ตอนที่ 2 การทรยศครั้งสุดท้าย

ตอนที่ 2 สวรรค์เมตตา.

ความเจ็บปวดจากการถูกฉีกกระชากจิตวิญญาณหายไป ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกประหลาด แสงแดดอุ่นๆ ที่ส่องกระทบเปลือกตา กลิ่นกระดาษเก่าๆ ของหนังสือ และเสียงจอแจของวัยรุ่นที่ดังมาจากนอกหน้าต่าง...

ซูเหม่ยหลินค่อยๆ ปรือตาขึ้นอย่างยากลำบาก ภาพแรกที่เห็นไม่ใช่เพดานสีขาวปลอดเชื้อของห้องผู้ป่วย แต่เป็นเพดานปูนสีเหลืองนวลที่มีรอยแตกลายงาจางๆ เธอขมวดคิ้ว กลิ่นอายเหล่านี้ บรรยากาศแบบนี้ มันช่างคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดใจ

เธอพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง และต้องตกใจเมื่อพบว่าร่างกายของเธอขยับได้อย่างอิสระ ไม่มีสายระโยงระยาง ไม่มีเครื่องช่วยหายใจ มีเพียงชุดนอนผ้าฝ้ายธรรมดาๆ ที่เธอสวมอยู่ ร่างกายนี้ มันเบาและเปี่ยมไปด้วยพลังชีวิต ไม่ใช่ร่างที่แห้งเหี่ยวบนเตียงผู้ป่วย

เธอสอดส่ายสายตามองไปรอบๆ ห้องที่รกเล็กน้อย มีกองหนังสือเรียนวิศวกรรมคอมพิวเตอร์และทฤษฎีเศรษฐศาสตร์วางซ้อนกันอยู่บนโต๊ะ บนผนังมีโปสเตอร์งานสัมมนาสตาร์ทอัพที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน ทุกอย่างในห้องนี้ตะโกนบอกเธอว่านี่คือ...

“หอพักมหาวิทยาลัยอย่างนั้นรึ...”

เธอพึมพำกับตัวเอง เสียงที่ออกมาแหบพร่าเล็กน้อย แต่ก็เป็นเสียงของเธอ... เสียงในวัยเยาว์

หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับจะหลุดออกมาจากอก เธอถลาลงจากเตียง วิ่งไปที่กระจกบานเล็กที่แขวนอยู่บนผนัง และภาพที่สะท้อนกลับมาก็ทำให้เธอแทบหยุดหายใจ

ใบหน้าในกระจกคือซูเหม่ยหลินในวัยยี่สิบปี ผิวพรรณยังคงสดใส ดวงตายังคงมีความมุ่งมั่นและไร้เดียงสา ไม่มีร่องรอยความเหนื่อยล้าจากการทำงานหนักหลายปี ไม่มีเงาแห่งความเจ็บปวดจากการถูกทรยศ ผมยาวสีดำขลับถูกมัดรวบไว้อย่างลวกๆ เธอยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของตัวเอง... สัมผัสอุ่นๆ ที่ตอบสนองกลับมาเป็นของจริง

นี่มัน... เกิดอะไรขึ้น?

เธอเหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือรุ่นเก่าที่วางอยู่บนโต๊ะ รีบคว้ามันขึ้นมาเปิดหน้าจอทันที ตัวเลขที่ปรากฏขึ้นทำให้เลือดในกายเธอเย็นเยียบ

วันที่ 23 สิงหาคม 2015

สิบปี... เธอย้อนเวลากลับมาสิบปีก่อนวันที่เธอจะ เสียชีวิตบนเตียงในโรงพยาบาล!

ความทรงจำอันเลวร้ายในห้องผู้ป่วยทะลักเข้ามาในหัวอีกครั้ง คำพูดที่โหดร้ายของเฉินอี้ฟาน... เสียงหัวเราะเยาะเย้ยของไป๋เสวี่ย... ความเจ็บปวด... ความอัปยศ... ความตายอันน่าสมเพช...

“อ๊ากกกกกกกกก!!!”

เธอทรุดตัวลงกับพื้น กรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง แต่แล้วก็รีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเพื่อไม่ให้เสียงดังออกไปข้างนอก น้ำตาแห่งความเจ็บแค้นไหลทะลักออกมาไม่ขาดสาย ร่างกายสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง นี่ไม่ใช่ความฝัน นี่คือความจริงที่น่าเหลือเชื่อที่สุด!

