ตอนที่ 1 ความติ่งเป็นเหตุ (2)

“ต้องดูสภาพร่างกายของคนไข้อีกทีครับว่าไหวแค่ไหน แต่เราก็มีเวลาไม่มาก และคงต้องรีบตัดสินใจ”

ตัดสินใจอะไรล่ะ เธอจะตัดสินใจอะไรได้ ถ้าไม่ผ่าก็ไม่รอดแน่นอน แต่ถ้าผ่าก็เสี่ยงอีก และยัยจิ๊บอาจเป็นเจ้าหญิงนิทรา น้องสาวที่อยู่ในวัยน่ารักสดใสของเธอ อนาคตและความหวังทั้งหมดที่เธอทุ่มเทให้ต้องมาจบที่การนอนเป็นผักไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ

ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็ดูจะโหดร้ายไปหมด

“ฉันมีเวลาแค่ไหนคะในการตัดสินใจ”

“อย่างช้าสุดก็ไม่เกินสองวันครับ หรือหากร่างกายคนไข้ไม่ไหวก็ต้องเร็วกว่านั้น”

“สองวันงั้นเหรอคะ ไม่ยุติธรรมเลย” หญิงสาวเอ่ยเสียงระโหยอ่อนล้า ทำนบน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้พังทลายอย่างสุดจะกลั้นได้ต่อไป

“วันนี้เป็นวันเกิดของยัยจิ๊บ แต่ทำไมน้องสาวฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ไม่ยุติธรรมเลย...”

“หมอเสียใจครับ แต่หมอเชื่อว่าเรายังพอมีหวัง อ้อ! จริงสิ...” คุณหมออุทาน ก่อนที่จะหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมายื่นให้เธอ “เราพบมันในมือคนไข้ตอนที่ถูกพามาส่งโรงพยาบาล เธอกำไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเลยครับ ได้ยินคุณครูและเพื่อนๆ น้องเล่าว่าเพราะตั้งใจจะวิ่งไปเก็บสิ่งนี้เลยทำให้โดนรถชนครับ”

จารุพัชรรับกระดาษยับย่นนั่นมาจากมือหมออย่างงุนงง หากพอได้เห็นสิ่งที่อยู่ในมือหญิงสาวก็น้ำตาตกทันใด เพราะมันคือ...

รูปพระเอกซุปตาร์ขวัญใจของน้องสาว ‘ธิม-ธิเบศ ดิฐวัฒน์’

แม้หมอจะขอตัวไปดูแลคนไข้นานแล้ว แต่จารุพัชรยังคงนั่งนิ่งใจลอยคอยที่หน้าห้องไอซียูที่เดิม ในมือของหญิงสาวมีรูปถ่ายของพระเอกหนุ่มหล่อที่ส่งยิ้มมาให้ หูแว่วได้ยินเสียงใสๆ ของน้องรัก

‘จิ๊บอยากเจอพี่ธิมตัวจริงบ้างจัง อย่างน้อยก็อยากเจอพี่เขาตัวเป็นๆ สักครั้งก่อนตายก็ยังดี’

ใครจะคิดว่าคำพูดนั่นคือลางบอกเหตุ!

ร่างเพรียวลุกขึ้นเดินไปที่ประตูที่มีช่องกระจกเพื่อส่องดูคนที่นอนนิ่งหายใจรวยรินในห้อง เวลานี้เธอควรได้เป่าเค้กช็อกโกแลตสุดโปรดกับน้องสาวสุดที่รัก พร้อมกับดูละครหลังข่าวที่พระเอกขวัญใจจิราภาแสดงด้วยกันอย่างมีความสุขตามประสาพี่น้อง แต่ทำไมถึงต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วย

“ยัยจิ๊บ พี่รักเธอนะ อย่าทิ้งพี่ไปเลย พี่ไม่เหลือใครอีกแล้วนอกจากเธอ เธอต้องฟื้นนะ ฟื้นขึ้นมาหาพี่อีกครั้ง แล้วพี่สัญญาว่าจะพาเธอไปดูพี่ธิมขวัญใจเธอตัวเป็นๆ ให้ได้ เราจะไปด้วยกัน ฟื้นให้ได้นะน้องรัก ฟื้นสิ ฮือๆ...”

หญิงสาวเอ่ยเสียงสั่นเครือ พลางทรุดตัวลงไปนั่งที่พื้นพร้อมปล่อยโฮอย่างหมดอาลัยตายอยาก ตั้งแต่พ่อและแม่เสียไป เธอก็ไม่เคยร้องไห้หนักๆ อีกเลย ต่อให้เหนื่อยหรือทุกข์ยากแสนสาหัสแค่ไหน นั่นเพราะเธอมีน้องสาวเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจให้ต้องเข้มแข็งและสู้ทุกปัญหา

แต่นี่มันหนักเกินไปจริงๆ เธอควรทำยังไงดี ปาฏิหาริย์ที่หมอว่าหากมันมีขายก็ดีสิ เธอจะรีบไปหาซื้อมาให้น้องรัก ต่อให้แพงแค่ไหนก็จะซื้อมาให้ได้ หรือไม่หากแลกกันได้เธอขอยอมเจ็บแทนน้อง

“คุณคะ หมดเวลาเยี่ยมแล้วค่ะ” เสียงพยาบาลเวรบอกเบาๆ ทำให้คนที่ตกในภวังค์เศร้าได้สติอีกครั้ง

ร่างเพรียวกัดฟันลุกขึ้น พลางหันไปมองที่ช่องกระจกอีกครั้ง ร่างคนป่วยยังคงแน่นิ่ง มีสายระโยงระยางเต็มไปหมด สิ่งเดียวที่บ่งบอกให้รู้ว่าน้องสาวเธอยังอยู่คือจอภาพแสดงคลื่นหัวใจที่เต้นแผ่วเบา แต่ก็ยังคงเต้น

เธอไม่อยากทิ้งน้องไว้ในสภาพนี้เลย แต่ก็จนใจด้วยเป็นกฏระเบียบของโรงพยาบาล

“ขอเวลาฉันอีกนิดได้ไหมคะ วันนี้เป็นวันเกิดของน้องสาวฉัน ฉันยังไม่ได้ร้องเพลงวันเกิดให้น้องเลย” พยาบาลสาวถึงกับอึ้งกับคำขอร้องนั้น แม้จะพบเห็นเหตุการณ์เหล่านี้ของคนไข้มาไม่น้อย

“งั้นก็ได้ค่ะ แต่อย่านานนักนะคะ เดี๋ยวฉันจะโดนหัวหน้าดุเอา”

จารุพัชรพยักหน้า พลางเดินเข้าไปที่กระจก และแนบใบหน้าใกล้กระจกประตูห้องไอซียู ก่อนที่เริ่มต้นร้องเพลงที่เธอควรร้องด้วยเสียงอันสั่นเครือขาดเป็นห้วงๆ ด้วยแรงสะอื้น นัยน์ตาสวยมีน้ำขังคลอเต็มเบ้า

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู... สุขสันต์วันเกิดนะน้องรักของพี่ ปาฏิหาริย์ที่ว่าพี่จะหามาให้เธอให้ได้ ต่อให้ยากลำบากแค่ไหนก็จะทำให้ได้ พี่ขอสัญญา!”