Typhoon 9 กอดแฟนผิดตรงไหน

ไต้ฝุ่นเดินนำไลลาริณจนมาถึงห้องพักของหญิงสาว เมื่อมาถึงเขากลับทิ้งตัวลงนอนอย่างสบายใจปกติเขาไม่เคยหลับนอนกับใครจนถึงเช้ายกเว้นคนตัวเล็กตรงหน้า

“พี่ไต้ฝุ่นถอดเสื้อทำไมคะ?” เธอตกใจเพราะเห็นเขากำลังถอดเสื้อผ้า จนเห็นแผงอกและกล้ามเนื้อหน้าท้องที่น่าลูบไล้ไม่น้อย

“พี่จะไปอาบน้ำ?”

“เอ่อ...ค่ะ”

“หาชุดให้พี่ใส่ด้วยนะ” เขาสั่งเสร็จจึงเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างอารมณ์ ไต้ฝุ่นจับที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองและพึมพำออกมา

“กูจะรักเด็กนี่ไม่ได้เด็ดขาด มึงเคยรู้จักความรักรึไงวะ!” อาจจะแค่หลงความสดใหม่ก็เท่านั้น พอได้เธอเมื่อไรเขาจะเฉดหัวทิ้งอย่างไม่ไยดีเลย

เวลาต่อมาไต้ฝุ่นนั่งหน้าตึงอยู่บนเตียงเพราะชุดที่หญิงสาวเขาใส่นั้นแทบอยากทำให้เขามุดดินหนี เสื้อยืดสีเหลืองลายเป็ดและกางเกงขาสั้นของเธอ ใส่ไปแล้วคิดว่าตัวเองเป็นแหนมตุ้ม

“หัวเราะอะไร”

“พี่ไต้ฝุ่นใส่แบบนี้ก็น่ารักดีนะคะ” เธอหัวเราะชอบใจคนหน้าโหดๆ มาชุดสีหวานดูแล้วไม่เข้ากันเท่าไร

“แล้วเมื่อไรจะรักพี่ละ”

“ไม่คุยด้วยแล้ว”

ไต้ฝุ่นร้องหึ ในลำคอเล่นตัวเข้าไปเถอะอีกไม่นานหรอก สุดท้ายแล้วไลลาริณต้องถูกทิ้งอยู่ดี

“กอดทำไมคะ”

“พี่กอดแฟนมันผิดตรงไหน”

“เอ่อ...”

“พี่ขอจูบได้มั้ย แค่จูบ” เขาเลื่อนมือขึ้นมาเชยคางเธอไว้และประทับริมฝีปากลงไป เขาสัมผัสได้ว่าของไลลาริณสั่นเทาราวเด็กน้อยกำลังกลัว

ปากหนาทั้งดูดทั้งเลยและขบเม้มแรงๆ เพื่อให้เธอยอมเปิดปากให้เขาเข้าไปลองชิมน้ำหวานในโพรงปาก สองลิ้นตวัดพันกันอย่างไม่มีใครยอมใครสอนแค่นิดเดียวก็เป็นงานแล้ว

“อืมมม”

“พอแล้วค่ะ”

.

เวลาผ่านจนครบเจ็ดวันตามที่ตกลงกันไว้ วันนี้เป็นวันสุดท้ายของเกมเดิมพันในครั้งนี้ เขาต้องปิดเกมก่อนไม่อย่างนั้นเขาต้องเสียเงินให้กองทัพ

“วันสุดท้ายแล้วก็ไม่เห็นว่ามึงจะได้น้องเขาสักที”

“แพ้ก็จ่ายเงินมา” กองทัพรีบทวงเงินทันทีเหลือเวลาอีกไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงทุกอย่างก็จะจบลง

“ใครบอกว่ากูแพ้แค่รอวันนี้เท่านั้น!”

“กูให้เวลาถึงแค่เที่ยงคืนเท่านั้น”

“พวกมึงมันปัญญาอ่อน” แม็กนัสส่ายหน้าตกหลุมที่ตัวเองขุดขึ้นมาเมื่อไร เขาจะสมน้ำหน้าและกระทืบซ้ำคนแรกเลย

“คืนนี้ไม่ต้องรอกูนะ”

“โชคดีนะเพื่อนกูรอเสมอ”

ไต้ฝุ่นเดินออกไปจากห้องเรียนเย็นนี้เขามีนัดกับไลลาริณเพื่อจะเลี้ยงข้าวเย็น และพากันไปต่อที่ร้านเหล้าเล็กๆ หลังมหาลัย

.

