อ้อนรักภรรยารายเดือน

บทนำ

ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสแล็คสีดำ เดินเข้าไปในคลับหรูหราอันมีพี่ชายของเขาเป็นเจ้าของ สายตาคมสอดส่ายหาเพื่อนร่วมทริป ที่เป็นผู้ชักชวนเขามาปลดปล่อยความรื่นเริงในสถานบันเทิงแห่งนี้

“อยู่ไหนของมันวะ?” ร่างสูงบ่นให้คนนัดหมาย ก่อนจะเดินดุ่มๆ เข้าไปหาบาร์เทนเดอร์คนหนึ่งที่ยืนมองเขาอยู่ก่อนหน้า

“รับเครื่องดื่มอะไรดีครับ?” บาร์เทนเดอร์ชายหน้าตาคมเข้มเอ่ยถาม

“เอาเหล้าแรงๆ มาสักช็อต” ชายหนุ่มเอ่ยสั่ง

“น้ำแข็งสักก้อนด้วยไหมครับ?”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาต่อสายหาเพื่อนรัก ที่เป็นฝ่ายนัดเขาออกมาในวันนี้

“อะไรของมัน?” ร่างสูงสบถเมื่อพบว่าเขาไม่สามารถติดต่อหาเพื่อนรักได้

ชายหนุ่มยกแก้วใสที่มีน้ำสีเหลืองขึ้นจิบ ก่อนจะกดเบอร์ต่อสายหาเพื่อนรักด้วยเบอร์โทรศัพท์บ้านที่เขามีติดเครื่องอยู่

“ขอคุยสายกับมาร์คครับ...จากโรมิโอ”

เมื่อมีใครคนหนึ่งรับสาย โรมิโอจึงเอ่ยบอกความต้องการของตนเองไปในทันที รอสายอยู่ราวหนึ่งนาทีคนที่เขาต้องการคุยด้วยก็ส่งเสียงกระหืดกระหอบมาให้ได้ยิน

“มาร์คแกอยู่ไหน แล้วทำไม่มือถือติดต่อไม่ได้”

“โทษทีเพื่อน สงสัยแบตหมดน่ะ”

“แล้วนี่ยังไม่ออกมาอีกเหรอ? ฉันรออยู่ที่คลับแล้วเนี่ย”

“จริงดิ! โทษทีว่ะเพื่อน พอดียัยหนูลิลให้ฉันเล่านิทานก่อนนอนให้ฟัง ฉันก็เล่นกับแกจนลืมนัด”

โรมิโอได้ยินเหตุผลของเพื่อนแล้วก็กลอกตามองบน เพราะตั้งแต่ที่พี่ชายคนโตของเขาแต่งงานไปเมื่อสองปีที่แล้ว ผู้ชายบ้านเขาก็กลายเป็นพ่อบ้านที่ดีไปเสียหมด เหล้าเบียร์ไม่เคยแตะ อบายมุขไม่เคยต้อง ขนาดเจ้าพ่อมาเฟียอย่างครูซยังเปลี่ยนไปจนแทบกลายเป็นคนละคน

ส่วนพี่ชายคนรองยิ่งไม่ต้องพูดถึง ตั้งแต่มีลูกคนแรกยันคนที่สองจนจะมีคนที่สาม จิตวิญญาณของผู้ชายเคยเจ้าชู้ก็ไม่เคยเล็ดลอดออกมาให้เห็น แต่ละคนเทิดทูนบูชาศรีภรรยาเสียยิ่งกว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ กับลูกๆ ก็หวงยิ่งกว่ามังกรหวงไข่ ยิ่งทายาทผู้หญิงคนเดียวในตอนนี้อย่างหนูพิ้งค์ ใครหน้าไหนก็ยิ่งแตะต้องไม่ได้

เพราะใครก็ตามที่คิดยุ่งวุ่นวายกับพริมา นอกจากจะเป็นการกระตุกหนวดเสืออย่างพอลแล้ว ยังถือเป็นการกระตุกปลายกระบอกปืนของเจ้าพ่อมาเฟียอย่างครูซด้วย

ครั้งหนึ่งเคยมีเด็กนักเรียนชายมอบดอกไม้ให้หนูพิ้งค์ในวันวาเลนไทน์ ทั้งพอลและครูซก็พากันสั่งสืบประวัติเด็กคนนั้นทันที ซ้ำยังผลัดกันไปรับส่งหนูพิ้งค์ที่โรงเรียนด้วยตัวเอง สั่งคนคอยเฝ้าแทบจะตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

โรมิโอเคยคิดว่าพี่ชายทั้งสองคนของเขานั้นทำเกินไปกว่าเหตุ ถึงจะรักและหวงแหนขนาดไหนก็ต้องมีสักวันที่ลูกจะต้องเติบโต คนเป็นพ่อแม่ไม่ควรหวงแหนถึงขั้นล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวของลูก

ทว่านั่นก็เป็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับผู้ชายที่มีครอบครัวมีเมีย มีลูก แต่กลับมาร์ค เลนาร์ช เพื่อนเขาคนนี้ แฟนก็ยังไม่มี เรื่องแต่งงานจึงยังไม่ต้องพูดถึง ส่วนลูกนั้นก็เป็นลูกบุญธรรมที่รับเพราะถูกชะตา ถึงจะรักใคร่เอ็นดูปานใดก็ไม่ควรปล่อยให้เขาที่เป็นเพื่อนต้องมารอเก้อแบบนี้!

