อ่อยยังไงให้รู้ว่าอ่อย

สำหรับนักอ่านคนไหนที่เคยอ่านรูปแบบเก่าต้องขอโทษนะคะที่เปลี่ยนเนื้อหา ต่อไปนี้อยากจะให้อ่านรูปแบบใหม่ที่ไรท์พยายามเขียนให้ตรงกับความคิดมากที่สุด...โปรดลืม ลืมเรื่องเก่าไปก่อน ได้มั้ยลืมไปก่อน ทำเหมือนว่าเราไม่เคยได้อ่านกัน ขอ อยากขอลองอ่านใหม่ รู้แล้วว่าต้องเขียนแบบไหน อยากให้ลองอ่านเรื่องใหม่อีกครั้ง~~ ขอเชิญพบกับ อ่อยยังไงให้รู้ว่าอ่อย จ้าา (เนื้อหาค่อนข้างไม่ใกล้เคียงโปรดทำใจ)

ภายใต้ท้องฟ้าสีดำสนิท กลุ่มดาวมากมายสาดแสงระยิบระยับทั่วท้องฟ้าใจกลางเมืองหลวง ทำให้ค่ำคืนที่เงียบสงั่นนี้มีสีสันขึ้นมา...

นั่นก็บ้าแล้ว! ท้องฟ้าสีดำสนิทอะไรกันล่ะ ใจกลางเมืองแบบนี้สว่างเสียจนมองไม่เห็นกลุ่มดาวหรือพระจันทร์ด้วยซ้ำ เห้อ คิดจะเขียนอะไรก็เขียนไปเนอะ ว่าแต่ ค่ำคืนที่เงียบสงบงั้นหรอ สำหรับตอนนี้น่ะ ใช่ แต่มันจะไม่ใช่ในอีกสิบนาทีนี้หรอก เพราะผม

เฮเลน

คนนี้กำลังจะเข้าไปในผับประจำเพื่อหาสีสันความบันเทิงให้ตัวเองนะซิ

“นี่ครามแกขับรถเร็วๆ ไม่เป็นรึยังไง??” ผมชะโงกหน้าไปหา

ลูกน้อง

คนสนิท ที่เปรียบเสมือนเพื่อนสนิทของผม ครามถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะมองผมจากกระจกมองหลัง

“คุณเฮเลนครับผมรู้ว่าคุณรีบ แต่จะให้ผมขับรถระยะทางสิบกิโลเมตรในเวลาสิบนาทีไม่ได้นะครับ ถึงจะดึกแต่รถก็ติดมากเลย” ผมกรอกตาไปมาก่อนจะยกมือถือขึ้นมาเล่นเพื่อรอเวลา ระหว่างนั่งบนรถก็คุยกับเพื่อนๆ ไปด้วย

“คุณเฮเลนครับ ใกล้ถึงแล้ว”

“ไม่ต้องบอกจนกว่าจะถึงได้มั้ย รีบๆ ขับไปเถอะน่า” ผมโบกมือไล่ครามที่่หันหน้ามามองเล็กน้อย มันส่ายหน้าไปมาคงระอากับผมนั่นแหละ ไม่นานพวกเราก็มาถึงผับประจำที่ผมชอบ ที่นี่ดีนะครับ ร้านหรู เพลงดี ผู้ชาบเพียบ ผมชอบตรงข้อหลังนี่แหละ...

พูดขนาดนี้คงรู้แล้วใช่มั้ยครับว่าผมชอบแบบไหน เพราะฉะนั้นสาวๆ ทั้งหลายอย่าได้หลงผิดมาชอบผมล่ะ แม่จะเสยให้!

“แล้วนี่คุณจะใส่ชุดนี้ไปจริงๆ หรอครับ?” ผมชะงักขาที่กำลังจะก้าวเข้าไปในผับแล้วหันมามองครามที่กำลังมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ทำไมห้ะ นายมีปัญหาอะไรกับชุดของฉันคราม?!” ครามส่ายหน้าก่อนจะยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

“ผมก็แค่แปลกใจ ที่วันนี้คุณใส่เพียงแค่ เสื้อกลามสีขาวบางกับกางเกงขาสั้นสบายๆ แบบนี้” ผมกอดอกแล้วเชิดหน้าขึ้น

“แล้วมันดูไม่เหมาะรึไง?”

