บทที่ 4 ยาปลุกกำหนัด (NC18+) (1/2)

มู่จิ่นฮวาจ้องมองแท่งหยกที่ตั้งชูชันล่อสายตาด้วยแปลกใจแอบแฝงไปด้วยความน่าตื่นเต้น ตั้งแต่เกิดมานางไม่เคยพบเจอความใหญ่โตเช่นนี้มาก่อนแม้นางจะเป็นสตรีบ้าใบ้ที่ดูเหมือนจะไร้ความรู้สึก แต่ทว่าในยามนี้นางกลับรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

“เจ้าจะมาหยุดในตอนที่ข้าอัดอั้นไม่ได้นะ”

เสียงของบุรุษใบหน้าหล่อเหลาที่นอนราบอยู่บนฟูกนอนเก่าของนางเอ่ยขึ้น ดวงตาคู่นั้นทอประกายอย่างเชื้อเชิญ แม้จะไม่ค่อยเข้าใจความหมายสักเท่าใดนักแต่นางก็ทำตามที่เขาบอกอย่างไม่ขัดขืน

ปกตินางมักจะหวาดกลัวและไม่กล้าให้ผู้ใดเข้าใกล้ แต่ทว่าสายตาที่อบอุ่นของบุรุษเบื้องหน้าทำให้นางหายหวาดกลัวและเชื่อใจเขาขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก แม้จะไม่รู้อย่างแจ่มแจ้งว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่ในยามนี้คือสิ่งใดก็ตามที

“อื้อ”

มู่จิ่นฮวาเหมือนจะมีความคิดอะไรบางอย่างจนนิ่งงันไป หานหนิงเฉิงจับทางได้และบอกให้นางหันมาสนใจเขาอีกครั้ง สองมือน้อยกอบกำแท่งหยกอุ่นร้อนด้วยท่าทางเก้กัง ก่อนจะชักมือขึ้นลงไปมาจนเขาอ่อนระทวย นำมือแน่นจนผ้าปูที่นอนนั้นยับยู่ นางค่อย ๆ โน้มใบหน้าลงไปใกล้ ๆ กับแก่นกายร้อนผ่าวพองโตอัดแน่นไปด้วยความใคร่ พร้อม ๆ กับการแตะลิ้นเรียวลงไปที่ทำให้หานหนิงเฉิงถึงกับดิ้นพล่านจนสมองขาวโพลน

อ่า

เสียงทุ้มเข้มครางกระเส่า ฝ่ามือหนาดึงรั้งปลายผมยามเงาเอาไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยว มู่จิ่นฮวาแตะลิ้นลงบนหัวบานแดงที่มีน้ำข้นเหนียวจนสัมผัสได้ถึงความหวาน นางจึงดูดเลียปลายกลมมนของเขาราวกับการกลืนกินน้ำหวานจากดอกไม้เฉกเช่นที่นางเคยทำ

ใบหน้าหวานค่อย ๆ เอียงแนบไปกับท่อนกาย โลมเลียขึ้นลงด้านข้างขบกัดเส้นเลือดที่ปูดนูนไปเบา ๆ หานหนิงเฉิงไม่อาจอดทนได้อีกต่อไป ยาปลุกกำหนัดที่เขาซัดไปคนเดียวเกือบทั้งกาทำให้เขามีความปรารถนาที่ต้องปลดปล่อย ไม่เช่นนั้นร่างของเขาคงได้แตกออกเป็นเสี่ยงอย่างแน่นอน

หานหนิงเฉิงจัดการพลิกร่างบางให้นอนราบ ก่อนที่เขาจะก้มลงดูดเลียเม็ดทับทิมสีสวยอย่างบ้าคลั่ง สองมือหนาบีบขยำก้อนเนื้ออิ่มฟูไปพร้อมกับการโกยมันเข้าปากเกือบทั้งเต้า

มู่จิ่นฮวาได้แต่เกร็งลำตัว เมื่อลิ้นสากแตะลงบนยอดถันของตัวเอง ความซ่านเสียวเกิดขึ้นจนรู้สึกมวนท้องน้อย ด้วยความที่ไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน สัมผัสของฝ่ามืออุ่นร้อนทำให้นางหลับตาพริ้มไปกับห้วงอารมณ์

หานหนิงเฉิงโอบอุ้มร่างเล็กให้นั่งลงบนหัวเตียง โดยให้นางเอนกายพิงกับกำแพงเอาไว้ ก่อนจะยกท่อนขาเรียวข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าแบะขาอีกข้างให้อ้าออกจากกัน ยอดถันของนางยังสีสวยและรสหวานถึงเพียงนี้ ไม่อยากจะคิดเลยว่าตรงเนินเนื้ออวบนูนจะหวานฉ่ำมากเพียงใด

สองมือหนาค่อย ๆ แบะกลีบดอกไม้ที่บิดสนิทให้อ้าออกจากกันจนเห็นกลีบเนื้อสีสวยที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำหวานรอคอยเขาลิ้มชิมส่วนนวลนางนั้นได้แต่ลูบไล้ฝ่ามือลงบนแผ่นหลังกว้างของเขาเพื่อลดความเขินอาย แม้สุราและฤทธิ์ยาจะทำให้ความอายลดลงไปได้หลายส่วนแล้วก็ตาม

“มู่จิ่นฮวา เจ้างดงามไปทั้งกายจริง ๆ”

“อื้อ อ่า”

มู่จิ่นฮวาจิกกรงเล็บลงบนแผ่นหลังของเขา ทันทีที่เขาลากลิ้นอุ่นร้อนลงไปบนกลีบดอกที่เขาแบะมันออกมา พร้อมกับการดูดเลียปีกผีเสื้อเบา ๆ และบดขยี้ปุ่มกระสันด้วยเรียวลิ้น จนสะโพกเล็กลอยอยู่เหนือหัวเตียง แต่นั่นกลับเป็นการดีเพราะการที่นางแอ่นตัว ทำให้เขาสอดแทรกลิ้นร้อนฉ่าเข้าไปในโพรงคับแคบได้ลึกมากยิ่งขึ้น

หานหนิงเฉิงส่งลิ้นระรัวเข้าออกโพรงน้ำหวาน ดูดกลืนมันลงคงด้วยเสียงดังราวกับคนตะกละ โดยไม่ลืมสอดแทรกนิ้วเรียวยาวเข้าออกทีละนิ้วก่อนจะเพิ่มจำนวนขึ้น เพื่อให้โพรงอุ่นร้อนได้ขยายตัวก่อนรับแก่นกายอวบใหญ่ของเขา

ซี้ด อ่า

ใบหน้าได้รูปยามนี้บิดเบี้ยวส่งเสียงครางกระเส่าไปตามจังหวะที่เขาสอดแทรกนิ้วเรียวเข้าออกในโพรงน้ำหวานที่มีน้ำเอ่อล้นออกมาจนเปียกชื้นไปทั่วทั้งฝ่ามือของเขา

แจะ แจะ

ซี้ด อ่า อื้ม

“พร้อมรับความคับแน่นของข้าหรือยัง”

“อื้อ ข้าทรมานนัก”

เพราะยาปลุกกำหนัดทำให้เกิดความทรมานหากไม่ได้รับการปลดปล่อย ร่างเล็กของมู่จิ่นฮวาดูสั่นเทิ้มแทบจะขาดใจ ยิ่งได้รับการกระตุ้นอารมณ์ความต้องการยิ่งเพิ่มพูน เขาเองก็เช่นเดียวกัน