กินเด็ก1 (100%)

เฮนเนสซี เวนอม จีที (Hennessey Venom GT) สีน้ำเงินอมเทาคล้ายสีดวงตาของเขา ซูเปอร์คาร์สายพันธุ์อเมริกันตัวแรง ซึ่งขึ้นแท่นเป็นรถยนต์ที่เร็วที่สุดในโลกอย่างเป็นทางการในปี 2015 แล่นโฉบเฉี่ยวมาด้วยความเร็วเต็มพิกัดตามแรงอารมณ์ของผู้ควบขับ ไม่ถึงชั่วโมงก็มาถึงบ้านพอร์ตแมน

หลังเคลื่อนกายลงจากรถหรูคู่ใจ ซึ่งเขาซื้อไว้ใช้เมื่อยามที่มาออสเตรเลีย วูล์ฟก็ก้าวฉับๆ เข้าไปถามหามะลิร้อยจากสาวใช้ทันที ครั้นได้ความว่าแม่เมียตัวดีพักอยู่ในบ้านพักคนงาน เขาถึงกับทำหน้าฉงน นี่แม่คุณเป็นหลานเจ้าของฟาร์มจริงหรือ ถึงแม้จะเคยประจักษ์มาแล้วกับตาว่าผู้เป็นป้ากับลุงของเธอไม่ได้เอื้อเอ็นดู แถมยังดูท่าว่าจะจิกหัวใช้เยี่ยงทาส แต่สองผัวเมียนั่นก็ไม่ควรทำกับหลานสาวแท้ๆ เหมือนคนอื่นคนไกลแบบนี้

ให้เด็กสาวไปอยู่ร่วมกับคนงานเนี่ยนะ ฉิบหาย! เอาสมองหรือตาตุ่มคิดกันแน่วะ เกิดเมียเขาโดนพวกคนงานชายทำมิดีมิร้ายจะทำยังไง ใครจะรับผิดชอบ!

“คุณวูล์ฟคะ คุณวูล์ฟ อย่าเพิ่งไปค่ะ” ทันทีที่เหลือบเห็นเจ้าของร่างสง่าผ่าเผย นางเดือนแขก็รีบปรี่เข้าหา ผู้ที่ตั้งใจจะเดินไปทางบ้านพักคนงานกลอกตาอย่างนึกรำคาญ ทว่าจำต้องชะงักฝีเท้า ก่อนจะหยุดก้าว แล้วตวัดสายตาเย็นชามาจับจ้องใบหน้าเจ้าของเสียงแหลมๆ ชวนบาดแก้วหูเขม็ง

“คุณมีอะไรจะพูดกับผมก็รีบว่ามา” ถึงแม้ว่าจะเคืองขุ่นให้อีกฝ่ายไม่จางหาย แต่วูล์ฟก็ยังพยายามข่มใจรักษามารยาทเอาไว้แบบสุดฤทธิ์

“อาจะบอกความจริงเรื่องที่อิซาเบลล่าหนีไปค่ะ”

“งั้นก็รีบว่ามา ผมมีเวลาไม่มากนัก นี่ก็กะว่าจะมาตามยัยเด็กดื้อแล้วจะกลับเลย” แม้อีกฝ่ายจะเอ่ยแทนตัวด้วยสรรพนามที่ดูเป็นกันเอง แต่วูล์ฟก็ยังแสดงท่าทีไว้ตัวดังเดิม

“เด็กดื้อ…ที่คุณวูล์ฟพูดถึงคืออีนังมะลิใช่ไหมคะ”

“ถ้าจะ ‘หยาบ’ ขนาดนั้นก็กรุณาเรียกภรรยาผมว่า ‘นังหนูมะลิ’ จะดีกว่านะครับคุณนายพอร์ตแมน” วาจาที่ส่อแววถึงความเหินห่างระคนเจ้ายศเจ้าอย่างทำให้อีกฝ่ายหน้าม้าน และรู้ว่าเขากำลังของขึ้น

“เอ่อ…ขอโทษค่ะ อาลืมตัวไปหน่อย” นางเดือนแขยิ้มแหยๆ

“หยุดพล่าม แล้วพูดถึงเรื่องที่คุณอยากจะบอกผมมาซักที ก่อนจะไม่มีโอกาสได้พูด” คนที่ถนัดออกคำสั่งกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาไร้อารมณ์สิ้นดี

