อุ้มรักมลทินรักเพื่อนสนิท

ตอนที่ 1

การ์ดแต่งงาน

ความรู้สึกบางอย่างเข้าปกคลุมหัวใจของ ลักษิกาเมื่อดวงตาเศร้านั้นจับจ้องอยู่บนหน้าจอสมาร์ทโฟน หญิงสาวไม่รู้ว่าจะจัดการกับความรู้สึกนี้อย่างไรดี เธอพยายามแล้ว พยายามที่จะไม่ถลำลึก แต่หัวใจก็ดื้อรั้นไม่ยอมฟังความคิด

ลักษิกาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ เอนกายพิงโซฟาถอนหายใจยาวออกมา ดวงตาของเธอว่างเปล่ากำลังเหม่อมองเพดานสีขาวที่ดูสะอาดตา

ผ่านมาเป็นเวลานานหลายชั่วโมงที่เธอเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง แม้ว่าวันนี้จะมีญาติจากต่างจังหวัดมาเยี่ยมเยียน แต่เธอก็ยอมเสียมารยาทไม่ได้ออกไปพบปะทักทาย

ลักษิกาอ้างว่าตัวเองป่วย โดยหวังว่าจะสามารถเก็บตัวอยู่ในห้องได้โดยไม่มีใครสงสัย

ข้อความยังคงดังกระหน่ำ เป็นเวลานานกว่าครึ่งชั่วโมงในที่สุดเสียงนั้นก็ค่อยๆซาลง หญิงสาวเลื่อนสายตามองหน้าจอโทรศัพท์ ฝืนใจหยิบขึ้นมาเปิดอ่านข้อความในกลุ่มแชทอีกครั้ง

ทุกคนต่างพากันแสดงความยินดีกับเรื่องที่เกิดขึ้น หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะร่วมยินดีจากใจจริง ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว เธอไม่สามารถยิ้มให้กับเรื่องราวดีๆนี้ได้

การ์ดแต่งงานถูกสแกนส่งเข้ามาในกลุ่มเเชท หญิงสาวนั่งมองนิ่งเนิ่นนานเหมือนโลกรอบตัวกำลังหยุดหมุน เธอพยายามอ่านชื่อเจ้าบ่าวเจ้าสาวซ้ำไปซ้ำมาเพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้ตาฝาด ทุกอย่างคือ ความจริง

ลักษิกาสูดลมหายใจลึก แล้วค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมาอย่างช้าๆ เธอรู้สึกดำดิ่งลงเรื่อยๆ เมื่ออ่านข้อความของเพื่อนๆ ที่ส่งเข้ามาในกลุ่มแชทอย่างไม่ขาดสาย

เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองถูกกีดกันออกจากเรื่องราวดีๆ ในขณะที่ทุกคนมีความสุขกับสิ่งที่เกิดขึ้น มีเพียงเธอเท่านั้นที่จมอยู่ในความมืดมน

หญิงสาวตัดสินใจปิดโทรศัพท์ พักสายตา เธอไม่เข้าใจว่าทำไมความรู้สึกมันถึงได้ฉายชัดในวันที่ทุกอย่างสายไปแล้ว

ลักษิกาอยากย้อนเวลาไปแก้ไขทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเคยผิดพลาดไป อยากย้อนเวลาไปเพื่อพาตัวเองหลีกหนีจากผู้ชายคนนั้น

หญิงสาวลืมตาขึ้นอย่างช้าๆก่อนที่เธอจะความพยายามในการพาตัวเองออกมานอกห้องนอนเมื่อรู้สึกว่าเสียงข้างนอกนั้นค่อยๆซาลง เธอแง้มประตูออกเล็กน้อยใช้สายตาส่องไปด้านนอก เมื่อเห็นว่าไม่มีใครแล้วจึงตัดสินใจเดินออกมาและตรงไปที่ตู้เย็น

เมื่อน้ำเย็นๆไหลผ่านคอก็รู้สึกดีขึ้น ลักษิกาถอนหายใจอีกครั้ง ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้นับว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันนี้

ความจริงแล้วเธอได้ยินข่าวลือเรื่องวรกรกับ วิกานดามาสักพักแล้ว แต่เพราะไม่เคยเห็นว่าทั้งสองใกล้ชิดสนิทสนม เธอจึงไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้คิดว่าทั้งสองมีเเพลนที่จะแต่งงานกัน

ในช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอตกอยู่ในวังวนบางอย่าง ที่ไม่สามารถพาตัวเองหลีกหนีออกไปได้ ลักษิการู้สึกทุกข์ทรมานใจ แต่เธอทำอะไรมากไม่ได้นอกจากอดทน