2 เล่นกับความรู้สึก

ตอนที่2 เล่นกับความรู้สึก

พิมลดารู้ตัวแล้วว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมองเธออย่างตั้งใจจากม้านั่งที่อยู่ถัดไปสองตัว มือที่กำลังลงสีภาพวาดดอกทานตะวันสีดำชะงักลงก่อนจะตัดสินใจหันมองเขาเต็ม ๆ ตา

“คุณมองใบทำไมเหรอคะ”

“ผมชอบดูใบวาดรูป เพลินตาดี”

“แบบนั้นใบไม่มีสมาธิค่ะ ถ้ามีคนแอบมองคุณทำอะไรคุณคงเป็นเหมือนกัน”

“งั้นผมไม่แอบมองใบก็ได้”ที่ว่างที่เหลืออยู่ถูกคนตัวสูงเอาตัวเองมานั่งเบียดโดยไม่ได้รับอนุญาต ครั้นหญิงสาวจะลุกหนีเขาก็ยึดกระดานวาดรูปของเธอไว้

“คุณคะ!”

“ทานตะวันสีดำ เมื่อวานก็ทิวลิปสีดำ?”

“ใบลงสีตามอารมณ์ค่ะ ขอกระดานคืนให้ใบด้วย”

“ผมอยากรู้จักใบ เบอร์โทรแลกกับกระดานโอเคมั้ย”พิมลดาใจไหวหวิวราวกับปุยนุ่นที่ล่องลอยไปอย่างไร้ทิศทาง เขาเป็นใครจู่ ๆ เมื่อวานก็ปรากฏตัว

“ถ้าอย่างนั้นใบค่อยมาเอาคืนพรุ่งนี้นะครับ ผมจะมารอตรงนี้”

“เดี๋ยวค่ะ!”ชายหนุ่มเดินจากไปพร้อมกับกระดานวาดรูปนั้นของเธอ หญิงสาวร่างเพรียวบางไม่กล้าเดินตามคนแปลกหน้าไปแค่กระดานไม้ธรรมดากับกระดาษหนึ่งแผ่นเธอหาเอาใหม่ก็ได้.....

.....

“ใบ เมาเหรอหรือเป็นอะไร”พิมลดาได้สติเมื่อมีเสียงเรียกเธอจากด้านข้าง เพื่อนเดินมาจนประชิดตัวขนาดนี้ทำไมถึงไม่รู้ตัวก็ไม่รู้

“ไม่เท่าไหร่หรอก ดีขึ้นแล้วแหละ”

“ดีแล้วจะได้ดูแลน้ำขิง”

“น้ำขิงทำไมเหรอ”

หญิงสาวกระดกดื่มแอลกอฮอลจากขวดราวกับน้ำเปล่า ยิ่งรู้ว่าคืนนี้มีคนคอยรับกลับน้ำขิงยิ่งเมาแบบปล่อยตัว เธอกอดรัดรอบลำคอของนนท์นภัทรอย่างใจกล้า ทั้งที่ปกติแค่นั่งใกล้แบบแนบชิดยังไม่เคย

“เมาแล้วแรดแบบนี้แหละค่ะพี่ ขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะคะ”ชายหนุ่มยิ้มรับเจ้าของงานวันเกิดที่พูดหยอกเพื่อนของเธอเล็กน้อย ก่อนจะแสยะยิ้มเมื่อคนที่หายไปเข้าห้องน้ำกำลังเดินกลับมา

“ใบเฟิร์นมาแล้ว แกจะกลับเลยมั้ยน้ำขิง”

“หืออ ใบมาแล้วเหรอ”

“ใช่ ว่ายังไง แต่ฉันว่ากลับเถอะตอนเช้ามีพรีเซนต์นะ”

“พรีเซนต์อะไรเหรอออ”น้ำขิงโอนเอนไปมาจนคนตัวสูงต้องประคองเอวของเธอไว้ไม่อย่างนั้นเธอคงได้นอนกับพื้นหญ้าแน่นอน

“สรุปกลับเลยเนอะ ใบดูแลน้ำขิงด้วยนะ”

“จ้ะ”

หากไม่ติดว่าน้ำขิงเมาจนภาพตัดเธอคงจะขอปลีกตัวกลับรถแท็กซี่เสียดีกว่า พิมลดาหันมองข้างทางโดยมีเพื่อนสาวนอนหนุนศีรษะบนตักพึมพัมไม่ได้ศัพท์มาตลอดทาง

“ไม่คิดจะทักทายพี่สักหน่อยเหรอ”

“...”

