บทที่ 7 หมายปองชีวิต

ในขณะที่ทางชายแดนยังคงสะสางปัญหาไม่สิ้น แต่ทางจวนโหวนั้นกลับราบรื่นเป็นอย่างยิ่ง เพื่อประจบเอาใจน้องสามีสุ่ยอี้โหรวจำต้องกัดฟันควักเงินถึงแปดสิบตำลึงเพื่อซื้ออาภรณ์ที่ตัดเย็บจากผ้าปักของสกุลเจียง ส่วนทางด้านฮูหยินผู้เฒ่านั้นขอแค่เพียงนางยกยอมากขึ้นสักหน่อย ยอมทำท่าทางนอบน้อมให้มากๆ และยังคงรักษาท่วงท่าของคุณหนูสกุลใหญ่อยู่ก็ย่อมจะได้รับความเอ็นดูมากขึ้นแล้ว

หญิงชราผู้นี้เอาใจไม่ยาก ฮูหยินผู้เฒ่าเป็นคนที่ชอบยกย่องผู้ที่สูงศักดิ์กว่าและชอบเหยียบย่ำผู้ที่ต่ำศักดิ์กว่า ในฐานะที่สุ่ยอี้โหรวเป็นถึงคุณหนูรองสกุลสุ่ยซึ่งเป็นสกุลเดิมของฮองเฮา แต่กลับยินยอมลดฐานะมาเป็นแค่เพียงอนุในจวนโหว ย่อมถือว่าเป็นการให้หน้าแก่ฮูหยินผู้เฒ่าจวนนิ่งอันโหวเป็นอย่างมาก ดังนั้นยามที่นางเอ่ยปากถึงสิ่งใดก็ย่อมจะได้รับการเห็นดีด้วยจากฮูหยินผู้เฒ่าแทบจะทุกครั้ง ยิ่งถ้านำโม่ชิงเยว่มาเปรียบเทียบกับนาง ฐานะคุณหนูสกุลสุ่ยของสุ่ยอี้โหรวย่อมจะต้องดูดีกว่าฐานะของโม่ชิงเยว่ที่เป็นแค่เพียงบุตรสาวกำพร้าของอดีตแม่ทัพที่ตายไปนานแล้วอย่างแน่นอน

“ข้าให้พวกเจ้าคอยคุ้มกันจวนให้ดี อย่าให้สาวใช้นางนั้นเล็ดลอดออกจากจวนไปได้ แล้วทำไมนางยังคงสามารถออกไปได้อีก หากเป็นเช่นนี้แผนการที่ข้าต้องการบีบโม่ชิงเยว่ให้ตายทางอ้อมก่อนที่ท่านโหวจะกลับมาเมื่อไหร่จะสำเร็จ” สุ่ยอี้โหรวตำหนิคนของนางด้วยสีหน้าบึ้งตึง นางสู้อุตส่าห์วางแผนการอย่างแยบยลคิดทำให้โม่ชิงเยว่ได้รับความลำบากจนไม่อาจจะมีชีวิตอยู่ แต่ยามนี้โม่ชิงเยว่ไม่เพียงมีความเป็นอยู่ที่ดีแถมยังเลี้ยงลูกๆ อย่างเบิกบานสำราญใจเป็นอย่างยิ่ง

“เรียนนายหญิงวรยุทธ์ของสาวใช้นางนั้นสูงส่งยิ่งนัก ต่อให้เป็นยอดฝีมือที่นายท่านสุ่ยส่งมาก็ไม่อาจจะกักขังนางเอาไว้ในจวนได้ อย่าว่าแต่กักขังนางให้อยู่แต่ในจวน แค่จะลักลอบเข้าไปทำร้ายคนในเรือนหลังนั้นก็ยังไม่ได้เลย” เมื่อคนของนางรายงานเช่นนี้สุ่ยอี้โหรวก็ตวาดออกมา

“บัดซบ! แล้วข้าจะจ้างพวกเจ้ามาทำไมกัน สั่งงานอะไรก็ไม่เคยทำได้สำเร็จ ฆ่าด้วยกำลังไม่ได้ เหตุใดจึงไม่วางยาให้ตายไปเสียเล่า” เมื่อสุ่ยอี้โหรวพูดเช่นนี้คนของนางก็ส่ายหน้า

“พวกนางระมัดระวังตัวเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่เด็กน้อยทั้งสองก็ยังยากจะเล่นงานได้ พวกข้าเองก็จนปัญญาขอรับ” ถ้อยคำรายงานของคนของนางทำให้สุ่ยอี้โหรวเม้มปากแน่น

