ตอนที่ 8 ใครปล้ำใครกันแน่

ดวงตาหวานของณิรินขยับขึ้นลงช้าๆ จากการนอนที่ไม่ได้นอนทั้งคืน ความปวดเหมื่อยกระจายอยู่ทั่วร่าง โดยเฉพาะตรงส่วนนั้นของร่างกาย เธอพยายามประมวลผลว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ความทรงจำสุดท้ายสุดท้ายที่จำได้ดีของหญิงสาวจดจำได้คือเธอนั่งดื่มอยู่กับเมยาและชายนิรนามคนนั้น จนเวลาผ่านไปเพียงชั่วครู่เธอก็เริ่มมึนหัวขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ครั้นจะบอกว่าเมาก็คงไม่ใช่เพราะเครื่องดื่มของเธอมีแอลกอฮอล์อยู่ในปริมาณที่เรียกได้ว่าน้อยมาก แล้วเธอจะเมาได้ยังไง ตอนนั้นเมยาคงเห็นว่าเธอหน้าตาเหมือนรู้สึกไม่ค่อยสบายจึงพาเธอออกไปข้างนอกแล้วหลังจากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย

ยิ่งคิดก็พารู้สึกปวดหัวขึ้นมาสาวน้อยจึงคิดเอาว่าหากได้อาบน้ำให้ร่างกายสดชื่นขึ้นเสียหน่อยคงจะดีขึ้น ทว่าณิรินเพิ่งสังเกตเห็นว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในห้องที่ขนาดใหญ่มากกว่าห้องเช่าเธอหลายเท่า ทั้งยังถูกประดับและวางสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ไว้มากมาย

หากแต่นั้นมิได้ทำให้หญิงสาวรู้สึกดีขึ้นมาแต่อย่างไร มิหนำซ้ำยังทำให้หญิงสาวรู้สึกตื่นตระหนกมากขึ้นกว่าเก่า เมื่อพบว่าตอนนี้ร่างกายของเธอเปลือยเปล่าภายใต้ผืนผ้าห่มขนาดใหญ่ เธอก็อยากจะหลอกตัวเองอยู่หรอกนะว่าตนอาจจะเมาแล้วทำเสียผ้าเลอะเทอะจนเมยาต้องเปลี่ยนให้และพามาหาที่พักในโรงแรมใกล้ๆ ทว่าร่องรอยแดงจ้ำที่เกิดขึ้นทั่วทั้งตัวทำให้หญิงสาวไม่อาจคิดแบบนั้นได้

ความหวาดระแวงที่แฝงไปด้วยความสับสนฉายชัดในดวงตาหวาน น้ำใสเริ่มเอ่อเต็มหน่วยตาเพราะความวิตก เธอไม่ใช่เด็กน้อยผู้ใสซื่อที่จะไม่สามารถล่วงรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองยิ่งคิดก็พาลให้ใจนั้นรู้สึกเจ็บ

ความสาวที่เธอรักษามานานถูกทำลายลงเสียแล้วแล้วใครกัน! ใครมันเป็นคนนั้นคนที่ขโมยความสาวของเธอ

หญิงสาวมีเวลาให้คิดได้ไม่นานเมื่อเสียงของใครคนหนึ่งกำลังเปิดประตูเข้ามา นัยน์ตาของหญิงสาวเบิกกว้างเมื่อเห็นใครคนนั้น

"ท่านประธาน!!!"

"ไง นึกว่าจะตื่นไม่ไหวแล้วสิ"

รอยยิ้มที่บ่งบอกว่าตนเป็นต่ออยู่มากนั้นทำให้สาวน้อยเริ่มประมวลเหตุการณ์ในหัวสมองทันที ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะหลั่งหยาดน้ำตาออกมาเป็นสายแม้แววของมันจะดูราวอยากฆ่าคนที่เพิ่งเข้ามาก็ตาม

"เป็นคุณนี่เอง! คุณล้ำเส้นฉัน"

สาวน้อยตะโกนก้องพลางระดมขว้างปาของใกล้มือทุกอย่างไปให้เขาโดยที่คนตัวโตได้แต่หลบเป็นพัลวัน

"นี่! เป็นบ้าอะไร เจ็บนะ"

"มันไม่เท่าฉันหรอก! ที่ผ่านมาคุณจะแกล้งฉันยังไงไม่เคยสนแต่นี้!แต่นี่คุณมาเอาความสาวที่ฉันตั้งใจจะให้คนที่รักในวันสำคัญคุณมันขี้โกง! คุณมันเลวที่สุด! ฮือ ฮือ ฮือ"

เสียงโวยวายตามด้วยสายน้ำตาร่วงลงมากกว่าเดิม ตามด้วยเสียงสะอื้นจนร่างบางสั่นไปหมด ชูอิจิที่เห็นแบบนั้นถอนหายใจออกมาพลางตรงเข้าไปหาเธอและพูดขึ้นน้ำเสียงจริงจังแกมอ่อนโยน

"ผมว่าตอนนี้คุณควรไปล้างหน้าล้างตาให้มันดีกว่านี้นะแล้วเราค่อยมาคุยกัน"

สาวน้อยเงยหน้าขึ้นมองด้วยแววตาแห่งความโกรธแค้น ทั้งยังสะบัดมือของเขาที่เกาะกุมหัวไหล่มนของเธอไว้อย่างแรงราวรังเกียจเสียเต็มประดา

"เอามือสกปรกของคุณออกไป! แล้วก็ไม่ต้องกลัวเรามีเรื่องต้องคุยกันยาวแน่!"