“เอ่อ…อาจะบอกว่าที่จริงแล้วลูกสาวของอาไม่ได้อยากหนีไปหรอกค่ะ และที่สำคัญคือเบลล่าไม่ได้คบกับผู้ชายหน้าไหนทั้งสิ้น เธอรักคุณคนเดียว” สิ่งที่ได้รับฟังทำให้วูล์ฟแค่นยิ้มหยัน ก่อนจะกอดอกเลิกคิ้ว

“ถ้าเบลล่ารักผมอย่างที่คุณว่าจริงๆ ทำไมเธอถึงหนีไปไม่ทราบ”

“ก็เพราะ เอ่อ…นังหนูมะลินั่นแหละค่ะ” นางเดือนแขเกือบหลุดปากเรียกมะลิร้อยแบบหยาบๆ ให้คนฟังได้ชักสีหน้าใส่อีกครา

“เมียผมมาเกี่ยวอะไรด้วย” เสียงเข้มจัดสวนกลับทันควัน

“แหม..คุณน่ะไม่รู้อะไร นัง…เอ่อ…นังหนูมะลิร้ายกาจกว่าที่คุณคิดไว้เยอะเลยล่ะค่ะ” สบโอกาสป้ามหาภัยก็ไม่พลาดที่จะลอยหน้าจีบปากจีบคอใส่ร้ายหลานสาวในไส้อย่างเต็มที่

“รีบพูดมาว่าเธอร้ายกาจยังไง ไม่ต้องอารัมภบทให้มากความ…มันน่ารำคาญ!” เสียงกระด้างเอ่ยดักทาง จนอีกฝ่ายต้องแอบเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ ผู้ชายคนนี้จองหองเสียเหลือเกิน

“ที่จริงแล้วนังหนูมะลิแอบรักคุณค่ะ เธอก็เลยมาร้องห่มร้องไห้ขอร้องอ้อนวอนเบลล่าว่าอย่าแต่งงานกับคุณเลย ลูกสาวอารักน้องมากจึงยอมเสียสละให้น้อง และตัดปัญหาที่คุณจะไม่ยอมแต่งงานกับนังหนูมะลิด้วยการหนีไปค่ะ” นางเดือนแขผูกเรื่องเป็นตุเป็นตะ พร้อมบีบน้ำตาออกมาให้สมจริง

ทีแรกก็ว่าลูกสาวหนีไปกับคนรัก มาคราวนี้กลับมากลับคำว่าลูกสาวหนีไปเพราะมะลิร้อย ฮึ…คำพูดของคนบ้านนี้มันคงเชื่อถือไม่ได้สินะ

วาจากลับกลอกของอีกฝ่ายทำให้อภิมหาเศรษฐีหนุ่มเหยียดยิ้มด้วยความสมเพช

“ลูกสาวคุณดูเป็นคนดีจังเลยเนอะ” เขาเอ่ยหน้าตาย ไม่มีแววซาบซึ้งกับการเสียสละของอิซาเบลล่าตามที่ได้รับฟังจากปากอีกฝ่ายแต่อย่างใด

“ใช่คะ เบลล่าเป็นคนดีมาก รักครอบครัว รักน้อง ถึงแม้อยากจะกลับมาหาคุณใจจะขาด แต่ก็ต้องข่มใจเอาไว้เพราะเห็นแก่ความสุขของน้อง” ได้ทีนางเดือนแขก็ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จอีกครา

“คุณมาเล่าละครน้ำเน่าให้ผมฟังหรือเปล่าเนี่ย” วูล์ฟเอ่ยเสียงแข็งๆ พลางหรี่ตามองใบหน้าที่เหี่ยวย่นไปตามกาลเวลาอย่างจับพิรุธ ถ้าอีกฝ่ายคิดจะมาหลอกเขาด้วยมุกตื้นๆ ล่ะก็ ขอบอกว่า…ฝันไปเถอะ! คนอย่างวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน ไม่ยอมให้ใครมาตบตาง่ายๆ หรอก

“เปล่านะคะ…เปล่า อาพูดความจริงทุกประการ ถ้าอาโกหกขอให้…” นางเดือนแขโบกไม้โบกมือปฏิเสธพัลวัน แต่ยังไม่ทันจะกล่าวให้จบประโยค เสียงห้าวกระด้างก็สวนขึ้นเสียก่อน

“พอๆ ไม่ต้องมาสาบาน เพราะช่วงนี้ไม่ใช่หน้าฝน หากคุณโกหกก็คงอีกนานกว่าฟ้าจะผ่ากบาลเอา” เขาดักทางอย่างรู้ทัน ทำเอาอีกฝ่ายนึกเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันในใจ ผู้ชายคนนี้ฉลาดเป็นกรดจนน่าหมั่นไส้