“ยามนี้มีข่าวจากชายแดนส่งมาบอกว่าท่านโหวได้รับชัยชนะจากการศึกแล้วอีกไม่นานก็คงจะกลับมา ยามท่านโหวไม่อยู่ก็ยังไม่สามารถเล่นงานนางได้ หากท่านโหวกลับมาแล้วก็ยิ่งยากจะเล่นงาน...” นางเอ่ยพึมพำออกมาแล้วขมวดคิ้ว เดิมทีนางกังวลว่าจะมีคนสืบพบหากนางลงมืออย่างโจ่งแจ้งแต่ยามนี้นางไม่อาจจะใจเย็นได้อีกแล้ว

“ในเมื่อสาวใช้นางนั้นอยากออกไปนอกจวนนักก็ให้นางออกไป ยามที่นางไม่อยู่พวกเจ้าก็เข้าไปจัดการสามแม่ลูกที่เรือนเหมันต์เสีย จงจำไว้ว่าอย่าได้ทิ้งหลักฐานใดๆ ทั้งสิ้นไม่เช่นนั้นข้าไม่รับประกันความปลอดภัยของพวกเจ้าและครอบครัวของพวกเจ้า” คำพูดของสุ่ยอี้โหรวทำให้คนของนางรีบค้อมกายเพื่อน้อมรับคำสั่งในทันที

“ขอนายหญิงโปรดวางใจ พวกข้าจะลงมืออย่างระมัดระวังและคราวนี้จะต้องสำเร็จอย่างแน่นอน” เมื่อคนของนางรับคำเช่นนี้สุ่ยอี้โหรวก็โบกมือส่งสัญญาณให้พวกเขารีบไปจัดการ

“โม่ชิงเยว่ คราวนี้เจ้าจะไม่โชคดีเหมือนครั้งก่อนๆ อีกแล้ว” สุ่ยอี้โหรวเอ่ยพึมพำออกมา พลางจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสายตาอันแข็งกร้าว

ทุกครั้งที่ต้องออกไปนอกจวนชุ่ยเหมยมักจะกำชับเด็กน้อยทั้งสองให้ระมัดระวังตัว โดยเฉพาะกับคนแปลกหน้าห้ามเข้าใกล้เป็นอันขาด นอกจากนางและโม่ชิงเยว่แล้วทุกคนล้วนเป็นคนไม่ดีและมักจะคอยหาโอกาสทำร้ายพวกเขา ดังนั้นเด็กน้อยทั้งสองจึงมักจะเฝ้าวนเวียนอยู่ไม่ห่างจากข้างกายของโม่ชิงเยว่ ด้วยเกรงว่าจะมีผู้อื่นลักลอบเข้ามาทำร้ายมารดาผู้อ่อนแอของพวกเขา

“ท่านแม่น้ำดื่มนี้พี่ชุ่ยเหมยต้มเองกับมือ ท่านพักสายตาแล้วก็ต้องดื่มน้ำให้มากๆ ด้วยนะเจ้าคะ” เสียงเล็กๆ ของซ่งจื่อเหยาทำให้โม่ชิงเยว่ลืมตาขึ้นมาจ้องมองเด็กน้อยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม นางรับถ้วยน้ำมาตั้งใจว่าจะดื่มแต่แล้วนางก็ได้กลิ่นสมุนไพรบางอย่างในน้ำ

“น้ำนี่พวกเจ้าดื่มไปแล้วหรือยัง” เมื่อมารดาถามเช่นนี้ทั้งซ่งจื่อเหยาและซ่งจื่อเยว่ก็ต่างส่ายหน้า

“ต่อไปจงจดจำไว้ว่าน้ำที่จะดื่ม อาหารที่จะกินห้ามผ่านมือของผู้อื่น อีกทั้งก่อนจะกินก่อนจะดื่มจะต้องสำรวจรูปรสและกลิ่นให้ดี พวกเจ้าลองดมดูซิว่าน้ำนี้มีสิ่งใดที่แปลกไปจากน้ำดื่มทั่วไปหรือไม่” ซ่งจื่อเหยาก้มลงไปสูดดมเพียงครู่เดียวก็ขมวดคิ้ว ส่วนซ่งจื่อเยว่ยกมือขึ้นมาถูจมูกอย่างสับสน

“ในน้ำนี้มีสิ่งอื่นปลอมปนมาด้วย พี่ชุ่ยเหมยของพวกเจ้าไม่มีทางใส่สมุนไพรลงไปในน้ำโดยไม่บอกกล่าวแน่ ดังนั้นยามนี้น่าจะกำลังมีผู้อื่นแฝงตัวอยู่ในเรือนของพวกเรา” เมื่อนางพูดจบก็ปาถ้วยน้ำไปยังบานหน้าต่างที่เปิดอยู่ เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดทำให้นางขยับกายลุกขึ้นแล้วดึงกระบี่ไม้ของซ่งจื่อเยว่ขึ้นมาถือเอาไว้ในทันที

