ตอนที่5. กลับบ้าน

“พี่เคนมาแล้ว” เด็กชายอ้วนจ้ำม่ำวัยสิบขวบตะโกนเสียงดังที่เห็นชายหนุ่มก้าวลงจากรถ

“ว่าไงกัปตัน” กัมปนาถทักเจ้าหลานตัวอ้วนกลมซึ่งพ่อแม่ของเด็กวางแผนลงความอ้วนให้แล้ว

“พี่เคน วันนี้พี่เคนไม่ทำงานเหรอครับ”

“อ้าว พี่ก็หยุดพักบ้างดิ” กัมปนาถย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้า “แล้วเราละ วันนี้ไม่ไปโรงเรียนหรือไง”

“กัปตันเป็นหวัดครับ แม่บอกให้อยู่บ้าน ไม่อย่างนั้นจะทำให้เพื่อนๆคนอื่นไม่สบายไปด้วย”

“ถูกต้องแล้วครับ เข้าบ้านเถอะ พี่มีหนังสือมาฝากด้วย”

“เย้ๆ รักพี่เคนที่สุดเลย” เด็กน้อยกระโดดดีใจ

กัมปนาถเดินไปที่รถ เปิดประตูหลังแล้วหยิบเอาข้าวของออกมา เด็กชายตัวน้อยรีบวิ่งเข้าไปช่วย กัมปนาถส่งถุงกระดาษของเจ้าตัวเองให้กัปตัน เขาหยิบถุงกระดาษของตัวเองแล้วยืนรอจะช่วยหยิบถุงอื่นๆเข้าบ้านด้วย แต่กัมปนาถกลับให้เด็กน้อยขึ้นบ้านไปก่อน

“ซื้อของให้เด็กบ่อยๆ แบบนี้จะเคยตัวเอานะ” พี่บัวชมพู ลูกสาวของคุณลุงซึ่งก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกับกัมปนาถบ่นแต่ก็ยิ้มให้

“หนังสือภาพนะครับพี่ ไม่เป็นอะไรหรอก” เขายิ้มแล้วยื่นถุงกระดาษสีสวยส่งให้ “อันนี้ของพี่บัว”

“มีติดสินบนด้วยเหรอ”

“ของฝากต่างหากครับ ผมไปเชียงใหม่มา เจอผ้าไหมสวยๆ เลยซื้อมาฝาก เผื่อพี่จะเอาไปตัดกระโปรงใส่”

“แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย ขึ้นเรือนเถอะ วันนี้ไม่รีบกลับใช่ไหม พี่ทำขนมจีนแกงเขียวหวานไว้ รอกินพร้อมกันนะ”

“ทำเยอะไหมพี่ ขอห่อกลับบ้านด้วยนะ”

“ให้มันจริงเถอะ”

กัมปนาถเดินแยกตัวมาที่เรือนของพ่อกับแม่ ปู่กับย่าอยู่ที่เรือนหลังนี้ด้วยที่ปู่ย่าอยู่เรือนหลังนี้แทนที่จะเป็นเรือนของลูกคนโต เพราะลุงมีลูกหลายคน ห้องหับแทบไม่พอ เขาเคยมาออกแบบต่อเติมบ้านให้ ส่วนเรือนของพ่อกับแม่ก็ทำทางลาดให้รถเข็นของคุณปู่ ส่วนคุณย่านั้นแม้จะยังแข็งแรงดีแต่ก็ต้องพึ่งพาไม้เท้าแล้วเหมือนกัน

“ปู่ครับ ย่าครับ เคนมาแล้วครับ”

“รอบนี้หายหน้าไปเป็นสองเดือนเชียวนะ” คนเป็นย่าแอบงอนหลานชาย ปกติกัมปนาถกลับมาเยี่ยมบ้านทุกเดือน แต่รอบนี้หายไปสองเดือนเต็มเลยทีเดียว

“คุณย่านับวันผิดหรือเปล่าครับ” กัมปนาถหัวเราะแก้เก้อ

“ถึงย่าเอ็งจะแก่ แต่ความจำดีเยี่ยมเชียวล่ะ” ปู่ออกปากแซว เล่นเอาย่าค้อนเข้าให้

“เออๆ ข้ามันแก่แล้ว อะไรๆมันเหี่ยวๆยานๆไปหมดแล้วล่ะ พูดแบบนี้เอ็งอยากได้เมียใหม่ละซิ”

“โอ๊ยๆ มีเมียเดียวแบบนี้ละดีแล้ว ไม่มีปัญญาไปดูแลใครแล้วล่ะ”

“เข้าบ้านกันเถอะจ๊ะ” คราวนี้เป็นเสียงลูกสะใภ้หรือก็คือแม่ของกัมปนาถเอง

ชายหนุ่มยกมือไหว้แม่แล้วหิ้วถุงของฝากและผลไม้เข้ามาในบ้าน พ่อเป็นข้าราชการเกษียณอายุหลายปีแล้ว แม่เองก็เช่นกัน แต่แม่ของเขาชอบทำขนมไทย ว่างเมื่อไหร่ก็ทำขนมไปฝากขายที่ร้านของบัวชมพู

“มาวันนี้ได้เจอกันพร้อมหน้าพอดี” พ่อพูดขึ้นแล้วละสายตาจากหน้าจออินเตอร์เนท ร้านอาหารของบัวชมพูปิดทุกวันจันทร์ ทำให้วันนี้ได้พบกันพร้อมหน้าพร้อมตาเลยทีเดียว

“เดี๋ยวนี้พ่อหัดเล่นอินเตอร์เนทแล้วเหรอครับ”

ลูกชายถามแล้วเอาถุงต่างๆวางบนโต๊ะ แยกเอาของต่างๆออกจากถุง คราวนี้หายไปนานเพราะไปออกแบบรีสอร์ทที่เชียงใหม่เลยอยู่ที่นั้นจนงานเสร็จ ทำให้ไม่ได้กลับมาเยี่ยมพ่อแม่เหมือนเคย

“เดี๋ยวนี้ใครๆก็เล่นไลน์ เล่นเฟซบุ๊ค พ่อก็เลยศึกษาดูบ้าง” พ่อขยับแว่นตาแล้วมองข้าวของที่ลูกซื้อมา “ซื้ออะไรมาเยอะแยะเชียว”

“จากเชียงใหม่นะพ่อ ใบชา น้ำผึ้ง แล้วก็ผ้าไหม ผ้าฝ้าย เอาไว้ให้แม่ตัดเสื้อผ้าไปเที่ยวไง”

“พูดเหมือนแม่ชอบไปเที่ยวนะ” คนเป็นแม่หัวเราะขึ้น

“ได้หยุดงานกี่วันล่ะ จะค้างไหมหรือกลับตอนเย็น”

“ค้างครับพ่อ พรุ่งนี้สายๆค่อยกลับ” เขาตอบแล้วอดสนใจที่พ่อหัดเล่นอินเตอร์เนทไม่ได้ “พ่อให้ใครมาสอนละครับ”

“ก็เด็กแถวนี้นั้นแหละ”

“ดีเลย ผมจะได้คุยกับพ่อได้บ่อยๆ”

“แกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยมาคุยกัน”

“ครับพ่อ”