เกิดใหม่กลายเป็นน้องสาวที่แสนชังของตัวร้ายใช่ว่าจะง่ายเสียหน่อย

เฮือก!

จอมขวัญลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก ปากบางอ้าออกจากกันพร้อมสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ภาพของเธอที่ร่วงตกลงไปในทะเลเพราะอุบัติเหตุยังคงติดอยู่ในสายตาสร้างความหวาดกลัวให้เธอยิ่งนัก

'นี่ฉันยังไม่ตายงั้นเหรอ' หญิงสาวคิดด้วยความแปลกใจ กวาดสายตามองไปรอบๆด้วยความสับสน หากยังไม่ตายก็น่าจะอยู่ที่โรงพยาบาล แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้านั้นอยู่ห่างไกลจากคำว่าโรงพยาบาลยิ่งนัก

ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะกำลังนอนอยู่ในห่อผ้า อีกทั้งยังมีแรงโยกขยับไปมาจนทำให้รู้สึกเวียนหัว ครั้นพอลองเพ่งสายตามองดีๆก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งสัปหงกมือข้างหนึ่งจับเชือกเส้นยาว ในตอนที่ผู้หญิงคนนี้ขยับมือ ตัวของจอมขวัญก็ขยับโยกคลอนไปด้วย ราวกับกำลังนอนอยู่บนเปลกล่อมเด็กก็มิปาน

'เปลงั้นเหรอ! ถ้าหากที่ตรงนี้เป็นเปลแล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน!' จอมขวัญคิดด้วยความตกใจยกมือของตนขึ้นมาดูพบว่าแขนเรียวเสลาของวัยสาวกลายเป็นต้นแขนเล็กกลมป้อมราวกับหนอนป้อง ไหนจะนิ้วเท้าเล็กๆที่กำลังขยับยุกยิกไปมาอีกเล่า

'ฉันเข้ามาอยู่ในร่างของเด็กทารกงั้นเหรอ กรี๊ดดด!'

"อุแว้!!" เสียงกรีดร้องของจอมขวัญกลายเป็นเสียงร้องไห้ของเด็กทารก ทำให้คนที่กำลังนั่งสัปหงกอยู่ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

"คุณหนูเป็นอะไรไปเจ้าคะไยถึงร้องไห้" หลี่ซินหยุดมือที่กำลังไกวเปล พลางก้มหน้าลงมองเจ้าก้อนกลมที่กำลังเปล่งเสียงร้องไห้จ้า

"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะเจ้าคะคุณหนู" นางหันไปหยิบของเล่นไม้ขึ้นมา เวลาที่สั่นมือจะทำให้เกิดเสียงดังกรุ๊งกริ๊งมาหลอกล่อเจ้าก้อนแป้ง

'ฉันไม่ได้อยากดูของไร้สาระพรรค์นี้ซักหน่อย อยากกลับบ้าน ได้ยินไหม ฉันอยากกลับบ้าน!'

"อุแว้ อุแว้!!"

หลี่ซินถึงกับเหงื่อตก ไม่ว่าจะทำอย่างไรคุณหนูน้อยก็ไม่ยอมหยุดร้องไห้เสียที หญิงสาวมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นเพียงท้องฟ้าที่มืดมิดไร้แสงดาว ยามนี้เป็นเวลายามจื่อ (23.00 - 00.59 น.) คาดว่าท่านแม่ทัพกับฮูหยินคงเข้านอนเรียบร้อยแล้ว

"ทำอย่างไรดี คุณหนูเลิกร้องไห้เถอะเจ้าค่ะ หลี่ซินขอร้อง" กล่าวด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน แต่ก็ไร้ผลเพราะตอนนี้เด็กน้อยยังคงเปล่งเสียงร้องไห้ออกมาไม่ยอมหยุด

แอ๊ด!