“เอ่อ…” อ้าปากยังไม่ทันไรก็โดนพ่อหนุ่มรุ่นลูกแต่ฝีปากกล้าตัดบทอีกครา

“ถ้าคุณจะพูดแค่นี้ ผมขอตัว” กล่าวจบวูล์ฟก็ก้าวฉับๆ จากไป โดยไม่แยแสว่าอีกฝ่ายจะคิดยังไง เขาไม่จำเป็นต้องรักษามารยาทกับคนมีอายุมากกว่าแต่ไม่น่านับถือเช่นนางเดือนแข

“นายครับ” ระหว่างที่กำลังเดินลิ่วไปยังบ้านพักคนงาน เสียงลูกน้องก็ดังขึ้นจากทางเบื้องหลัง ทำให้เขาจำต้องหยุดก้าวไปข้างหน้า แล้วหันมาหาผู้มาใหม่

“ไอ้บิลลี่ แกมาทำไมวะ” วูล์ฟถามเพราะก่อนมาเขาไม่ได้สั่งให้อีกฝ่ายติดตาม

“ผมเป็นห่วงนายก็เลยตามมาดูแลความปลอดภัยครับ” คนที่วิ่งตามหลังเจ้านายเอ่ยปนหอบนิดๆ

“เออ…แกมาก็ดีเหมือนกัน ให้คนไปสืบเรื่องที่เบลล่าหนีไปให้ฉันด่วน” ออกคำสั่งเสร็จวูล์ฟก็เล่าเรื่องที่นางเดือนแขเล่าให้เขาฟังเมื่อสักครู่นี้ให้คนสนิทฟังต่อ

“นายไม่เชื่อที่คุณเดือนแขพูดเหรอครับ” ทันทีที่ฟังจบบิลลี่ก็เอ่ยถาม

“ฉันโดนผู้หญิงที่คิดว่าไว้ใจได้มากที่สุดหักหลังหนีไปก่อนจะเข้าพิธีวิวาห์ แล้วแกยังจะคิดว่าฉันควรจะไว้ใจครอบครัวเฮงซวยนี่ได้อีกเหรอวะ”

“เอ่อ…ผมเข้าใจความรู้สึกของนายดีครับ แต่คุณเดือนแขจะโกหกไปทำไม ในเมื่อลูกสาวของเธอก็หายไปทั้งคน แถมนายยังเป็นบ่อเงินบ่อทองของบ้านหลังนี้ด้วย”

“ฉันสัมผัสได้ถึงความเสแสร้งตอนที่เขาพูดกับฉัน” สัญชาตญาณของวูล์ฟมักจะแรงกล้าแบบนี้เสมอ

“งั้นผมจะสั่งให้คนของเราจัดการตามที่นายต้องการทันทีเลยครับ”

“อืม…แกจะใช้วิธีไหนก็ช่าง แต่ฉันจะต้องได้รู้ความจริงภายในเช้าวันพรุ่งนี้”

“รับทราบครับนาย” บิลลี่ค้อมหัวให้ ก่อนจะหันหลังเดินจากมา ส่วนผู้เป็นนายก็ก้าวยาวๆ จนเกือบเป็นวิ่งไปทางบ้านพักคนงาน อย่างที่ตั้งใจไว้ในคราแรก

ปัง!

เสียงถีบประตูให้เปิดอ้าซ่า และปิดลงด้วยเท้าแกร่งในวินาทีถัดมา ดังสนั่นพอๆ กัน จนประตูเจ้ากรรมแทบพังครืนลงมาต่อหน้าต่อตา จอมโอหังผู้ไร้ความอดทนไม่เสียเวลาเคาะประตูให้เหนื่อยเปล่า มาถึงเขาก็กระทำการอุกอาจเยี่ยงคนอำนาจบาตรใหญ่ทันที

“คุณวูล์ฟ!” คนที่ตั้งใจว่าจะไปอาบน้ำอุทานตาโต ผ้าขนหนูในมือร่วงผล็อยไปกองอยู่แทบเท้า เธอไม่น่ากลับมาที่นี่เลย ถ้าไปขออาศัยที่บ้านญาติของเพื่อนสนิทเหมือนที่คิดไว้ในตอนแรกเขาก็คงจะตามหาไม่พบ

