3

เขาหายไปครู่ใหญ่ พอเธอขึ้นจากน้ำเขาก็โผล่มาหา ในมือถือกล้วยป่าและผลไม้อย่างอื่นอีกหลายอย่าง พิมพ์บงกชบอกตัวเองว่าป่าแถบนี้อุดมสมบูรณ์ใช่เล่น

อาจเป็นเพราะว่าเนื้อตัวของเธอเปียกปอนมันเลยทำให้เธอแนบชิดกับเขามากขึ้นไปอีก เสื้อผ้ายิ่งแนบเนื้อมันแทบกั้นสัมผัสที่มีให้กันไม่ได้

โนมเนื้ออวบอิ่มของเธอเสียดสีกับแผ่นหลังของเขาถนัดถนี่ เธอรู้สึกได้ถึงความร้อนซู่ที่ทำเอาหัวใจสาวสั่นไหว

เขาวางเธอลงให้เหยียบยืน หญิงสาวยืนตัวสั่นหน้าแดง อลันมองคู่หมั้นสาวไม่วางตา

เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนและการอยู่กันสองต่อสองทำให้เขารู้สึกฟุ้งซ่านไม่น้อย

“มีเสื้อผ้าของพี่อยู่ พอสวมได้ไหม”

เขามีเสื้อผ้าติดเป้มาด้วย โชคดีที่เป้ของเขากันน้ำได้ สิ่งของด้านในจึงไม่ได้เสียหายไปมาก

“ใส่ได้ค่ะ”

เธอพยักหน้า เขาหยิบกางเกงแขนขายาวสำหรับนอนออกมาส่งให้เธอ

“ชุดชั้นในไม่มีนะ”

เขาพูดเสียงขรึมกระแอมเบาๆ เธอหน้าแดงก่อนรีบพยักหน้ารับเสื้อผ้ามาจากมือของเขา

เธอเดินไปเปลี่ยนที่โขดหินอีกด้านของถ้ำ นำเสื้อผ้าชุดที่เปียกออกมาพาดไปบนแผ่นหิน แต่ตุ๊กแกตัวใหญ่ตรงหน้าทำให้เธอต้องกรีดร้องสุดเสียง

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!

หญิงสาววิ่งออกมาจากด้านหลังของโขดหิน ก่อนจะชนเข้ากับร่างสูงที่ถลาเข้ามาหาอย่างตกใจเช่นกัน

“เป็นอะไร”

เขาเอ่ยถามเมื่อคนในอ้อมแขนโผเข้ากอดแนบแน่น

“ตุ๊กแกค่ะพี่อลัน ตัวใหญ่มาก”

พอเธอพูดจบเสียงมันก็ร้องขึ้น ดังลั่นถ้ำ

ตุ๊กกกกก แกกกกกก!

“พี่อลัน ไล่มันไปที”

อลันก้มมองร่างเปลือยในอ้อมแขน เขาสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ

ให้มันได้แบบนี้สิวะ!

“มันไปแล้ว”

เขาบอกคนในอ้อมแขนที่หวาดกลัวเนื้อตัวสั่นเทา เธอผละออกห่าง เงยหน้าขึ้นถามเขาอย่างหวาดกลัวเหมือนเด็กน้อย จนเขาต้องยิ้มมุมปากด้วยความเอ็นดู

“ไปแล้วจริงๆ ใช่ไหมคะ”

“ใช่”

เสียงตอบของเขาแหบพร่า เธอสำนึกรู้ว่าตัวเองโป๊อยู่ จึงทำท่าจะผละออกห่าง แต่เขารั้งเอวบางเอาไว้ ดึงร่างเธอมาแนบกับร่างแกร่งที่ตอนนี้เธอเห็นเขาสวมกางเกงสะอาดสะอ้านแค่ตัวเดียว แต่ท่อนบนเปลือยเปล่า

“พี่อลัน”

“รังเกียจอะไรพี่นักทำไมถึงปฏิเสธไม่อยากแต่งงานกับพี่”

“พี่อลันปล่อยพิมพ์นะคะ”

เธอดันอกกว้างแต่พอคิดว่าถ้าทำแบบนั้นเขาจะเห็นอกเปลือย เธอเลยกอดอกเอาไว้แทน

“ว่าไง รังเกียจอะไรพี่นักหนา”

เขาก้มลงมาถาม ลมหายใจที่เป่ารดอยู่ข้างแก้มนวลทำให้เธอหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู

“พี่อลันปล่อยพิมพ์ก่อนค่ะ”

“คิดว่าพี่จะปล่อยเธอหรือไง”

ประโยคของเขาทำให้เธอผวา ก่อนจะหวีดร้องอย่างตกใจเมื่อเขาอุ้มร่างเธอขึ้นแนบอก

“พี่อลันปล่อยนะคะ”

เธออับอายอย่างที่สุดเพราะโป๊อยู่ เขาก็อุ้มเธอกลับไปที่สัมภาระ

แผ่นหลังบอบบางเปลือยเปล่าสัมผัสกับผ้าเนื้อนุ่มที่รองอยู่กับแผ่นหิน ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะทาบทับลงมาหา

“พี่อลัน!”

เธอตกใจใบหน้าแดงซ่านหนักกว่าเดิมเมื่ออกเปลือยของเขาแนบชิดกับมาอกอวบอิ่มของเธอ

“ไม่ทำแบบนี้นะคะ”

“ทำแบบนี้แหละดี เธอจะได้ตัดสินใจแต่งงานเร็วๆ หมายถึงถ้าเรารอดไปจากเกาะที่นี่ได้นะ”

เขาแทรกกายเข้ามาตรงหว่างขา แม้จะมีกางเกงผ้าเนื้อนิ่มที่เขาสวมอยู่กลางกั้น แต่มันก็นแนบชิดจนเธอหน้าแดงซ่าน ร่างกายร้อนผ่าวราวกับเป็นไข้

“พี่อลัน อื้อ...”

เสียงของเธออู้อี้ในลำคอเมื่อโดนริมฝีปากหนาหนักจุมพิตอย่างดูดดื่ม

“พี่อลันจะฉวยโอกาสเหรอคะ”

“เอาตรงๆ นะพิมพ์บงกช”

เขาถอนใจเฮือกใหญ่ จ้องตาเธอนิ่ง

“มาอยู่ที่นี่ไม่มีใครรู้ และกว่าจะตามหาเราเจอก็ไม่รู้ว่าเราจะเอาตัวรอดไปได้สักกี่วัน ถามสักคำเถอะเคยรักกันบ้างไหม รังเกียจอะไรกันนักหนา”

คนแบบเขามีผู้หญิงมากหน้าหลายตาคอยทอดสะพานให้ แต่เขาไม่เคยเหลียวแลใคร เธอเป็นคนแรกและคนเดียวที่เขารัก แถมตอนนี้ยังมาติดเกาะอยู่ด้วยกันอีก เป็นตายเท่ากัน เขาก็อยากรู้คำตอบของเธอว่ารักกันบ้างไหม

“คือว่าพิมพ์”

“ขอพี่เถอะนะ... ก่อนตาย สมมุติว่าถ้าหากไม่มีใครมาช่วยเรา ทำตามใจสักครั้งได้ไหมพิมพ์”

เขาสอดประสานมือเข้าหาเธอ อลันรู้อยู่เต็มอกว่าพิมพ์บงกชเป็นผู้หญิงที่รักนวลสงวนตัว