“เหมาะครับ แต่ในสถานที่แบบนี้...” ร่างสูงตรงหน้าของผมมองซ้ายมองขวาก่อนจะถอนหายใจ

“มันค่อนข้างล่อเสือล่อจระเข้นะครับ” ผมยกยิ้มขึ้นมาเมื่อครามพูดแบบนั้น

“นั่นแหละจุดประสงค์ของฉัน พวกเอ็มบอกว่าคืนนี้มีดีเจคนใหม่มา รู้สึกว่าจะเป็นลูกชายคนเล็กของตระกูล....ดีกรีไม่ธรรมดาแถมยังหล่อิีกต่างหาก ฉันล่ะอยากเห็นจนตัวจะสั่น” ผมแกล้งทำตัวสั่นและลูบแขนตัวเองก่อนจะเท้าเอวมองครามที่ทำหน้านิ่งไป

“เพราะงั้นรีบๆ เข้าไปได้แล้วฉันล่ะอยากไป กิ๊ก! กับเพื่อนจะแย่!” ผมทำท่าชนแก้วกลางอากาศให้ร่างสูงเห็นภาพแล้วหันหลังเปิดประตูเข้าไปข้างใน เสียงเพลงแปลกหูที่ดังเข้ามาทำให้ผมชะงักก่อนจะอมยิ้ม แหม เลือกเพลงอินเตอร์ซะด้วย ว่าแต่พวกเพื่อนๆ ผมตอนนี้อยู่ไหนนะไม่ใช่ว่าไปอ่อยดีเจอยู่แถวหน้า...

“อ๊ะ...เออ คิดยังไม่ทันจบจริงๆ นะพวกนี้ เห้อ” ผมถอนหายใจเมื่อมองเห็นเพื่อนๆ นั่งอยู่แถวหน้าติดกับเวทีที่ดีเจยืนอยู่ เอาเข้าไปพวกนี้ ปกติจะนั่งโซนพิเศษ VIP แท้ๆ แต่วันนี้ดีเจคงงานดีจริงถึงได้ยอมมานั่งชั้นแรกธรรมดาแบบนี้

ตุบ!

“แหมพวกนี้มองไม่วางตาเลยนะ!” ผมเดินเข้าไปตบที่กลางโต๊ะเรียกสติเพื่อนๆ ก่อนจะกอดอกแล้วยืนบังพวกมันไม่ให้มองดีเจ

“โหยเฮเลนอะไรของแกวะ หลบ!”

“เออหลบดิ! มาก็ช้ายังมาบังอีก!” ไอ้ฝุ่น กับ ไอ้ มาร์ช เพื่อนสาวและเพื่อนชายของผมว่า ก่อนไอ้ ท๊อป เพื่อนชายแท้ของผมจะดึงให้ผมออก

“อะไรอ่ะท๊อป แกก็จะดูผู้ชายด้วยหรอ?” ผมหันไปทำหน้างอนๆ ไอ้ท๊อปไม่ตอบ ส่ายหน้าแล้วพยักเพยิดหน้าไปทางเวที ผมเลยหันไปมอง อ๋อ...มองสาวพนักงานคนนั้นนี่เอง ผมคงไปยืนบังมันมั้งครับ

“ว่าแต่ ทำไมมานั่งซะชิดเวทีขนาดนี้วะ?” ผมเอ่ยถาม ฝุ่นเพื่อนสาวของผมกรอกตาไปมาก่อนจะชี้ไปข้างหลังผม

“นี่อย่าบอกนะว่าแกไม่เห็น นู้น! ดีเจคนใหม่ งานดี ดีกรีเดือนมหาลัยเอกชนระดับประเทศ ออร่าออกขนาดนั้นแกไม่สนรึไง!” ผมหันไปตามนิ้วของฝุ่นก็เห็นผู้ชายหุ่นล่ำที่ใส่เสื้อยืดสีดำสนิท สวมหูฟังและมือก็ขยับๆ เครื่องเล่นเพลงตรงหน้าไปมา

“ก็หล่อนะ แต่แบบ...” ผมกรอกตาไปมาก่อนจะนั่งลงข้างๆ ท๊อปและดึงครามมานั่งด้วย ถึงครามจะเป็นคนคอยดูแลผมที่ ที่บ้านจ้างมาแต่เพราะเราอายุเท่ากันเลยเรียนด้วยกันมาตลอดก็เป็นเหมือนเพื่อนที่สนิทกันที่สุดนี่เอง

“เดี๋ยวๆ อย่าบอกนะว่าแกไม่ชอบแบบนี้? นี่มันยอดหล่อเลยนะเว้ย!” ผมส่ายหน้าไปมา

“มันก็โอเคไง แต่มันยังไม่สุดอ่ะ นึกว่าจะหล่อจนทำให้ฉันดิ้น เห็นพวกแกกรี๊ดกันขนาดนั้น เชอะ” ผมหยักไหล่ไม่สนใจดีเจคนใหม่ที่เพื่อนๆ กรีด คือเขาก็หล่อนะครับ เรียกได้ว่าหล่อมากก็ได้ แต่ผมเจอคนหล่อมาทั้งชีวิตผมแล้วไงครับ ผมเลยไม่ค่อยอะไรเท่าไหร่คิดว่าจะหล่อจนทำให้ผม

อยาก

ขึ้นมา ที่ไหนได้ ทั่วไปว่ะ...

