อุ้มรักท่านประธาน+อุ้มรักบอสเถื่อน

บทย่อ

“โรเจอร์ พีเดอร์ซัน” เป็นนักธุรกิจหนุ่มเลือดร้อนไฟแรง “ใบข้าว” เป็นเพียงเด็กกำพร้าธรรมดาที่บังเอิญถูกใจบอสหนุ่ม และเขาก็ยื่นเสนองาน “นางบำเรอ” ให้เธอจากที่เป็นเพียงแค่แม่บ้านธรรมดาเพิ่มอีกหนึ่งหน้าที่ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อ “บอสหลงรักนางบำเรอคนสวย” ++++++++++++ “ป้อนหน่อยนะ วันนี้เหนื่อยมากเบบี้” “งั้นก็ปล่อยฉันก่อนนะคะบอส แล้วไปนั่งนะคะถ้าจะให้ป้อน” “ไปนั่งด้วยกันสิ เธอก็นั่งบนตักฉันและตักป้อนฉันคำ เธอคำ” แล้วก็กอดบังคับเธอเดินไปยังเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกลแล้วตัวเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้โดยที่กอดอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตักตัวเอง “ฉันว่า...” ยังพูดไม่ทันจบความเสียงทุ้มห้าวก็แทรกขึ้น “อือ อย่าขัดใจผมสิเบบี้ วันนี้ตามใจผมหน่อยนะ ผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” ซุกหน้าไปกับอกของคนที่นั่งเบี่ยงบนตักหนาตัวเอง “ก็ได้ค่ะ” แล้วมือเล็กก็ยื่นไปหยิบช้อนส้อมตักผัดไทยกุ้งสดมาป้อนบอสหนุ่ม “อืม อร่อย” เมื่อคำแรกเข้าปากเขาก็ชมคนตัวเล็กบนตักและก็แย่งช้อนส้อมในมือเล็กมาตักป้อนหญิงสาวคืนบ้าง “ชักอยากไปกินอาหารไทยที่เมืองไทยแล้วสิเดซี่ คุณจะกลับเมืองไทยตอนไหนนะ ให้ผมไปส่งนะ” “อีกสามเดือนกว่าค่ะ” พร้อมจับช้อนส้อมในมือเขามาตักป้อนเขาอีกคำเมื่อตัวเองเคี้ยวกลืนหมดแล้ว “อือ แล้วจะกลับมาที่นี้อีกไหม” เขาถามเธอพร้อมกับอ้าปากกินผัดไทยกุ้งสดที่ใบข้าวตักป้อน “ไม่แล้วค่ะ ฉันต้องทำงานใช้ทุนของรัฐบาล” “ถ้าผมใช้หนี้ให้คุณล่ะ แล้วคุณก็มาอยู่กับผมที่นี่” “ในฐานะอะไรคะ? ให้ฉันมาอยู่ด้วยในฐานะอะไรคะ? ” ถามย้ำเพราะอยากรู้เหมือนกันว่าสถานะของเธอสำหรับเขาแล้วยังคงเป็นเพียง ‘นางบำเรอ’ เหมือนเดิมรึเปล่า **อุ้มรักบอสเถื่อน "อาชา" ประธานจอมเจ้าเล่ห์ ส่วน "พอใจ" เป็นผู้ช่วยเลขาจอมพยศ ****** “จะหนีไปไหน” อาชารีบจอดรถดับเครื่องยนต์แล้วเปิดประตูลงมาถามพร้อมกระชากดึงกระเป๋าเดินทางในมือเธอมาถือไว้ทันที “กลับบ้าน” พอใจตอบสั้นๆ แล้วยื่นมือไปหมายจะแย่งกระเป๋าเดินทางตัวเองกลับมา “งั้นก็ไปด้วยกัน