โดมคณะวิศวกรรม

นักศึกษาปีหนึ่งมานั่งรวมตัวกันเพื่อเตรียมตัวทำกิจกรรมที่จะมาถึงในสัปดาห์ คือการประกวดดาวเดือนของคณะ ใครชนะก็จะได้ไปเป็นตัวของแข่งขันต่อไป

“นี่ไงดาวสาขาโลจิส เดือนก็คนนั้น”

“หน้าตาก็งั้นๆ”

“ไม่งั้นแล้วมั้งพี่รหัสของเธอถึงขั้นวิ่งตามเลย”

“ก็แค่หลงเท่านั้นแหละ” ฟองฟ้าเห็นใบหน้าของรุ่นน้องปีหนึ่งถึงกับเบ้ปากใส่ เธอมีโอกาสใกล้ชิดกับไต้ฝุ่นมากแต่ไม่มีโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์เลย

“ไหนบอกเลิกชอบพี่รหัสตัวเองแล้วไง”

“ฉันก็แค่หมั่นไส้ทำตัวเด่นเพื่อเรียกความสนใจ” แต่มันก็ได้ผลเพราะรุ่นพี่ต่างพากันรุมล้อมเต็มไปหมด รวมทั้งพี่รหัสของเธอด้วย เธอแอบรักไต้ฝุ่นมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนตอนนี้ตัวเองอยู่ปีสามแล้ว

“น่านโอเคไหมอ่ะที่เขาเปลี่ยนตัวเดือนสาขา”

“น่านโอเคขอแค่ได้อยู่กับไลลา” น่านฟ้าโดนรุ่นพี่เรียกให้ไปรับทราบว่าตัวเองจะได้เป็นเดือนไปประกวด แทนคนเดิมที่ขอสละสิทธิ์

“แกพี่ไต้ฝุ่นมา” พีรญาสะกิดให้เพื่อนรู้ ฟองฟ้าเห็นแบบนั้นจึงฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าพี่เขาเดินมาทางที่เธอยืนอยู่ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ติดต่อกันเท่าไร ทักไปทีไรเขาไม่ตอบเธอทุกที รอยยิ้มแสนหวานต้องหุบลงเพราะเขาเดินผ่านไปเหมือนว่าไม่เห็นเธออยู่ตรงนั้น

“ไลลาเสร็จหรือไงพี่มารับ วันนี้ชวนเพื่อนไปด้วยนะพี่เลี้ยงเอง”

“เสร็จแล้วค่ะ น่านริสาไปกินข้าวเย็นด้วยกันนะ” ไลลาริณหันไปชวนเพื่อนซึ่งทั้งสองคนก็ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว เธอไปหยิบกระเป๋าและพากันออกไป

“พี่ไต้ฝุ่นไม่ทักฟองเลยนะคะ” ฟองฟ้ามายืนดักหน้าของรุ่นพี่เมื่อเห็นว่าเขาจะเดินออกไปจากโดมแล้ว

“พี่ไม่เห็นเราเลย ช่วงนี้ไม่ค่อยเจอหน้าเราเลยนะ”

เป็นเขาเองที่ไม่ยอมตอบข้อความของน้องรหัสคนสวย ตอนที่เดินเข้ามาเขาเห็นแล้วแต่ไม่อยากทักก็น่าจะรู้ตัวแล้วนะ ยังมาเสนอหน้าทักทายเขาอีก ที่เขาไม่อยากอยู่ใกล้เพราะไม่อยากให้น้องรหัสคิดไปว่าเขามีใจให้

“ค่ะ จะไปไหนกันเหรอคะ?”

“ไปกินข้าวกับแฟนค่ะ” ริสาตอบขึ้นมาและเบ้ปากใส่สาวรุ่นพี่ และยิ้มอย่างท้าทาย

“พี่ไม่ได้ถามน้องค่ะ”

“อุ๊ย โกรธจนหน้าแดงเลยอ่ะเพื่อนหนูล้อเล่นค่ะ”

ไลลาริณหัวเราะอย่างชอบใจ ตอนนี้เธอเริ่มหัวแล้วจึงหันไปกระซิบบอกไต้ฝุ่น และเขาก็พาพวกเธอออกไปทันที

เมื่อมาถึงร้านอาหารไต้ฝุ่นกินอิ่มแล้วจึงออกไปดูดบุหรี่ น่านฟ้าจึงรีบตามออกมา

“พี่ต้องการอะไรถึงได้จีบไลลา”

“แล้วคิดว่าฉันต้องการอะไรละ” เขาเลิกคิ้วอย่างกวนตีน เป็นแค่เพื่อนแค่ไปมากกว่านั้นแล้วยังทำตัวขวางโลกอีก