“เออ ใครจะสู้ผัวแกได้ล่ะ?” ผมชะงักเลิกคิ้วมองมาร์ชที่พูด

“ผัว? ใคร?”

“ก็ไอ้ครามไง ใช่มั้ยพวกแก” ฝุ่นว่าแล้วหันมาหาเพื่อนๆ ทุกๆ คนพยักหน้าเห็นด้วยแล้วอมยิ้ม

“ฉันว่านะพวกแกต้องได้กันเองแน่เลย ตัวติดกันขนาดนั้น ใช่มั้ยวะคราม??” ไอ้ครามที่โดนถามชะงักก่อนจะหัวเราะเบาๆ

“ไม่หรอก พวกแกก็รู้...ฉันเป็นลูกน้องของคุณเฮเลนนะ” มันว่าแล้วหันมามองผม ผมตีที่ไหล่มันเบาๆ สองสามทีแล้วกอดแขนมัน

“แต่ว่าน้า เราสองคนก็ตัวติดกันจนจะเป็นผัวเมียกันอยู่แล้ว ได้กับครามก็ดีนะ ครามหล่อจะตาย” ผมว่าแล้วถูไถหน้าไปกับแขนแกร่งของครามเพราะอยากแกล้ง แต่เพื่อนๆ ในกลุ่มกลับชะงักแล้วหันมามองหน้ากัน

“เป็นอะไรวะพวกแก?” ผมถาม ไอ้มาร์ชส่ายหน้าก่อนจะชวนผมดื่ม

“ไม่มีอะไรๆ แกก็อย่าไปเล่นอย่างนั้นกับไอ้ครามนะเว้ย แบบ...นั่นแหละ มาๆ ดื่มดีกว่าจะได้สนุกกัน” ผมขมวดคิ้วมองเพื่อนๆ ที่มีพิรุจก่อนจะพยักหน้าแล้วรับแก้วแอลกอฮอลล์มาจากท๊อป

“เอ้า! ชน!!”

หลังจากที่ดื่มไปได้ไม่กี่แก้ว ไม่กี่นาที ไอ้ท๊อปที่นั่งข้างๆ ผมก็เปิดศึก ออกโรงเดินออกจากโต๊ะไปด้วยใบหน้านิ่งๆ ไร้คำพูด แล้วตรงดิ่งไปหาสาวเจ้าคนนั้นที่หายเข้าไปในทางเข้าห้องน้ำและยังไม่ออกมา

“ท๊อปแม่งร้ายว่ะ” ผมพูดพรางหัวเราะแล้วยกแก้วดื่มอีกครั้ง พวกเพื่อนๆ หัวเราะใหญ่

“ป่านนี้คงเบาตัวไปแล้ว ท๊อปแม่งสุดจริงพูดไม่กี่คำเขาก็ยอมไปด้วยแล้ว อิจฉาว่ะ” ไอ้มาร์ชว่าแล้วถอนหายใจ

“ก็ท๊อปมันไม่เหมือนแกไงมาร์ช แกเองก็จะเก็บครั้งแรกไว้ทำไมก็ไม่รู้ โตป่านนี้แล้วยังไม่ยอมเปิดสักที” ฝุ่นว่าแล้วหันมาทางผมก่อนจะอมยิ้ม

“เอาให้ได้แบบเฮเลนซิวะ อายุยี่สิบห้าแต่ผู้ชายที่มันได้นี่สองเท่าของอายุมันเลย” ผมเบะปากก่อนจะปาของกินใส่ฝุ่นจนมันหลบไม่ทัน

“ฮ่าๆ แค่นี้โมโหหรอคุณเฮเลน~”

“อีบ้านี่ ไม่เยอะขนาดนั้นนะ แค่เกือบๆ หึ” ผมหัวเราะแล้วจิบแอลกอฮอลล์ในมือ

“เห้ย! จริงหรอเฮเลน นี่แกได้เยอะขนาดนั้นแล้วหรอ...” มาร์ชเพื่อนผมที่ป่านนี้ยังซิงอยู่หันมามองผมด้วยความตกใจ ผมกรอกตาไปมาก่อนจะเอาแก้วไปจ่อที่แก้มของมาร์ชจนมันสะดุ้ง

