บทนำ

เคยตายไหม?

นางตายแล้วย้อนกลับมาเกิดในวัยสิบสี่อีกครา...

ความทรงจำมากมายของชาติที่แล้วกำลังไหลวนในหัวจวนเจียนให้เจ้าของร่างปวดหัวจนจะตายอีกรอบ ทว่าเหตุการณ์ที่ไหลวนเหล่านั้นทำให้เจ้าของร่างอย่าง เหลียงเชียนอี้ รู้ว่าตนเคยผ่านอายุขัยยี่สิบมาแล้ว แต่ตอนนี้ร่างกายที่เห็นอยู่กลับเป็นตนเองตอนอายุสิบสี่

ชาติที่แล้วนางป่วยตายอย่างโดดเดี่ยว...

ความทรงจำสุดท้ายคือห้องสี่เหลี่ยมเก่าๆ ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นไร้ความอบอุ่นใดใดแม้นกระทั่งไฟในห้อง

เชียนอี้ในชาติก่อนทำดีและทำเพื่อคนอื่นมานับไม่ถ้วน หวังเพียงมีชีวิตที่ดี มีความสุขกับครอบครัวในช่วงบั้นปลายของชีวิตก็ยังไม่ได้รับเลย

การทำเพื่อคนอื่นของนางล้วนส่งเสริมให้ตนเองกลายเป็นคนไร้ความสำคัญ...

คนที่รักล้วนตายตกไป หรือไม่ก็มีชีวิตล่มจม แต่คนที่นางมอบกายถวายชีวิตให้กลับรุ่งเรืองจนน่าอิจฉา

สตรีรูปร่างผอมบางในชุดสีฟ้าซีดทั่วชุดเลอะเปรอะเปื้อนดินโคลนบนพื้น ที่ตนเองนอนหายใจรวยระรินอยู่

ตอนนี้สติฟื้นคืนอีกครั้ง ความเจ็บปวดคลายลงพร้อมกับจิตใจที่เข้มแข็งพร้อมเริ่มต้นชีวิตใหม่ในร่างเดิม!

โอกาสจากคนบนฟ้านี้นางจะไม่ใช้ชีวิตเพื่อใครอีกแล้ว นางจะใช้ชีวิตเพื่อตนเองและคนที่นางรัก

แต่ก่อนอื่น เชียนอี้ต้องพาตนเองออกจากป่าอันกว้างใหญ่แห่งนี้ก่อน...

นางย้อนอดีตมาในช่วงเวลาก่อนแต่งงานกับ หวงซวี่หนาน ราวเกือบหนึ่งปีได้ สามีเก่าที่เคยเป็นความหวังเดียวของนางที่จะมีชีวิตใหม่แต่กลับกลายเป็นอีกหนึ่งสิ่งในชีวิตที่เลือกผิดจนทำให้บั้นปลายของชีวิตของนางโดดเดี่ยวเช่นนั้น

หนึ่งสิ่งที่เชียนอี้จะทำก็คือหลีกเลี่ยงชะตาที่ต้องไปเป็นเป็นฮูหยินรองที่ไม่ต่างจากอนุของบุรุษผู้นั้นให้ได้

จุดเริ่มต้นชะตาที่เลือกไม่ได้อย่างหนึ่งเลยก็คือทางเลือกในตอนนี้!

สาเหตุที่เชียนอี้หลงอยู่ในป่าแห่งนี้เป็นถูกคนที่ตนเชื่อใจวางอุบายอีกตามเคย...

สตรีตระกูลเหลียงทั้งหมดยกเว้นเชียนอี้เดินทางขึ้นเขาเพื่อไปวัดขอพรให้ตระกูล ทว่าระหว่างนั้นดันมีโจรกลุ่มหนึ่งเข้าปล้นจวนตระกูลเหลียงเสียได้ องครักษ์ที่คุ้มครองจวนอยู่ก็ดันมีน้อยเกินปกป้องใครได้ หรือ เพราะมีใครตั้งใจหรือไม่ก็มิอาจรู้ได้ ฮูหยินรองจากตระกูลเฉิน ซื่ออิงที่แม้นไม่ได้ถูกแต่งตั้งเป็นฮูหยินใหญ่แทนมารดาของเชียนอี้ที่ตายไปแล้ว แต่อำนาจในมือก็มากล้น นางสั่งให้องครักษ์ปกป้องจวนอย่างดีจนโจรสามารถลักพาตัวคุณหนูใหญ่อันเป็นเจ้านายหนึ่งเดียวที่อยู่ในจวนไปได้