เสียงประตูห้องที่เปิดออกเผยให้เห็นร่างหงส์ของสตรีผู้หนึ่งเดินเข้ามา ดวงหน้าของนางงดงามดุจหยก คิ้วเรียวสวยดั่งคันศรขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนที่ปากบางกระจับจะแย้มยกขึ้น

"เหยาเหยาเป็นอะไรไปหรือหลี่ซิน" น้ำเสียงของนางอ่อนหวานน่าฟัง

"บ่าวไม่แน่ใจเจ้าค่ะ แต่คิดว่าคุณหนูน่าจะหิวเจ้าค่ะ" หลี่ซินตอบด้วยความเกรงใจ ก่อนที่นางจะถอยห่างออกมาจากเปลเมื่อเจ้านายเดินเข้ามา

"เหยาเหยาของแม่หิวหรือลูก"

'เหยาเหยางั้นเหรอ ทำไมถึงรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาเหมือนกับเคยได้ยินชื่อนี้จากที่ไหนมาก่อน' จอมขวัญคิดด้วยความสับสน

"ดูสิเจ้าคะ แค่เห็นหน้าฮูหยิน คุณหนูก็หยุดร้องเลย" หลี่ซินยกมือขึ้นปาดเหงื่อออกจากใบหน้าของตนเบาๆ

'นึกออกแล้ว เหยาเหยาหรือฉินเพ่ยเหยาคือชื่อของนางร้ายในนิยายที่ฉันเคยอ่านนี่!'

"อุแว้!!"

"ร้องอีกแล้ว สงสัยจะหิวจริงๆสินะ" พลันร่างเล็กของจอมขวัญก็ถูกอุ้มขึ้นมาแนบอก หลิวลี่ฟานใช้มือตบก้นกลมๆของบุตรสาวเบาๆ ก่อนที่นางจะปลดสายคาดเอวออกเผยให้เห็นทรวงอกขาวอวบที่มียอดถันสีชมพูประดับอยู่ตรงกลาง

'อี๋! ลามกที่สุด! เธอกำลังจะเอานมมายัดปากฉันแล้ว!' จอมขวัญส่ายหน้าไปมา เธอพยายามปิดปากแน่นเพื่อไม่ให้คนเป็นแม่นำยอดอกสีชมพูเข้าปากได้

หลิวลี่ฟานนิ่งไปเล็กน้อย เมื่อเห็นเด็กน้อยทำตัวดื้อรั้น อีกทั้งตอนนี้ยังหน้าแดงก่ำเพราะกำลังร้องไห้กลั้น หญิงสาวจึงใช้นิ้วเขี่ยไปที่มุมปาก ส่งผลเจ้าก้อนกลมยอมอ้าปากออกจากกันในทันที

"อุ๊บ!" จอมขวัญพยายามต่อต้านโดยการคายหัวนมออก แต่เมื่อลิ้นได้สัมผัสหยดน้ำนมของมารดาก็ทำให้เธอนิ่งไปทันที

'อร่อยจัง'

จ๊วบๆๆ

ปากเล็กดูดยอดอกของมารดาเสียงดัง ในขณะที่ดวงตาสองคู่ประสานกัน จู่ๆหัวใจของจอมขวัญก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด อีกทั้งยังตกใจไม่น้อยที่เห็นว่าใบหน้าของสตรีผู้นี้คล้ายกับใบหน้าของขวัญข้าว มารดาของนางในโลกปัจจุบันอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

"ท่านแม่ทัพ" เสียงของหลี่ซินที่ขานเรียกผู้มาใหม่ เรียกความสนใจให้หลิวหลี่ฟานหันไปมอง ครั้นเห็นเป็นผู้ใดนางก็แย้มยิ้มขึ้นบางๆ

"ท่านพี่ตามออกมาทำไมกันเจ้าคะ ไปพักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ" กล่าวด้วยน้ำเสียงห่วงใย เพราะรู้ว่าพรุ่งนี้สามีต้องเข้าไปที่ค่ายทหารตั้งแต่เช้าตรู่

