EP7

"กำลังนั่งซาบซึ้งใจที่จะได้แต่งงานกับฉันอยู่เหรอ" ในขณะที่ฉันกำลังจมอยู่ในภวังค์คำพูดที่จงใจกระแนะกระแหนกันของใครบางคนก็ดังทบกับโสตประสาทจนฉันต้องเอี้ยวหน้าหันกลับไปมองยังเจ้าของประโยคนั่นเมื่อเห็นว่าเขาคนนั้นเป็นใครกันฉันก็เบะปากพลางกลอกตามองบนให้เขา

"คุณมีดีอะไรให้ฉันต้องซาบซึ้งใจเหรอคะ" ก่อนจะเอ่ยถามเขากลับไปด้วยน้ำเสียงยียวน

ปลายรองเท้าหนังสีดำขลับเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันระยะห่างระหว่างเราแค่คืบเท่านั้น

"อ๊ะ" ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ คีรีก็ยื่นมือมาบีบปลายคางฉันอย่างแรง

"ฉันมีเงินไง" เรียวปากหยักบิดยิ้มเย้ยหยันออกมาก่อนจะไล่สายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า "ต่างจากเธอที่ไม่มีอะไรนอกจากตรงนั้น "คีรีมองต่ำลงมาที่ส่วนนั้นของฉัน "ที่ไว้หาเงิน"

"มันจะมากไปแล้วนะ" ฉันโกรธจนเลือดขึ้นหน้ากับคำพูดจาดูถูกที่ผู้ชายคนนี้ตอกใส่หน้าฉัน หัวใจดวงน้อยบีบรัดกันจนแน่นตั้งแต่เกิดมาไม่เคย ไม่เคยมีใครสักคนที่พูดกับฉันแบบนี้

"มากไปตรงไหนไม่ทราบ" คีรียังคงไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของตัวเอง "ผู้หญิงหน้าไม่อาย" เขายังคงต่อว่าฉันต่อ "มาแหกขาให้ผู้ชายเอาถึงบ้านเพียงเพราะว่าหิวเงิน"

คำพูดของคีรีทำเอาฉันที่พยายามข่มอารมณ์ไม่ให้มันระเบิดออกมาขาดสะบั้นฉันตอกเขากลับด้วยคำพูดเผ็ดร้อนอย่างไม่คิดยอมแพ้

"แล้วคิดว่าฉันอยากจะอ้าขาให้นายนักหรือไงกัน แก่จะลงโลงตายคิดว่าฉันอยากได้นายนักเหรอ"

"เพียงจันทร์" คีรีกัดฟันกรอดเรียกชื่อฉัน

"แล้วช่วยแหกตาดูด้วยว่าที่นี่มันใช่บ้านรึเปล่า อย่ามาโชว์โง่แถวนี้ค่ะพ่อเลี้ยง"