บทที่ 1 เริ่มต้นพรหมลิขิต - 1

โรมิโอตื่นเช้าขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวที่รุมเร้ารุนแรงจนหัวของเขาแทบจะระเบิด ชายหนุ่มพลิกกายลงจากเตียงด้วยความเคยชิน ก่อนจะเดินตรงไปที่ตู้ยาที่อยู่เยื้องๆ กับประตู เพื่อหาพาราเซตามอลมากินระงับอาการปวดหัว

ทว่ากวาดมือไปมาแล้วก็กวาดมือไปมาอีก ชายหนุ่มก็สัมผัสไม่ได้ถึงกล่องสี่เหลี่ยมที่ควรจะติดอยู่กับผนังห้องใกล้กับประตู อันเป็นตู้เก็บยาสามัญประจำบ้านที่เขามีมันอยู่ทุกที่ ไม่ว่าจะเป็นที่คอนโดหรือห้องนอนที่คฤหาสน์พีมาเวร่าก็ตาม

“อยู่ไหนวะ!”

มือใหญ่ยกขึ้นสางผมสองสามครั้ง ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อมองเห็นผนังห้องสีขาวกับประตูสีเดียวกัน ที่มองอย่างไรก็ไม่ใช่ผนังห้องและประตูห้องนอนของเขาอย่างแน่นอน

โรมิโอฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนจะก้มมองร่างกายตนเองเพราะรู้สึกได้ถึงความเย็น เมื่อถูกไอเย็นของเครื่องปรับอากาศพัดมากระทบผิว

และเมื่อเห็นว่าร่างกายของตนเองเปลือยเปล่า คนอายุยี่สิบเก้าทว่าไร้คนรู้ใจและผู้หญิงข้างกายอย่างเขาก็ได้แต่อ้าปากค้าง

หวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่คิดนะ...

คนอายุใกล้สามสิบคาดหวังในใจ ทว่าเมื่อหันกลับมามองด้านหลัง ความคาดหวังของเขาก็สูญสิ้นไปในอากาศ

แผ่นหลังขาวเนียนเปลือยเปล่าไปถึงสะโพกพายปรากฏอยู่ต่อหน้า ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก พร้อมทั้งอุทานในใจว่าฉิบหายแล้ว...

โรซาลินซ์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงสาย สิ่งแรกที่ผุดเข้ามาในหัวของเธอภาพความวาบหวามที่เพิ่งผ่านพ้นมาสดๆ ร้อนๆ เมื่อคืนที่ผ่านมา

และสิ่งต่อมาที่ผุดเข้ามาในหัวของเธอคือเขาคนนั้นหายไปไหน?

ร่างโปร่งหยัดกายลุกขึ้นนั่ง เมื่อเห็นว่าพื้นที่บนเตียงนอนข้างๆ เธอว่างเปล่า ดวงตากลมโตก็กวาดตามองหาเจ้าของลีลาเร่าร้อนคนเมื่อคืนไปทั่วห้องหับ

ทว่าจนแล้วจนรอดหญิงสาวก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา ไม่ว่าจะเป็นในห้องน้ำ หรือหน้าระเบียงก็ไม่มีแม้แต่ร่องรอยที่บ่งบอกว่าผู้ชายคนนั้นเคยมีตัวตนอยู่ในห้องนี้มาก่อน...

“ไอ้คนบัดซบเอ๊ย!”

โรซาลินซ์สบถออกมาอย่างคนหัวเสีย ไม่รู้ว่าอะไรดลใจบังตา เธอถึงได้คิดว่าผู้ชายอย่างโรมิโอจะมีความเป็นสุภาพบุรุษ ทั้งๆ สิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอตอนนี้มันตรงข้ามกันแทบทุกอย่าง

เพราะนอกจากผู้ชายคนนั้นจะไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษที่เธอฝันหาแล้ว เขายังเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวและน่ารังเกียจมากคนหนึ่ง ซึ่งถ้าเธอไม่เจอกับตัวเองก็คงไม่มีทางได้รู้ ว่าคนที่หล่อเหล่าราวกับนายแบบชุดชั้นในชายของแบรนด์หรูระดับโลก อีกทั้งครอบครัวยังมากมายไปด้วยเงินทองทรัพย์สมบัติและอำนาจอย่างเขา แท้จริงแล้วจะเป็นเพียงพวกผู้ชายเห็นแก่ได้และขี้งกคนหนึ่ง

เพราะแม้แต่โน้ตที่เขียนว่าขอบคุณหรือขอโทษคำเดียวเขาก็ไม่มีทิ้งไว้เธอดูต่างหน้า!

พอเสร็จสิ้นกิจกามที่วาบหวามแล้วเขาก็อันตรธานหายตัวไป ราวกับว่าเขาเป็นเพียงพ่อมดที่ล่องหนได้คนหนึ่ง

แต่เธอจะโทษใครได้?

ในเมื่อเป็นเธอเองที่ตัดสินใจเดินเข้าหาเขา คิดว่าผู้ชายที่มีพี่ชายเป็นแฟมิลี่แมนถึงสองคนอย่างเขา จะมีเศษเสี้ยวความเป็นสุภาพบุรุษเฉกเช่นครูซและพอลอยู่บ้าง

แต่กว่าจะรู้ว่าสิ่งที่คิดมันไม่ใช่...เธอก็ไม่อาจเรียกคืนเวอร์จิ้นที่เสียไปได้อีกแล้ว...

โรซาลินซ์ยกสองมือขึ้นกุมขมับ เพราะความคิดบ้าๆ ที่หวังจะพึ่งพาอำนาจบารมีคนอื่นแท้ๆ เธอจึงได้ตกอยู่ในสภาพแบบนี้

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อชำระล้างร่างกายที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบรัก หลังจากนั้นราวหนึ่งชั่วโมงหญิงสาวก็เช็กเอ้าท์ออกจากโรงแรมแล้วโบกแท็กซี่กลับไปยังที่พักของตัวเองในทันที

“อะไรนะ! เช็กเอ้าท์ออกไปแล้ว?”

“ค่ะ เธอเช็กเอ้าท์ออกไปราวสองชั่วโมงก่อนหน้านี้”

โรมิโออุทานคำว่าฉิบหายในใจเป็นรอบที่ร้อยยี่สิบของวัน หลังจากที่เมื่อเช้าเขารีบแต่งตัวออกไปจากโรงแรมเพื่อไปเข้าประชุมที่มหาวิทยาลัย ก่อนจะต่อด้วยประชุมเล็กๆ ที่โรงพยาบาล แล้วต่อด้วยเข้าไปดูงานที่โรงเรียนอนุบาลและตรงกลับมาที่โรงแรมแห่งนี้ เพื่อมาหาหญิงสาวคนที่เขามีค่ำคืนเร่าร้อนและหอมหวานด้วยกันกับเธอเมื่อคืน

แต่ใครจะคิดเล่าว่าเธอจะเช็กเอ้าท์ออกไปแล้วตั้งแต่ช่วงเช้า...

ไม่เห็นโน้ตที่เขียนไว้ให้หรือไง!