ตอนที่ 8 ใครปล้ำใครกันแน่ （2）

ในตอนนั้นเขาเห็นเธอกับชายคนนั้นเดินเข้าห้องห้องหนึ่งไป แต่พอแค่เขาจะหันหลังกลับเดินต่อไปได้ไม่นานชายคนนั้นก็วิ่งแซงหน้าเขาออกมาในสภาพที่ถอดเสื้อออก แล้วชูอิจิตกใจเลยลืมตัวคว้าแขนเขาไว้แล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมต้องหนี

แต่ชายคนนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรด้วยความที่สงสัยจึงเดินไปดูเธอที่ห้อง ก็พบกับเธอในสภาพที่เหลือเพียงชุดชั้นในห่อหุ้มร่างกายเท่านั้น เขายอมรับว่าตอนนั้นตำหนิเธอไปเพราะทำตัวไม่ให้เกียรติเจ้าของงาน แต่เธอดูเหมือนคนเมาพูดไม่รู้เรื่องก่อนที่จะ....

"อะไรคะ หยุดเล่าทำไม"

ใบหูของชูอิจิตอนนี้แดงก่ำด้วยความเขินอาย ทว่าเพราะอยากได้ข้อมูล ทำให้ณิรินไม่ทันสังเกต

"ก็คุณ…จู่ๆ ก็ขึ้นคร่อมผมแล้วก็...เริ่มปล้ำผมเลย"

ใบหน้าสวยของณิรินร้อนฉ่าแต่ก็พลางยามกลั้นความอายนั้นไว้ในใจ เริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาว่าไอ้หมอนั่นมันได้อะไรของเธอไปแล้วหรือยัง ทว่าเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นรอยเลือดแดงบนผ้าปูที่นอนก็ค่อยเบาใจลง ว่าตนแค่เพิ่งเสียสาวให้อีตาประธานนี้เท่านั้น แม้จะไม่ใช่คนที่เธอรักเหมือนที่ตนตั้งใจว่าจะมอบมันให้ก็ตาม

"แล้วเธอจะเอายังไงต่อ จะให้ฉันรับผิดชอบอีกไหม"

คำถามจากน้ำเสียงอ่อนโยนที่ได้ยินเป็นครั้งแรกนั้นทำเอาสาวน้อยนิ่งไปครู่ พลันนึกถึงเสียงบอกเล่าของเมยาก็ดังขึ้นในมโนสำนึก พี่ไม่อยากให้ใครเข้าใจรินผิดว่าไปแย่งแฟนคนอื่น คำนี้มันเสียดแทงใจสาวน้อยเหลือเกิน

เธอกลืนก้อนสะอื้นลงคอแล้วยิ้มเย็นเหมือนไม่ได้แคร์อะไรออกไป

"ยังไงละคะจะแต่งงานด้วยเหรอ แปลกนะคะที่รินได้ยินคำนี้จากประธานเย็นชาแบบคุณ แต่เหมือนคุณจะหัวโบราณไปหน่อยนะที่คิดจะมารับผิดชอบอะไรแบบนี้เพียงแค่เพราะว่าได้ตัวฉันเป็นคนแรก ไม่ใช่ละครสักหน่อย จะบอกให้นะคะว่าชีวิตฉันคงไม่จบแค่ที่คุณหรอก"

จู่ๆ สันกรามของเขาก็ขบเข้าหากันแน่นจนเป็นสันนูนกับคำพูดนั่น ไม่ใช่เพราะคำที่ว่าเขาหัวโบราณ แต่เป็นคำพูดอวดดีที่ว่าจะไม่จบที่เขานั้นต่างหาก อะไรกันทั้งที่เมื่อคืนยังเรียกเขาว่าผัวอย่างเต็มปากเต็มคำ เขาชักจะตามเธอไม่ทันแล้วนะ

"ถ้าคิดแบบนั้นอยู่ แล้วเมื่อกี้ร้องไห้จะเป็นจะตายทำไม!"

"ก็มันครั้งแรกนี่คะ ต้องแอคติ้งกันหน่อยสิ งั้นรินขอตัวนะคะ ใกล้เช้าแล้วรินจะได้เตรียมตัวไปทำงาน"

ว่าพร้อมกับหันหลังให้เขาทว่าท่อนแขนเรียวกับโดนเขายึดไว้เสียก่อน

"เดี๋ยวไปส่ง"

เขาว่าและลากเธอไปด้วยทันที

ภายในรถเต็มไปด้วยความเงียบเพราะไม่มีเสียงพูดใดๆ เลยจากหนุ่มสาวจนกระทั่งชูอิจิพาหญิงสาวมาถึงที่พัก

"ผมหวังว่าคุณจะไม่ไปป่าวประกาศให้ใครรู้เรื่องนี้นะ"

เขาพูดขึ้นในขณะที่เธอกำลังจะลงจากรถ

"ยินดีค่ะเพราะฉันก็หวังให้มันเป็นแบบนั้นเหมือนกัน"

"ดี! แล้วก็อย่าลืมหายาคุมกินล่ะ ฉันไม่อยากให้เธอมาอุ้มเด็กมาเรียกร้องที่หลัง"

หญิงสาวพยักหน้าตอบรับคำสั้นๆ ก่อนที่ชูอิจิยื่นกระดาษบางแผ่นหนึ่งให้เธอ

"เช็คเงินสด เอาไปสิ ฉันให้เป็นค่าพรหมจรรย์"

ได้ยินแบบนี้ขอบตาของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที แต่ก็ต้องสะกดกลั้นไว้จำนวนเงินมากพอสมควรเหมือนฉากในละครที่พระเอกจะให้เพื่อฟาดหัวนางเอกและนางเอกก็ต้องหยิ่งในศักดิ์ศรีไม่รับมันมา

แต่ไม่ใช่ณิรินเพราะเงินคือปัจจัยสำคัญของเธอในเมื่อเธอเสียสิ่งที่หวงแหนมานานไป แล้วจะเรียกคืนก็ทำไม่ได้จึงก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องปฏิเสธมันแม้จริงๆ แล้วชายหนุ่มไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ เพราะทั้งหมดเป็นความไม่ระวังตัวของเธอเองก็ตาม

สาวน้อยบอกลาเขาอีกครั้งก่อนจะหันหลังเดินเข้าตัวห้องเช่าไปและทันทีที่มาถึงในพื้นที่ส่วนตัวทำนบน้ำตาของณิรินก็แตกทะลักอย่างไม่อาจกลั้นอีกต่อไป

***