มาคิดดูแล้วก็คงเป็นความตั้งใจของซื่ออิงที่ต้องการกำจัดคุณหนูใหญ่อันเป็นก้างขวางความโดดเด่น ของบุตรสาวที่ถูกเรียกว่าคุณหนูรองเป็นแน่

เชียนอี้ในชาติก่อนกลัวมาก นางถูกพาตัวออกนอกเมืองไปเรื่อยๆจนผ่านป่าแห่งนี้ หากไม่เพราะเหล่าโจรป่าที่จับนางมาชะล่าใจเห็นนางเป็นสตรีร่างกายผอมบาง เชียนอี้ก็คงไม่สามารถหลบหนีจนพัดตกเขามา และมีชีวิตรอดอย่างตอนนี้

ชาติที่แล้วเชียนอี้เลือกหมุนกายมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันออก นางเดินไปเรื่อยๆ จนออกจากป่าได้จริง ผ่านไปหลายวันด้วยความไร้เดียงสาผสมความโง่เง่าของตนที่คิดว่าตระกูลเหลียงต้องส่งคนตามหาและทางร้ายที่สุดก็ต้องมีแจ้งทางการให้รู้ไว้ นางจึงฝืนสังขารตนไปยังที่ว่าการเมืองนั้นและแสดงตัวตนทันที หากไม่เพราะนางมีจี้หยกประจำกายที่พกไว้แสดงตัวตนก็คงถูกไล่ตะเพิดไปแล้ว ซึ่งการต้อนรับในฐานะลูกหลานตระกูลใหญ่ที่พัดหลงนี้ทำให้เป็นฝันร้ายที่ใหญ่หลวงที่สุดในชั่วชีวิตสตรีที่ยังไม่ออกเรือนนางหนึ่ง

เชียนอี้กลายเป็นสตรีมีมลทินที่ไม่สามารถออกเรือนได้อย่างภาคภูมิอีกต่อไป...

นางเพิ่งมาเข้าใจภายหลังว่าชะตานี้หาได้เกิดขึ้นเพราะชะตาของนางเองไม่ แต่เป็นเพราะเฉินฮูหยิน แม่เลี้ยงรองของนางตั้งใจให้เกิดต่างหาก เพื่อให้บุตรสาวของตนอันเป็นคุณหนูรองของตระกูลมีทุกอย่างเหนือกว่าเชียนอี้ที่เป็นบุตรคนโตของตระกูลนั่นเอง

ย้อนมาเกิดใหม่ครานี้เชี้ยนอี้ขอเริ่มชีวิตใหม่ตั้งแต่เลือกเดินไปทางฝั่งตรงข้ามเลยก็แล้วกัน นางพาร่างที่บาดเจ็บทั่วกายจากการตกจากที่สูงไปทางทิศตะวันตก มองไปเห็นแต่ความมืดมิดและต้นไม้สูงใหญ่ แต่อย่างน้อยชะตาชีวิตนี้ก็ไม่เหมือนเดิม

ยิ่งเดินเหมือนยิ่งถูกความมืดรอบด้านล้อมรอบ แต่เมื่อใจสู้ขาที่ไร้เรี่ยวแรงก็พาตัวเองก้าวเดินต่อไป เบื้องหน้าในตอนนี้ มองสูงเหนือใบไม้ไปหน่อยนั้น นางหลังคาสิ่งก่อสร้างลางๆแล้ว

เท้าเล็กก้าวเดินต่อตามใจสั่งแต่ทว่ากำลังกายไม่พอเสียแล้ว ร่างผอมบางล้มลงนอนกับพื้นพร้อมสติที่ค่อยๆหายไป...

