ตอนที่ 2-3

อีกฟากหนึ่งไม่ไกลนัก แคเธอรีนยืนกอดอก ใบหน้าเปื้อนยิ้ม เห็นเด็กหญิงเชื่อฟังคำสั่งมารดายังแอบนึกขำ เธอมั่นใจว่าไรอันและแอชลีย์ เพื่อนสาวไม่ได้เอาเรื่องนี้มาล้อเล่น ดูจากใบหน้าของเด็กหญิงแล้วมองหน้ามิสเตอร์ไรอัน…

ดีเอ็นเอช่างชัดเจน

แคเธอรีนเดินเข้าไปใกล้ เอ่ยช่วยสองพ่อลูกเล็กน้อย “น้ำอิงคะ ทีเชอร์คิดว่าคุณลุงไรอันไว้ใจได้ น้ำอิงรับขนมจากคุณลุงไรอันได้นะคะ แล้วพอคุณแม่มารับตอนเย็น ทีเชอร์จะบอกคุณแม่ให้เอง”

เด็กหญิงมองหน้าคุณลุงสุดหล่อ สลับกับทีเชอร์แคเธอรีน ก่อนใช้ความคิดครู่หนึ่ง ร่างกลมๆ หันไปยิ้มหวานแฉ่งให้กับคุณป้าเจ้าของร้านขนม

เสียงใสเอ่ยขึ้น “คุณป้าขา เอาไข่ครก 40 บาทค่ะ”

เจ้าของร้านส่งยิ้มกว้าง นึกขำแม่หนูน้ำอิง เมื่อครู่ยังสั่ง 20 บาทอยู่เลย

ผู้ใหญ่ทั้งสามได้แต่มองหน้ากันไปมาแล้วอมยิ้มกับความหัวไวของแม่หนูน้ำอิง พอมีคนเลี้ยงหน่อยแม่หนูน้อยหัวไวได้ทีสั่งเพิ่มอีกเท่าตัวแล้วหลุดเสียงหัวเราะกันยกใหญ่ ไรอันอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ นี่แหละทายาทของตระกูลคาเตอร์ตัวจริง

ลูกแด๊ดดี้ น่ารัก หัวไว

ถูกใจชะมัด

แต่เจ้าเล่ห์เหมือนใคร?

“คุณป้าแถมให้หนูอีกสองชิ้น”

“ขอบคุณค่ะ แต่ถ้าแถมสาม น้ำอิงจะแบ่งบีน่ากับวุ้นเส้นและน้ำผึ้งได้ด้วยนะคะ”

ป้าเจ้าของร้านต้องจิ้มขนมไข่ครกใส่เพิ่มให้อีกชิ้น “ฉลาด พูดเก่งจริงๆ”

ดวงหน้าใสจิ้มลิ้มรับไข่ครกพิเศษเต็มถ้วยกระดาษมาถือไว้ แล้วหันกลับมายิ้มแป้นให้ไรอัน

“คุณลุงขา ได้ขนมแล้วค่ะ จ่ายเงินสิคะ”

ไรอันเผลอมองแพขนตาหนาขยับขยุกขยิกเหนือดวงตาใสของเด็กหญิงพลางอมยิ้มไม่หุบ คนหน้าตาดีอย่างเขามีลูก ลูกของเขาหน้าตาดี น่ารักได้ขนาดนี้เชียวหรือ

เสียงใสดังขึ้นพร้อมกับอาการสะกิดแขนอีกครั้งเมื่อเห็นคุณลุงเอาแต่มองเธอแล้วยิ้มไม่หุบ ไม่ยอมควักเงินจ่ายป้าเจ้าของร้าน หรือคุณลุงจะเบี้ยว มองไข่ครกของโปรดแล้วเอ่ยทวงถามอีกครั้ง

“คุณลุงขา เงินค่ะ” แม่หนูตัวแสบแบมือป้อมๆ ข้างหนึ่งรอรับเงินสี่สิบบาทที่คนเลี้ยงรับอาสาจะจ่ายให้

“เงินเหรอครับ!”