เธอร้องไห้... ร้องไห้ให้กับความโง่เขลาของตัวเองในอดีต ร้องไห้ให้กับความไว้ใจที่มอบให้คนผิด ร้องไห้ให้กับความรักที่กลายเป็นยาพิษทำลายชีวิตของเธอเอง

“ความไว้ใจคือยาพิษที่หอมหวานที่สุด... และฉันดื่มมันจนหยดสุดท้าย” เธอพึมพำกับตัวเอง

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ จนกระทั่งหยาดน้ำตาเหือดแห้งไปหมดแล้ว ซูเหม่ยหลินค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นยืน เธอกลับไปมองหน้าตัวเองในกระจกอีกครั้ง แต่คราวนี้ ดวงตาที่สะท้อนกลับมาแตกต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง

ความไร้เดียงสาได้หายไปแล้ว เหลือเพียงความเย็นชาที่ลึกล้ำราวกับหุบเหวแห่งขั้วโลกเหนือ ความเศร้าโศกถูกแช่แข็งกลายเป็นความเคียดแค้นที่พร้อมจะแผดเผาได้ทุกสรรพสิ่ง

หากนี่คือโอกาสครั้งที่สองที่สวรรค์มอบให้ เธอก็จะไม่ใช้มันเพื่อมีความสุข แต่จะใช้มันเพื่อลากคนทรยศเหล่านั้นลงนรกไปพร้อมกับเธอ!

“ในเมื่อสวรรค์ให้โอกาส... ฉันก็จะเป็นยมทูตทวงหนี้ชีวิตของพวกมันเอง”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ตื่นขึ้นมา มันเป็นรอยยิ้มที่งดงาม... และอันตรายถึงขีดสุด

เธอนั่งลงที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ เปิดเครื่องขึ้นมาอย่างรวดเร็ว สมองที่เคยเก็บงำข้อมูลมหาศาลจากโลกอนาคตอีกสิบปีข้างหน้าเริ่มทำงานราวกับซูเปอร์คอมพิวเตอร์ เธอรู้ว่าหุ้นตัวไหนจะขึ้น รู้ว่าบริษัทไหนจะล้ม รู้ว่าเทคโนโลยีอะไรจะมา และที่สำคัญที่สุด... เธอรู้ทุกย่างก้าวของแผนการที่เฉินอี้ฟานและไป๋เสวี่ยจะใช้เพื่อเหยียบย่ำเธอขึ้นไปสู่ความสำเร็จ

วันที่ 23 สิงหาคม 2015... ถ้าเธอจำไม่ผิด วันพรุ่งนี้ คือวันที่เธอจะต้องนำเสนอโครงสร้างพื้นฐานของ ‘ยูนิเวิร์สคอยน์’ ให้อี้ฟานดูเป็นครั้งแรก มันคือจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง... และมันจะเป็นจุดจบของพวกมันเช่นกัน

ทันใดนั้นเอง...

ครืด... ครืด...

โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะสั่นขึ้น หน้าจอสว่างวาบพร้อมกับชื่อที่ทำให้ไอสังหารแผ่ออกมาจากร่างของเธอโดยไม่รู้ตัว...

‘อี้ฟาน’

ซูเหม่ยหลินจ้องมองชื่อนั้นนิ่งงัน หัวใจที่เคยเต้นแรงเมื่อเห็นชื่อนี้ในอดีต บัดนี้กลับสงบนิ่งราวกับผืนน้ำแข็ง เธอปล่อยให้มันสั่นอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะกดรับสายด้วยมือที่มั่นคง

“ฮัลโหล เหม่ยหลิน อยู่ไหนน่ะ? ฉันโทรหาตั้งหลายครั้ง” เสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นเคยดังมาจากปลายสาย

“เรื่องโปรเจกต์ที่เราคุยกันไว้ พรุ่งนี้เธอพร้อมพรีเซนต์ให้ฉันดูใช่ไหม? อัลกอริทึมที่เธอเขียนน่ะ ฉันตื่นเต้นจนรอไม่ไหวแล้วนะ”

ซูเหม่ยหลินหลับตาลงช้าๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสะกดกลั้นความเกลียดชังที่พุ่งพล่าน ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แววตาของเธอคมกริบราวกับใบมีด

เธอตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบและเย็นชาจนคนฟังรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ

“เรื่องนั้น...”

เธอเว้นจังหวะไปชั่วอึดใจ ก่อนจะเอ่ยประโยคที่จุดชนวนสงครามขึ้นเป็นครั้งแรก

“...ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”

ติ๊ด!

เธอเป็นฝ่ายกดตัดสายทันที ไม่รอให้ปลายทางได้เอ่ยคำใดๆ อีก

เกมได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว... แต่ครั้งนี้ ผู้คุมกฎคือเธอแต่เพียงผู้เดียว

****