ณ เรือนอาบน้ำกว้างใหญ่แห่งหนึ่ง

ตรงกลางมีสระน้ำขนาดพอให้หลายสิบคนลงอาบน้ำพร้อมกัน แต่คงไม่มีใครคิดอยากลงในสระอาบน้ำนี้แน่ เพราะมองเพียงตาเปล่าก็เห็นแล้วว่าภายใต้ผิวน้ำที่มีริ้วคลื่นเคลื่อนตลอดเวลา ภายในกำลังมีสิ่งใดรอคอยอยู่

เหล่าอสรพิษนับร้อยตัวเลื้อยสลับไปมาอย่างรอคอยอาหาร โดยที่พวกมันไม่รู้ชะตาชีวิตของตนเองเลยว่าเหลือน้อยเพียงใด

ท่ามกลางความน่ากลัวของอสรพิษใต้น้ำ ก็มีบุรุษคนหนึ่งเหนือกว่า รูปร่างสูงโปร่ง สีผมขาวปลอดปล่อยสยายทั่วแผ่นหลังมั่นคง ลำตัวแข็งแรงเต็มไปด้วยมัดกล้าม บนกายไร้อาภรณ์นุ่งห่ม มีเพียงเสื้อคลุมสีดำเมี่ยมตัวเดียวห่มกายไว้ เขาก้าวนำสตรีสองนางที่มีรูปร่างสะโอดสะองเข้ามายืนริมสระ รอคอยให้สตรีสองคนนำสิ่งเดียวที่ห่อหุ้มกายออกไปแล้วคนร่างกายเปลือยเปล่าก็ก้าวลงสู้แหล่งรวมอสรพิษใต้น้ำทันใด

เสียงคมเขี้ยวฝังบนผิวกายที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นจากอาวุธนานาชนิดฟังแล้วรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก ทว่าคนถูกฝังคมเขี้ยวกลับหลับตาพริ้ม บนหน้าไร้อารมณ์อย่างที่คาดหวังไว้สิ้นเชิง

เวลาผ่านไปราวหนึ่งชั่วยามเสียงเคลื่อนไหวภายใต้น้ำก็หยุดลง พร้อมกลิ่นไม่พึงประสงค์โชยขึ้นพานให้สตรีสองนางเวียนหัวแทบทนไม่ไหวต้องถอยหลังไปยืนชิดริมห้อง

เหล่าอสรพิษนับร้อยตายหมดสิ้นแล้ว สีหน้าไร้อารมณ์ใดของบุรุษผู้มอบความตายให้พวกมันเปลี่ยนจากซีดขาวเป็นมีเลือดฝาดพร้อมอมยิ้มมุมปากอย่างคนสบายกาย

“นายท่านขอรับ เมื่อครู่มีคนของฝ่าบาทส่งสารรับสั่งเรียกพระองค์เข้าเฝ้าขอรับ”

บุรุษคนหนึ่งรอเวลานี้มานานรีบกล่าวทันใด ในใจนิ่งรอรับคำตอบ สีหน้าไร้ความคาดหวังใดอย่างกับว่าเดาคำตอบของเจ้านายได้อยู่แล้ว

“ส่งสารกลับไปว่าหากข้าจัดการธุระเสร็จแล้วจะรีบไปเข้าเฝ้าเอง”

...ผิดจากที่คิดไว้เสียที่ไหนกัน เขารับคำสั่งเจ้านายแล้วก็หมุนกายจากไปทันที

อดีตฮ่องเต้ผู้เป็นบิดาแท้ๆของเจ้านายของเขายังถูกวางยาพิษจนตาย แล้วฮ่องเต้องค์ปัจจุบันอันขึ้นครองราชย์ได้เพราะเจ้านายของเขาเชิญให้มารับตำแหน่งเพียงเพราะตนเองไม่สนใจ ใดเลยมาสั่งเจ้านายของเขาได้

ความอหังการของบุรุษตรงหน้านาม โจวฉีหมิง

ผู้ถูกเรียกว่า ทรราช ฆ่าบิดาตนเองเพื่ออำนาจไหนเลยจะมาได้โดยไร้ที่มา...