“ใช่! วูล์ฟ แอนเดอร์ตัน ผัวเธอยังไงล่ะ” น้ำเสียงดุดันโพล่งขึ้นทันควัน

“หยาบคาย!” สาวน้อยแผดเสียงใส่ด้วยความลืมตัว

“หยาบคายที่ไหน เราแต่งงานกันแล้ว ฉะนั้นเรียกว่าผัวเมียไม่ผิด ฉันเป็นผัว ส่วนเธอก็เป็นเมียไอ้คนหล่อแถมยังลีลาเด็ดคนนี้…ถูกมะ” วูล์ฟลอยหน้าต่อปากต่อคำอย่างกวนๆ

“คนบ้า!” เธอแหวลั่นอย่างอดใจไม่ไหว เขามันจอมกวนประสาทขนานแท้

“คนบ้าที่เป็น ‘ผัว’ เธอน่ะสิ” พ่อเจ้าประคุณสวนกลับหน้าตาย

“ฮึ่ย…คำก็ผัว สองคำก็ผัว” คนขี้อายบ่นอุบ ใบหน้าสวยหวานเห่อร้อน ทำเอาวูล์ฟถึงกับอมยิ้มด้วยความชอบใจ พับผ่าสิวะ! เด็กทำอะไรก็ดูน่ารักน่าฟัดไปหมด คนที่กำลังคลั่งเมียเด็กคำรามลั่นในอก

“หรือจะเถียงว่าฉันไม่ใช่ผัวเธอ!” ตัวร้ายทำเป็นขึ้นเสียงข่มให้เมียหงอ

“ชิ…ไม่เถียงก็ได้” เธอย่นจมูกใส่ ก่อนจะเม้มปากแน่น

“จะอาบน้ำเหรอ…อาบให้ผัวด้วยสิ” พ่อราชาหมาป่าผู้หิวโซมองผ้าขนหนูสลับกับหน้าเมียตาวาวๆ ก่อนจะเอ่ยออกมา พร้อมเดินย่างสามขุมเข้าหาเหยื่อเนื้อหวาน

“มะ…ไม่ ฉันเปลี่ยนใจไม่อาบแล้ว” มะลิร้อยละล่ำละลักปฏิเสธหน้าตื่นๆ พลางถอยหลังกรูด

“ถ้าไม่อาบ ก็มาทำหน้าที่เมียให้ผัวเธอหาย ‘อยาก’ ซะดีๆ” จอมหื่นเริ่มออกแนวเผด็จการ ทำเอาคนฟังถึงกับตาเหลือก ขนลุกซู่ตลอดร่าง

“อย่าให้ฉันทำอะไรแบบนั้นเลยนะคะ ได้โปรดเถอะ” นางซินตัวน้อยส่ายหน้าวิงวอนเสียงสั่น

“ไม่ต้องมาทำเป็นน่าสงสาร และห้ามบีบน้ำตา เพราะฉันรู้หมดแล้วว่าเธอน่ะมันเด็กใจแตกจอมมารยา คิดจะส่งเสริมให้อิซาเบลล่าหนีไปเพราะอยากแต่งงานกับฉันแทน ถ้าอยากมีผัวจนตัวสั่นขนาดนั้นก็มาสิ…ผัวที่เธออยากได้นักอยากได้หนาอยู่นี่แล้วไงแม่ตัวดี”

เขาเอ่ยขณะที่ดวงตาคมกริบลอบจับสังเกตถึงความผิดปกติที่จะส่อออกมาทางแววตาของอีกฝ่าย เพราะเขามั่นใจว่าดวงตาของเด็กสาวผู้อ่อนต่อโลกจะไม่เสแสร้งแต่อย่างใด

แทนที่จะตะล่อมเอาความจริงจากภรรยาสาวน้อยดีๆ วูล์ฟกลับเลือกที่จะใช้วาจาหยามหยัน เพราะกลัวเสียศักดิ์ศรี จอมเย่อหยิ่งอย่างเขาทำได้มากสุดก็แค่การหยั่งเชิงดูท่าทีชนิดขวานผ่าซากแบบนี้แหละ

“คะ….ใครบอกคุณแบบนั้นคะ” นางซินตัวน้อยถามเสียงสะท้าน

ท่าทางหน้าซีดๆ ของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียทำให้อภิมหาเศรษฐีหนุ่มแค่นยิ้ม พลางคิดไตร่ตรองในหัวสมองอันฉลาดหลักแหลม ว่าอาการแบบนี้ ถ้าแม่คุณไม่กลัวเขาจนขี้หดตดหาย เธอก็คงเป็นอย่างที่นางเดือนแขเล่าให้เขาฟัง…มีสองอย่างเท่านั้นแหละ