ชายชุดดำผู้หนึ่งกระแทกบานประตูแล้วเปิดเข้ามา ส่วนคนที่ร้องตรงหน้าต่างก็กระโดดเข้ามาแล้วเช่นกัน ยังมีชายชุดดำอีกคนที่แฝงกายอยู่ในเรือนอยู่แล้วรีบเผยกายออกมาในทันที

“ในเมื่อฮูหยินรู้ตัวแล้วพวกข้าก็ไม่คิดจะปิดบังอีก หึหึ เมื่อก่อนพวกข้าก็หลงเข้าใจผิดคิดว่าท่านโชคดีที่ไม่เคยถูกพิษที่พวกข้าวาง ที่แท้แล้วฮูหยินก็เป็นผู้มีฝีมือคนหนึ่งที่เก็บงำประกายเอาไว้นี่เอง” คำพูดของชายชุดดำทำให้โม่ชิงเยว่ยิ้มออกมา

“เป็นผู้ใดว่าจ้างพวกเจ้ากันหรือ ฮูหยินผู้เฒ่า ซ่งเหวินหนิง หรือว่าจะเป็นสุ่ยอี้โหรวกันเล่า” คำว่าสุ่ยอี้โหรวทำให้รูม่านตาของชายชุดดำเกิดการเปลี่ยนแปลงแม้ว่าจะเปลี่ยนแค่เพียงชั่วเวลาสั้นๆ แต่ก็ไม่อาจจะรอดพ้นสายตาของโม่ชิงเยว่ไปได้ นางจึงได้หัวเราะออกมาเบาๆ

“อ้อ! ที่แท้ก็เป็นสุ่ยอี้โหรวนี่เอง ทำไมหรือนางอดทนรอให้ข้าตายเองไม่ไหวแล้วหรือ พอสงครามเริ่มจะสงบก็คิดได้ว่าสมควรจะลงมือขั้นเด็ดขาดแล้วใช่ไหม” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ชายชุดดำพลันขยับตัว

“เช่นนั้นก็ไม่ต้องพูดให้มากความ กระบี่ไม้ด้ามนั้นปกป้องท่านกับลูกของท่านไม่ได้หรอก” เมื่อชายชุดดำพูดจบก็เงื้อดาบในมือของตนขึ้น แต่เขายังไม่ทันได้ลงมือกระบี่ไม้ก็แทงเข้ามาที่จุดตายของเขา ส่วนชายชุดดำอีกสองคนยังไม่ทันได้ลงมือก็ถูกโจมตีจุดตายจนล้มลงสิ้นลมที่พื้นแล้วเช่นกัน

“พวกเจ้าจงจำเอาไว้ หากโจมตีให้ถูกจุดก็ไม่ต้องสิ้นเปลืองแรงกาย” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางดึงผ้าปิดหน้าของชายชุดดำคนหนึ่งออกมา แล้วใช้ผ้าปิดหน้าผืนนั้นเช็ดเลือดที่ติดปลายกระบี่ไม้อย่างลวกๆ

“ท่านแม่ข้าไม่ใช้กระบี่ด้ามนั้นแล้วมันเปื้อนเลือดของคนชั่ว” เสียงของซ่งจื่อเยว่เต็มไปด้วยความสั่นเทา โม่ชิงเยว่รู้ดีว่ายามนี้ลูกๆ ของนางกำลังหวาดกลัวอยู่

“คนชั่วคือคนที่มักใช้พละกำลังของตนเองรังแกคนที่อ่อนแอกว่า พวกเจ้าอยากเป็นคนชั่วหรือไม่” เมื่อนางถามเช่นนี้เด็กๆ ก็ส่ายหน้า

“เช่นนั้นจงจำเอาไว้ อย่าได้ดูถูกคนที่อ่อนแอ ที่สำคัญอย่าได้ทะนงตนว่าตนเองนั้นเก่งกาจเหนือผู้อื่น คนที่มีความสามารถจริงๆ ย่อมไม่แสดงฝีมือของตนเองออกมาทั้งหมดหรอก” โม่ชิงเยว่เอ่ยแล้วจ้องมองศพของบุรุษที่นอนอยู่บนพื้น

“สุ่ยอี้โหรว ในเมื่อเจ้ากล้าหมายปองชีวิตลูกของข้าเช่นนั้นข้าก็จะทำให้เจ้าไม่ได้ตายดี” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยจบก็โยนกระบี่ไม้ของบุตรชายลงไปบนพื้นพลางจ้องมองไปยังทิศทางของเรือนใหญ่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเย็นชา