยู่ พวกเธอก็ไม่กล้าแสดงออกให้คุณนายใหญ่เห็น

เป็นที่น่าเสียดาย… หากเขาฟื้นช้ากว่านี้สักหน่อยก็คงดี พวกเธอจะได้มีเวลาเตรียมตัวตั้งครรภ์ลูกชายคนใหม่ให้กับท่านนายพลใหญ่พวกอนุภรรยาคิดเช่นนี้ในใจ แต่ก็ทำได้เพียงยิ้มหวานและเสแสร้งแสดงความยินดีต่อหน้าคุณนายใหญ่

“นายพลน้อย ผู้พันซ่งมาถึงแล้วครับ” เสียงประกาศของพ่อบ้านขัดจังหวะความคิดของทุกคน

ภายใต้สายตาของทุกคน ร่างของชายหนุ่มผู้หนึ่งก็ก้าวเข้ามา…

เขาสวมชุดเครื่องแบบทหารสีเขียวเข้ม รองเท้าบูทหนังสีดำ ก้าวเดินด้วยท่าทางสง่างาม ใบหน้าหล่อเหลา ท่าทีสุขุมเยือกเย็น

เมื่อเห็นโม่เป่ยตง เขาก็เผยรอยยิ้มกว้างที่ดูจริงใจ “นายพลน้อย ในที่สุดท่านก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว นับว่าเป็นเรื่องที่ดีเหลือเกินครับ”

โม่เป่ยตงลูบคางตัวเอง ไม่พูดอะไร มองสำรวจอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะยิ้มบางๆ ออกมา "ผู้พันซ่ง วันนี้แต่งตัวเต็มยศเสียขนาดนี้ ไปพบคนในใจมาอย่างนั้นหรือ ช่างน่าเสียดายที่โดนผมขัดจังหวะเสียได้"

สีหน้าของซ่งฉีจวิ้นแข็งทื่อเล็กน้อย หัวเราะกลบเกลื่อน "อย่าล้อผมเลยครับ มีท่านนายพลน้อยที่โดดเด่นสง่างามเช่นท่าน จะมีใครในเมืองฉีโจวจะมองเห็นผมได้ล่ะครับ"

คำพูดนี้ฟังดูแปลกๆ เหมือนจะแฝงไปด้วยความไม่พอใจ คนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ชะงัก มองซ่งฉีจวิ้นด้วยสายตาประหลาดใจ

ซ่งฉีจวิ้นก็รู้สึกตัวว่าคำพูดนี้ไม่เหมาะสม แววตาตื่นตระหนกวูบผ่านไป รีบเปลี่ยนเรื่อง "ท่านนายพลน้อยฟื้นแล้ว เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ พวกพี่น้องทหารต่างรอที่จะพบท่านนายพลน้อยอยู่นะครับ"

สีหน้าของโม่เป่ยตงเรียบเฉย "หมอบอกว่าผมต้องพักฟื้นอีกอย่างน้อยสามวัน คงยังออกไปไหนไม่ได้ รอร่างกายผมดีขึ้น จะไปเยี่ยมพวกพี่น้องทหารอย่างแน่นอน"

"ท่านนายพลน้อยเป็นมังกรในหมู่มนุษย์ ต้องหายดีในเร็ววันแน่ๆ ครับ" ซ่งฉีจวิ้นกล่าวคําอวยพรมงคลด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

โม่เป่ยตงไม่ได้สนใจคำพูดเหล่านั้น แต่เอ่ยถามเขาอีกเรื่อง "ทางบ้านตระกูลโจวเป็นยังไงบ้าง"

เมื่อพูดคำนี้ออกมา ภายห้องโถงก็เงียบสงัดอย่างน่าประหลาด

คุณนายใหญ่ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องการงานของทั้งสามีและลูกชายจึงไม่รู้ว่าบ้านตระกูลโจวมีความสำคัญอะไร

ส่วนหลี่เสวียนชิงยิ่งไม่ต้องพูดถึง ถึงจะมีฐานะเป็นนายหญิงน้อย แต่ก็ยังไม่ได้รับการยอมรับจากผู้เป็นสามีทำให้สถานะในบ้านไม่สูงส่ง จึงไม่รู้เรื่องของตระกูลโจว เช่นกัน

แต่พวกคนรับใช้ในห้องโถง ต่างรู้เรื่องนี้กันดี

คุณหนูตระกูลโจวคนนั้น…คือคนในดวงใจของนายพลน้อย!

