ตอนที่2. เสร็จๆกันเสียที ฉันจะได้นอน!

ห้องพักของสุมาลีอยู่เป็นห้องด้านในสุด เรียกว่าห้องสุดท้ายของชั้นสามนั้นแหละ เหมือนจะไม่มีอะไรนั้นแหละ เธอเองได้ห้องพักฟรี ทำงานในร้านซักอบรีด ก็มีหน้าที่ดูแลเรื่องรับเงินลูกค้า จัดคิดส่งเสื้อผ้า ซื้อของเข้าร้าน แต่เรื่องซักรีดนี่เป็นหน้าที่ของของป้าอมรกับหลานสาวชื่ออรอุมาซึ่งอายุพอๆกับน้องชายคนเล็กของเธอนั้นแหละ

“งานพวกนี้มันไม่ยุ่งเท่าไหร่หรอกค่ะ ร้านของคุณสุเปิดเป็นร้านแรกๆ ในละแวกนี้ ลูกค้าที่มีก็ลูกค้าประจำดั่งเดิม บางคนย้ายออกไปแล้วผ่านมาแถวนี้ก็ทักทายกัน” ป้าอมรบอกขณะสอนงานจารวี

“แต่สำคัญที่เราต้องดูแลลูกค้าอย่างดี บริการดี ลูกค้าถึงจะยังใช้บริการของเราค่ะ”

“ป้านี่พูดเหมือนจบการโรงแรมมาเลยค่ะ” จารวีชื่นชมจากใจจริง

“ของแบบนี้ ทำไปเรียนรู้กันไปค่ะ คุณจ๊ะจ๋าก็อย่าคิดมากนะคะ เดี๋ยวคนจบใหม่ๆเยอะ หางานยากเสียหน่อยแต่ก็อย่าเพิ่งท้อ”

“ขอบคุณค่ะป้า”

การเริ่มต้นใหม่ของเธอดูทุกอย่างสดใส เธอทำงานแทนพี่สุมาลี พอพี่สุมาลีคลอดเธอก็แวะไปเยี่ยมบ้าง พี่สุมาลีเองก็เป็นห่วงกลัวว่าเธอจะทำงานไม่ไหว กลัวจะเครียดเรื่องที่ตกงานมาทำงานร้านซักรีด หญิงสาวหัวเราะเสียงใส

“เรื่องแค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะพี่สุ”

“ถ้าไม่ยุ่งเกินไป พี่ฝากดูแลอพาร์เม้นต์ด้วยนะ”

“อะ...อะไรนะคะ” เธอทำหน้างง

“จ๊ะจ๋าก็รู้ว่าพี่ดูแลอพาร์เม้นต์ด้วยใช่ไหม คือไอ้ห้องที่พี่ได้ฟรีแถมได้ที่มาทำร้านมันเป็นข้อตกลงกับเจ้าของอพาร์เม้นต์ ถ้าพี่ไม่อยู่เขาก็จะให้คนอื่นมาทำแทน”

“หมายถึงต้องคืนที่คืนห้องใช่ไหมค่ะ”

“ใช่จ๊ะ หรือถ้าพี่จะทำร้านซักรีดต่อ ก็ต้องจ่ายค่าที่แพงมาก พี่เองก็ไม่มีอะไรหรอก แฟนพี่เค้าดูแลพี่ได้ แต่พี่เป็นห่วงป้าอมรกับหลาน อยู่กันมาเป็นสิบปีจะตกงานตอนนี้มันลำบากนะ”

จารวีเข้าใจความรู้สึกของคนตกงานเป็นอย่างดี เธอจึงรับหน้าที่ดูแลอพาร์เม้นต์ควบไปอีกตำแหน่ง เอาเข้าจริงๆ เธอก็คิดอยู่เหมือนกัน ถ้ารับงานเป็นเรื่องเป็นราวมีเงินเดือน งานที่ทำอยู่ก็นับว่ารายได้เท่ากับเงินเดือนเด็กจบใหม่นั้นแหละ เพียงแค่พ่อแม่ไม่ปลื้มก็เท่านั้น

แต่ปัญหาของเธอตอนนี้ที่เป็นปัญหาใหญ่กว่าเรื่องใดทั้งหมด คือเธอกำลังจะระเบิด ตูม! เธอนอนไม่พอแล้วหงุดหงิด สมองไม่แล่น ทำอะไรก็ติดๆขัดๆไปเสียหมด มันเป็นอย่างนี้มาสี่หรือห้าวันแล้ว

ผู้เช่าห้องข้างๆ เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขาจ่ายค่าเช่าตรงเวลาเป็นอันว่าจบหมดหน้าที่ของเธอ แต่สี่ห้าวันที่ผ่านมา เสียงซี๊ดซ๊าดหลังเที่ยงคืนนี่ทำให้เธอหงุดหงิด ได้ยินครั้งแรกเธอก็แอบหัวเราะ นึกขำๆ ไม่นึกว่าตัวเองจะได้เจอเรื่องพวกนี้ แต่พอคืนแรกผ่านไป คืนที่สองก็ตามมา คืนที่สามก็เหมือนเดิม คืนที่สี่ไม่ต้องพูดถึงและมาถึงคืนนี้ คืนที่ห้าที่เธออยากเอาปะทัดไปขว้างใส่ห้องข้างๆให้มันรู้แล้วรู้รอดไป

เธอเป็นคนดูแลห้องพัก เธอจะไปทำอะไรแบบนั้นไม่ได้ ผู้เช่าคนคนอื่นก็ไม่ได้ร้องเรียน ก็แน่ละ ใครจะร้องเรียน ก็เพราะอีกห้องมันว่าง ห้องเธอมันห้องสุดท้าย ที่เจ้าของอพาร์เม้นต์ให้ผู้ดูแลพัก

กึกๆ

จารวีได้ยินเสียงอะไรสักอย่างกระแทกใส่ผนังห้อง เธอเอาหมอนออกจากหัวแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียง ด้วยความสงสัยจึงแนบหูกับผนัง แล้วเธอต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียง กึกๆถี่ๆหลายๆครั้ง เสียงเหมือนเก้าอี้กระแทกใส่ผนังห้อง

นี่! บนเตียงไม่พอ ยังมาเอาบนเก้าอี้เรอะ! มันจะเยอะไปไหมเนี้ย

จารวีอยากหวีดร้องแข่งกับห้องข้างๆ แต่กลับกลายเป็นว่าได้ยินเสียงข้างห้องร้องครวญครางหนักกว่าเดิม

“โอ้ว ลึกจังผัวขา เมียเสียว เมียจะเสร็จแล้ว”

เออ! เสร็จๆกันเสียที ฉันจะได้นอน!

จารวีได้ยินข้างห้องแล้วก็เตรียมตัวนอน เสียงกระแทกกระทั้นทะลุผนังห้องดังพร้อมเสียงหวีดร้องอย่างกับคนถูกเฉือนโหยหวนจนหญิงสาวนึกถึงหนังสยองขวัญที่น้องชายชอบดูนักหนา เสียงเงียบลงไปแล้ว หญิงสาวถึงได้ถอนหายใจ ตบหมอนแล้วทั้งตัวลงนอน ดึงผ้าห่มสีฟ้าลายดอกไม้ขึ้นคลุม คราวนี้เธอจะได้หลับเต็มตาเสียที

กึกๆ

เฮ้ย! จารวีเปิดเปลือกตาแล้วร่างเพรียวก็ทะลึ่งลุกพรวดขึ้นนั่งบนเตียง