“ใครเขาจะผ่านมาเยอะขนาดนั้น ฉันอายุแค่ยี่สิบห้าเองนะเว้ย ยังไม่ถึงสิบคนด้วยซ้ำ แกนี่ชอบโดนนางฝุ่นหลอกอยู่เรื่อย”

“อ้าวฝุ่น แกนี่ชอบแกล้งฉันจริงๆ” มาร์ชหันไปมองฝุ่นที่หัวเราะด้วยความระอาก่อนพวกเราจะนั่งดื่มและคุยกันต่อ

“ฉันว่าท๊อปไปนานแล้วนะ” ผมว่าแล้วชะเง้อมองทางเข้าห้องน้ำที่ท๊อปเดินหายเข้าไป

“เดี๋ยวไปตามให้มั้ย?” ครามหันมาถาม

“อื้อ ลองไปตามเถอะเผื่อเจอผู้หญิงคนนั้นทำอะไรไม่ดี”

“มีแต่ท๊อปนั่นแหละจะไปทำอะไรไม่ดีเขา ฮ่าๆ” ผมกับครามส่ายหน้าไปมาเมื่อเพื่อนๆ ขำ ครามเลยลุกเพื่อจะไปดูท๊อป แต่ก็ต้องนั่งลงที่เดิมเมื่อเจ้าตัวเดินมาด้วยท่าทางสบายตัวสุดๆ

“แหมไอ้หน้านิ่ง เป็นไงล่ะสบายตัวเลย” ฝุ่นว่าด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะตีท๊อปเบาๆ มันหยักไหล่ไม่พูดก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าคราม

“อะไร?”

“สาวคนนั้น....อยากเจอนาย” ท๊อปชี้ไปที่พนักงานสาวคนหนึ่งท่าทางน่ารักใสซื่อกำลังมองมาทางนี้ด้วยสายตาเขินอาย ครามหัวเราะก่อนจะมองมาที่ผม

“ไม่ได้หรอกฉันต้องอยู่ดูแลเจ้านายน่ะ”

“คงไม่ต้องดูแลหรอก” ท๊อปว่าแล้วส่งกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ผม

“อะไร?”

“ดีเจนั่นฝากมาให้” ผมขมวดคิ้วหันไปมองทางดีเจคนใหม่ที่เขากำลังมองผมอยู่ พอผมหันไปมองเขาก็ชะงักก่อนจะอมยิ้มเล็กน้อย

โคตรหล่อ!

“ไหนๆ เฮเลนเปิดดิๆ” เพื่อนๆ รีบมามุงกระดาษแผ่นนี้ ผมคลี่กระดาษออกก่อนจะอ่านออกเสียง

“ถ้ามีใจก็ตามมา.....” ผมกรอกตาไปมาก่อนจะขยำกระดาษใบหน้าแล้วมองหน้าดีเจคนนั้นที่หน้าเสียไป

“ให้ตาย คำชวนเสี่ยวๆ เขาคิดว่าเราอายุสิบแปดรึไงถึงจะได้ตื่นเต้นกับคำพูดแบบนี้” ฝุ่นทำหน้าเซ็งไม่ต่างจากผมและเพื่อนๆ

“แล้วแกจะเอายังไงล่ะเฮเลน” ผมหันไปหามาร์ชที่ถามอย่างงงๆ

“อะไรอ่ะ?”

“ก็เขาดูท่าจะชอบแกนะ ถึงจะเด็กไปนิดแต่ว่า...ดูแซ่บดี” ผมมองกระดาษในมือนึกถึงรอยยิ้มนั่นที่กระชากใจผมชั่วครู่

“ผมว่าอย่าดีกว่า คืนนี้เรา...” ครามคงพยายามจะบอกว่าคืนนี้พวกเราต้องรีบกลับเพราะพรุ่งนี้เช้า

เขา

จะกลับมาแต่พนักงานสาวหน้าตาน่ารักคนนั้นก็เดินมาพอดี

“คะ คือว่า...หนู ชะ..ชอบ...” ครามหันไปมองเขาสลับกับผมไปมา

“เอาน่าคราม นานๆ ทีจะได้

ปลดปล่อย

คืนนี้นายก็พาน้องเขาไป

ที่ๆ สนุกๆ

เถอะ เดี๋ยวฉันจะลองหาอะไร

กินเล่น

แล้วจะกลับเอง” ผมว่าแล้วผลักครามไปหาน้องเขาเล็กน้อย ครามมองหน้าผมอย่างจะค้าน แต่สุดท้ายก็พยักหน้ายอม

“ถ้ากลับไม่ได้เรียกนะจะไปรับ”

