แรด!

อ้อนรักไฟเสน่หา

ตอนที่ 7-แรด!

(แผ่นฟ้า)

ผมออกมากับเพื่อนและหนึ่งในนั้นก็ไอ้น้ำเหนือนี่แหละ เรานัดเจอกันเพื่อที่จะไปเตะฟุตบอลสนามหญ้าเทียม ที่พวกผมชอบไปตอนเย็นในวันที่ว่าง ระหว่างที่รอคนมาครบ เพื่อนของผมจึงชวนไปหาอะไรกินเบา ๆ ร้านขายข้าวเจ้าประจำ ที่อยู่ตรงข้ามสนามฟุตบอล เป็นที่นั่งรอและหาอะไรใส่ท้อง

ผมนั่งมองเมนูอาหาร แล้วจัดการสั่งกับพนักงาน เพื่อนของผมก็เช่นกัน นั่งมองและพูดคุยกันบ้างตามประสาชายหนุ่ม แต่สายตาของผมดันมองออกไปด้านนอกร้าน เห็นคนสองคนเดินดุ่มตีคู่กันมา

"นั่นมันยัยเด็กจอมตื้อนี่หว่า"

ผมมองตามเธอที่เดินเคียงคู่ผู้ชายตัวสูง ใบหน้าลูกครึ่ง ดูดีเลยล่ะ เธอดูยิ้มแย้มสดใส ผมมองเธอด้วยความสงสัย นั่นใคร? หรือว่าจะเป็นแฟนของเธอ

"เหอะ คงจะแรดจริง ๆ ขนาดมีแฟนยังมาตามรังควานคนอื่น นี่ต้องหน้าด้านขนาดไหนกันนะ" ผมคิดในใจ ยกยิ้มมุมปากอย่างเหลือเชื่อ ไม่คิดว่าหน้าใสตาซื่อ จะแอบดื้อและร้ายได้แบบนี้

แล้วเธอกับผู้ฃายคนนั้นก็เดินกระหนุงกระหนิงหยอกล้อกัน เข้ามาในร้านอาหารที่พวกผมนั่งอยู่ ผมเห็นแบบนั้นจึงรีบก้มหน้าจิ้มมือถือ

"แล้วทำไมกูต้องเหมือนหลบหน้าเธอวะ บ้าไปแล้วไอ้แผ่นฟ้าเอ๊ย!!" นั่นสิผมจะหลบเธอทำไม อย่างกับกลัวเธอเห็น ซึ่งไม่จำเป็นสักหน่อย ก็แค่เด็กน้อยที่ตามตื้อน่ารำคาญ คิดได้แบบนั้นผมจึงรีบจัดการกับท่านั่งให้ดูดี

"เป็นอะไรวะไอ้แผ่นฟ้า ท่าทางแปลก ๆ" ไอ้น้ำเหนือมันถามผม

"เปล่านี่" ผมก็ตอบหน้าตาย ทั้งที่ในใจนั้นก็รู้สึกแปลก ๆ เหมือนคำพูดกับกิริยามันสวนทางกัน ผมตอบไอ้น้ำเหนือแบบไม่มองหน้า แต่ใช้สายตามองไปยังคนสองคนที่นั่งอีกฟากของร้าน แต่ผมเห็นได้ชัดเจนว่าคนสองคนกำลังทำอะไรกันบ้าง

แล้วทำไม!? ยัยเด็กน้อยนั่นถึงได้แบบยิ้มแฉ่งขนาดนั้น?

นี่ผมเป็นอะไรวะ!! ทำไมมันรู้สึกหงุดหงิด หรือผมจะบ้าไปแล้ว!

"แล้วนั่นมองอะไรทางนั้นนักหนา" ไอ้น้ำเหนือมันมองตามสายตาของผมแล้วถามขึ้น

"เปล่า" ผมตอบปฏิเสธ แล้วหันมาสนใจหน้าจอมือถือต่อ

(อันดา)

ฉันกับสกีเรามาทานข้าวด้วยกันค่ะ ทานตรงร้านที่เราสองคนเคยมาด้วยกันเมื่อปีก่อน เป็นร้านที่เราเจอโดยบังเอิญ เพราะแอบคุณป๊าออกมาจากบ้าน ซึ่งมันก็ไม่ได้ไกลจากหมู่บ้านของฉันเท่าไหร่ มันอยู่ซอยถัดไปแค่สองซอยก่อนถึงหมู่บ้านของฉัน อยากมารำลึกความหลังด้วยกัน

"กินอะไร หรือว่าจะเอาแบบเดิม" สกีเอ่ยถามฉัน พร้อมกับเปิดดูเมนูในเล่ม

"จำได้เหรอว่าอันดาเคยกินอะไร" ฉันเงยหน้าแล้วถามสกี

"ไม่เคยลืม" สกีตอบ มันทำให้ฉันยิ้มกริ่มเลยล่ะ ดีใจจังที่มีคนให้ความสำคัญ จดจำเกี่ยวกับฉันได้

"อะไร?" ฉันอยากมั่นใจจึงลองถามอีกครั้งอย่างหยั่งเชิง

"ไข่เจียวกุ้ง , เห็ดหอมผัดน้ำมันหอยใส่ไข่ , ข้าวหอมนิ่ม ๆ หนึ่งทัพพี และน้ำเปล่าไม่แช่เย็น เพราะอันดาห่วงสุขภาพชอบดื่มน้ำอุณหภูมิปกติ"

อยากจะกระโดดกอดสกีจังเลยค่ะ เขาจำได้ทุกอย่างเกี่ยวกับอาหารที่ฉันกิน คำตอบที่เขาพูดออกมา แม้ว่าจะไม่เงยหน้ามองฉันก็ตาม มันทำให้ฉันนั้นหุบยิ้มไม่ได้เลย

"สกีน่ารักจัง อันดาดีใจที่สกีไม่ลืม ขอบคุณนะคะ"

ฉันฉีกยิ้มกว้างและพูดออกไป คือมันดีใจจริง ๆ นะ ที่ใครสักคนจดจำเรื่องราวของเราได้ แม้ว่าเราสองคนไม่ได้คิดอะไรต่อกัน เพราะฉันกับสกีเรารักกันแบบพี่น้อง และฉันก็รักสกีในฐานะพี่ชายเพราะเขาเกิดก่อนฉัน

ฉันหวงเขาด้วย ไม่อยากให้สกีมีแฟนเลย! แต่ถ้าสกีจะมีฉันคงห้ามไม่ได้ แต่ขออย่าให้เพิ่งมีเลย เพราะฉันยังต้องการความรักที่เท่าเดิมจากเขา

((แรด!!))

ปึก!