“ก็ป้าของเธอยังไงล่ะ” คนฟังนึกอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ ให้แก่โชคชะตาอันเลวร้าย เธอถูกกล่าวหาอย่างหน้าด้านๆ จากผู้เป็นป้าแท้ๆ ของตัวเอง

“ฉันไม่ได้ส่งเสริมให้พี่เบลล่าหนี และฉันก็ไม่เคยคิดอาจเอื้อมที่จะแต่งงานกับคุณด้วย ไม่เลยจริงๆ” เจ้าของเสียงเครือเอ่ยตอบโต้ พร้อมส่ายหน้าเบาๆ

“แต่งไม่แต่งเธอก็ได้เป็นคุณนายแอนเดอร์ตันสมใจอยากแล้วนี่” น้ำเสียงกระด้างว่าอย่างหยันๆ

“ในเมื่อคุณปักใจเชื่ออย่างนั้นฉันก็จนปัญญาที่จะอธิบาย…ขอตัวนะคะ” กล่าวจบสาวน้อยก็รีบหันหลังให้เขาทันควัน เพราะกลัวว่าหยาดน้ำตาจะไหลออกมาประจานความอ่อนแอที่อัดแน่นอยู่ในอก

“หยุดอยู่ตรงนั้น! ถ้าเธอกล้าก้าวไปข้างหน้าแม้แต่ก้าวเดียว เธอโดนหนักแน่แม่หนูสกปรก” วูล์ฟตวาดกร้าวออกคำสั่งด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่าน เพราะไม่เคยมีมนุษย์หน้าไหนกล้าเดินหนีเขาทั้งที่ยังพูดกันไม่จบแบบนี้มาก่อน ยัยเด็กบ้านี่กำลังท้าทายความอดทนของเขา!

“คุณยังต้องการอะไรจากแม่หนูสกปรกอย่างฉันอีกคะ” หลังจากหยุดยืนนิ่งตามคำบัญชาของจอมเผด็จการ เธอก็เอ่ยถาม พร้อมรวบรวมความกล้าหันกลับมาเชิดหน้าใส่คนใจยักษ์ ทั้งที่หัวตาร้อนผ่าวเกือบจะปล่อยโฮอยู่รอมร่อ

“ฉันต้องการให้เธอทำหน้าที่เมีย…เดี๋ยวนี้!”

คำตอบที่หลุดออกมาจากปากหยักทำให้คนฟังตัวแข็งทื่อ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง โลกทั้งใบพลันหยุดหมุนไปชั่วขณะ เมื่อคืนนี้เขาก็เรียกคู่ขาคนสวยมาปรนเปรอสวาทถึงห้องจนร้องครางดังลั่น แล้วทำไมพ่อเจ้าประคุณถึงได้มาเรียกร้องเอากับเธออีก คนบ้า…เขามันมักมาก ตาแก่ตัณหาจัด!

ถึงแม้ตื่นมาเธอจะพบว่าอีกฝ่ายมานอนกกกอดแนบแน่นประหนึ่งกลัวจะหนีหายก็เถอะ แต่ยังไงคนหื่นอย่างเขาก็ไม่สมควรมายุ่งกับเธออยู่ดี กินแม่นั่นมาทั้งคืนแล้วนี่จะมาวุ่นวายกับเธออีกทำไม

มะลิร้อยเอาแต่ยืนนิ่งหมกมุ่นอยู่กับความคิดของตัวเอง จนไม่รู้ว่าสามีจอมวายร้ายได้ขยับกายทรงพลังถอยห่าง พร้อมทั้งจัดการถอดเสื้อออก ก่อนจะกระโดดขึ้นไปครอบครองเตียงของเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“เอ้า…มาทำหน้าที่เมียซักทีสิแม่คุณ” พ่อคนความอดทนต่ำเริ่มเร่งเร้าอย่างเอาแต่ใจ และน้ำเสียงเข้มจัดนั้นก็ทำให้ร่างอ้อนแอ้นสะดุ้งเฮือก หลุดออกจากภวังค์ได้อย่างชะงัด

“คะ…คุณ” ทันทีที่ได้เห็นสภาพของสามีสาวน้อยก็ครางแผ่ว ก่อนจะหลุบเปลือกตาและก้มหน้าแดงซ่าน หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ โอยยย…ยัยมะลิเอ๊ยเธอเสร็จเขาแน่งานนี้