1 วันแรก

ภายในห้องพักผู้ป่วยวีวีไอพีของโรงพยาบาลขนาดใหญ่กลางใจเมืองแห่งหนึ่ง มีหญิงสาวใบหน้าซีดติดอมชมพูน้อย ๆ นั่งพิงเตียงพักฟื้นของผู้ป่วยอยู่ นี่เป็นเวลาร่วมสามสัปดาห์แล้วที่เธอฟื้นมาจากความตาย

ดวงตากลมใสมองตามผู้มาใหม่ที่เดินเข้ามาในห้องไม่วางตา เนื่องจากเป็นคนที่เธอไม่รู้จักมาก่อน ซ้ำรูปร่างและหน้าตาของเขายังสะดุดตาเธอมากอีกด้วย อย่างกะนายแบบที่เดินผิดรันเวย์อย่างไงอย่างนั้น จนทำให้เธอเผลอจ้องมองเขาโดยไม่รู้ตัว เหมือนกับว่าสายตาของเธอถูกเขาดึงเอาไว้

แต่ด้วยตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่ในห้องเลย รวมถึงพ่อด้วย หรือแม้แต่แม่นมที่เธอสนิทก็ไม่มี ทั้งที่ปกติแล้วเธอจะมีคนอยู่เป็นเพื่อนด้วยเสมอ ตลอดระยะเวลาสามสัปดาห์ที่เธอรู้สึกตัวขึ้นมามันเป็นอย่างนั้น แต่วันนี้กลับไม่ใช่

หลังจากที่เธอตื่นขึ้นมาจากการนอนกลางวันเธอก็ไม่เห็นใครอยู่ในห้องเลย จนตอนนี้หน้าปัดนาฬิกาดิจิตอลที่ฝาผนังบอกเวลาห้าโมงเย็นแล้ว เธอก็ยังไม่เห็นมีใครเข้ามาในห้องเลย หันมองประตูห้องแล้วหันมองอีก หวังว่าจะมีใครสักคนเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับอาหารอร่อย ๆ เพราะตอนนี้เธอเริ่มจะหิว

และแล้วคำขอของเธอก็เป็นผล เมื่อประตูถูกผลักเข้ามา แต่คนที่เดินเข้ามานั้นกลับทำให้เธอต้องขยับตัวถอยหนี แม้ว่าจะมองเขาอยู่ก็ตาม ถึงอย่างนั้นมันก็มีความกลัวเกิดขึ้นในใจอยู่บ้าง จนตอนนี้แผ่นหลังบางของเธอแบบชิดสนิทกับเตียงจนแทบจะไม่มีอากาศแทรกผ่านมาได้เลย แม้ว่าใบหน้าของเธอจะแสดงอาการสวนทางกับร่างกายก็ตาม

“คุณเป็นใคร...คะ” เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ โดยไม่พูดไม่จา เธอจึงร้องถามออกไปทันที ก่อนที่เสียงจะเริ่มขาดห่วง เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ จนทำให้เธอได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขาชัดเจน จากตอนแรกที่มองเขาตอนที่เขาเข้ามาก็ว่าเขาดูดีแล้ว พอได้มองใกล้ ๆ แบบนี้มันทำให้เธอรู้สึกใจเต้นแรงแปลก ๆ

“ผมเป็น...” ดวงตาคมมองคนตัวเล็กตรงหน้า พร้อมกับโน้มตัวเข้าไปใกล้ ๆ เธอให้มากขึ้น ก่อนจะพูดต่อ

“สามีของคุณ” หลังจากพูดจบใบหน้าหล่อเหลาที่โน้มเข้าไปใกล้ใบหน้าจิ้มลิ้มของคนตัวเล็ก ก็ค่อย ๆ ขยับออก ก่อนจะหันตัวไปจัดเตรียมอาหารให้เธอแทน พร้อมกับหัวเราะในลำเบา ๆ ในลำคอ เมื่อเป็นสีหน้าของเธอ

“สะ สามี.... สามี...” เสียงหวานพึมพำออกมาเบา ๆ ราวกับว่าตอนนี้สติเธอหลุดลอยออกไปแล้ว ไม่รู้ว่ามันหลุดไปตอนที่เขาพูดว่าเขาเป็นสามีของเธอ หรือตอนที่ใบหน้าหล่อ ๆ ของเขาเคลื่อนเข้ามาใกล้เธอกันแน่

“คุณยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เที่ยงใช่ไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งเหม่อ พึมพำเบา ๆ อยู่คนเดียวบนเตียง หลังจากที่ได้ยินเขาพูดว่าเขานั้นเป็นสามีของเธอ

“ตอนนี้หิวแล้วรึยังครับ” น้ำเสียงอบอุ่นพร้อมด้วยรอยยิ้มอบอุ่นว่าขึ้น เมื่อเธอเอาแต่นั่งนิ่ง เหมือนกับว่าเธอกำลังช็อกไปกับสิ่งที่เขาพูด

“เมื่อกี้ที่คุณพูด...ว่าคุณเป็น...เป็น”

“เป็นสามีของคุณใช่ไหม” ได้ยินชายหนุ่มพูดแบบนั้น หญิงสาวเพียงพยักหน้าตอบเท่านั้น ก่อนจะพูดขึ้น

