5 - คิดถูกหรือคิดผิดกันแน่เนี่ย

“ปกติของมันแหละ มันหื่นกับบางคนเท่านั้นแหละ หนูอย่ากลัวมันเลย มันแค่หยอกน่ะเมื่อกี้”

“แค่หยอก? แต่หนูว่าถ้าคุณพ่อมาช้า หนูอาจจะ...” เธอหยุดพูดแล้วก็มองไปยังดอกไม้ในสวนเมื่อไม่กล้าพูดออกมา

“อย่าไปถือสามันเลย ว่าแต่แม่หนูรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลไหน ทำไมไม่ย้ายมาที่โรงพยาบาลของไอ้ต่อล่ะ มันเป็นผู้บริหารและเป็นเจ้าของน่ะนั่น คือมันรวยมากเลยนะหนูนิดา หนูควรเรียกเงินจากมันเยอะๆ”

‘นี่ท่านเป็นพ่อประเภทไหนเนี่ย ถึงได้พูดให้คนอื่นเรียกเอาเงินลูกชายตัวเองเยอะๆ แถมยังอวดความรวยลูกชายอีก แล้วก็พูดได้หน้ายิ้มเหมือนกับว่าเป็นเรื่องปกติ’ มานิดาพึมพำในใจและมองใบหน้าที่ยิ้มของท่าน

“คือว่า...หนูขอแค่ค่ารักษาแม่ก็พอค่ะ”

“อือ...ได้ไงหนูนิดา เรียกเงินมันเยอะๆ เถอะเชื่อพ่อ ไอ้ต่อมันเปย์หนักด้วยนะถ้าเรื่องผู้หญิง มันน่ะเที่ยวหญิงปีๆ นึงหมดไปเยอะมาก แถมเลี้ยงอีหนูเยอะสุดๆ แต่ดีหน่อยที่มันไม่กินพยาบาลหรือหมอในใต้ปกครอง มันกินข้างนอก อันนี้พ่อชื่นชมมัน” นี่แหละดีเอ็นเอของเขาที่ถ่ายทอดไปยังลุกชายแบบไม่ต้องสงสัยเลยว่าภพธรได้ใครมาและเขาก็แสนจะภูมิใจในตัวลูกชายคนนี้

“ไม่ดีกว่าค่ะ หนูขอแค่นี้พอ อีกอย่างหนูไม่อยากเป็นอีหนูของหมอต่อด้วย” เธอบอกท่าน

“มักน้อยแท้เด็กน้อย แต่แปลก...หนูไม่สนใจลูกชายพ่อเลยเหรอ มันออกจะหล่อลากไส้ขนาดนั้น แต่ก็น้อยกว่าพ่อนิดนึงแหละ ลูกจะมาหล่อกว่าพ่อได้ยังไงเนาะหนูนิดา” ท้ายประโยคไม่วายชมตัวเอง และก็อยากจะหัวเราะดังๆ ยังมีอีกเหรอผู้หญิงที่ไม่สนใจเงินทองของลูกชายเขาและหน้าหล่อๆ ของภพธร

“หนูจะเอาเฉพาะที่หนูคิดว่าเงินนั้นมันสมควรเป็นของหนู ไม่เลยค่ะ หนูไม่สนใจลูกชายคุณพ่อเลย” เธอบอกท่าน แต่ก็หลบสายตาที่จ้องมองมา

“อือ...เดี๋ยวพ่อพาไปดูสระว่ายน้ำดีกว่านะ” พยักหน้ารับรู้ สายตาเสือแก่อย่างภวัตมีเหรอจะมองไม่ออกว่ามานิดาเองก็สนใจลูกชายเขาเหมือนกันแหละ

“ค่ะ”

แล้วทั้งสองก็เดินตามกันออกไปจากสวนดอกไม้ตรงไปยังสระว่ายน้ำที่อยู่ติดกับตัวบ้านอีกมุม

เป็นนานกว่าจะดับอารมณ์ร้อนของตัวเองได้ ก็เจ้าเครื่องมือแพทย์ส่วนตัวของเขาน่ะสิไม่ยอมสงบนิ่งง่ายๆ จนต้องได้เพิ่มนิ้วนางทั้งห้า เพราะพ่อของเขาเลยทีเดียว ที่ทำให้เขาเลือกใช้วิธีน่าสมเพชแบบนี้ เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่เรียบร้อยเป็นชุดลำลองสำหรับอยู่บ้านก็เดินลงมาข้างล่าง แต่พอเข้ามาในห้องนั่งเล่นก็เห็นพ่อนั่งขาไขว่ห้างดื่มน้ำชาสบายใจอยู่คนเดียว

“มานิดาไปไหนครับพ่อ”

“กลับแล้ว”

“หา! กลับ พ่อปล่อยให้เธอกลับได้ยังไง”

“ไอ้ลูกเวร มึงจะเสียงดังใส่กูทำไมวะ”

“ขอโทษครับพ่อ แล้วพ่อปล่อยเด็กนั่นกลับทำไมครับ แล้วผมจะทำหลานให้พ่อยังไงทีนี้” เขานั่งลงแล้วแย่งแก้วชาของพ่อมาดื่ม