ว่าแล้วก็หอบเอาก้อนผ้าห่มมาคลุมร่างเอาไว้แม้จะรู้ว่าเขาคงเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ตามท่ามกลางความงุนงงของชายหนุ่มที่หญิงสาวแปรเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

เมื่ออาบน้ำชำระล้างกายจนสะอาดแล้วสาวน้อยในชุดเดิมเมื่อคืนนี้ก็มานั่งไขว้ขาจ้องหน้าประธานหนุ่มราวกำลังเหนือกว่าเขาอยู่

"บอกฉันมา! ว่าคุณข่มขืนฉันทำไม! ฉันรู้ว่าคุณอยากชนะฉัน ไม่ชอบขี้หน้าฉัน แต่ก็ไม่นึกว่าจะถึงขนาดข่มขืนฉันแบบนี้!"

"อ้าว! นี่แม่คุณ เธอเองนะที่เป็นฝ่ายปล้ำฉันก่อน แล้วฉันก็เป็นผู้ชายที่มีความรู้สึกโดนผู้หญิงมาแก้ผ้าขึ้นถูไถขนาดนั้นใครมันจะไปทนได้ ฮึ!"

แก้มนวลเห่อร้อนขึ้นมากับคำถามนั้นแต่ก็ยังคงเชิดหน้าถามเพราะอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรกับเธอกันแน่

"ไม่จริง! ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่คุณมันมั่ว! มาปล้ำฉันแล้วยังโยนความผิดมาให้ผู้หญิงแบบหน้าด้านๆ อีก เลว!"

"คำก็เลวสอง คำก็ข่มขืน นี่จะบอกอะไรให้รู้นะ ถึงผมจะรวย หล่อ และเซ็กซี่ ขนาดไหนแต่ผมก็ไม่พวกบ้ากามที่ต้องลงมือไปปล้ำใครให้มันเสียเวลาหรอก แค่กรีดแบงก์สาวก็พร้อมมานอนพลีกายมานอนใต้ตัวผมกันแล้ว! คุณต่างหากที่ข่มขืนผม"

ริมฝีปากสวยแบะออกมาทันทีอย่างไม่ต้องปิดบังกันอีกต่อไปแล้ว

"ถ้าอย่างนั้นทำไมเราถึงได้....ทำอะไรแบบนั้นกันล่ะ"

เธอถามพลางกุมขมับ เพราะในใจนั้นก็ร่ำร้องว่าเชื่อเขาไปแล้วครึ่งหนึ่งชูอิจิที่เห็นดังนั้นก็เริ่มสงสัยขึ้นมาเล็กๆ ว่าเหตุใดสาวตรงหน้าถึงได้ยั่วยวนเขาราวกับเป็นผู้ช่ำชองขนาดนั้นทั้งที่เธอก็เพิ่งเสียครั้งแรกให้เขาหากแต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรได้แต่ตอบความสงสัยของเธอแทน

“อะไรแบบนั้นที่หมายถึงเอากันนะเหรอ”

ชูอิจิถามยียวน

“บอส!!!”

ณิรินหน้าแดงหลบสายตาเขาทันที บ้าจริงทำไมต้องเขินด้วยเนี่ย

ชูอิจิเล่าว่า ในตอนนั้นที่งานเลี้ยงเขาเห็นเธอเมยาและผู้ชายคนหนึ่งทำท่าเหมือนจะไปไหนกันในตอนแรกเขาไม่สนใจอะไรคิดว่าพวกเธอคงจะกลับบ้าน แต่พอเขาเดินออกมาเพื่อสูดอากาศเขาก็เห็นเธอเดินกอดคอไปกับผู้ชายคนนั้นตามลำพัง

"แล้วคุณก็ตามฉันไปเหรอคะ สอดรู้ดีจัง"

เธอขัดขึ้นทั้งยังแอบบ่นอยู่ตอนท้ายประโยคเบาๆ แต่คนหูดีแบบเขากลับได้ยินชัด

"ผมก็แค่กลัวคุณแอบทำให้ชื่อเสียงบริษัทเสียหาย เลยตามไปดู จะฟังต่อไหม"

ณิรินพยักหน้ารับพลางทำท่านั่งนิ่งทันทีชายหนุ่มมองแล้วส่ายหัวไปมาก่อนจะเริ่มเล่าต่อ