บทที่ 16 เพื่อความอยู่รอด

“ที่นี่ไม่มีอาหาร ข้าติดอยู่ในนี้มาสี่ปีแล้ว มีแค่หนูหกตัว งูสาม กระต่ายสองที่มุดเข้ามา ด้วยความจำเป็นสุดท้ายก็เลยต้องขูดเนื้อที่ขาตัวเองกินสดๆ ถึงอยู่รอดมาได้” คนผู้นั้นใช้ตะขอกระดูกที่เปื้อนเลือดขูดกระดูกขาที่แปลกประหลาดของตัวเอง ส่งเสียงเสียดสีที่น่าสยดสยอง เมื่อรวมกับเนื้อความที่เขาว่ามา หยุนฉือก็อดคลื่นไส้เป็นไม่ได้

กินขาสองข้างของตัวเองได้นี่มันโรคจิตขนาดไหนกันเนี่ย...

จี้ชางหลิงนิ่งเงียบไม่พูดจา แต่จากระดับการเกร็งตัวของเขา หยุนฉือก็ดูออกว่าอาการบาดเจ็บเขาต้องผิดปกติแน่

“เจ้าหนุ่ม มีแต่เจ้าโยนนางมาให้ข้า เจ้าถึงมีโอกาสออกไปได้ ไม่อย่างนั้น...สุดท้ายเจ้าก็ต้องติดอยู่นี่เหมือนกับข้า กลายเป็นแบบนี้ มา มาเถอะ โยนนางมา”

ขณะที่เขาพูดก็ยื่นมือออกมาจากเส้นผม บีบแมลงที่กำลังดิ้นสุดชีวิตตัวหนึ่งแล้วยัดเข้าไปในปาก เคี้ยวแครบๆ

“แหวะ!”

หยุนฉือกลั้นไม่อยู่อีก

“ข้าไม่เคยพบคนเขลาเช่นเจ้ามาก่อน” จี้ชางหลิงพูด

หยุนฉือกับชายผู้นั้นไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ก็ได้ยินเขาพูดต่อ “รู้สึกขยะแขยงก็ไม่รู้จักปิดตาหรือไง? หรือว่ายิ่งขยะแขยงก็ยิ่งเร้าใจ?”

เมื่อนั้นหยุนฉือถึงรู้ว่าเขากำลังด่านางอยู่

นางกัดฟันกราก

อะไรคือยิ่งขยะแขยงก็ยิ่งเร้าใจ? เห็นนางเป็นยัยบ้าชอบของแปลกหรือไง?!

การเผชิญหน้ากับคนอย่างนั้นในที่แบบนี้ นางจะวางใจปิดตาลงได้อย่างไร?

ชายผู้นั้นโกรธ ส่งเสียงประหลาดตวาดเสียงดัง “รีบโยนนางมา!”

ทว่าจี้ชางหลิงกลับพูดเฉื่อย “อยากกิน ก็มาเอาเองสิ”

หยุนฉือเจ็บใจที่ตัวเองดันไร้เรี่ยวแรงเอาตอนนี้ เจ็บใจที่ไม่ได้เอาอสงไขยมาด้วย ไม่เช่นนั้นนางต้องกดหน้าอ๋องบางคนอยู่กับพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบลงไป เท้าเอว เชอะ!

หัวใจนางแทบถูกเขาทรมานจนเสื่อมสมรรถภาพไปหมดแล้ว!

คิดว่าเขาอยากฆ่านางหรือ เขาก็ช่วยนางอีก

คิดว่าเขาจะไว้ชีวิตนางหรือ เขาก็ผลักนางออกไป

ประเดี๋ยวก็ดึงนางกลับมายอมให้ตัวเองบาดเจ็บ ประเดี๋ยวก็เรียกให้คนน่าขยะแขยงมาเอานางไปแบบสบายใจเฉิบ!

เฮ้อ...

ทำไมรู้สึกว่าใช้คำนี้กับตอนนี้แล้วมันเย้ยหยันจังเลยนะ

นางเป็นคนนะ

แต่นางยังไม่ทันบ่นจบก็ได้ยินเสียงน่าคันไม้คันมือจากอ๋องบางคนอีก

“ข้าจะไม่เก็บคนโง่ไว้กับตัว ให้เวลาเจ้าสิบลมหายใจทำให้เขาชี้ทางออก แล้วข้าจะพาเจ้าออกไป ไม่เช่นนั้นเจ้าที่ตัวบางเนื้อนุ่มคงต้องฝังร่างไปอยู่ในท้องเขาแล้ว”

หยุนฉืออยากถุยใส่หน้าเขาเสียจริง

สมองนางแล่นเร็วปรื๋อ หนึ่งลมหายใจประมาณสองสามวินาที สิบลมหายใจก็แค่สี่สิบสามสิบวินาทีเท่านั้น! จะให้นางทำให้ผู้ชายน่าขยะแขยงคนนั้นชี้ทางออกให้ “ท่านอ๋อง ท่านแน่ใจนะว่าไม่ได้พูดเล่น?”

“ข้าแน่ใจ มั่นใจ แล้วก็ยืนยันด้วยว่าไม่ได้พูดเล่น” จี้ชางหลิงมองดวงตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยโลภด้วยความเย็นชา แล้วหันด้ามกระบี่ไปด้านหลัง เริ่มเคาะกำแพงแบบไม่เร็วไม่ช้า

“ภายในสามสิบครั้ง หากเจ้าทำไม่ได้ ข้าก็จะโยนเจ้าไปแลกกับความอยู่รอด เริ่ม”

ตึก ตึก ตึก

หยุนฉือระทึก นางมั่นใจว่าเขาไม่ได้ล้อเล่นแน่นอน! อ๋องเจิ้นหลิงผู้นี้มีบางอย่างที่เหมือนกับนางมาก บางครั้งก็เลือดเย็นสุดขั้ว ใช้นางแลกกับความอยู่รอดของตัวเอง การแลกเปลี่ยนนี้คุ้มค่ามาก

เพื่อความอยู่รอด นางก็ได้แต่สู้สุดใจแล้ว!

โชคดีที่ชายน่าขยะแขยงคนนั้นจ้องนางอยู่ตลอดพอดี ราวกับอยากกระโจนเข้ามากัดคอนางทุกเมื่อ

เพื่อมีชีวิตอยู่ต่อ