จะหลงลูกอย่างน้อยๆ ก็ต้องโทรมาบอกกันหน่อย แต่นี่กลับปล่อยให้เขารอเก้อ...หมั่นไส้ฉิบหาย!

“แล้วนี่จะมาไหม? ไม่มาฉันจะได้กลับ” โรมิโอเอ่ยกับคนปลายสายด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ

“ขอโทษทีนะโรม คืนนี้ฉันคงไปไม่ได้แล้วล่ะ ยัยหนูลิลยังไม่ยอมหลับเลย เอาไว้คราวหน้าฉันเลี้ยงนายเป็นการขอโทษนะเพื่อน ขอโทษอีกครั้งนะ บาย”

พูดจบมาร์คก็ชิงวางสายไป ปล่อยให้โรมิโออยู่กับความหัวเสียเพียงลำพัง กับแค่เด็กน้อยหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู แก้มป่อง ตัวขาวอวบอ้วน พูดจาไพเราะ ทั้งยังเจื้อยแจ้วเสียงใส มีอะไรให้น่าหลงจนลืมนัดเพื่อนกัน?

อย่าให้มีบ้างนะโว๊ย!

โรมิโอร้องโวยวายคนเดียวในใจ เพราะไม่ว่าจะพี่ชายหรือเพื่อนรัก ทุกคนต่างก็มีครอบครัวที่น่ารักกันทั้งนั้น

ส่วนเขาที่ยังโสดจึงต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว แถมยังถูกผู้เป็นย่าไซโคทุกวันว่าอยากเห็นเขาเป็นฝั่งเป็นฝา ก่อนที่คนชราอย่างหล่อนจะหมดลมหายใจ

ชายหนุ่มยกเหล้าในแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวหมด ก่อนจะสั่งเพิ่มอีกหลายต่อหลายครั้ง โดยที่เขาหารู้ไม่ว่า ตนเองถูกจับจ้องด้วยสายตาเรียวคมคู่หนึ่งที่ยืนมองเขาอยู่ห่างๆ

“คนนี้แหละโรซ โรมิโอ พีมาเวร่า” เสียงของหญิงสาวอีกคนเอ่ยขึ้นที่ข้างหู

โรซาลินซ์ปรายตามองอีกฝ่ายด้วยหางตา ก่อนจะหันกลับไปมองเป้าหมายคนแรกของเธอ

ด้วยเพราะมีความจำเป็นสำคัญบางอย่าง โรซาลินซ์จึงต้องหาทางเอาตัวเองไปพัวพันกับชายหนุ่มคนนั้นให้ได้ ทั้งๆ ที่เธอก็รู้แก่ใจดีว่าเขาเป็นใคร รู้แม้กระทั่งว่าครอบครัวของเขาเป็นอย่างไร นิสัยใจคอแต่ละคนเป็นอย่างไร และนั่นก็เป็นเหตุผลที่เธอเลือกโรมิโอเป็นเหยื่อ…

เพราะเธอไม่ได้ต้องการแค่เงิน...แต่เธอต้องการอาศัยอำนาจมืดของพี่ชายของเขาด้วย!

“เธอต้องทำให้สำเร็จนะโรซ ไม่อย่างนั้นไอ้แก่อีแก่บ้านั่นมันไม่มีทางปล่อยแกแน่ๆ! ได้วนเวียนอยู่รอบๆ ตัวแกไปอีกนาน” เพื่อนสาวที่มาด้วยส่งเสียงเชียร์อีกครั้ง

ดาโกต้าถือเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดที่โรซาลินซ์มี นับตั้งแต่ที่เธอเหยียบย่างมาบนแผ่นดินนี้ คนเดียวที่หวังดีกับเธออย่างจริงใจก็เห็นจะมีแต่ดาโกต้าเท่านั้น

“ดาร์กี้ ฉันจะลองเสี่ยงดูสักตั้ง หลังจากนี้ถ้าฉันหายไปเธอก็ไม่ต้องเดือดร้อนตามหานะ”

หญิงสาวเอ่ยบอกเพื่อนรักด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่ดื่มเหล้าเพียวๆ หมดไปแล้วเกือบครึ่งขวด ด้วยท่าทางที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นอกมั่นใจอย่างคนที่ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วในชีวิต...

‘ขอให้แกโชคดีนะโรซ’

ดาโกต้าอวยพรเพื่อนรักในใจ ก่อนจะหันหลังให้อีกฝ่ายแล้วเดินออกจากคลับไป และกว่าที่เธอจะได้กลับมาลอนดอนอีกครั้ง ก็เป็นเวลาเกือบสองเดือนข้างหน้า...