สาวใช้ที่เพิ่งทะเลาะกับหลี่เสวียนชิงมาเมื่อครู่ ยืนอยู่ที่มุมลับตาคนคอยดูสถานการณ์ เธอมองไปที่หลี่เสวียนชิงด้วยสายตาเย้ยหยัน ริมฝีปากยกยิ้มเป็นเส้นโค้ง

นายพลน้อยให้ความสำคัญกับคุณหนูตระกูลโจวมากแค่ไหน คนอื่นอาจไม่รู้ แต่พวกข้ารับใช้เช่นเธอจะไม่รู้ได้อย่างไร… ทั้งช่วยฝากให้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยสตรี ทั้งจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้ บางครั้งยังส่งของขวัญให้คุณหนูตระกูลโจวอีก ทั้งกระเป๋านำเข้าจากต่างประเทศ ชุดเสื้อผ้าสวยๆ เครื่องประดับงาม ๆ มีครบทุกอย่าง

แรก ๆ เธอก็รู้สึกทั้งอิจฉาและริษยา แต่พอเวลาผ่านไป ก็ทำใจยอมรับได้ตนเองสู้คุณหนูตระกูลโจวไม่ได้จริง ๆ

แต่ว่าหลี่เสวียนชิงล่ะ เธอเป็นตัวอะไร!

ก็แค่ใช้ข้ออ้างเรื่องหมั้นหมายในอดีตเพื่อมาแต่งงานกับท่านนายพลน้อยที่หมดสติ คิดแล้วก็เหมือนไก่ป่ากลายเป็นหงส์ โชคดีเกินไปแล้ว!

ตอนนี้เมื่อนายพลน้อยฟื้นขึ้นมา ก็เอ่ยปากถามถึงคุณหนูตระกูลโจวทันที… สาวใช้รู้สึกสะใจยิ่งนัก

ในขณะที่สาวใช้กำลังคิดอย่างเบิกบาน ซ่งฉีจวิ้นกลับมีสีหน้าซับซ้อน เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ข่มอารมณ์ให้สงบก่อนตอบคำถามของผู้เป็นนาย "เรียนท่านนายพลน้อย ตระกูลโจวยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง

ส่วนคุณหนูหลิงหลิงเรียนดีมาก อีกไม่นานก็จะจบการศึกษาเร็วๆ นี้ครับ"

โม่เป่ยตงขมวดคิ้วเล็กน้อย "หลิงหลิง?"

สีหน้าของซ่งฉีจวิ้นเปลี่ยนไปวูบหนึ่ง "ตลอดสามเดือนที่ท่านหมดสติ ผมเกรงว่าหากไม่มีท่านคอยปกป้อง คุณหนูหลิงหลิงอาจจะถูกรังแก ผมจึงไปเยี่ยมเธอที่บ้านหลายครั้ง คุณหนูหลิงหลิงบอกว่าเวลาพูดกับเธอไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตอง ผมก็เลยเรียกชื่อเธอตรงๆ หากท่านนายพลน้อยไม่พอใจ ผมจะไม่เรียกอีกครับ!"

โม่เป่ยตงไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีกต่อไป เขาเพียงต้องการทดสอบเท่านั้น ในเมื่อเวลานี้พวกเขาสองคนมีใจให้กัน เช่นนั้นก็ปล่อยให้พวกเขาพัฒนาความสัมพันธ์กันต่อไป

"ช่างเถอะ… วันนี้ผมเหนื่อยแล้ว อยากขึ้นไปพักผ่อน" เขาโบกมือไล่อีกฝ่ายออกไป