“ไม่จริง เป็นไปไม่ได้” ใบหน้าสวยหวานส่ายไปมาน้อย ๆ พร้อมกับพยายามรื้อฟื้นความทรงจำที่มีในหัว แต่รื้อยังไงก็ไม่เจอมันเลย เมื่อมีปัญหาที่คิดไม่ตกเกิดขึ้นใบหน้าของผู้เป็นพ่อก็ปรากฏขึ้นทันที

“คุณพ่อ ฉันจะโทรหาคุณพ่อ” ว่าจบก็เอื้อมตัวไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงทันที ก่อนจะต่อสายหาผู้ให้กำเนิด โดยที่สายตานั้นยังคงมองจ้องชายหนุ่มผู้มาใหม่ไม่วางตา แม้ว่าเขาจะหล่อจนทำเธอสติหลุดไปช่วงหนึ่งก็ตาม แต่ตอนนี้เธอมีสติดีแล้ว แล้วเธอก็ไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่าเขาเป็นสามีของเธอ มีอย่างที่ไหน เดินเข้าห้องคนอื่นมาแล้วมาบอกว่าเป็นสามี

“งั้นผมนั่งรอตรงนี้นะ” พริษฐ์ว่าขึ้นเบา ๆ โดยที่ดวงตาคมวูบไหวเล็กน้อย ซึ่งทุกอย่างมันก็อยู่ในสายตาของแพรลดาทั้งหมด เพราะเธอมองจ้องเขาอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เลือกที่จะไม่สนใจ ในตอนนี้เธอแค่ต้องการหาคำตอบเรื่องที่เขาเป็นสามีของเธอเท่านั้น

อันที่จริงเธออยากจะไล่เขาออกจากห้องไป ตั้งแต่ที่เธอได้สติหลังจากถูกความหล่อของเขาดึงดูดแล้วด้วยซ้ำ แต่ฉุกคิกได้ว่าที่หน้าห้อง พ่อบอกว่าพ่อให้คนมาเฝ้าดูแลความปลอดของเธออยู่ ซึ่งหากไม่ใช่คนที่ข้องเกี่ยวกับเธอ หรือคนที่พ่อเธอไว้ใจ ไม่มีทางเข้ามาได้อย่างแน่นอน เพราะงั้นเธอจึงเลือกโทรไปหาเอาคำตอบจากพ่อแทน

แต่ถือสายอยู่นานก็ไม่มีทีท่าว่าพ่อจะรับสักที จนคนที่ถอยตัวมานั่งอยู่ตรงโซฟาพูดขึ้น

“คุณพ่อคงติดประชุมอยู่ ถ้าคุณไม่ไว้ใจเดี๋ยวผมจะออกไปก่อน คุณจะได้ทานข้าว” ท่อนแขนแกร่งขยับเข้าหาตัวเผื่อดูนาฬิกาข้อมือของตัวเอง ก่อนจะหันไปพูดกับหญิงสาวบนเตียงต่อ

“เพราะนี่ก็เลยเวลาทานมื้อค่ำของคุณมาสิบนาทีแล้ว ” พูดจบก็หยัดตัวลุกขึ้นจากที่นั่ง ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่บนเตียง ไม่ปล่อยให้เธอได้พูดโต้ตอบกลับมาเลยแม้แต่น้อย

“จะทำอะไร ถอยไปนะ” เสียงหวานแห้วใส่ทันที เมื่ออยู่ ๆ เขาก็เดินเข้ามาหา ทั้งที่บอกว่าจะออกไป แบบนี้มันหมายความว่ายังไงกัน

“นี่เป็นกระเพาะปลาร้านเจ้าดังร้านโปรดของคุณ ส่วนนี่บัวลอยน้ำขิง นี่ผลไม้ นี่น้ำสตอเบอร์รี่ปั่นหวานห้าสิบ” อาหารมากมายถูกจัดวางขึ้นบนโต๊ะ ก่อนจะเลื่อนเข้ามาหาคนป่วยที่นั่งพิงพนักเตียง

“นะ นี่มัน...” เมื่อเห็นอาหารตรงหน้าแพรลดาก็พูดไม่ออกในทันที เมื่อมันมีแต่ของโปรดของเธอทั้งนั้น แล้วมันก็เป็นสิ่งที่เธอกำลังอย่างกินอยู่ด้วย

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อน” มือหน้ายกขึ้นลูบหัวคนตรงหน้า ที่ดูกำลังสับสนมึนงงกับอาหารที่เขาจัดให้ เขาลูกหัวเธอเบา ๆ อย่างอ่อนโยนพร้อมทั้งรอยยิ้มอบอุ่น ก่อนจะปิดท้ายด้วยคำพูดที่ทำคนถูกพูดด้วยนั้นหน้าแดงเลยทีเดียว

“พี่ไปนะครับ”

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เธอหลุดไปอยู่ในภวังค์ที่เขาสร้างขึ้น แต่รู้สึกตัวอีกทีเขาก็ไม่อยู่ในห้องแล้ว ก่อนจะหน้ามองอาหารตรงหน้า สลับกับประตูไปมา เมื่อนึกถึงเขาที่พึ่งเดินเข้ามาและเดินจากไป

“คนบ้า”