บทที่ 1 องค์หญิงเยว่เล่อ [1/2]

“องค์หญิงเยว่เล่อ...ไม่ใช่ความฝันสินะ”

เยว่เล่อพึมพำกับตัวเองเบา ๆ มองเงาตัวเองบนผิวน้ำก่อนจะถอนหายใจออกมา เยว่เล่อบุตรสาวของพระเอกและนางเอกในนิยายตามนิยายเอ่ยถึงนามเยว่เล่อเพียงหน้าเดียวเท่านั้นในตอนจบ พระเอกนางเอกสละชีพเพื่อแคว้นโดยทิ้งเยว่เล่อไว้ให้สหายรักหรือพระรองที่เป็นฮ่องเต้คอยเลี้ยงดูพระรองได้แต่งตั้งให้เยว่เล่อเป็นองค์หญิงและเลี้ยงดูนางด้วยความรักและใส่ใจ นั่นเป็นตอนจบที่นางเคยอ่านเรื่องราวขององค์หญิงเยว่เล่อหลังจากนั้นไม่ได้ถูกเขียนขึ้นต่อ

หลังจากกลายเป็นวิญญาณล่องลอยมานานจนลืมเลือนตัวตนยามที่ตัวเองยังมีชีวิตจู่ ๆก็ได้รับโอกาสให้มีชีวิตในร่างขององค์หญิงเยว่เล่อตัวประกอบของนิยายที่นางพอจะจำเนื้อเรื่องได้บ้างส่วน และที่แย่ไปกว่านั้นคือความจริงที่ได้รู้ว่านางมาอยู่ในช่วงหลังจากนิยายจบไปแล้ว ทำให้ถึงแม้นางจะจำเนื้อเรื่องในนิยายได้ก็ไร้ประโยชน์

"องค์หญิง ฝ่าบาทกำลังเสด็จมาทางนี้เพคะ"

ซินซินนางกำนัลคนสนิทเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นราวกับหวาดกลัวนาง ไม่ใช่เพียงแค่ซินซินที่มีท่าทางเช่นนี้แต่หลังจากมาอยู่ในร่างขององค์หญิงเยว่เล่อเป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนนางได้ลอบสังเกตว่าข้ารับใช้ในตำหนักทุกคนล้วนหวาดกลัวนาง

เยว่เล่อแท้จริงเจ้านิสัยเป็นเช่นไรกันแน่ เหตุใดผู้คนถึงได้หวาดกลัวเจ้าเช่นนี้

"เยว่เล่อ"

องค์หญิงเยว่เล่อที่ได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลังก็สะดุ้งตัวเล็กน้อยก่อนจะแสร้งยกยิ้มออกมาเพราะจำได้ว่าในนิยายเคยกล่าวไว้ว่าเยว่เล่อในตอนเด็กมีนิสัยร่าเริงมักยิ้มให้ผู้อื่น ดวงตาคู่สวยมองบุรุษวัยสี่สิบสวมชุดมังกรก้าวเท้าเดินตรงเข้ามาหานางแววตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

ตามนิยายเคยกล่าวว่าพระรองมีรูปโฉมงดงามราวสตรีงดงามล่มเมือง ไม่คิดว่าข้าจะได้เห็นเองกับตาเช่นนี้...

"เยว่เล่อถวายพระพรเสด็จพ่อ"

"เสด็จพ่อ"??

ฮ่องเต้ชะงักฝีเท้าดวงตาทอดมองบุตรสาวของตนด้วยความแปลกใจ เพราะตลอดมาแม้ฮ่องเต้จะเลี้ยงดูองค์หญิงเยว่เล่อด้วยความรักและใส่ใจราวกับบุตรสาวของตัวเอง แต่นางก็ไม่เรียกเขาว่าเสด็จพ่อมานานหลายปีแล้วมักจะเรียกว่า ฝ่าบาท เท่านั้น

ใบหน้าซีดเซียว..ร่างกายซูบผอมกว่าตอนที่ข้าเจอได้ยินว่าตั้งแต่นางตกน้ำก็กักตนเองอยู่ในตำหนักร่วมเดือนไม่ออกไปพบผู้ใด

"พวกเจ้าออกไปให้หมด"

สิ้นเสียงฮ่องเต้นางกำนัลและขันทีก็ออกไปอย่างร้อนรน องค์หญิงเยว่เล่อเม้มปากแน่นก้มหน้ามองฝ่ามือของตัวเองด้วยแววตาสั่นรัวความกลัวเกิดขึ้นในใจของนาง

กลัวว่าคนตรงหน้าจะจับได้ว่านางไม่ใช่เยว่เล่อ...

"เยว่เล่อ เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าบอกพ่อมาเถิด"

น้ำเสียงอ่อนโยนเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเอ่ยขึ้น ทำให้องค์หญิงเยว่เล่อที่ได้ฟังรู้สึกคลายกังวลอย่างหน้าประหลาดนางเงยหน้ามองฮ่องเต้พบว่าแววตาของเขาที่มองมาที่นางเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและกังวล

"อย่าได้กลัว บอกพ่อมาว่าอะไรทำให้เจ้ามีท่าทางหวาดกลัวถึงเพียงนี้"

"ลูกจำไม่ได้เพคะ"

องค์หญิงเยว่เล่อพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือนางตัดสินใจโกหกออกไปก่อนจะแสร้งบีบน้ำตาเล่าเรื่องราวว่าตั้งแต่นางฟื้นขึ้นมาหลังจากตกน้ำก็จำผู้ใดหรือเรื่องราวต่าง ๆ ไม่ได้เลย เพราะท่าทีของคนตรงหน้าเมื่อครู่และเนื้อหาในนิยายตอนท้ายทำให้นางมั่นใจว่าพระรองรักและเอ็นดูเยว่เล่อเป็นอย่างมาก คิดว่าหากแสร้งบีบน้ำตาตีหน้าเศร้าไม่มีทางที่เขาจะไม่เชื่อในสิ่งที่นางพูด

"เยว่เล่อเด็กโง่ เรื่องใหญ่เช่นนี้เหตุใดถึงได้เก็บเงียบไว้คนเดียว"

"เสด็จพ่อ...ลูกเพียงแค่..."

"เยว่เล่ออย่าได้กลัว พ่อจะให้หมอหลวงมารักษาเจ้าใช้เวลาไม่นานเจ้าจะต้องหายเป็นแน่"

ฮ่องเต้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มก่อนจะยกมือลูบศีรษะคนตรงหน้าแววตาเต็มไปด้วยความเอ็นดู เพราะตลอดมาบุตรสาวตรงหน้ามักจะเอาแต่ทำตัวเย็นชาและไม่คิดพึ่งพาเขา จึงทำให้เขาทำได้เพียงดูแลนางอยู่ห่าง ๆ เท่านั้น

ในเมื่อครั้งนี้นางเป็นฝ่ายเปิดใจเขาเองก็ควรทำหน้าที่บิดาให้ดี ไม่ให้ผู้ใดมารังแกนางในยามป่วยได้