ใช่สิ ไรอันเพิ่งนึกได้ซื้อของเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ต้องใช้เงินสดเท่านั้น เขาเคยซื้อของเองครั้งสุดท้ายก็ตอนซื้อโรงผลิตไวน์ต่อจากพี่สาวด้วยมูลค่าสามพันกว่าล้านดอลลาร์ แล้วตอนนั้นก็จ่ายเป็นเช็ค

เขาลืมนึกถึงข้อนี้ว่าไม่เคยพกเงินสดติดตัว ไรอันล้วงหยิบกระเป๋าสตางค์จากกางเกงแล้วเปิดออกดู หวังว่าอาจจะมีหลงๆ สักใบ แต่ในกระเป๋าช่องเสียบธนบัตรกลับว่างเปล่า มีเพียงบัตรเครดิตเรียงรายกันอยู่สิบกว่าใบ

เด็กหญิงมองตาปรอย รู้สึกหวั่นใจเพราะไม่เห็นเงินเลยสักบาท

ทำไมคุณลุงสุดหล่อจน ไมมีเงินออกมาจากกระเป๋าสักบาท

“คุณลุงขา ไม่มีเงินเหรอคะ”

“เอ่อ ลุงลืมไป ลุงไม่ได้พกเงินมาด้วย” ไรอันตอบไม่เต็มเสียง มองเงินสดในกระเป๋าไม่มีสักแบงก์ หรือเหรียญเดียว

แม่หนูตัวน้อยเบิกตากว้างด้วยสีหน้าตกใจแล้วมองไข่ครก 40 บาทในมือที่ตั้งใจจะฟาดให้เรียบ หรือบางทีอาจจะแบ่งให้บีน่ากับวุ้นเส้นและน้ำผึ้งคนละชิ้นเพราะคุณป้าแถมมา มามี้ของเธอสอนให้รู้จักแบ่งปัน เด็กหญิงจึงพยายามปฏิบัติตาม

ไรอันลุกขึ้นกวาดตามองหาครูซ มือขวาของเขา เขาไม่มี แต่ครูซมันต้องมี!

แม้สมองของยัยตัวเล็กจะมีขนาดเล็ก แต่รอยหยักคงมีมากตามกรรมพันธุ์ เด็กหญิงหาวิธีแก้ปัญหานี้เพราะไม่อยากส่งคืนขนม เมื่อครู่เธอแอบเห็นคุณลุงมีบัตรสี่เหลี่ยม แม่ของเธอก็มีมันเรียกว่าเครดิตการ์ด เห็นแม่เคยใช้ซื้อน้ำมันและของในสถานีน้ำมัน เด็กหญิงน้ำอิงหันรูปร่างกลมป้อมไปส่งยิ้มหวานให้กับคุณป้าร้านขนมก่อนจะเอ่ยเสียงใส

“คุณป้าขา คุณลุงไม่มีเงิน ซื้อไข่ครกรับบัตรเครดิตไหมคะ”

“ร้านคุณป้าไม่มีเครื่องรูดการ์ดค่ะลูก เดี๋ยวให้คุณแม่มาจ่ายทีหลังก็ได้ค่ะ”

เจ้าของร้านขนมมองหน้าแม่หนูแก้มกลมแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู ในขณะที่ไรอันกำลังกระซิบกับแคเธอรีนเพื่อขอยืมเงินสักสี่สิบบาท แต่ผู้อำนวยการสาวก็ไม่ได้พกกระเป๋าสตางค์มา

แต่ทันใดนั้น ธนบัตรสีเขียวสองใบก็ถูกยื่นให้แม่ค้า พร้อมกล่าวขออภัย

“นี่ค่ะค่าขนมของน้ำอิง ขอโทษด้วยนะคะคุณป้า วันนี้ คุณแม่ลืมเอาเงินค่าขนมให้น้อง”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่”