“จ้าๆ อย่ามาเป็นลูกน้องที่แสนดีตอนนี้เลยนะ รีบๆ ไปเถอะ” ครามพยักหน้าแล้วหันไปหาน้อง พูดไม่กี่คำก็เดินนำพนักงานคนนั้นไปข้างนอก พวกผมสี่คนหันมามองหน้ากันก่อนจะยิ้มขำ

“แต่แกก็ไม่น่ายัดเหยียดครามให้น้องเขาเลย ครามอาจจะไม่ชอบก็ได้” มาร์ชว่า ผมหัวเราะ

“อย่างครามเนี่ยนะ หมอนั่นน่ะได้หมดอยู่แล้ว”

“แต่ฉันก็ไม่ค่อยเห็นครามจะไปกับใคร อาจจะเพราะแก...เอ่อ แบบว่า..” ฝุ่นชะงักก่อนจะมองผมอย่างเลิ่กลั่ก

“เพราะฉัน? อ๋อ คงกลัวว่าฉันจะด่าน่ะซิ ฉันเห็นครามเป็นเพื่อนนะเว้ย อยากให้เพื่อนมีอิสระเวลาส่วนตัวบ้าง ไม่ใช่เอาเวลามาคิดแต่เรื่องฉัน ฉันล่ะกลัวมันจะม้ายตาย” ผมว่า เพื่อนๆ มองหน้ากันก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย

“แต่ตอนนี้ครามมันไปแล้ว แกก็ควรจะ....นู้น มองแกตาเป็นมันเลย” ฝุ่นว่าแล้วพยักหน้าไปทางดีเจอีกครั้ง ผมส่ายหัวไปมาก่อนจะกระดกแอลกอฮอลล์มนแก้วตัวเองจนหมดแล้วลุกจากโต๊ะ

“อ้าว นี่แก...”

“ฉันหิวแล้ว” ผมหันไปพูดก่อนจะกระตุกยิ้ม แค่นั้นเพื่อนๆ ก็รู้ความหมาย

“ปากก็บอกว่าไม่ชอบ แต่ก็หิวเหมือนกันนะเฮเลน” มาร์ชว่าแซวตามหลัง ผมโบกมือลาแล้วเดินตรงมาทีาเวที หมอนั่นรู้หน้าที่ถอดหูฟังแล้วเดินมาที่ขอบเวที

“ผมมองพี่...” ร่างสูงตรงหน้าที่อายุคงน้อยกว่าผมกำลังจำพูดแต่ว่าผมพูดตัดบทก่อน

“ถึงจะเป็นวันแรก แต่วันนี้....เลิกงานก่อนเวลาได้มั้ย?” ผมชูนาฬิกาให้ดูแล้วกระพริบตาเล็กน้อย น้องมันชะงักก่อนจะพยักหน้าแล้ววิ่งไปหลังเวที ไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมกระเป๋าใบหนึ่งแล้วลงจากเวทีมาหาผม

“ผมชื่อ ชิน อายุสิบเก้าครับแล้วพี่...” ผมกรอกตาไปมาเบื่อกับคำแนะนำตัวแบบเด็กๆ เลยจับแขนหมอนั่นแล้วลากออกมา

“พี่...”

“อย่ามัวแต่พูดน่า...” พอออกมาถึงหน้าผับผมก็จับหมอนั้นกระแทกที่ผนังก่อนจะขยับตัวไปชิดกับร่างกายหนา

“อึก...”

“ที่เรียกออกมา ต้องการแบบนี้ใช่มั้ยล่ะ หืมสุดหล่อ?” ชินพยักหน้าแล้วกอดเอวผมแน่นก่อนจะพลิกให้ผมติดกำแพงแล้วตัวเองคล่อมผมไว้

“ผมคิดว่าเราสองคนควรจะทำความรู้จักกันก่อน”

“ไม่สำคัญ” สิ้นคำพูดของผม ร่างสูงก็ประกบปากเข้ามาทันที ผมยกแขนโอบลำคอหนาแล้วตอบรับรสจูบของหมอนั่นอย่างไม่ยอมแพ้....

ภายในห้องขนาดใหญ่ของคอนโดหรู ร่างทั้งสองต่างโถมกายเข้าหากันและกันมอบสัมผัสวูบวามเสียวกระสั่นให้อีกฝ่ายจนเกิดเป็นความสุขเพียงชั่ววูบชั่วคราวที่ทำให้พวกเขาสุขใจและเพิ่มสีสันของชีวิต....

ผมน่ะชื่อเฮเลน....ชายที่ใครๆ ก็หมายปอง...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป....