บทที่ 9 ใกล้

"เชี่ยยยย!" ไอเท็มสบถออกมาพร้อมพ่นลมร้อนๆที่แสนจะอึดอัด เมื่อพ้นออกมาจากห้อง

"กูนี่แทบไม่กล้าหายใจ" นัทถลึงตามองเพื่อน

"ในห้องไม่ได้เปิดแอร์นะแต่แม่งโคตรหนาวอ่ะ หนาวๆร้อนๆ เหมือนคุณอาชว์แม่งเล่นสงครามเย็นกับเราเลยว่ะ" ไอเท็มว่าพลางเดินไปตามทางเพื่อจะออกจากตึก

"มึงว่ามันแปลกๆป่ะวะ ทำไมเขาต้องทำเหมือนโกรธที่เราไม่หาข้าวให้พี่ซิลีนกิน" นัทส่ายหน้า

"อีห่า! ก็อีเจ๊เสือกเป็นลมตอนจูบกับเขาอยู่ไง สงสัยจะกลัวเราเข้าใจผิดคิดว่าอีเจ๊เหม็นปากเลยเป็นลม ฮ่ะๆๆๆๆ" ไอเท็มหัวเราะลั่น

ตุบ

นัทตบท้ายทอยไอเท็มไปหนึ่งที

"โอ้ย! มึงตบกูทำไม!"

"ตลกมากไหมมึงอ่ะ... กูหมายถึงสายตาที่คุณอาชว์มองเจ๊ แถมตอนเป็นลมก็รีบเข้าไปอุ้ม อย่างกับว่าเป็นห่วงมาก" นัทเองก็เป็นชายแท้ที่พอจะมองท่าทีผู้ชายด้วยกันออกอยู่บ้าง

"หรือเขากลัวอีเจ๊มันมาตายในบริษัทพ่อเขาวะ" ไอเท็มยังคงไม่รู้เหนือรู้ใต้

"มึงโง่หรืออะไรเนี่ย! ลองใช้สมองน้อยๆของมึงคิดสิว่าคุณอาชว์ลูกชายเจ้าของบริษัทที่เพิ่งนอนกับอีเจ๊ไปเมื่อวันก่อนแล้วก็มาจูบกันอยู่ในห้องเมื่อกี้... มันหมายความว่าไง!"

"เชี่ยยยยย! คุณอาชว์ชอบอีเจ๊เราเหรอวะ!" ไอเท็มเริ่มฉลาดขึ้นมาบ้าง

"นั่นล่ะที่กูหมายถึง... คราวนี้มึงลองมาดูท่าทีเจ๊เราบ้าง ขานั้นขยาดสุดกับเพื่อนร่วมงานแถมไม่เคยกินผู้ชายซ้ำสอง... มาเจอขาตื๊อแบบนี้จะว่าไง" นัทมองตาไอเท็มที่กำลังยิ้มมองเขาเหมือนรู้ว่าต่างคนกำลังคิดอะไร

"ประเด็นคือคุณอาชว์กรุบกริบมากค่ะ จมูกโด่งเป็นสัน... ปากนี่แดงน่าจูบมาก... นี่กูยังไม่พูดถึงหุ่นนะ โอ๊ยยย! กูล่ะอิจฉาอีเจ๊จริงๆได้กินแต่ตัวดีๆ" ไอเท็มทำหน้าอิจฉา

"คนนี้ดีจริงๆ แต่เสือกเป็นลูกชายเจ้านายนี่สิ..." นัทส่ายหน้าอีกครั้ง ลึกๆแล้วเขาอยากให้ซิลีนได้ลงหลักปักฐานกับผู้ชายดีๆสักคน

"กูว่างานนี้มันส์แน่ค่ะเพื่อน" ผิดกับไอเท็มนึกสนุกขึ้นมาแล้วในตอนนี้...

ด้านอาชว์ที่อยู่ในห้องพยาบาลกับซิลีนที่หลับใหลเพียงลำพัง เขายังคงกอดอกมองเธออยู่ที่ปลายเตียง คิดวิเคราะห์ว่าจะเอายังไงกับยัยป้าแสบคนนี้ดี...

"อื้อ!" ร่างบางพลิกตัว... ส่งเสียงในลำคอก่อนที่จะค่อยๆลืมตาขึ้นมา

"ฟื้นแล้วเหรอ?" อาชว์เข้ามาหาซิลีน ถามเธออย่างเป็นห่วงเป็นใย

"ทำไมคุณมาอยู่นี่" หญิงสาวขมวดคิ้วนิ่วหน้า รู้ตัวว่าตัวเองเป็นลมและตื่นขึ้นมาในห้องพยาบาล แต่ที่แปลกใจคือทำไมเป็นเขาที่อยู่เฝ้า

"ก็เฝ้าคุณไง" เขาตอบ มองเม็ดเหงื่อที่เกาะตามใบหน้าและลำคอขาวนวลของเธอ

"นัทกับไอเท็มไปไหน"

"ไปหาของกินให้คุณ..."

"เอายามา... แค่กินยาฉันก็ดีขึ้นแล้ว ไม่ต้องกินข้าวหรอก"

"จะบ้าเหรอคุณ กินยาทั้งๆที่ไม่มีอะไรรองท้องเดี๋ยวก็ยิ่งแย่ไปกันใหญ่ ยาที่เขาให้มามันต้องกินหลังอาหาร" อาชว์ถอนหายใจให้กับความดื้อด้านของซิลีน

"งั้นก็เอายามา เดี๋ยวฉันเอากลับไปกินที่บ้านเอง" ซิลีนยังคงแบมือขอยาจากอาชว์

"ทำไมคุณดื้อจังวะ! ถ้าเป็นลมไปอีกผมไม่ช่วยอุ้มแล้วนะ! นอนลงไปเดี๋ยวนี้เลย!" ร่างสูงออกคำสั่ง

"นี่... อย่าให้มันมากไป คุณอายุน้อยกว่าฉันกี่ปี มาพูด'วะ'เดี๋ยวแม่ก็ฟาดให้เลย!" ซิลีนยกฝ่ามือขึ้นสูง

"อายุน้อยกว่าแล้วไง ในเมื่อคุณทำตัวเป็นเด็กๆ ทั้งวันไม่กินข้าว... ไม่กลัวตายเร็วบ้างหรือไง"

"ชีวิตฉัน" ร่างบางเลิกคิ้วอย่างไม่ยอมแพ้...

"เถียงเก่ง... อยากโดนจูบอีกเหรอครับพี่ซิลีน" เมื่ออยากจะแกล้งเธอ เขามักจะเรียกว่าพี่อยู่เสมอ จนเธอเริ่มใจะรู้แล้ว

"เมื่อไหร่ไอ้สองตัวนั้นจะมาสักทีเนี่ย!" ร่างบางทิ้งตัวลงนอนทันที ไม่ได้กลัวเขาหรอก แต่แค่ไม่อยากโดนจูบให้หัวใจเต้นแรงบ่อยๆ

"ก็แค่นี้..." อาชว์ยิ้มมุมปาก มองคนที่นอนอยู่บนเตียง

ผ่านไปพักใหญ่สองคนที่ลงไปหาอาหารยังไม่กลับขึ้นมา ความหิวโหยของซิลีนร้องเรียกหาข้าวส่งเสียงดังจนร่างสูงได้ยิน

"บ้าจริง!" หญิงสาวสบถกับตัวเอง ปลายหาตาไปเช็กว่าอาชว์จะได้ยินเสียงท้องร้องของเธอหรือไม่...

"หิวแล้วล่ะสิ" เขายิ้มถาม

"ก็ต้องหิวสิ... นี่มันจะสามทุ่มอยู่แล้วข้าวยังไม่ตกถึงท้องสักเม็ด" เสียงของหญิงสาวแผ่วลงเรื่อยๆตามแรงที่ลดระดับลงจนจะไม่เหลือ

"รอเดี๋ยว..." อาชว์หยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกหาไอเท็ม ปลายสายรับในทันที

"ฮัลโหล... คุณไอเท็ม"

[เท็มจะโทรหาคุณอาชว์อยู่พอดี... คือมีมอเตอร์ไซค์มาเฉี่ยวรถไอ้นัทมันอ่ะค่ะ ตอนนี้เราอยู่ที่โรงพยาบาลพาคนขับมอเตอร์มาหาหมอเพราะเขาเจ็บหนัก]

"แล้วทำไมคุณเพิ่งบอก นี่ถ้าผมไม่โทรมาก็ต้องรอไปถึงเช้าหรือไง! คุณห่วงคนอื่นมากกว่าเจ้านายตัวเองที่นอนหิวอยู่เหรอครับ?!" อาชว์หัวเสีย

[เท็ม... เท็มขอโทษค่ะ]

อาชว์กดตัดสายในทันที ใบหน้าฉายแววหงุดหงิด...

"ถามจริง... ลูกน้องคุณนี่เวิร์คสักคนไหมวะ... อึ๊บ!" เขาถามพลางหยิบกระเป๋าสะพายของซิลีนมาสะพาย แล้วก้มลงช้อนร่างบางขึ้นอุ้มอย่างเร็ว

"เห้ย! คุณมาอุ้มฉันทำไม!" ซิลีนตกใจถาม

"คุณต้องออกไปหาข้าวกินเองแล้วล่ะ ลูกน้องคุณไม่มาแล้ว" เขาตอบเสียงนิ่ง

"ก็แล้วฉันเดินเองไง ทำไมต้องอุ้ม!"

"แรงจะพูดยังไม่มี คุณจะเดินยังไง" ว่าแล้วร่างสูงก็พาร่างบางออกจากห้องพยาบาลตรงไปที่ลิฟต์

ซิลีนทำอะไรไม่ได้นอกจากยกมือขึ้นคล้องคอเขาไว้แน่นเพราะกลัวตก ขณะนี้ใบหน้าของเขาและเธอห่างกันเพียงนิด หญิงสาวเม้มปากสนิทมองชายหนุ่มที่อุ้มเธออยู่ รู้สึกได้ถึงแผงอกอันอบอุ่นของเขา... สัมผัสใกล้ชิดที่ทำหัวใจเธอสั่นไหวนี้มันคืออะไร... ซิลีนแทบไม่เคยเข้าใกล้ใครขนาดนี้มาก่อนถ้าไม่ใช่ตอนทำกิจกรรมบนเตียง... และครั้งนี้มันแตกต่างมาก ภายในมันปั่นป่วนไปหมด รู้สึกเหมือนตอนที่เธอเคยแอบชอบนักกีฬาไฮสคูลเมื่อสิบกว่าปีก่อนไม่มีผิด...

ตึกตัก ตึกตัก

เสียงหัวใจดวงน้อยดังออกมาจนเจ้าตัวได้ยิน... ใบหน้าขาวที่ซีดเผือดฉายความแดงระเรื่อที่พวงแก้ม...

"ไม่ๆๆๆ" เมื่อตั้งสติได้ซิลีนส่ายหน้าไล่ความคิดตัวเองอีกครั้ง

"หึ!" อาชว์ที่รู้ทันยิ้มมุมปากออกมา

"ยิ้มอะไร" หญิงสามถามเสียงติดขัด

"เสียงหัวใจคุณนี่ดังดีเนอะ" เขาถาม

"คะ... คุณได้ยินเหรอ?!"

"คุณป้าครับ... ผมว่าหัวใจคุณไม่ค่อยแข็งแรงนะ..." เขาไม่ตอบเธอแต่กลับแหย่ซิลีนให้แก้มแดงยิ่งไปกว่าเดิม

"เมื่อไหร่จะถึงรถสักทีเนี่ย!" หญิงสาวรีบเปลี่ยนเรื่องในทันที

"ว่าแต่รถคุณจอดชั้นไหนนะ?" อาชว์ก้มหน้าลงถามพร้อมรอยยิ้ม

"ชั้นสิบเจ็ด!"