คิ้วของไรอันขมวดเข้าหากัน เมื่อเช้า แม่ของลูกขับรถหนีเขา พอมีโอกาสได้เห็นใบหน้าใกล้ๆ ต้องอุทานในใจ ให้ตายเถอะ เขาพลาดอะไรดีๆ ไปถึงสี่ปี

ริมฝีปากอิ่มขยับอย่างขัดเคือง “น้ำอิงเป็นลูกสาวฉัน คุณคิดจะทำอะไร เอามือออกไปจากตัวแก”

กุลนิดายอมรับว่าโมโหมากที่เห็นไรอันมายืนอยู่ตรงนี้ เธอตั้งใจลางานจะมารับลูกกลับบ้าน เธอกับลูกคงอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วถ้าไรอัน คาเตอร์รู้ เขาต้องคิดจะมารังควาน แต่กลับพบว่าปีศาจร้ายกำลังยืนโอบลูกสาวของเธออยู่

หมับ

เขาทำตามที่พูดคือปล่อยมือป้อมๆ ของลูกสาว แล้วมาจับข้อมือแม่ของลูกไว้แทน ดวงตากลมโตของกุลนิดาเบิกกว้างด้วยความไม่พอใจ แต่กระแสไออุ่นจากฝ่ามือที่ส่งผ่านไปตามต้นแขนเรียวทำให้หญิงสาวรู้สึกชาวาบอยากจะกรีดร้องดังๆ และสะบัดมือหนี

แต่เวลานี้ เธอกำลังยืนอยู่ต่อหน้าทีเชอร์แคเธอรีน ยังมีคุณป้าแม่ค้าที่มองมาด้วยสายตาสงสัย เสียงนั้นจึงหายไปในลำคอ มีเพียงสีหน้าซีดเหวอเหมือนกำลังเจอผีเมื่อได้ยินว่า

“ผมก็มาทำหน้าที่แด๊ดดี้สิครับ ผมทราบว่าอีกไม่กี่วัน โรงเรียนจะจัดงานวันพ่อ ผมก็ตามเจอคุณพอดี”

ไรอันพูดก่อนจะส่งยิ้มหวานจนเห็นไรฟันขาวเรียงตัวกันเป็นระเบียบ แต่ในสายตาของกุลนิดารู้สึกเหมือนรอยยิ้มปีศาจ

เธอยืนกำมือแน่น ขณะที่ไรอันก้มมากระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “คุณบอกลูกด้วยสิครับ ปีนี้แด๊ดดี้จะมาร่วมงานวันพ่อ”

“ใครเชิญไม่ทราบ คุณไม่ใช่พ่อของลูกสาวฉัน” เธอผลักตัวเขาออก พูดด้วยเสียงกระด้าง

“ถามคนแถวนี้ไหม ถ้าน้ำอิงเดินหายไป เขาจะเอาลูกมาคืนใคร ระหว่างผมกับคุณ”

“นี่คุณ!”

“ลูกผมหน้าเหมือนผมมากขนาดนี้ ดีเอ็นเอ ฟ้องชัดบนใบหน้า ยังกล้าปฏิเสธอีกเหรอ”

เขาพูดเรื่องจริงแต่เธอไม่อยากรับรู้ กุลนิดาเม้มปากแน่น มันน่าน้อยใจก็ตรงนี้ ทั้งอุ้มท้อง คลอดลูก เลี้ยงลูกเพียงลำพัง แต่ทั้งใบหน้าลูกเหมือนเธอเพียงแค่มีนัยน์ตาสีดำ นอกนั้นทั้งเบ้า ทั้งโหนก ลูกสาวรับเอาของเขามาหมด น้ำอิงมีโครงหน้าชัดเจนเหมือนไรอัน คาเตอร์จนเธอขัดใจ ตอนคลอดหมั่นไส้พ่อมากจึงตั้งชื่อไทยให้ชื่อน้ำอิง อย่างน้อยก็ชื่อของลูกที่เธอเลือกได้และเลือกเป็นชื่อไทย