"ข้าอยากมาดูลูก ไยวันนี้เหยาเหยาถึงได้งอแง ปกติจะกินนมแล้วหลับยาวตั้งแต่หัวค่ำ" ฉินหมิงเจ๋อส่งยิ้มให้ภรรยา พลางปรายตาหันมามองบุตรสาว ยามนี้เด็กน้อยกินนมอิ่มแล้ว และกำลังส่งสายตามองผู้เป็นพ่อตาแป๋ว

'คุณพ่อขา ขวัญคิดถึงคุณพ่อจังเลยค่ะ' หญิงสาวรู้สึกสะท้านในอก เมื่อเห็นว่าฉินหมิงเจ๋อหน้าตาเหมือนพ่อของเธอในยุคปัจจุบันราวกับฝาแฝด

"แอ้ แอ้" มือเล็กยกขึ้นพร้อมส่ายไปมา ในขณะที่สายตายังคงจดจ้องร่างสูงไม่วางตา

"ว่าอย่างไรลูกรัก อยากให้พ่ออุ้มลูกหรือ" ฉินหมิงเจ๋อขยับเข้ามาใกล้ รับร่างเล็กจากภรรยามาไว้ในอ้อมแขน

"แอ้!" มือบอบบางประกบลงบนแก้มสากที่ยื่นเข้ามาหา ริมฝีปากหยักโค้งขึ้นเล็กน้อยด้วยความเอ็นดู ถ่ายทอดความรักผ่านทางแววตา อ้อมอกของฉินหมิงเจ๋อให้ความอบอุ่นกับเจ้าก้อนแป้งเป็นอย่างดี เขาเดินไปมาคล้ายกับกำลังกล่อมนางให้หลับ ไม่นานเปลือกตาเล็กก็ค่อยๆปิดลง

"ลูกหลับแล้วเจ้าค่ะ" หลิวหลี่ฟานชะโงกหน้าเข้ามามอง ฉินหมิงเจ๋อจึงย่างกายเดินไปที่เปลพร้อมค่อยๆวางร่างเล็กลงอย่างเบามือ

"หลับฝันดีนะเหยาเหยาของพ่อ" มือหนาไล้ไปตามแก้มเล็กกลมป่องด้วยความเอ็นดูก่อนจะตัดใจผละออก เดินไปโอบไหล่บางของภรรยา แต่ไม่ลืมหันไปกำชับกับพี่เลี้ยงให้ดูแลฉินเพ่ยเหยาเป็นอย่างดี จากนั้นคนทั้งสองจึงเดินออกไปจากห้อง

หลี่ซินเป่าปากออกมาด้วยความโล่งใจ นึกว่าจะโดนท่านแม่ทัพดุเสียแล้วที่ดูแลคุณหนูไม่ดีจนนางร้องไห้งอแง หลี่ซินหันไปมองร่างเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ในเปล ก่อนจะเดินไปดับตะเกียงและกลับมานั่งสัปหงกประจำที่เช่นเดิม

หลังจากตะเกียงดับลง ความมืดมิดเข้ามาเยือน ทารกน้อยจึงค่อยๆลืมตาขึ้น ทว่าหนนี้นางไม่ได้ร้องไห้งอแงเหมือนเช่นเคย จอมขวัญทอดถอนลมหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา ในโลกปัจจุบัน เธอเป็นเพียงเด็กสาวคนหนึ่งที่เพิ่งสอบติดมหาวิทยาลัยมาหมาดๆ และช่วงนี้เป็นวันปิดเทอม คุณพ่อกับคุณแม่จึงพาไปเที่ยวทะเล ขณะที่กำลังนั่งเล่นอ่านหนังสือนิยายจีนโบราณอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงคนร้องโหวกเหวกโวยวายขอความช่วยเหลือ เมื่อมองไปจึงเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำราวกับกำลังจะจมน้ำ

ในสมัยที่ยังเรียนอยู่ เธออยู่ชมรมว่ายน้ำของโรงเรียนจึงพอมีวิชาติดตัวอยู่บ้างจึงไม่รั้งรอที่จะกระโดดลงไปช่วย

"ยัยจอมขวัญ!"

