ตอนที่ 1 ณิริณ

ณ ห้องเช่าแห่งหนึ่งที่ถูกตั้งเรียงอัดกันจนแน่นตาแถมสภาพยังดูเก่าทรุดโทรมเพราะขาดการบำรุงรักษาอย่างสม่ำเสมอทว่าห้องหนึ่งที่อยู่สุดท้ายของแถวภายในกลับดูสะอาดสะอ้านตาและเก็บของเป็นระเบียบแม้ว่าพื้นที่จะแสนเล็กเหลือเกิน

ณิรินสาวน้อยในวัยเบญจเพสหน้าตาสวยคม มีเสน่ห์ชวนมองกำลังนั่งจดจ่ออยู่แล็บท็อปเครื่องเล็กอย่างไม่วางตาบนนั้นปรากฏเป็นแถวตัวหนังสือของเว็บไซต์สมัครอยู่แน่นตาทว่าใบหน้าสวยกลับฉายแววแห่งความ

ผิดหวังออกมาอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้ดูผลการสมัครที่บ่งบอกไปในทางเดียวกันหมด

ไม่ผ่านตัวอักษรไม่กี่ตัวที่อยู่บนนั้นทำให้หัวใจของหญิงสาวโหวงเหวงและเกิดความท้อใจขึ้นมาอย่างสุดห้ามแม้ว่าจะมีคำว่ารอสัมภาษณ์อยู่บ้างสองสามบริษัทแต่จำนวนที่น้อยเสียเหลือเกินนั่นทำเอาความหวังสาวน้อยค่อยๆ ริบหรี่ลง

"เฮ้อ"

ลมหายใจถูกพ้นออกมาชีวิตในเมืองกรุงเช่นนี้มันช่างเหนื่อยทั้งกายและใจเหลือเกินหากไม่ใช่เพราะความรักและกตัญญูต่อครอบครัวที่อยากให้พวกท่านสบายหญิงสาวก็คงตัดสินใจลาขาด กลับไปใช้ชีวิตอยู่ตามสวนตามไร่เหมือนเดิมไปแล้ว

ณิรินปิดแล็บท็อบเก่าๆ ของตัวเองลงพลางฟุบหน้าลงไปบนนั้นแทนด้วยความเหมือนใจนี้ถ้าเธอไม่เจอพวกผู้ชายประเภทนั้นละก็หญิงสาวก็คงไม่ต้องมานั่งวุ่นวายหางานใหม่ทั้งที่ฝีมือการทำงานก็อยู่ในขั้นที่ดีพอตัวแบบนี้หรอกสาวน้อยอดคิดถึงเรื่องราวเมื่อหลายเดือนก่อนที่เป็นจุดเปลี่ยนชีวิตไม่ได้....

หลายเดือนก่อนในวันที่เกิดเหตุการณ์เปลี่ยนชีวิต

"กาแฟที่สั่งได้แล้วค่ะบอส"

ณิรินกล่าวพร้อมกับวางแก้วสีขาวขุ่นไว้บนโต๊ะของผู้เป็นนายวิทยาเจ้านายหนุ่มของเธอที่มีอายุห่างกันถึงสิบรอบมองใบหน้าสวยแล้วยิ้มออกมา

"ขอบใจเดี๋ยวคุณช่วยไปหาเอกสารในตู้นั่นให้ทีนะ"

เขาสั่งพลางชี้ไปยังตู้ไม้สูงมุมหนึ่งณิรินเดินไปยังที่เจ้านายบอกอย่างว่าง่ายพลางพยายามมองหาแฟ้มไปด้วย

"เอกสารอะไรคะ"

"เอกสารเกี่ยวกับการเบิกจ่ายปี 63 น่ะพอดีผมต้องใช้ด่วนคุณช่วยหาให้ที"

วิทยาสั่งน้ำเสียงจริงจังก่อนจะแอบเอาแฟ้มสีดำขนาดเล็กที่อยู่บนตักตัวเองเก็บใส่ลิ้นชักข้างโต๊ะไว้

"มีไหมครับผมต้องใช้ด่วนเสียด้วยคุณลองก้มลงดูแถวชั้นล่างๆ ทีสิว่ามีไหม"

ณิรินผู้ยังไม่รู้ตัวว่าโดนหลอกทำตามอีกเช่นเคยโดยไม่เฉลียวใจสักนิดกระโปรงทรงเอพอดีตัวที่สาวน้อยสวมใส่แม้จะอยู่ในระดับคลุมเข่าแต่พอก้มลงด้านหลังมันก็ย่อมเลิกขึ้นสูงเป็นธรรมดาท่อนขาเรียวสวยรับกับสะโพกกลมกลึงอย่างลงตัวหญิงสาวไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาแก่คนที่ตนเรียกว่าเจ้านายอยู่

"ไม่มีนี้คะบอสอยู่ชั้นอื่นรึเปล่าคะ"

"ไม่หรอกผมจำได้ลองหาดูดีๆ"

เขาว่าพร้อมกับค่อยๆ ลุกขึ้นเดินไปที่ประตูเข้าและกดล็อกมันทันทีก่อนสาวน้อยจะสังเกตเห็น

"เดี๋ยวผมช่วยคุณเอง"

น้ำเสียงแผ่วเบาเครือแววกระสัน ดังอยู่ข้างหูร่างเล็ก พร้อมกับร่างสูงโตของคนพูดที่เบียดเข้ามาจนสะโพกที่เธอกำลังก้มเสียดสีกับบางอย่างที่ดุนดันกางเกงผ้ามันไว้

"บอส! จะทำอะไรคะ"

เธอร้องออกมาอย่างตกใจพลางคิดจะหลีกหนีแต่ชายร่างโตกว่ากลับใช้แขนค้ำยันชั้นใส่ของนั้นไว้แถมยังเบียดตัวเข้ามาใกล้จนอะไรๆ แนบชิดกันยิ่งกว่าเดิมณิรินตื่นตระหนกขึ้นมาทันทีแม้จะเคยสายตาของเขาที่มองมามันดูขนลุกอย่างไรก็ไม่ทราบแต่เธอไม่คิดว่าเจ้านายหนุ่มจะกล้าทำเธอทั้งที่อยู่ในสถานที่ทำงานแบบนี้

"อื้ออ หอมจังหอมกว่าอีแก่ที่บ้านตั้งเยอะ"

มือของเขาลูบเบาๆ ที่ต้นขาเธอจนสาวน้อยขนลุกซู่สายตามองไปยังประตูหวังจะให้ใครสักคนเข้ามาช่วยเหลือทว่าเหมือนเจ้านายผู้แสนลามกของเธอจะรู้เท่าทัน

"จุ๊ๆๆๆ อย่าเสียงดังไปหนูเดี๋ยวพี่ให้โบนัส"

มันว่าทั้งพยายามเสียดสีกับก้นงามของเธออย่างอุกอาจด้วยใบหน้าที่เริ่มมีอารมณ์

"ถะ ถ้าหนูให้พี่แล้วพี่จะไม่ทิ้งหนูใช่ไหมคะ"

จู่ๆ ณิรินก็พูดออกมาเสียงสั่นๆ จนวิทยาแปลกใจหยุดกระทำทันที สาวน้อยหันมาหาเขาด้วยดวงตาที่หยาดเยิ้มเซ็กซี่จนเป้ากางเกงของชายหนุ่มตุงหนักข้อกว่าเดิม

"ไม่ทิ้งจ๊ะไม่ทิ้งขอแค่หนูยอมพี่ให้หนูได้ทุกอย่างเลย"

เมื่อได้ยินเขาว่าเธอก็เอื้อมมือไปกอดคอเขาไว้พลางลูบไล้ไปมา

"งั้นหนูพี่ขึ้น.... สวรรค์ดีไหมคะ"

ทันทีที่เธอว่าแบบนั้นไอ้บอสหื่นกามก็ตรงเข้าซุกไซ้ซอกคอของเธอทันทีพลางลูบไล้และบีบเคล้นก้นงอนของเธออย่างมันส์มือ

"ซี๊ดด พี่ขาา หนูทนไม่ไหวแล้วหนูอยากลงกับพี่บนโต๊ะทำงานจัง"

เสียงร้องกระเส่าของสาวน้อยทำเอาเขาแทบขาดใจอุ้มเธอไปตามคำขอเพื่อหวังสุขสมกับร่างชวนฝันนั้น