“ใบเฟิร์น พี่รู้ว่าได้ยิน”

“อย่าพูดอะไรได้มั้ยคะ เกรงใจน้ำขิง”

“หึ”

ร่างคนเมาถูกนนท์นภัทรพาส่งถึงห้องด้วยการอุ้มเธอขึ้นมาแนบอก พิมลดาคอยอำนวยความสะดวกให้เขาด้วยการกดลิฟต์และหิ้วกระเป๋าของเพื่อนขึ้นมาด้วย

ชั้นที่ 5

“ขิง คีย์การ์ดแกล่ะ”

“ในกระเป๋างายย”

“ไม่มี ฉันหาสองรอบแล้วนะ” พิมลดาเค้นคนเมาในอ้อมแขนของนนท์นภัทร เธอพยายามฟังสิ่งที่เพื่อนพูดเสียงเบาจนต้องเอาหน้าเข้ามาใกล้แต่กลายเป็นว่าคนตัวสูงแอบสูดกลิ่นหอมจากเส้นผมของเธอจนหญิงสาวดีดตัวขึ้นหลังตรงฉับ

“สรุปเจอมั้ยคีย์การ์ด พี่จะวางเพื่อนเธอไว้ตรงนี้นะ”

“พาขิงเข้ามาในห้องใบก็ได้ค่ะ”พิมลดาพูดไม่เต็มคำเท่าใดนัก เพราะไม่อยากให้ผู้ชายคนนี้ย่างกรายเข้ามาในพื้นที่ของเธอแต่จะทำอะไรได้ในเมื่อเพื่อนเธอเมาทิ้งตัวขนาดนั้น

น้ำขิงถูกวางลงบนเตียงนุ่มที่หวลกลิ่นหอมอย่างเบามือ เมื่อสัมผัสกับที่นอนคนเมาก็ม้วนผ้าห่มขึ้นห่อตัวเองไม่สนใจว่าตัวเองจะอยู่ที่ไหน

“กลับไปได้แล้วค่ะ”

“เป็นอะไร”

“เปล่าค่ะ”ตั้งแต่ขึ้นรถจนตอนนี้พิมลดาไม่มองหน้าเขาสักวินาทีเดียว ชายหนุ่มนึกสนุกขึ้นมาที่ทำให้ใจบอบบางของคนตรงหน้าหวั่นไหวได้สำเร็จ

“จะทำอะไรคะ!”

“คุยกันหน่อย”นนท์นภัทรลากเธอออกไปยังระเบียงราวกับเป็นเจ้าของห้องเสียเอง เขาหันไปเลื่อนปิดประตูกระจกให้สนิทกันผู้หญิงบนเตียงได้ยินแม้ว่าเธอจะเมามากก็ตาม แล้วหันมากักขังคนที่ทำท่าจะหนีกลับเข้าไปข้างใน

“หลบค่ะ อย่ามาทำลุ่มล่ามแบบนี้”

“เสียใจ? หรือเป็นอะไร”

“เสียใจ.. เรื่องอะไรคะ”พิมลดาปั้นหน้าถามอย่างเย้ยหยันทั้งที่ใจไม่ใช่อย่างที่แสดงออกมาสักนิด เธอกำลังเสียความรู้สึกมากที่สุด

“แล้วไอ้ที่ไม่มองหน้าพี่ คืออะไร”

“กับคนแปลกหน้าจำเป็นเหรอคะ”

“แน่ใจว่าพี่เป็นคนแปลกหน้า”หญิงสาวที่หลบตาเขาเผลอกำมือทั้งสองข้างแน่น เขามาเล่นกับใจกับความรู้สึกเธอทำไม

“แน่ใจค่ะ”เมื่อเธอยืนยันแบบนั้นนนท์นภัทรก็หยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดโทรหาใครคนหนึ่งซึ่งเสียงเรียกเข้านั้นมันดันไปอยู่ที่สมาร์ทโฟนในกระเป๋าสะพายของพิมลดา

“เธอเม็มชื่อพี่ว่าอะไรกันนะ”

“ไม่ได้เม็มไว้ว่าอะไรทั้งนั้น ออกไปจากที่นี่ได้แล้วค่ะ”

“พี่ยังไม่ได้อะไรติดมือเลย จะกลับได้ยังไงคะ.. น้องใบ”เขาใช้มือจับเส้นผมที่พัดปลิวทัดหูให้พิมลดาราวกับเป็นความอ่อนโยนที่ออกมาจากใจ แต่นับตั้งแต่เขามาในฐานะคนคุยของน้ำขิงหญิงสาวก็ไม่สามารถมองเขาเป็นอย่างนั้นได้อีก

“อย่ามาโดนตัว”