"ชมพู่!" หากใครจะรู้ว่าคนที่เธอลงไปช่วยนั้นคือศัตรูหมายเลขหนึ่ง ชมพู่คือเพื่อนที่โรงเรียน แต่ทั้งสองคนมักจะคอยแข่งขันกันอยู่เสมอ ด้วยความที่คนทั้งสองหน้าตาดีเหมือนกัน ฐานะทางบ้านก็ดีเท่าเทียมกันจึงอดไม่ได้ที่จะเขม่นกันอยู่บ่อยๆ

"ลงมาช่วยทำไม ไม่ได้ขอสักหน่อย" ชมพู่ตะโกนใส่หน้าจอมขวัญ

'จะตายอยู่แล้วยังปากดีอีกนะ!'

"ถ้ารู้ว่าเป็นเธอ ฉันไม่ลงมาช่วยหรอก" จอมขวัญเบะปาก แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรมากกว่านี้คลื่นน้ำที่ซัดมาแต่ละครั้งนั้นรุนแรงมากเสียจนพัดร่างของคนทั้งสองให้จมหายไปในทะเล

ใครจะไปรู้ว่าเหตุการณ์ในครั้งนั้นจะทำให้เธอได้ทะลุมิติเข้ามาในนิยายที่ยังอ่านไม่จบ จอมขวัญรู้ว่าฉินเพ่ยเหยานั้นคือนางร้ายของนิยายเรื่องนี้ที่ในอนาคตจะมีจุดจบโดยการถูกตัวร้ายของเรื่องที่มีศักดิ์เป็นพี่ชายบุญธรรมของนางสังหาร ตัวร้ายหลงรักนางเอกของเรื่อง เขาเกลียดนางร้ายเพราะตอนเป็นเด็ก นางร้ายมักจะคอยหาเรื่องกลั่นแกล้งรังแกและดูถูกว่าเขาเป็นเด็กกำพร้า อีกทั้งในตอนที่โตขึ้น นางร้ายยังคิดที่จะลอบสังหารแม่นางเอกแสนดีเพื่อแย่งชิงพระเอกที่มีศักดิ์เป็นถึงจวิ้นอ๋อง

'โอ๊ย! ปวดหัว โชคชะตากำลังเล่นตลกกับเธออยู่หรืออย่างไรกัน ทำไมต้องให้เข้ามาอยู่ในร่างของนางร้ายด้วยนะ!'

ทว่าคนอย่างจอมขวัญไม่ใช่คนสิ้นไร้ไม้ตอกเสียหน่อย ถึงจะอ่านนิยายยังไม่จบ แต่เธอจะทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาชีวิตน้อยๆของตัวเอง ไม่ยอมตายด้วยฝีมือของตัวร้ายหรอกนะ! หญิงสาวคิดในใจ จากที่อ่านในนิยาย ในตอนที่นางร้ายอายุได้สามหนาว ท่านแม่ทัพฉินกับฮูหยินจะพาเด็กผู้ชายคนหนึ่งมาอยู่ด้วย ซึ่งนั่นก็คือตัวร้ายในวัยเด็กนั่นเอง

'เอาเถอะ ในตอนนี้นางร้ายอายุเพียงแค่สี่เดือน ยังมีเวลาอีกตั้งหลายปี ระหว่างนี้ค่อยๆคิดหาทางไปก็ยังไม่สาย'

จอมขวัญยอมจำนนต่อโชคชะตา เริ่มต้นชีวิตใหม่ในร่างของนางร้ายที่มีนามว่า 'ฉินเพ่ยเหยา' พลันเปลือกตาบางก็รู้สึกหนักอึ้ง ก่อนที่เธอจะค่อยๆปิดเปลือกตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราไป