EP.5-2 ฟ้องแม่

“ซีไปทำอะไรให้พี่อีก ทำไมต้องทำกับซีแบบนี้” ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกับเหนื่อยและไม่มีแรง แต่ประเด็นที่ฉันลุกลงจากที่นอนเพราะต้องการให้พี่ยิมได้มองชัดๆกว่าเดิม ด้วยกระโปรงที่ยาวแค่ครึ่งน่องโชว์เรียวขาขาวๆแล้วด้วย พี่ยิมก็พี่ยิมเถอะ

“เธอโทรไปหาแม่ฉันทำไม” แล้วเหมือนพี่ยิมจะใช้เวลาพอสมควรในการเรียกสติตัวเองกลับมา ก่อนจะมองหน้าฉันแล้วถามนิ่งๆตามสไตล์เค้า

“ซีก็แค่เป็นห่วง ซีไม่รู้ว่าพี่ไปไหนไม่รู้ว่าจะติดต่อพี่ยังไงก็เลยต้องโทรไปถามคุณป้า” ฉันยังคงพูดด้วยเสียงที่เหนื่อยและเหมือนคนหมดแรงเหมือนเดิม อย่าลืม ว่าฉันไม่สบาย(การเมือง)อยู่

“แน่ใจ?” พี่ยิมมองหน้าเหมือนจับผิด

“ก็แล้วแต่พี่ยิมจะเชื่อหรือไม่เถอะค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วซีนอนนะคะ” ฉันบอกก่อนจะทำท่าทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิม

“เดี๋ยวแม่ฉันโทรมา” พี่ยิมพูดออกมาสั้นๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปแต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าพี่ยิมจะบอกฉันทำไมว่าเดี๋ยวคุณป้าโทรมา แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรขยับมานอนใกล้ฝั่งของพี่ยิม เพราะที่ฉันมันเปือกไง ไม่สบายก็ต้องนอนใช่ไหมล่ะ

Rrrrrrrrr แล้วสักพักเสียงโทรศัพท์ของพี่ยิมก็ดังขึ้น แต่เจ้าตัวเค้าอยู่ในห้องน้ำไง ฉันถือวิสาสะหยิบมาดูก็เห็นเป็นเบอร์คุณป้า

“พี่ยิม คุณป้าโทรมาค่ะ” ฉันบอกพี่ยิมออกไปเสียงดังแต่ไม่ถึงกับตะโกน เพราะยังคงต้องรักษาเสียงของคนไม่มีแรงไว้

“รับสิ” เสียงเข้มตอบกลับมาจากห้องน้ำ แล้วที่เค้าบอกฉันไปเมื่อกี้คงจะโดนคุณป้าโทรมาเช็คล่ะสินะ

“ค่ะคุณป้า” ฉันรับสายด้วยน้ำเสียงแหบแห้งไร้เรี่ยวแรง

(หนูซี พี่เค้ากลับแล้วหรอลูก)

“ค่ะคุณป้า พี่ยิมอาบน้ำอยู่” ฉันบอกไปตามตรง

(ดีแล้วๆ ถ้าพี่เค้าไม่กลับห้องหรือมีอะไรโทรบอกป้าได้ตลอดเลยนะลูก) คุณป้าบอก

“ซีไม่รบกวนหรอกค่ะ แค่ซีรู้ว่าพี่ยิมปลอดภัยซีก็สบายใจแล้ว” ฉันบอกออกไปด้วยความเป็นนางเอก ให้แม่ผัวสบายใจ อีกทั้งว่าที่สามีที่น่าจะได้ยินเห็นใจฉัน ว่าฉันเป็นห่วงเค้ามากขนาดนี้เลย อิอิ

(ถ้าเป็นแบบนั้นป้าก็สบายใจ งั้นพักผ่อนนะลูก)

“ค่ะคุณป้า ฝันดีนะคะ” ฉันพูดจบก็วางสายกับคุณป้า แล้วก็เก็บโทรศัพท์พี่ยิมไว้ที่เดิม แล้วเสียงประตูห้องน้ำก็เปิดออกมาพอดี ทำให้ฉันหันไปมองพร้อมกับพี่ยิมมองฉันนิดหน่อยแล้วก็เดินเลี่ยงไปแต่งตัว แต่ทำไมต้องพันผ้าขนหนูต่ำขนาดนั้นด้วยล่ะพ่อคุณ ทั้งซิกแพค ทั้งหยดน้ำที่เช็ดไม่หมดเกาะอยู่ตามผิวนั่น โอ๊ยเลือดกำเดาอีมัตซีจะไหล ไม่ได้ๆเช็ดน้ำลายก่อนลูกขา

เมื่อตั้งสติได้ ฉันก็ลุกขึ้นนั่งเงียบๆก่อนจะลงจากเตียงเพื่อออกจากห้อง แต่เสียงเข้มก็ดังแทรกขึ้นมาก่อน

“จะไปไหน”

“ไปนอนข้างนอกค่ะ” ฉันตอบไปตามตรง(ตอแหล)

“ทำไม”

“ก็ที่นอนฝั่งซีมันเปือก ถ้านอนสองคนมันก็เบียด” ฉันพูดออกไปด้วยความใสซื่อ ก็หมอนกับผ้ามันเปียกอ่ะ ถึงจะแห้งแต่มันก็ยังชื้นอยู่ดี

“อืม” เห้ยเดี๋ยวสิ มันต้องไม่ใช่แบบนี้ พี่ยิมต้องห้ามฉันไว้สิ แต่ทำไมเค้ากลับไม่รั้งฉันสักคำแถมยังยอมง่ายด้วย แล้วฉันจะทำอะไรได้ ขืนให้เดินกลับไปทิ้งตัวนอนลงเตียงเค้าก็ได้รู้สิว่าฉันแสดง

“แค่ก แค่ก” ฉันเดินออกจากห้องพร้อมกับไอออกมา ตอนนี้ป่วยหนักเหลือเกิน(หรออออ)

ฉันเดินออกมาทิ้งตัวนอนที่โซฟาหน้าทีวีทันที ให้มันได้แบบนี้สิ เค้ายังเห็นฉันเป็นผู้หญิงอยู่บ้างไหม นี่ฉันไม่สบายอยู่ด้วยนะถึงจะการเมืองก็เถอะ แต่เค้าก็ควรจะเห็นใจฉันบ้างสิ

แล้วนี่อะไรซื้อคอนโดตั้งใหญ่แต่เลือกเอาแค่หนึ่งห้องนอน คือเค้าจะไม่เผื่อว่าใครจะมาค้างที่นี่บ้างหรือไง อย่างเช่นตอนนี้ที่ฉันต้องมานอนโซฟาแบบนี้ไง เห้อ นอนก็ได้วะ อยากแสดงละครแล้วเค้าไม่รั้งเอง จะให้เดินกลับเข้าไปข้างในคืนเดี๋ยวเค้าก็รู้ทันพอดี

จะไม่คิดห้ามฉันจริงๆหรอ นายน้ำแข็ง

‘มัตซี’