“ผมรู้ว่าพี่ไม่ได้จริงจังเขาหาไลลาเพื่ออะไรบางอย่าง สงสารไลลาบ้างเถอะ”

“สงสารไลลาหรือสงสารตัวเองที่กำลังโดนแย่งของชอบไป ฉันกับนายมันคนละเบอร์กันอย่ามาวุ่นวายกับไลลาให้มากนัก”

“ถ้าพี่ทำให้ไลลาเสียใจผมจะเป็นคนดูแลไลลาเอง”

“แล้วแต่...” ถึงวันนั้นเขาคงเบื่อไลลาริณแล้ว ใครอยากจะรับช่วงต่อก็ตามสบาย

“คืนนี้พวกเราไปต่อกันไหมพี่จะพาไปร้านของรุ่นพี่กลับไม่ดึก”

“แกไม่เห็นบอกเลยว่าจะไปต่อ” เพราะไม่ได้เตรียมตัวแทบยังใส่ชุดนักศึกษาอีก

“ฉันก็เพิ่งรู้เดี๋ยวเรากลับไปเปลี่ยนชุดกันก่อน”

พอถึงเวลานัดหมายทั้งสามก็มาตรงเวลา ซึ่งไต้ฝุ่นนั่งรอที่โต๊ะอยู่แล้ว วันนี้ไลลาริณแต่งตัวสวยแปลกตามาก แต่งหน้าอ่อนๆ ดูแล้วน่ารักสวยแสบซ่ามาก

“คืนนี้กินกันไม่อั้น พี่จ่ายเอง” ไต้ฝุ่นสวมบทผู้ชายอบอุ่น ใจดีพร้อมเปย์ มีหรือที่จะทำให้สาวน้อยอ่อนต่อโลกอย่างไลลาริณจะไม่หลงกลคนอย่างเขา

“ไอ้น่านแกทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย”

“ไม่ชอบขี้หน้าพี่เหรอถึงทำหน้าเบื่อโลกขนาดนั้น ไม่อยากมาก็บอกพี่ได้นะ” ไต้ฝุ่นทำเป็นดราม่าเพื่อเรียกคะแนนความสงสารจากไลลาริณ

“ผมไม่ได้คิดแบบนั้น”

“พี่ไต้ฝุ่นคะ น่านเขาอาจจะไม่ชอบที่แบบนี้ก็ได้ค่ะคืนนี้เรามาสนุกกันอย่าคิดมากเลยนะคะ”

“น่านแค่เพลียเหมือนจะเป็นไข้นะ” เขาแก้ตัวความจริงก็ตามที่ไต้ฝุ่นพูดนั่นแหละ ต่อหน้าไลลาริณเขาจึงต้องยิ้มออกมา

น่านฟ้าออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ด้านนอกร้าน ริสาจึงเดินตามออกมา ความอยากรู้จึงถามน่านฟ้าออกไปตรงๆ ว่าเป็นอะไร

“นายเป็นอะไร”

“น่านแค่ไม่ไว้ใจพี่เขา”

“ไม่ใช่เด็กแล้วนะเก็บอาการหน่อย” ริสาเตือนน่านฟ้า สังคมแบบนี้ไม่ชอบใครก็เก็บไว้ในใจไม่ต้องแสดงมันออกมา

“ขอโทษที่ทำให้ทุกคนไม่สบายใจ”

“มัวแต่ช้าสุดท้ายก็หลุดมือไป วันหลังชอบใครก็รีบจีบเข้าใจไหม!” ขัดใจจริงๆ เลยทำเป็นผ่านโลกมาเยอะแต่ความจริงก็แต่เก่งแต่ปาก

อีกด้านของไลลาริณเธอกำลังนั่งฟังเพลงเพลินๆ ทั้งสองนั่งใกล้ชิดกันเหมือนว่าทั้งร้านมีกันแค่สองคน

“คืนนี้ไปนอนที่คอนโดพี่นะ”

“คงไม่ดีมั้งคะ?”

“เป็นแฟนกันไม่เสียหายอะไร เป็นทางผ่านพอดี”

เธอพยักหน้าตอบรับแค่ดื่มเหล้าไปไม่ถึงสองแก้วเธอก็เริ่มมึนหัว เพราะไม่ค่อยได้ดื่มเหล้าเท่าไรแถมยังเป็นคนเมาง่ายด้วย

ไต้ฝุ่นมองไลลาริณตั้งหัวจรดเท้าคืนนี้แหละเขาจะได้ลิ้มรสกวางน้อย ดูว่าจะหวานทั้งแค่ไหนเขาจะกลืนกินทั้งตัวจนถึงเช้าเลยคอยดู