บทที่1 ความสัมพันธ์ยังเหมือนเดิม

เช้าวันใหม่

ภายในห้องนอนของคอนโดหรูย่านใจกลางเมืองหลวงเผยให้เห็นร่างของสองหนุ่มสาวที่กำลังนอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียง

สภาพของทั้งสองเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าเพราะเมื่อคืนเพิ่งผ่านศึกเร่าร้อนบนเตียงมาอย่างหนักหน่วง

ร่างสูงภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ค่อย ๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเมื่อถูกแสงแดดที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างสีขาวเข้ามากระทบเปลือกตา

"อ่า.." เขาส่งเสียงครางในลำคอเบา ๆ พลางยกมือขึ้นกุมขมับ พยายามปรือตาที่หนักอึ้งขึ้นมาด้วยอาการมึน ๆ คิ้วเข้มพลันขมวดเป็นปมเมื่อเห็นเพดานที่ไม่คุ้นตาเอาเสียเลย

ดวงตาคมกระพริบปริบ ๆ สองสามครั้งไล่อาการพร่าเบลอออก ก่อนจะเลื่อนหน้ามองบางสิ่งบางอย่างที่เริ่มขยับขยุกขยิกข้างตัว

"ส้ม!"

ดวงตาคมเบิกกว้างด้วยความตกใจครั้นเห็นใบหน้าของเพื่อนสาวอย่างส้ม ที่สำคัญเธอยังนอนอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า เขาถึงกับกลืนน้ำลายลงคอดังอึกค่อย ๆ ไล่สายตาลงมองร่างกายตัวเองด้วยหัวใจลุ้นระทึก

รูม่านตายิ่งขยายมากกว่าเดิมเมื่อเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเอง ได้แต่สบถในใจซ้ำ ๆ ว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้นทำไมเขากับเพื่อนสาวถึงได้มาอยู่ในสภาพแบบนี้

ที่แน่ ๆ คือเมื่อคืนเขากับเพื่อนสาวคงไม่ใช่แค่นอนแก้ผ้ากันเฉย ๆ แน่นอน

พยายามทบทวนเรื่องราวเมื่อคืน ทว่าไม่ว่าพยายามคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก จำได้แค่ว่าเมื่อคืนเขาซื้อเหล้ามานั่งดื่มกับเพื่อนสาวที่คอนโดของเธอ จากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย

ยิ่งไปกว่านั้นหากเพื่อนสาวตื่นขึ้นมาจะเป็นยังไง เธอกับเขาจะสามารถมองหน้ากันติดไหม เธอจะโกรธเขาจนตัดความเป็นเพื่อนเลยไหม หรือจะเอายังไงเขาไม่สามารถเดาได้เลย

ได้แต่ภาวนาขอให้เพื่อนสาวยังเป็นเช่นเดิมกับเขา เป็นเพื่อนสนิทที่รักกันเหมือนเดิม

หัวใจดวงแกร่งสั่นไหวราวกับกองชุดวินาทีที่คนข้างกายค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ลุ้นจนลืมหายใจไปชั่วขณะ

จากนิสัยเพื่อนสาวแล้วไม่โดนหมัดก็ต้องโดนด่าแน่ ๆ เขาเชื่อแบบนั้น ทว่าเหมือนกับครั้งนี้เขาจะคิดผิดเพื่อนสาวยังคงมีท่าทีเรียบนิ่งทั้งที่ลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าเขาแล้ว

เรียบนิ่งจนเขาแอบหวั่นใจว่าเธอจะมาไม้ไหน หรือยังไม่สร่างดี

"เมื่อคืนเรา.." เขาต้องรวบรวมความกล้าอย่างหนักเปล่งเสียงเอ่ยออกไปติด ๆ ขัด ๆ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรมาก เพื่อนสาวก็เอ่ยแทรกขึ้นเสียก่อน "ส้มจำไม่ได้หรอกว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่เอาเป็นว่าไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแล้วกัน"

ส้มเอ่ยเพื่อตัดปัญหาเธอทำเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งที่ในใจเจ็บปวดอย่างหนัก จิกเล็บลงบนอุ้งมือตัวเองแน่นข่มความรู้สึกมากมายเอาไว้เพราะไม่อยากเสียเพื่อนชายไป

และความจริงเธอก็จำเรื่องเมื่อคืนได้ทุกอย่าง จำทุกสัมผัสของเขาได้ จำความรู้สึกในช่วงเวลานั้นได้ดี

เมื่อคืนเพื่อนชายกลืนกินเธออย่างหนักหน่วงเสร็จรอบแรกที่โซฟาก็พาเธอเข้ามาต่อในห้องนอนอีกไม่รู้กี่รอบ ทว่าพูดไปแล้วจะเกิดประโยชน์อะไรกันเมื่ออยู่เต็มอกว่าเขารักใคร เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันก็เป็นแค่ความผิดพลาดเท่านั้น

"ส้มไม่โกรธแบงค์ใช่ไหม เรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมใช่ไหม" ถึงเพื่อนสาวจะบอกแบบนั้นแบงค์ก็ยังอยากถามย้ำให้แน่ใจกลัวความสัมพันธ์อันดีที่มีมายาวนานหลายปีจบลง

"อืม.." ส้มฝืนระบายยิ้มให้เพื่อนชายบาง ๆ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นนั่งรวบผ้ามาห่อตัวไว้โดยไม่สนใจเพื่อนชายที่นอนล่อนจ้อนอยู่สักนิด

"เฮ้ย! ส้ม" แบงค์ถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งเอามือปิดของสงวนไว้ด้วยความเร็วต่อให้เป็นผู้ชายเขา และต่อให้ส้มเป็นเพื่อนสนิทเขาก็อายเป็นเหมือนกัน ซึ่งส้มไม่ได้สนใจรีบพาตัวลงจากเตียงเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

ทันทีที่ปิดประตูห้องน้ำลงเธอก็ทิ้งตัวพิงประตูหลับตาลงด้วยสมองที่หนักอึ้ง และความรู้สึกมากมายที่มันท่วมล้นอยู่ในอก

"ส้มแบงค์กลับแล้วนะ พอดีมีเคสด่วนเข้ามา"

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เธอยืนหลับตาจมอยู่กับความคิดตัวเองกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้นตามด้วยเสียงของเพื่อนชาย พยายามสะกดกลั้นน้ำเสียงไม่ให้สั่นเครือตอบไป "โอเค ๆ"

สิ้นเสียงตอบของเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินห่างออกไป ก่อนจะได้ยินเสียงเปิด และปิดประตูแสดงว่าเพื่อนชายออกไปจากห้องแล้ว

เธอจึงออกจากห้องน้ำเดินไปหย่อนก้นนั่งบนเตียง ขอบตาที่ร้อนผ่าวพลันมีน้ำสีใสรินไหลออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นประดับมุมปากหยักอย่างนึกตลกในความหวังโง่ ๆ ของตัวเอง

เธอหวังว่าเมื่อตื่นขึ้นมาจะได้ยินคำว่าขอรับผิดชอบจากเพื่อนชาย จะได้ยินคำพูดที่มากกว่านี้ ดูเหมือนเธอจะหวังอะไรเกินตัว

ความจริงเธอก็แค่อยากได้ยินมันเฉย ๆ ไม่ได้ต้องการให้เขามารับผิดชอบหรอก

เธอไม่อยากได้ความรับผิดชอบจากคนไม่มีใจ ขอเลือกรักษาความสัมพันธ์อันดีในแบบเพื่อนต่อไปดีกว่าแม้ลึก ๆ ในใจของเธอจะไม่ได้คิดแบบนั้นก็ตาม