9 ฉันคือเพื่อนคนแรกของเขา

ตอนนี้หัวใจและหัวสมองของฉันกำลังตีกันอยู่แต่ความคิดของฉันก็ได้หลุดลอยจากภวังค์เมื่อเขาได้เรียกฉันอีกครั้ง สติที่กำลังหลุดลอยของฉันจึงกลับมาเป็นสเตฟานี่คนเดิม ที่เพิ่มเติมคือมีท่านประธานคนนี้อยู่ในหัวใจ

" ผมว่าวันนี้ผมสอบถามคุณไปเยอะมากเลยนะ"

"ค่ะ คุณลีโอ...ไม่เป็นไรค่ะ...ดิฉันเป็นพนักงานของคุณ....ดิฉันยินดีตอบทุกคำถามอยู่แล้วค่ะ"

"ผมว่าผมอยากจะไปหาคาเฟ่ดื่มกาแฟสักหน่อยที่นี่ร้านไหนร้านดังและรสชาติใช้ได้บ้างล่ะ"....เขาถามฉันอีกแล้ว !!!

"อ๋ออยู่ห่างจาก ที่นี่ไม่ไกลค่ะคุณลีโอ คุณให้คนขับรถออกไปทางตะวันออกเลี้ยวซ้ายประมาณ 300 เมตร ร้านอยู่ขวามือค่ะ เป็นคาเฟ่ชิคๆชิลๆ รสชาติดีเริศพนักงานก็บริการดีค่ะ บรรยากาศในร้านก็โอเคนะคะ รสชาติใช้ได้เลยทีเดียวค่ะ"

"คุณไปนั่งคาเฟ่ที่นั่นบ่อยเหรอ"

"บางครั้งคะ ดิฉันจะไปนั่งคาเฟ่ที่นั่นก็ต่อเมื่อมีเพื่อนเลี้ยงคือมีคนจ่ายตังค์ให้นะค่ะ เพราะว่าราคาก็แพงเหมือนกัน แต่สำหรับดิฉันแล้วไม่ค่อยได้ไปนั่งร้านนั้นหรอกค่ะเพราะเป็นแค่พนักงานค่ะ ดิฉันไม่มีปัญญาคะ สำหรับคุณแล้วก็คงไม่เท่าไหร่หรอกนะคะ"

"ถ้าอย่างนั้นวันนี้คุณก็คิดว่าผมเป็นเพื่อนคุณก็แล้วกัน ผมขอเลี้ยงกาแฟคุณก็แล้วกันนะ ไปนั่งคาเฟ่เป็นเพื่อนผมหน่อย"

ตอนนี้ฉันอ้าปากของพูดไม่ออกอะไรนะท่านประธานชวนฉันไปนั่งคาเฟ่ดื่มกาแฟด้วยกันอย่างนั้นนะเหรอ.....เธอฝันไปสเตฟานี่ !!! ฉันคิดในใจ

" ไม่ดีกว่าคะ "

" ไม่ต้องเกรงใจ และไม่ต้องเกร็งเวลาอยู่กับผม อายุเราก็ไล่ๆกัน คิดซะว่าผมเป็นเพื่อน ไปด้วยกันเถอะ คิดว่าเพื่อนเลี้ยงเพื่อนก็เเล้วกัน" เขายิ้มอ่อนๆ

"ค่ะ ท่านประธาน...ดิฉันไปนั่งคาเฟ่ดื่มกาแฟเป็นเพื่อนท่านประธานได้นะคะ...แต่ดิฉันไม่อาจเป็นเพื่อนของท่านประธานได้หรอกค่ะ ดิฉันคงไม่อาจเอื้อม"

"ตั้งแต่ผมเรียนหนังสือผมก็ไปอยู่ที่โรงเรียนประจำ...ไม่มีใครกล้าเข้าไปผมเลยซักคน เพราะอะไรคุณรู้บ้างไหม ? .......เค้าได้ส่งสายตาคมมาหาฉัน

"ดิฉันไม่ทราบหรอกค่ะท่านประธาน".....เค้าถาม ฉันจึงจำเป็นต้องตอบ

"ก็เพราะคนอื่นเค้าคิดเหมือนคุณยังไงล่ะ !!! เค้าคิดแต่ว่าผมบ้านรวย ผมก็แค่เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่อยากมีเพื่อนเตะฟุตบอล แต่ก็ไม่มีใครมาเตะฟุตบอลกับผม เพราะคนพวกนั้นกลัวว่าผมจะได้รับอันตรายแล้วที่บ้านและครอบครัวของเขาก็เดือดร้อน ถ้าหากเขาทำผมได้รับบาดเจ็บ เมื่อผครองลูกฟุตบอลอยู่ในสนาม ไม่มีใครกล้าเข้าชาร์ตลูกฟุตบอลเลยซักคน พ่อกับแม่ของผมจึงจ้างครูมาฝึกกับผมที่บ้าน ผมจึงเป็นคนขี้เหงาแล้วเก็บตัวแบบนี้ไง !!! คุณรังเกียจผมไม่กล้าเข้าใกล้ผมเหมือนคนพวกนั้นเลยสินะ ......"

เขาพูดพร้อมกับส่งสายตาตัดพ้อมาหาฉัน

"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะท่านประธาน"......ฉันปฏิเสธฉันส่ายหน้าและโบกมือปฏิเสธ

"ถ้าอย่างนั้นคุณก็คิดว่าผมเป็นเพื่อนของคุณก็แล้วกัน ถ้าอยู่นอกบริษัทคุณจะเรียกผมว่าลีโอก็ได้นะ คนในครอบครัวของผมเรียกผมว่าลีโอ แต่ถ้าพนักงานก็จะเรียกผมว่าท่านประธาน ถ้าลูกค้าผมจะเรียกผมว่าลีโอนาร์โดแบบชุดเต็ม คุณจะรังเกียจไหมถ้าผมจะขอคุณเป็นเพื่อน"

ฉันแทบอยากจะกรี้ดออกมาดังดังแล้วก็วิ่งไปสวมกอดเขาเสียจริงแต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่เก็บความตื่นเต้นของตัวเองเอาไว้ในใจพร้อมกับบอกเค้าไปว่า....

"ฉันยินดีค่ะท่านประธาน ดิฉันยินดีเป็นเพื่อนของท่านประธานค่ะ"

"เรียกผมว่าลีโอสิ "

โอ้ยฉันชักจะบ้าตาย ผู้ชายคนนี้จะน่ารักเกินไปแล้วนะ...

"ค่ะ คุณลีโอ"......ฉันเรียกเค้าชื่อเล่นเหมือนกับที่เค้าเรียกฉันว่าเคท

ตอนนี้เค้าส่งยิ้มมาให้ฉัน

"เอาล่ะถ้ายังงั้นเราไปคาเฟ่ที่ว่านี้กันเลยก็แล้วกัน"