บ้านเธอคือบ้านฉันเท่านั้นทูนหัว บอกแล้วไงว่าเธอเป็นเมียฉันพอใจ” พูดจบก็กระชากดึงร่างเล็กเข้ามาปะทะอกแกร่งตัวเองแล้วก็ปล่อยมือจากกระเป๋าเดินทางมารั้งท้ายทอยเธอให้แหงนเงยขึ้นแล้วบดกระแทกจูบปากอวบอิ่มแสนหวานของคนดื้อทันที “อ่ะ อื้อ” มือเล็กทุบตีอกแกร่งคนตัวโตพร้อมกับพยายามบิดเบือนหน้าหนีแต่ก็ยากเหลือเกินเมื่อแรงเขาเยอะกว่า “อ่า เห็นไหมเธอคือของฉันพอใจ ไปกับฉัน” อาชาถอนจูบออกมาเอ่ยย้ำให้คนดื้อจำใส่ใจว่าเขาคือใครและหล่อนคือใครก่อนจะดึงลากเดินเธอไปทางฝั่งนั่งข้างคนขับแล้วเปิดประตูยัดเธอเข้าไปและเปิดประตูหลังโยนกระเป๋าเดินทางเธอตามไปด้วย “อย่าคิดแม้แต่จะหนี ฉันรู้ว่าบ้านเธออยู่ไหนฉันตามถึงที่แน่” เขาขู่หล่อนเมื่อเห็นว่าเธอทำท่าจะเปิดประตูรถหนี และมันได้ผล ******* “ไม่คิดจะถามเหรอว่าฉันจะพาไปไหน?” เขาถามเธอเสียงเข้ม “ไม่ค่ะ” เธอตอบกลับสั้นๆ “ว่าง่ายดีนี่ แล้วเมื่อกี้จะหนีไปไหน” เขาถามเธอ “ไม่ได้หนีแค่จะกลับบ้าน” “แล้วงานล่ะ” “ลาออกแล้ว” “แต่ฉันยังไม่อนุมัติเลยนะทูนหัว” “ไม่อนุมัติก็จะออก ฉันไม่อยากทำงานกับท่านประธานแล้ว” “อือ ฉันก็ไม่ได้อยากให้เธอทำงานใช้สมองแล้วตอนนี้ ฉันอยากให้เธอใช้ร่างกายทำงานมากกว่าทูนหัว” เอ่ยจบก็หันมายิ้มมุมปากให้เธอ “ทำไมคุณยังไม่ปล่อยฉันไปคุณอาชา ปล่อยฉันไปเถอะ ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรเหลือแล้ว ความสาวของฉันมันหมดค่าไปแล้วตอนนี้ และเลิกทำกับฉันแบบนี้เถอะ คุณมีผู้หญิงมากมายที่รอให้คุณไปหา แล้วทำไมถึงมาวุ่นวายกับฉัน” “นั่นสินะ ฉันก็งงเหมือนกัน เราทำงานด้วยกันมาตั้งนานก็เกือบปี ทำไมฉันถึงมาสนใจเธอตอนนี้ อาจเพราะเธอสวยก็ได้พอใจ อีกอย่างอย่าลืมสิเธอเมาแล้วยั่วฉันเอง และฉันก็ติดใจ เธอควรดีใจที่ฉันต้องการฉันซ้ำๆ นะทูนหัว” “ฉันควรดีใจเหรอคะที่คุณต้องการฉันซ้ำๆ แต่ขอโทษฉันไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นของคุณที่ต้องการคุณ ฉันไม่ใช่พวกหล่อน” “งั้นจะเอาเงินเท่าไหร่ว่ามา อยู่กับฉันจนกว่าฉันจะเบื่อ” เขาถามหล่อนกลับ “สารเลว! คุณคิดว่าเงินคุณซื้อฉันได้รึไงท่านประธาน” เธอสวนกลับ “ก็เงินฉันมีเยอะ ถ้างั้นเธออยากได้อะไรจากฉันเดี๋ยวฉันจะหาให้เอง แต่ตอนนี้อยู่กับฉันก่อน”