ตอนที่ 6 ยัยตัวแสบ

"เลิกทำตัวขี้ประชดเป็นเด็กๆ ได้แล้วณิริน!"

ชูอิจิทำเสียงดุใส่คนที่เขานั่งทับอยู่พลางเอาเสื้อมาคลุมให้ถึงแม้ว่าเธอจะสะบัดมันทิ้งเป็นครั้งที่ร้อยเหมือนเคยก็ตาม

"เอาออกไปนะ! อยากได้คืนนักไม่ใช่เหรอก็เอาไปสิ! แล้วก็ปล่อยด้วยจะกลับบ้านมันดึกแล้ว"

"ในสภาพอย่างนี้เนี่ยนะอยากโดนฉุดหรือไง"

"เรื่องของฉันสิปล่อยนะ!"

หญิงสาวแผดเสียงใส่เขา แต่อีกฝ่ายก็ไม่ทำตามแถมยังดิ้นไปมาทั้งที่โดนเขาทับขาและล็อกมือไขว้หลังไว้ความโกรธทำให้หญิงสาวยังคงไม่รู้ตัวว่าอยู่ในสภาวะล่อแหลมแค่ไหน แต่ไม่ใช่ประธานหนุ่ม

เขามองร่างสมส่วนในชุดบางเบาไม่ต่างจากชุดนอนแถมตอนนี้ยังกระเซอะกระเซิงจากการดิ้นไปมา ทำให้ชูอิจิกำลังเกิดความลำบากขึ้นมาอย่างสุดห้าม จากการปวดหนึบกลางลำตัวและหากเธอไม่หยุดพยศด้วยสภาพแบบนี้เขาคงอดไม่ไหวจัดการปราบพยศเธอเสียสักยกสองยก

"จะดื้อยังไงก็ควรจะมีขอบเขตบางสิ ดูสภาพตัวเองไหมว่ามันโคตรจะยั่วเลยตอนนี้นี่ถ้าไม่ใช่สุภาพบุรุษแบบผมคุณคงโดนจับระบายน้ำไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งไปแล้ว!"

ใบหน้าสวยหวานแดงก่ำด้วยความโกรธและอายพอก้มมองก็เห็นสภาพตัวเองที่ช่างดูวาบหวิวเสียนี้กระไร หญิงสาวสะบัดจนมือหลุดจากการพันธนาการของเขาก่อนจะผลักเขาเบาๆ แล้วถอยไปยืนตั้งหลักอยู่เกือบช่วงตัวพลางจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่

"ทำมาเป็นพูดดีเหอะ! สุภาพบุรุษอะไรอย่างคุณน่ะมันซาตานชัดๆ!"

"อย่าพูดมากรีบไปแต่งตัว! ถ้าไม่อยากลงมานอนใต้ตัวผม"

ประธานหนุ่มสั่งน้ำเสียงดุดัน ทว่าคนที่ไม่ยอมคนแบบณิรินมีหรือจะฟังง่ายๆ เธอเชิดหน้ามองเขาด้วยความถือดีที่ไม่ลดละ

"ไม่แต่ง! ไม่ใส่! อยากได้นักไม่ใช่เหรอก็เอาไปดิ! ฉันจะกลับบ้านทั้งแบบนี้มันนี้แหละ คนเขาจะได้รู้ว่าฉันมีประธานที่โรคจิตชอบกลั่นแกล้งลูกน้องแบบคุณ"

"คุณกำลังปลุกเสืออยู่นะณิริน"

ชูอิจิกดเสียงต่ำเตือนเธอทั้งกดอย่างอื่นไม่ให้มันอือหือไปมากกว่านี้

"เสือเลยเหรอหูย! น่ากลัวจังนี่อย่าคิดนะว่าจะเอาไอ้หนอนชาเขียวที่ทับขาฉันเมื่อกี้นี้มาขู่ฉันนะ จะบอกอะไรให้นะฉันน่ะเคยเจออะไรที่มันมหึมาอลังการงานสร้างกว่านี้มาเยอะแล้ว คุณอย่ามาขู่ฉันเสียให้ยาก"

ไม่รู้เสียงหัวเราะคิกคักของหรือคำพูดเจนสนามของเธอกันแน่ที่ทำให้ความอดทนของชูอิจิขาดผึงลงทันที วินาทีนั้นที่ร่างสูงปราดเข้ามาหาเธอด้วยการก้าวไม่กี่ก้าว ณิรินก็คิดได้ขึ้นมาทันทีว่าตนไม่ควรไปกระตุกเสือร้าย

อย่างเขาเลยจริงๆ ขาเรียวที่คิดจะก้าวหนียังไม่ทันได้ทำตามใจก็มีอันต้องลอยขึ้นจากการที่ถูกเขาอุ้มขึ้นมานั่งบนโต๊ะทำงาน

ใบหน้าคมบัดนี้บึ้งตึงกว่าที่เธอเคยเห็น ครั้นจะเอ่ยปากกล่าวอะไรออกไปก็ไม่มีโอกาสเสียแล้วเพราะริมฝีปากบางบัดนี้ได้ถูกเขาบดจูบจนไม่อาจเอ่ยวาจาใดออกมาได้ พอคิดจะเบือนหน้าหนีมือหนาของเขาก็มาล็อกอยู่ที่ท้ายทอยของสาวเจ้าจนขยับแทบไม่ได้

"อื้ออ"

ณิรินร้องออกมาผ่านปากที่ถูกประกบ มือบางพยายามทุบอกเขาเพื่อให้อีกฝ่ายเกิดความเจ็บจะได้ปลดปล่อยเธอจากการกระทำอันอุกอาจนี้ ทว่าเรี่ยวแรงของเธอมันเหมือนเพียงไปสะกิดเขาเท่านั้น

ทั้งโพรงปากตอนนี้ของณรินกำลังถูกรุกรานอย่างหนักลิ้นเล็กพยายามหลีกหนีการเกี่ยวรัดของชายหนุ่ม โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามันยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของชายหนุ่มลุกโชนขึ้นไปอีก เป็นเวลานานกว่าชูอิจิจะยอมถอนริมฝีปากออกทั้งที่เกิดความเสียดาย

"ไหนบอกว่าเจอมาเยอะไง ทำไมจูบไม่เป็นประสาเลยล่ะ"

เสียงแหบพร่าของประธานหนุ่มดังขึ้นข้างหู ก่อนที่เข้าจะเริ่มซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวของแม่สาวปากกล้า มือบางของหญิงสาวพยายามจะผลักเขาออกจนชูอิจิเกิดความรู้สึกรำคาญจึงจัดการเอามือทั้งสองข้างของเธอไขว้หลังไว้และใช้เนกไทของตัวเองผูกไว้ทำให้สาวน้อยสิ้นไร้ซึ่งอิสรภาพที่จะขัดขืนเขาได้