“มึงน่ะใจร้อน เด็กมันตื่นกลัว มึงหัดใจเย็นๆ หน่อยสิ หนูนิดาเธอเป็นเด็กดีนะ กตัญญูด้วยแถมน่ารักพ่อชอบ ไม่คิดจะเอามาเป็นสะใภ้ให้พ่อหน่อยเหรอ”

“พอเลยพ่อ แค่หลานก็พอ ผมไม่อยากติดคุก ไม่อยากมีบ่วงติดตัว อีกอย่างพ่อก็รู้คนอย่างหมอต่อกินผู้หญิงซ้ำที่ไหนกัน”

หึหึ

“พ่อจะคอยดู”

“ว่าแต่พ่อให้เธอกลับได้ยังไง แล้วกับไปนานรึยังครับ”

“ก่อนหน้าแกจะลงมาสิบนาทีมั้ง ถ้าไม่ให้กลับแล้วจะให้เธอเอาเสื้อผ้าที่ไหนใส่ พ่อให้หนูนิดาไปเก็บเสื้อผ้า” พูดพร้อมกับกดกิ่งเรียกเด็กรับใช้ให้เข้ามาหา เพราะตอนนี้น้ำชาของเขาหมดแล้ว ถูกลูกชายแย่งกินไปหมดแล้ว

“แล้วเธอจะมาไหมครับคืนนี้”

“ไม่ พ่อให้หนูนิดามาอาทิตย์หน้า ให้หนูนิดาไปอยู่ดูแลแม่ก่อน เธอคงอยากดูแลแม่หลังผ่าตัดเสร็จน่ะ”

“พ่อแกล้งผมใช่ไหมเนี่ย”

“จะแกล้งทำไม กูก็อยากมีหลานเหมือนกัน”

“อมพระมาพูดผมก็ไม่เชื่อพ่อ นี่ใคร?” ถามพร้อมกับชี้มือเข้าหาตัวเอง

“ก็ลูกกูไง”

“ใช่ไหม นี่หมอต่อลูกพ่อนะครับ อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าพ่อแกล้งผม”

“เถอะน่า...มึงก็ให้เด็กมันปรับตัวหน่อย เด็กมันยังไร้เดียงสา เอะอะพามาใช้เครื่องมือแพทย์ส่วนตัวที่บ้านตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันมีที่ไหน เป็นกูก็กลัวมึงไอ้ต่อ” พ่อของเขาพูดพร้อมกับบอกเด็กที่เข้ามาให้ชงชามาให้ตัวเองใหม่อีกแก้วและชงมาให้ลูกชายของเขาด้วย

“ก็เห็นแล้วมันขึ้น”

“ขึ้นแล้วลงยังวะ”

“เพราะพ่อเลยทำให้ผมต้องพึ่งนี่” พูดพร้อมกับยกมือตัวเองขึ้นให้พ่อดู

ฮ่าๆๆ

“ก็มึงอยากทำให้กูหมั่นไส้เอง ว่าแต่คืนนี้ไปอ่างกับพ่อไหมไอ้ต่อ”

“ไปก็ดีนะครับ ต่อหิวพอดี วันนี้อดกินไปแล้วทีนึง”

“หึหึ...แล้วนี่อย่ารุกหนูนิดาให้มากนัก เธอกลัว พ่อสงสาร อีกอย่างคนดีๆ แบบหนูนิดาไม่น่ามาเจอมึงเลยไอ้ต่อ ไม่รู้ผีห่าเทวดาตนไหนผลักให้มาเจอมึง”

“โชคดีของเธอแหละพ่อที่มาเจอลูกพ่อ ลูกพ่อทั้งหล่อ รวย ครบเครื่อง มีเสน่ห์ที่สาวๆ เห็นต้องหลง”

“แต่ไม่ใช่กับหนูนิดา” ภวัตเบรกความคิดลูกชายทันที

“พ่อขัดต่อ ว่าแต่จะไปกี่โมงครับ” เมื่อมองดูนาฬิกาที่ข้อมือแล้วเห็นว่าเพิ่งจะห้าโมงเย็นเอง

“สักสามทุ่มเป็นไงไอ้ต่อ พ่อจะขึ้นไปนอนพักผ่อนเอาแรงสักหน่อย”

“งั้นผมจะเข้าไปโรงพยาบาลสักหน่อย ไปติดตามการผ่าตัดของแม่มานิดาสักหน่อย เจอกันที่อ่างเลยนะครับพ่อ”

“อือ...ไปเถอะ ไปดูให้แน่ใจเถอะ เด็กนั่นไม่หนีแกไปไหนหรอกไอ้ต่อ”

“เชื่อได้ที่ไหนล่ะพ่อ ก็ตอนนี้แม่ของเธอก็ผ่าตัดแล้ว ถึงจะยังไม่เสร็จก็เถอะ แต่ก็ได้เข้าห้องผ่าตัดไปแล้ว”

“ไปๆ จะไปไหนก็รีบไป พ่อรำคาญมึงไอ้ต่อ”

“ครับผม เดี๋ยวผมขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อน” แล้วร่างสูงใหญ่ก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องนั่งเล่นทันทีเมื่อพูดจบ ส่วนภวัตเองก็ลุกขึ้นเดินตามลูกชายไป เพื่อจะขึ้นไปนอนพักผ่อนบนห้องนอนส่วนตัวตัวเอง